Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Chris Carters met een Emmy Award bekroonde Fox-drama The X-Files bracht niet alleen een fascinerende dynamiek met zich mee tussen professionele FBI-agenten Fox Mulder (David Duchovny) en Dana Scully (Gillian Anderson), maar ook een onderzoeksmysterie doordrenkt van sciencefiction en horror. Afgewisseld met de ronddraaiende buitenaardse mythologie zijn de veelvuldige afleveringen van „Monster of the Week”.
Deze typisch op zichzelf staande afleveringen dienen om de twee hoofdrolspelers op één lijn te brengen in hun eigen avontuur om X-Files onafhankelijk van buitenaardse wezens aan te pakken. Deze kunnen variëren van weerwolven, geesten, corrupte A.I. ' s, heksen, en zo ongeveer alles wat's nachts misgaat. Voor velen is het „Monster van de Week” zelfs het hoogtepunt geworden van de hele serie van 218 afleveringen.
In het eerste seizoen van de show reizen Scully en Mulder de wereld rond om enkele van de vreemdste gevallen te onderzoeken die de X-Files te bieden hebben, zonder te weten dat het ergste nog moet komen.

Toen Mulder en Scully hulp nodig hadden bij het vangen van een voortvluchtige seriemoordenaar, wendde het dynamische X-Files-duo zich tot de terdoodveroordeelde Luther Lee Boggs (Brad Dourif). Boggs was gevangengezet voor een reeks moorden in het verleden, maar had in zijn vrije tijd in afwachting van zijn dood de rol van een geoefend helderziende op zich genomen.
Naast de overkoepelende buitenaardse verhaallijn is Boggs een van de weinige schurken uit seizoen 1 die een persoonlijk onderdeel vormt voor het X-Files-team, met name Scully. Dana's vader was onlangs overleden, waarbij Boggs de „surrogaat van het publiek” de kans gaf om met haar geliefde buiten het land van de levenden te spreken. Hoewel hij uiteindelijk werd geëxecuteerd, bleek Luther een belangrijke troef om de echte moordverdachte in het algemeen te pakken te krijgen.

Hoewel de aflevering zelf Genderbender misschien verdeeldheid zaait onder die-hard fans, is het mysterie ongelooflijk beangstigend. Genderbender's „Monster of the Week” is Marty (Peter Stebbings), die de vorm kan aannemen van een man of een vrouw (Kate Twa) en anderen kan sturen na seksueel contact.
Marty zelf is geen angstaanjagend individu, maar de omstandigheden waarin deze persoon slachtoffers onbekwaam maakt, moeten niet worden gebagatelliseerd. De zaak van Mulder en Scully eindigt met Marty die de twee naar een verrassende confrontatie leidt die meer vragen dan antwoorden oproept over de classificatie van Marty en waar dit personage vandaan kan komen. Het feit dat het mysterie rond dit personage tot op de dag van vandaag nog steeds bestaat, is de echte verontrustende aard van Genderbender.

In een poging om tegemoet te komen aan de behoeften van mensen op het gebied van superkracht en uithoudingsvermogen, begon het uiterst vertrouwelijke Lichfield Experiment het voortouw te nemen in een even geheimzinnig project. Lichfields meest ambitieuze experiment was de Eve-kloonserie, die aanvankelijk uit jonge meisjes bestond.
Het is echter mogelijk dat het Eve-project groen licht kreeg in combinatie met de poging van de Verenigde Staten om tijdens de Koude Oorlog op gelijke voet met Rusland te komen. Het enige zichtbare neveneffect dat duidelijk werd na de voltooiing van het project was het besef dat veel Eva's gezegend waren met moorddadige en moorddadige neigingen. Een afvallige volwassen kloon, bekend als Eve 7, die wraak zocht voor haar marteling in het lab, deed een poging om de overgebleven klonen van vandaag terug te vinden.

Cecil L'lvely was begiftigd met een pyrokinetisch vermogen om vuur te beheersen en was een mysterieus spitfire die al dan niet zijn buitengewone vaardigheden heeft verworven door een offerritueel uit zijn kindertijd.
In plaats van zijn krachten te gebruiken om de samenleving te verbeteren, verruilde L'lvely natuurlijk zijn heldenmoed voor het veroorzaken van schade. Cecil raakte verveeld door de moorddadige levensstijl en verlegde zijn aandacht naar het vinden van toegewijde vrouwen.
Cecil was actief in het Verenigd Koninkrijk en had verschillende klusjes om hechte relaties op te bouwen met de families en uiteindelijk... de vrouw van het huishouden. Naast zijn moordinstinct was Cecil een meedogenloos omhulsel van een mens die absoluut geen moeite had getoond om hele families uit te roeien of zelfs te doden, gewoon om zijn eigen ego tevreden te stellen.

Niet elk onderzoek van X-Files heeft een menselijk gezicht in het middelpunt van de terreur en er is geen betere weergave van dat dan de houtmijten van het Olympic National Forest.
De houtmijten, waarvan wordt aangenomen dat ze afstammelingen zijn van een uitgestorven insectensoort, zijn een tactische insectengroep die in het donker opereert en bezoekers uitschakelt, voordat ze hun lijken in enorme cocons omhullen. De debuutaflevering Darkness Falls van The Wood Mites is een van de weinige afleveringen van de serie waarin Mulder, Scully en andere potentiële slachtoffers overleven voor hun leven in het hart van het insectengebied.
Terwijl ze in de schaduw op de loer liggen, proberen de houtmijten de formidabele groepen langzaam maar zeker één voor één te ontmantelen. De houtmijten zijn in de loop der jaren betrokken geweest bij de verdwijning van verschillende partijen, waaronder een Schiff-Immergut Lumber Company uit 1934.

De eerste weerwolf van de show, de verwaande Lyle Parker (Ty Miller), was een ranchboer die regelmatig botste met de medebewoners van het Trego-indianenreservaat. Na te zijn aangevallen door de voormalige drager van de Manitou-vloek, de indiaan Joseph Goodensnake, wordt Parker daarin vervloekt om de vorm aan te nemen van een volkslegende uit Manitou.
Een Manitou, die soortgelijke eigenschappen heeft als die van een weerwolf, is een beruchte geestenlegende die bekend is op de pagina's van Algonquin-mythen en horrorverhalen. In tegenstelling tot de beroemdste lycantroop zijn de transformaties van Parker echter niet alleen toegestaan bij volle maan. Als het bloeddorstige weerwolfwezen blijkt Parkers menselijk bewustzijn niet te bestaan, waardoor dierbaren en anderen een absoluut risico lopen.

In de titelloze vijfde aflevering van de serie begonnen Mulder en Scully aan een roadtrip naar New Jersey; de thuisbasis van Seaside Boardwalk, de Hindenburg en de stadslegende van Pine Barrens, bekend als de Jersey Devil. Hoewel het aanvankelijk een gerucht was, begint de Jersey Devil in het openbaar aanwezig te zijn door daklozen te doden en weinig over te laten voor de lokale politie om verder op uit te breiden.
Verwant aan de legende van Bigfoot is de Jersey Devil nog een ander mythologisch wezen dat naar verluidt in en rond verschillende delen van de zuidelijke regio van New Jersey is waargenomen. Gedurende de hele aflevering wordt slechts een glimp van het wezen getoond, wat leidt tot een volledige onthulling van de duivel tegen het einde.
In tegenstelling tot eerdere incarnaties is deze Jersey Devil (Claire Stansfield) geen ongelooflijk gewelddadig monster met kersenkleurige ogen of scherpe tanden, maar een verwarde menselijke vrouw die voor haar kind zorgt.

De allereerste schurk uit „Monster of the Week” waarmee Mulder en Scully te maken zouden krijgen, de schijnbaar ongelukkige conciërge Eugene Victor Tooms (gespeeld door Doug Hutchinson), werd een ware verschrikking voor het FBI-duo. Tooms werd geboren aan het einde van de 19e eeuw en was een vermeende onsterfelijke die natuurlijke mutante vermogens verwierf, waardoor hij kon overleven in de moderne samenleving.
Deze zelfde eigenschappen gaven Tooms extreme elasticiteit, waardoor de mutant toegang kreeg tot gebieden (zoals ventilatieopeningen, schoorstenen, rioolafvoeren) waar andere mensen niet gemakkelijk toegang toe hebben. Door zijn vaardigheden te gebruiken om in talloze steden een moordpartij uit te voeren, trekken Eugenes gewelddadige acties al snel de aandacht van de autoriteiten en later van hun FBI-superieuren.
Nadat hij minstens vijf mensenlevers had geconsumeerd, ontsnapte Tooms elke 30 jaar naar een stasisperiode om zijn krachten aan te vullen en zich voor te bereiden op nog een decennium van moord.

Seriemoordenaar John Barnett (David Peterson), een berucht crimineel meesterbrein dat werd aangehouden met de hulp van Fox Mulder, kreeg levenslange gevangenisstraf voor zijn wrede misdaden tegen de samenleving. Het lot zou echter andere plannen in petto hebben toen Barnett tijdens zijn gevangenschap de proefkonijn werd van de ambitieuze Dr. Joe Ridley.
Ridley had een ambitieuze formule ontwikkeld om het verouderingsproces van de mens te keren en gaf John de opdracht om zijn allereerste proefpersoon te zijn. Barnett en de gevangenisdokter gebruikten de omstandigheden van een hartaanval om Johns ontsnapping uit de gevangenis in scène te zetten. Eenmaal vrijgelaten, maakte de pas overleden Barnett het tot zijn voornemen om naar de vermoedelijke FBI-agent te gaan die hem in het blikje had gegooid... Vos Mulder.

Mulder en Scully trokken naar de regio van de ijskaap in Alaska en waren de nieuwste slachtoffers van vijandige parasitaire ijswormen. Samen met verschillende onderzoekers en beveiliging krijgt het X-Files-duo de opdracht om de moord op een onderzoeksexpeditie te onderzoeken.
De boosdoeners, parasitaire ijswormen, komen waarschijnlijk uit de ruimte en zijn bijna microscopisch klein en gedijen goed bij temperaturen onder het vriespunt. Zoals hun naam al aangeeft, infecteren de wormen mensen door zich te hechten aan moeilijk bereikbare plekken (oren, neus, ogen), waardoor ze aanzetten tot geweld en woede in hun gastheerlichaam.
Net als Darkness Falls vond de Ice-aflevering plaats op één enkele locatie, wat de aflevering een claustrofobische sfeer gaf die deed denken aan The Thing From Another World uit 1951 en de remake uit 1982 van regisseur John Carpenter.
Hoewel seizoen 1 een solide introductiecursus was, zouden toekomstige seizoenen van de X-Files het „Monster of the Week” -concept in compleet nieuwe richtingen brengen, terwijl de belangrijkste buitenaardse saga op het werk werd voortgezet. Als er iets vreemds in de popcultuur voor het grijpen ligt, is de kans groot dat Fox Mulder en Dana Scully het allemaal hebben meegemaakt.
De Ice Worms aflevering was als een masterclass in het opbouwen van spanning. Nog steeds een van mijn favorieten.
Tooms was de perfecte mix van mens en monster. Dat maakte hem zoveel enger dan een puur bovennatuurlijke dreiging.
De Genderbender aflevering was misschien controversieel, maar het zorgde er zeker voor dat mensen erover praatten.
Luther Lee Boggs bracht zoveel emotioneel gewicht in de show. Echt een verhoging van de storytelling.
Barnett's de-aging verhaallijn was zijn tijd ver vooruit. We zien nu overal vergelijkbare plots.
De Eve klonen lieten zien hoe effectief kindacteurs kunnen zijn in horrorrollen.
Cecil L'lvely was angstaanjagend omdat zijn motivaties zo verdraaid maar toch op de een of andere manier begrijpelijk waren.
Ik denk dat de Ice Worms aflevering nog steeds goed standhoudt. De praktische effecten zien er vandaag de dag nog steeds goed uit.
De Wood Mites aflevering ving echt dat gevoel van opgesloten zitten in de wildernis.
Tooms was eigenlijk de perfecte X-Files schurk. Griezelige vaardigheden, geweldige acteur, memorabele afleveringen.
De transformatiescènes in 'The Manitou' waren behoorlijk indrukwekkend voor televisie uit de vroege jaren 90.
De aflevering 'The Jersey Devil' zou misschien beter zijn geweest als ze dichter bij de originele folklore waren gebleven.
Boggs was zo'n complex personage. Je wist nooit of hij echt paranormaal begaafd was of gewoon iedereen manipuleerde.
Die Eve-klonen lieten echt zien hoe de geheime experimenten van de overheid monsters konden creëren.
De Ice Worms waren geweldig omdat ze paranoia creëerden onder de personages. Vertrouw inderdaad niemand!
John Barnett was fascinerend omdat hij zowel wetenschappelijke vooruitgang als morele achteruitgang vertegenwoordigde.
Ik vond de aflevering 'Genderbender' intrigerend omdat het speelde met ideeën over aantrekkingskracht en identiteit.
De aflevering 'The Wood Mites' liet zien hoe effectief minimalistische horror kan zijn. Soms is minder meer.
Cecil L'lvely's pyrokinetische vaardigheden waren indrukwekkend, maar zijn psychologische manipulatie was nog enger.
De Eve-klonen waren verontrustend omdat ze er zo onschuldig uitzagen, maar volledig sociopathisch waren.
Tooms was absoluut de opvallendste schurk. Hij was als een Victoriaanse seriemoordenaar met bovennatuurlijke krachten.
Ik vond het geweldig hoe de aflevering 'The Ice Worms' je liet raden wie er besmet was. Bouwde de spanning echt goed op.
De aflevering 'The Manitou' liet echt zien hoe X-Files verschillende culturele mythologieën effectief kon combineren.
Luther Lee Boggs bracht zo'n emotionele diepgang in de show. Het ging niet meer alleen om het bovennatuurlijke.
De aflevering 'The Jersey Devil' was misschien niet de engste, maar had interessante sociale commentaar over beschaving versus natuur.
Barnett was eng omdat hij een heel menselijk kwaad vertegenwoordigde, zelfs met de sci-fi elementen van zijn verhaal.
De aflevering 'The Wood Mites' liet echt zien hoe X-Files horror kon creëren van iets simpels als insecten.
Ik heb me altijd afgevraagd wat er is gebeurd met de andere Eves die niet gevangen zijn. Die verhaallijn had interessant kunnen zijn om verder uit te werken.
Als ik nu naar Tooms kijk, ben ik nog steeds onder de indruk van hoe ze spanning opbouwden met zulke simpele effecten en goede verhalen.
De aflevering 'The Ice Worms' ving perfect dat gevoel van isolatie en paranoia dat de vroege X-Files zo geweldig maakte.
Vindt iemand anders dat Cecil L'lvely een geweldige terugkerende schurk had kunnen zijn? Zulk verspild potentieel daar.
Die Eve-klonen waren hun tijd ver vooruit. Het concept zou perfect passen in moderne sci-fi shows.
Ik ben het oneens over Genderbender als problematisch. Ik vond dat het interessante vragen opriep over identiteit en perceptie.
De Manitou-aflevering voelde als een frisse kijk op de weerwolfmythe. Ik waardeerde hoe ze Native American folklore verwerkten.
Het verhaal van John Barnett was interessant omdat het zo'n persoonlijke connectie had met Mulder. Maakte de inzet hoger.
Je hebt gelijk over Tooms. Die scène waarin hij zich door het ventilatierooster uitrekte, was ongelooflijk goed gedaan voor effecten uit de vroege jaren 90.
Cecil L'lvely was angstaanjagend omdat zijn krachten bijna onbeperkt leken. De manier waarop hij families terroriseerde was oprecht verontrustend.
Luther Lee Boggs blijft mijn favoriete schurk omdat hij Scully daadwerkelijk haar scepsis over het paranormale liet bevragen.
De IJswormen creëerden zo'n claustrofobische sfeer. Ik vond het geweldig hoe ze speelden met vertrouwensproblemen tussen personages.
Ik vind de Genderbender-aflevering problematisch volgens de huidige maatstaven, maar het concept was zeker uniek voor die tijd.
De Tooms-afleveringen legden de lat echt hoog voor monster van de week-verhalen. Zijn vermogen om te overwinteren maakte hem nog griezeliger.
Ik herinner me dat ik Darkness Falls keek toen het voor het eerst werd uitgezonden en wekenlang doodsbang was voor het donker. De Wood Mites waren simpele maar effectieve monsters.
De Eves waren fascinerend omdat ze lieten zien hoe overheidsexperimenten vreselijk mis konden gaan. Die kleine meisjes waren absoluut huiveringwekkend.
Eigenlijk vond ik de Jersey Devil-aflevering briljant omdat het onze verwachtingen ondermijnde. Haar menselijker maken maakte het tragischer.
De Wood Mites-aflevering maakte me zo bang dat ik maandenlang niet kon kamperen. Iets met kleine insecten die in het donker jagen, doet me echt wat.
Ben ik de enige die de Jersey Devil-aflevering een beetje teleurstellend vond? Ik had iets veel engers verwacht op basis van de folklore.
Brad Dourif als Luther Lee Boggs was een ongelooflijke casting. Zijn prestatie maakte die aflevering echt memorabel, vooral die scènes met Scully over haar vader.
De aflevering met de IJswormen was eigenlijk The Thing in X-Files vorm, maar ik heb er elke minuut van genoten. De paranoia en spanning tussen de personages waren zo goed gedaan.
Ik vond Tooms altijd de meest angstaanjagende schurk uit seizoen 1. De manier waarop hij zich door kleine ruimtes kon wurmen, bezorgt me nog steeds nachtmerries. Zijn tweede verschijning was zelfs beter dan zijn eerste!