15 SCHRIKKELIJKE GOEDE ONTMOETINGEN IN SAVANNAH, GEORGIË

Als geboren en getogen Zuid-Georgiër, die vaker naar Savannah is geweest dan ik me kan herinneren, en als liefhebber van alles wat paranormaal en griezelig is, zijn er maar weinig plekken waar ik meer van hou dan deze stad.

De gastvrouwstad biedt niet alleen onderdak aan duizenden en duizenden toeristen en lokale bewoners met lekker eten, prachtige architectuur en zuidelijke gastvrijheid; het is ook de permanente thuisbasis van talloze zielen die ongetwijfeld tot in de eeuwigheid over de pleinen, straten, tavernes, herbergen en zalen zullen opdoemen.

Waarom wordt beweerd dat Savannah een van de meest spookachtige steden in de Verenigde Staten is? De stad Savannah, opgericht in 1733 door James Oglethorpe, is al bijna 300 jaar lang geen onbekende op het gebied van dood, ziekte en belegering.

Een van de bloedigste veldslagen van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog vond hier plaats in 1779. De strijd, genaamd „The Siege of Savannah”, kostte ongeveer 240 zielen en er raakten ongeveer 600 gewond. Generaal Sherman van het leger van de Unie beëindigde tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog zijn beruchte „March to The Sea” in Savannah op 21 december 1864. Hoewel hij Savannah voor vlammen en verwoesting redde, zoals hij de stad Atlanta had aangedaan, gingen er onnoemelijk veel zielen verloren tussen de soldaten en burgers die probeerden te ontsnappen aan de aanval op hun stad.

Zoals elke grote havenstad had ook Savannah te maken gehad met de ingrijpende gevolgen van epidemische pieken; zoals de gele koortsepidemie van 1820 die ongeveer 700 mensen het leven kostte. Op de begraafplaats van Colonial Park bevindt zich een massagraf van de vele slachtoffers van gele koorts en een gedenkplaat ter herdenking van de zielen die verloren zijn gegaan door slechts één van de negen epidemieën die Savannah hebben geteisterd.

Net als elke andere grote havenstad werd Savannah vóór de burgeroorlog gebouwd op en afhankelijk van de arbeid van tot slaaf gemaakte mensen. Op Ellis en Wright Squares werden slavenveilingen gehouden in Savannah, en er was een slavenwerf in de buurt van Johnson Square. De grootste slavenveiling in de geschiedenis van de VS werd echter in 1859 in Savannah gehouden.

De slavenveiling was zo groot dat deze niet kon plaatsvinden op Ellis of Wright Square of zelfs niet binnen de stadsgrenzen zelf. De veiling, in de geschiedenis bekend als „The Weeping Time”, vond plaats op Ten Broeck Race Track, het huidige Butler Island in de buurt van Savannah. Tussen 2 en 3 maart 1859 werden ongeveer 436 onschuldige mannen, vrouwen, kinderen en baby's verkocht door Pierce Meade Butler, een slavenhouder met schulden en plantage-eigenaar.

Nu er zoveel dood en ellende in de zielen van Savannah sijpelde, is het geen wonder dat deze stad de titel van meest spookachtige stad van Amerika claimt?

Dit zijn acht angstaanjagend goede plekken voor zowel de levenden als de doden in Savannah, Georgia.

1. Het piratenhuis

Als oudste nog bestaande structuur in Savannah, en in de hele staat Georgia, was wat nu bekend staat als het Pirates' House het huis van de tuinman van de Trustees' Garden, met name in een deel van het etablissement dat het „Herb House” wordt genoemd.

De Trustees' Garden werd minder dan vier maanden na de aankomst van Oglethorpe in 1733 opgericht als de eerste openbare proeftuin voor landbouwdoeleinden in Amerika. In 1753 werd de Trustees' Garden buiten gebruik gesteld om plaats te maken voor meer woonwijken, en deze constructie werd toegevoegd aan het Herb House om een herberg en taverne te creëren voor bezoekende zeelieden en piraten.

In een herberg die meer dan 250 jaar oud is, zijn er nog steeds zielen die lang nadat hun lichaam is uitgecheckt, zijn gebleven. Een van de beroemdste inwonende zielen is een geest van een kapitein genaamd „Captain Flint”. Captain Flint is het fictieve personage uit het geboekte „Treasure Island”; die in het boek het Pirates' House bezocht en stierf in Savannah, Ga.

Kapitein Flint is samen met andere verschijningen door het gebouw zien en horen lopen. Soms maakt de oude zeehond gastoptredens voor een arme ober en sluit de winkel voor de nacht.

Tegenwoordig is het Pirates' House een lokale hotspot waar je angstaanjagend lekker kunt eten en drinken. En vergeet niet je server een fooi te geven, misschien krijgt Captain Flint je wel als je dat niet doet.

2. Rivierstraat

River Street in Savannah, Georgia was en is nog steeds de belangrijkste verkeersader voor reizen en handel vanaf het begin van de geschiedenis van de stad. Het is die beruchte straat direct aan de Savannah River en staat in elke afbeelding van Colonial Savannah. De locatie is dat River Street strategisch was, wat Oglethorpe betreft, omdat het ver genoeg landinwaarts lag waar het geen voor de hand liggend of niet verborgen doelwit zou zijn op open zee en open zou staan voor aanvallen.

Het land dat River Street zou worden en wat de moderne historische wijk zou worden, werd echter al door de Yamacraws Tribe als begraafplaats gebruikt. De eerste gebouwen in River Street waren de dokken, magazijnen, slavenwerven en tunnels.

Lang voor de dagen van OSHA werden talloze mannen op gruwelijke wijze rondzwervende geesten tijdens de eindeloze bouwwerkzaamheden om River Street en de stad Savannah te bouwen. Onder River Street werden tunnels gebouwd om zowel menselijke als levenloze ladingen naar hun bestemmingen te vervoeren om te worden verkocht en geladen van en naar de dokken. Een tunnel vanaf River Street leidt naar het Pirates' House waar mannen werden gehangen om op schepen te werken.

Tegenwoordig is River Street een must voor elke trip naar Savannah, zowel voor de lokale bevolking als voor toeristen. Ik moet daar elke keer stoppen als ik Savannah bezoek, en ik ben een inwoner van het gebied.

3. The Old Harbour Inn

Wat ooit een pakhuis was waar twee van de meest lucratieve goederen van Georgië - katoen en slaven - werden opgeslagen voor verzending en verkoop, is de Old Harbour Inn nu wat velen zouden omschrijven als „een mix van zuidelijke gastvrijheid en het paranormale”. Het gebouw dat de Old Harbour Inn zou worden, gebouwd aan River Street in 1812, was een pakhuis dat een fabriek werd.

In het begin van de 19e eeuw was River Street een vernietigende beerput van baanbrekende arbeids- en mensenhandel. Het eindresultaat eindigde vaak in de dood en onnoemelijke ellende voor de talloze zielen. Slaven werden vaak vastgehouden in een van de pakhuizen aan River Street, zoals het pakhuis dat de Old Harbour Inn zou worden, waar ze door de tunnels werden verhandeld om ofwel op Wright of Ellis Square te worden verkocht of weer op schepen te worden geladen.

De gebouwen die pakhuizen waren aan River Street, waaronder het gebouw dat de Old Harbour Inn zou worden, werden echter verwijderd en herbouwd als fabrieken en herbergen. Vanaf 1888 en in 1889 werd een nieuw gebouw, het hoofdkantoor van de Tide Water Oil Company, direct boven de plek van het oorspronkelijke pakhuis geplaatst. Maar helaas eiste brand de hele aanblik in 1892 op.

De Tide Water Oil Company zou het vizier in zijn geheel opnieuw opbouwen. Tegenwoordig is het gebouw dat nu de Old Harbour Inn heet, het gebouw dat werd herbouwd na de brand in 1892.

Net als het Pirates' House heeft de Old Harbour Inn ook een beruchte geest genaamd „Hank”. Niemand kan echt precies vaststellen waar Hank vandaan kwam, maar volgens de legende was hij een arbeider die omkwam bij een van de branden die het gebouw in het verhitte verleden van Savannah hebben opgeëist. Hank wordt vaak geassocieerd met de geur van sigaarrook die op mysterieuze wijze rond het gebouw hangt.

4. De Moon River Brewing Company

Net als de Old Harbour Inn heeft het gebouw dat de Moon River Brewing Company zou worden een langere geschiedenis dan het huidige etablissement dat er gevestigd is. Het gebouw dat de Moon River Brewing Company zou worden, werd in 1821 voltooid als hotel genaamd het „City Hotel”. Het was niet alleen het eerste hotel in Savannah, maar ook het eerste filiaal van het United States Post Office in Savannah, een filiaal van de Bank of the United States, en natuurlijk een bar, allemaal binnen hetzelfde tijdsbestek.

Het gebouw deed ook dienst als een geïmproviseerd ziekenhuis tijdens de gele koortsepidemieën in Savannah; op de bovenste verdiepingen stierven honderden mensen, waaronder veel kinderen. Het hotel was nog steeds in bedrijf tot 1864 toen generaal Sherman in Savannah aankwam.

Het hele gebouw dat de Moon River Brewing Company is geworden, wordt naar verluidt achtervolgd door spookkinderen die verloren zijn gegaan tijdens de gele koortsepidemieën, evenals de geest van een in het wit geklede vrouw die „de witte dame” wordt genoemd. De kelder wordt bezocht door de inwonende geest „Toby” en is te zien bewegen door de schaduw van de donkere hoeken van de kelder.

Op de tweede verdieping zou de geest van de vermoorde James Stark rondhangen waar hij werd neergeschoten tijdens een vechtpartij. In de grote eetzaal zijn er naar verluidt meerdere sterke dranken die bij nietsvermoedende gasten langskomen. De ene is een entiteit die graag rondhangt op het damestoilet, als een echte griezel. En een andere is een Victoriaanse dame die graag langs de bar komt voor een pint.

5. 17 Honderd90 Inn

Ondanks de naam is de 17Hundred90Inn niet gebouwd in 1790. De herberg bestaat in feite uit drie gebouwen; de eerste twee kwamen samen in 1821 en 1823, en het laatste meest oostelijke deel voltooide de herberg in 1888. Net als de Moon River Brewing Company is de 17Hundred90Inn een must tijdens mijn spookachtige kroegentocht die deze stad te bieden heeft.

17Hundred90Inn heeft twee hoofdgeesten, de ene heet „Anne”, en van de andere wordt gezegd dat het de geest is van een voodoo-beoefenaar. Anne woont boven in de herberg, voornamelijk in kamer 204. Anne heeft een nogal ondeugende inslag, zo melden medewerkers en gasten, omdat ze graag beweegt en/of dingen herschikt. Sommige gasten melden zelfs dat er iets vermist is. Ik hoop dat ze ze tenminste terugplaatst voordat ze vertrekken.

De geest van de voodoo-beoefenaar is veel kwaadaardiger dan Anne van 204. Van de voodoo-beoefenaar wordt gezegd dat hij in de keuken rondspookt en er wordt gezegd dat hij het niet leuk vindt dat vrouwen hun territorium betreden. Er wordt gezegd dat potten worden gegooid, mensen worden geduwd en gemene grappen met vrouwen worden uitgehaald, het visitekaartje van de voodoo-beoefenaar.

Hoewel het geen naam heeft zoals Anne, wordt aangenomen dat de voodoo-beoefenaar de „bediende” (d.w.z. waarschijnlijk slaaf) was van de familie die de herberg in de begintijd bezat. Geen wonder dat het zo boos is.

6. Begraafplaats Colonial Park

Het is misschien raar om een begraafplaats te beschouwen als een plek om regelmatig te bezoeken, en dit maakt het tot een trefpunt. Maar ik ben een griezel die gek is op begraafplaatsen. Ik vind ze vreemd genoeg geruststellend en heel vernederend. Zelfs als het midden in het centrum van Savannah ligt, met al het lawaai van een grote stad, is Colonial Park Cemetery vrij rustig.

De hele begraafplaats is behoorlijk groot, het is zes hectare groot met ongeveer 10.000 lichamen onder de grond. Waarschijnlijk meer dan 10.000 om precies te zijn. Er is geen vierkante centimeter met de muren van de begraafplaats die niet door de dood is gebetonneerd.

De dood en zijn lichamen reiken tot ver buiten de muren van de begraafplaats. Als je ooit door het centrum van Savannah loopt, met name in de buurt van de begraafplaats, probeer dan niet te struikelen over de ongelijke stenen van de trottoirs. De ongelijke stenen die net in de aarde rinkelen, zijn het resultaat van talloze begrafenissen die zijn verrot en ontheiligd om plaats te maken voor het leven erboven. Oude houten doodskisten rotten en storten in de aarde, waardoor alles wat erboven is gebouwd in de grond zakt.

De begraafplaats heeft zo'n lange en interessante geschiedenis dat er een hele post aan gewijd zou kunnen worden. Hier zijn enkele interessante details over de begraafplaats. Net als alle andere hits op deze lijst heeft Colonial Park Cemetery talloze geesten in huis, waaronder de geest Rene Rondolier. Rene zou rondspoken rond „de hangende boom” (zuidelijk voor elke grote Spaanse mosboom) en ook alleenstaande vrouwen volgen die op de begraafplaats lopen.

De gangbare beoefening van voodoo in Savannah is de reden waarom de Colonial Park Cemetery openingstijden heeft van 8.00 tot 20.00 uur; aangezien sommige voodoo-spreuken, zoals afgebeeld in Midnight in the Garden of Good and Evil, in een bepaalde tijd ernstig vuil vereisen. Een goede spreuk heeft voor middernacht veel vuil nodig, en na middernacht voor slechte spreuken.

Zoals eerder vermeld, is Colonial Park Cemetery ook de rustplaats voor meer dan 700 levens die verloren zijn gegaan tijdens de Yellow Finger Epidemie van 1820.

Ik zal ooit een volledige blog moeten schrijven over Colonial Park Cemetery!

7. Het Savannah Theatre

Het Savannah Theatre is de enige plek op deze lijst waar ik nog niet voor mezelf ben geweest, en ik zou mezelf daarvoor kunnen schoppen! Het theater werd gebouwd in 1818 en wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als een van de oudste in de Verenigde Staten. Het theater heeft zo'n diepe geschiedenis dat er drie geesten met een naam wonen: „Betty”, „Ben” en „The Director”.

Betty zou de geest zijn van een actrice die zo dol was op het podium, dat ze gewoon niet meer naar binnen kon toen haar gordijn viel. Ze zou in kostuum achter het gordijn worden gezien terwijl ze wacht op haar grote moment.

Ben zou de geest zijn van een jonge jongen die nogal een bedrieger is, want hij wordt gecrediteerd voor veel grappen die in het theater worden uitgehaald. Ik weet zeker dat hij geniet van alle gratis shows die hij krijgt om de rest van zijn leven na de dood te verspillen.

De regisseur is de bekendste inwoner van het theater. Deze geest maakt hun aanwezigheid vooral bekend aan de mensen die in het theater werken. Acteurs die repeteren, horen The Director vaak tegen hen schreeuwen en kritiek leveren op hun prestaties. Gelukkig lijkt The Director stil te blijven tijdens shows. Misschien geniet hij van het goede werk van de voorstelling.

8. Madison Square

Deze laatste plek op deze lijst was moeilijk te noemen. Ik heb hier verschillende pleinen genoemd, maar tot nu toe niet Madison Square. Madison Square is de aanblik van een nieuwe slag uit de Revolutionaire Oorlog en ook de aanblik van een andere massagraf. Veel van de doden uit de Slag bij Savannah werden begraven op wat nu Madison Square is.

Sommige van degenen die toen begraven waren, waren misschien niet dood toen ze in het massagraf werden gegooid, omdat het niet ongebruikelijk was om per ongeluk de bijna-doden te begraven. De belangrijkste inwonende geest van Madison Square is een niet nader genoemde solide zwarte schaduwpersoon.

Deze schaduwpersoon wordt naar verluidt dag en nacht op het plein gezien. Voor al die paranormale liefhebbers is Madison Square een uitstekende plek om EVP's (electronic voice phenomenon) vast te leggen.

Madison Square heeft het beruchte Sorrel-Weed house in zijn blok.

9. Het Sorrel-Weed House

Het Sorrel-Weed-huis is naar verluidt een van de meest spookachtige huizen in de hele stad. Het huis bevindt zich niet alleen in een van de paranormaal geladen wijken van de stad, maar het heeft ook een eigen tragedie. In 1859 sprong Matilda Sorrel, echtgenote van Francis Sorrel, in een vlaag van hysterie vanaf het balkon van het huis dood nadat ze ontdekte dat haar man een affaire had met haar naaste slavin, Molly.

Enige tijd later werd Molly, die door verdriet was getroffen, ontdekt terwijl ze in haar kamer hing, boven het koetshuis, nadat ze zogenaamd zelfmoord had gepleegd. Er wordt echter ook gespeculeerd dat Molly werd vermoord door Francis Sorrel door in haar kamer te worden opgehangen. In Molly's kamer boven het koetshuis zijn EVP's van geschreeuw en een woordenwisseling verzameld, wat deze speculatie lijkt te bevestigen.

Tegenwoordig is het huis een onderdeel van veel van de beroemde spooktochten van de stad en heeft het zelfs een dagtour en een nachtelijke paranormale tour. De geesten van Molly en Matilda zijn naar verluidt de belangrijkste bewoners van het huis, die zowel vanuit de ramen als op foto's met volle kracht verschijnen.

Ik ben er vast van overtuigd dat het een van de meest spookachtige huizen in heel Savannah is. Tijdens mijn laatste bezoek aan Savannah heb ik een rondleiding door het Sorrel-Weed House gemaakt. Beneden, in de ruimte die ooit als chirurgenkantoor fungeerde, zweer ik op mijn leven dat ik een schreeuw heb gehoord!

10. Het Olde Pink House

Het Olde Pink House is een van de herkenbare restaurants en tavernes in de gastvrouwstad. De iconische roze buitenkant maakt het een lust voor het oog in het centrum van Savannah. Het huis werd in 1789 voltooid door James Habersham Jr., de zoon van James Habersham Sr., een Britse loyalist.

Tijdens de Revolutionaire Oorlog werd het huis gebruikt om Britse soldaten te bezetten, wat nog meer kwaad bloed veroorzaakte tussen Habersham Sr en zijn zonen, die aan de kant van de Amerikanen vochten. Er wordt gespeculeerd dat Habersham Jr zelfmoord heeft gepleegd in de kelder, in wat nu de taverne is van het Olde Pink House. Er is echter weinig tot geen historisch bewijs om deze beweringen te staven.

Het Olde Pink House zou verschillende inwonende geesten bevatten, waaronder Habersham Jr, een andere mannelijke geest, mogelijk Joseph Habersham, een droevige vrouwelijke geest, en natuurlijk spookkinderen. Van Habersham Jr. wordt gezegd dat hij een nauwgezette geest is die alles netjes op orde houdt. Servers hebben gemeld dat rommelige werkstations en tafels bij terugkomst in perfecte staat zijn achtergelaten.

Van de andere Habersham-geest wordt gezegd dat hij een leuk en luidruchtig type is dat graag aan de bar hangt en proost met geïnspireerde klanten. De naamloze vrouwelijke geest is te horen snikken en huilen op de tweede verdieping van het huis.

Ze is gehoord door zowel klanten als medewerkers. En omdat dit Savannah is, zijn de geesten van kinderen immers in de gangen te horen spelen vanaf het moment dat het huis daadwerkelijk als huis fungeerde.

Als je ooit naar het Olde Pink House gaat, raad ik hun gefrituurde groene tomaat BLT aan.

11. Laurel Grove Cemetery

Toen Colonial Park Cemetery in de jaren 1840 zijn maximale capaciteit bereikte, was Laurel Grove Cemetery de oplossing voor het groeiende probleem van Savannah. Het werd de belangrijkste begraafplaats van de stad tot het einde van de Victoriaanse tijd. De Laurel Grove Cemetery bestaat uit twee delen, het noordelijke deel is gereserveerd voor blanken en het zuidelijke deel is gereserveerd voor slaven en vrije mensen van kleur.

Geesten en geesten wachten niet tot de avond om hier hun grootse optredens te maken. Er zijn hier op klaarlichte dag veel geesten waargenomen. Net als de Colonial Park Cemetery is de belangrijkste reden waarom het zo spookt op de begraafplaats vanwege het grote aantal doden dat de bodem nu zijn eeuwige thuis noemt.

Spiritualistische daden, zoals voodoo en hekserij, zijn hier meer gerapporteerd, waarschijnlijk omdat de locatie van de begraafplaats de beoefenaar meer rust geeft dan bijvoorbeeld de Colonial Park Cemetery, die midden in het centrum ligt.

12. Het Marshall House Hotel

We zijn terug op River St. met nog een spookhotel. In tegenstelling tot veel andere spookhotels in Savannah die beweren „een van de meest spookachtige hotels” in de stad te zijn, wordt beweerd dat het Marshall House Hotel HET meest spookachtige hotel in Savannah is. Ook in tegenstelling tot veel andere spookhotels in Savannah, werd het Marshall House Hotel oorspronkelijk in 1851 als hotel gebouwd door Mary Marshall.

Het Marshall House bleef open voor het publiek tot het midden van de burgeroorlog, toen het werd gebruikt als ziekenhuis van de Unie van 1864-65 toen de troepen van Sherman de stad bezetten.

Er zijn genoeg geesten in het Marshall House Hotel. Alles wat als ziekenhuis voor de Burgeroorlog werd gebruikt, zal ongetwijfeld een paar geesten rondslingeren. Bij renovaties van het hotel zijn door de jaren heen resten van soldaten uit de Burgeroorlog gevonden.

Soldaten met ontbrekende lichaamsdelen zijn doelloos zien ronddwalen in de lobby en de zalen. In kamers 314 en 414 zijn afschuwelijke geuren gemeld, alsof de geur van rottend vlees van geamputeerde ledematen nog steeds in de lucht blijft hangen.

De geest van Mary Marshall behoort naar verluidt ook tot de permanente bewoners van haar mooie etablissement.

En welk spookhotel in Savannah zou compleet zijn zonder spookkinderen. Vanwege Savannah natuurlijk. Deze spookkinderen zijn echter niet alleen tevreden met speels gelach in de gangen's nachts. Er is gemeld dat sommige spookkinderen in de kamers van de gasten speelden en zelfs een keer bijten!

13. De pub Six Pence

De Six Pence Pub voegt een Britse flair toe aan een stad die al zoveel te bieden heeft. De Six Pence Pub wordt beschouwd als „de meest authentieke Engelse pub in Georgië” en is een van de favoriete kroegen van de stad.

In tegenstelling tot veel van de andere plaatsen op deze lijst, heeft de Six Pence Pub geen herkenbare geesten die na hun dood rondhangen voor nog een pint.

Het gebouw waarin het zich bevindt is waarschijnlijk meer dan 100 jaar oud en is zeker gebouwd op meer dan een paar graven. Blijkbaar houden de geesten van de pub niet zo van het personeel, aangezien de meeste activiteiten worden bijgewoond door het personeel en meestal in de keuken plaatsvinden.

Misschien is het bier daar zo goed, dat klanten nog lang na hun dood terugkomen?

14. De wandeling van Factor

Factor's Walk is een van die dingen die gewoon onzichtbaar zijn, maar die vaak over het hoofd worden gezien. Ik geef zelfs toe dat ik, hoe vaak ik ook in Savannah ben geweest, nooit van het bestaan ervan wist totdat ik onderzoek deed voor dit blog. En ik ben er zelfs mee bezig geweest!

Factor's Walk is het gebied achter River St. en Bay Street. Het zorgt ervoor dat het voetverkeer zo over het hoofd wordt gezien. Dit gebied is gevuld met steegjes, kleine bruggetjes met ijzeren staven die van winkels, restaurants en hotels naar het trottoir leiden. Er zijn geplaveide straten net onder, met gewelven ingebouwd in de baksteen waarin goederen waren ondergebracht voor transport van de tunnels naar de dokken. Veel van die goederen waren slaven.

Zoals eerder vermeld, is Factor's Walk de ingang naar nu afgesloten tunnels die door de historische wijk Savannah slingeren. Soms hoor je gekreun en gekreun, misschien zelfs een paar kreten, vanuit de gewelven en de afgesloten ingangen van de tunnels's nachts, wanneer het leven in de stad het stilst is.

Schaduwfiguren liggen op de loer in de steegjes en geplaveide straten van Factor's Walk. Bezoekers van het gebied hebben vaak melding van een gevoel van hulpeloosheid, zelfs ik herinner me een plotselinge manier van wanhoop die me als een hoop stenen trof toen ik op Factor's Walk liep.

De volgende keer dat ik Savannah bezoek, zal ik zeker Factor's Walk bezoeken ter nagedachtenis aan alle hulpeloze zielen die zich een weg banen door die vergeten wandeling.

15. Fort McAllister

Iedereen die ooit een basisschoolleerling was, zelfs maar op afstand in de buurt van Savannah, herinnert zich wel eens een schoolreis naar Fort McAllister.

Fort McAlisster, gebouwd langs de rivier de Ogeechee, werd gebouwd op het terrein van een rijstplantage die eigendom was van luitenant-kolonel Joseph Longworth en diende tijdens de burgeroorlog als fort voor de confederatie. Het fort werd strategisch langs de Ogeechee-rivier geplaatst om de inwoners van Savannah te beschermen tegen aanvallen en diende tijdens de oorlog als een veilige waterweg om handel in en uit Savannah te brengen.

Toen Sherman in 1864 naar het fort kwam, begon de slachting van een veldslag waarbij meer dan de helft van de daar gestationeerde Zuidelijke soldaten om het leven kwamen. In verslagen van de strijd wordt beschreven hoe het gevecht zo wreed was dat de billen van de musketten als knuppels werden gebruikt in man-tegen-man-gevechten. Na de slag werd het fort door het leger van de Unie gebruikt als gevangenkamp.

Werknemers in de jaren dertig maakten dag en nacht melding van lichaamloze geluiden. Onder de mannen die aan het fort werkten, werden militaire commando's, kanonvuur, gekreun en gekreun gemeld. Moderne parkwachters van het fort hebben melding gemaakt van een onthoofde verschijning die op een van de landheuvels rond het fort stond. Er is ook gemeld dat er van tijd tot tijd een kattengeest ronddwaalt in het fort. Heeft deze kat de gevangenen in het fort getroost?

Savannah is een van mijn favoriete plekken in de Verenigde Staten. Ik heb het geluk dat ik ben opgegroeid in het gebied waar ik Savannah vrij vaak kan bezoeken. Ik hou van de schoonheid van hoeveel geschiedenis er in de stad zit en hoe de moderne stad is gegroeid rond haar angstaanjagende verleden. Tegenwoordig is Savannah net zo kleurrijk als de mensen die de stad hun thuis noemen. Je zou kunnen zeggen dat Savannah zo boeiend is dat mensen terugkomen om een tijdje te zitten lang nadat hun lichaam is uitgecheckt.