Dit is waarom de filmreeks "The Kissing Booth" problematisch is

The Kissing Booth 3 is het derde en laatste deel van de filmserie, The Kissing Booth, dus de franchise wordt op het einde geobsedeerd door fans. Als je geen van de films hebt gezien, kan het zijn dat je door hun hype naar ze wilt kijken. Maar ik ben hier om je te vertellen dat je ze niet moet bekijken! En als je ze hebt gezien, ben ik hier om je te vertellen waarom de franchise problematisch is.

Maar voordat ik erop inga, wil ik opmerken dat ik me schuldig heb gemaakt aan het genieten van de eerste film tot de tweede werd uitgebracht. Ik kon de rode vlaggen destijds niet identificeren, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik leerde waarom ik deze franchise haatte. Dat gezegd hebbende, schaam je niet als je deze problemen ook niet hebt opgemerkt!

Hier is alles mis met de Kissing Booth-serie, van de eerste tot de laatste film!

1. De personages van de franchise objectiveren elkaar en verwarren seksuele aantrekkingskracht met liefde.

In de eerste film is de liefdesinteresse tussen de twee personages, Elle en Noah, gebaseerd op de seksuele aantrekkingskracht die nooit dieper gaat. Elle kent Noah al van haar jeugd sinds ze opgroeide met zijn broer, Lee, maar ze heeft nooit een band met hem opgebouwd; toch lijkt dat te veranderen als ze beginnen te flirten, wat begint in seksuele scènes bij het zwembad, op het strand, op een feestje en in de kleedkamer voor jongens.

In een van de scènes, bij het zwembad, vraagt Noah aan Elle: „Wanneer heb je de borsten gekregen?” Dit is een vals compliment in de vorm van seksuele intimidatie dat aantoont dat ze slechts een seksueel object voor hem is.

Maar het wordt nog erger voor Elle als ze halfnaakt wakker wordt in Noah's bed nadat ze een black-out heeft gehad van het drinken. Ze hadden geen seks, maar hij plaagde haar om hem zijn shirt terug te geven, zodat hij naar haar tieten kon kijken.

Omgekeerd zegt Elle echter openlijk dat Noah hot is in haar voice-over in haar vertelling. Dat gezegd hebbende, omdat er seksuele spanning tussen hen is, stelt Elle haar seksuele aantrekkingskracht voor Noah gelijk aan romantisch wanneer ze kussen, wat er helaas toe leidt dat ze haar maagdelijkheid aan hem verliest in naam van de liefde.

Als ze eenmaal bij elkaar zijn, is er een montage van hun tijd die ze samen hebben doorgebracht en plezier hebben, maar montages laten het publiek niet begrijpen waarom ze elkaar leuk vinden. Goede romantische films tonen scènes waarin de personages een band opbouwen, maar The Kissing Booth doet dit niet, en de tweede en derde film ook niet.

2. De franchise is seksistisch door seksueel geweld te steunen met haar „Boys Will Be Boys” -mentaliteit door middel van SL*t-shaming.

Als Elle in de eerste film haar schoolspijkerbroek scheurt, draagt ze het enige wat beschikbaar is: haar rok voor de middelbare school, die haar niet meer past. De rok lijkt op lingerie, dus Elle wordt door de meeste jongens met katten gebeld. Een man genaamd Tuppen slaat ook haar kont, maar Noah komt haar te hulp en slaat hem in elkaar.

Elle belandt echter in het kantoor van de directeur vanwege haar overtreding van de dresscode en krijgt dezelfde straf als Tuppen, ook al is ze het slachtoffer. In feite vertelde Noah haar daarvoor dat haar rok „erom vroeg”.

Dit is het meest gebruikte excuus in de verkrachtingscultuur, wat problematisch is omdat het de verantwoordelijkheid voor het handelen van mannen bij vrouwen legt op hoe ze zich kleden wanneer mannen hen seksualiseren.

Daar komt nog bij dat de straf detentie was, wat niets betekent, aangezien detentie nooit iemands gedrag verandert, dus de „straf” laat het gedrag van Tuppen eigenlijk verdwijnen.

En het wordt alleen maar erger als Elle Tuppen vergeeft door met hem uit te gaan nadat ze zich bij haar verontschuldigd heeft. Dit insinueert het idee dat meisjes graag met een kat gebeld en aangeraakt willen worden, zelfs als Elle haar verdriet uitte.

Elke lichte vergeving van de actie geeft roofdieren groen licht om hun gedrag voort te zetten, aangezien het Tuppen een winstkans gaf, waardoor het uiteindelijk lijkt alsof vrouwen „moeilijk te krijgen” spelen.

En deze interpretatie kan ertoe leiden dat jonge mannen vrouwen verkrachten. Maar helaas deelt de franchise mee dat het zich niets aantrekt van de gevaarlijke effecten die ze veroorzaken, aangezien seksuele intimidatie in de derde film van zich af wordt gehaald wanneer Elle Tuppen speels op de achterkant slaat op een afscheidsfeestje waar ze allebei lachen om de nostalgie ervan.

3. De franchise vindt giftige mannelijkheid goed door Noah's bezitterigheid en agressie toe te staan.

Het lijkt misschien heldhaftig van Noah om Elle tegen Tuppen te verdedigen, maar dat kwam door zijn bezitterige karakter over Elle en zijn verliefdheid op haar, aangezien hij elke man bedreigt die naar haar kijkt. „Ze komt erachter van Tuppen, die uiteindelijk op hun date vertrekt door te zeggen: „" Geen paar tieten is het waard om in elkaar geslagen te worden "”, wat versterkt hoe ze allebei een seksuele interesse in haar hebben.”

Ofwel, Noah's bezitterigheid gaat door in de tweede film wanneer hij geïrriteerd en boos wordt op Elle als ze niet reageert op zijn sms'jes terwijl ze in de klas zit. Noah belt dan Elle's school en doet zich voor als haar vader, zodat hij haar met hem kan laten praten. Dan laat hij haar worstelen met besluiteloosheid over welke universiteiten ze moet bezoeken als hij haar vraagt om zich aan te melden bij dezelfde school als hij, zonder na te denken over wat ze wil.

Daar komt nog bij dat Noah altijd een record heeft gehad van gewelddadig zijn door voortdurend ruzie te maken op school. Met andere woorden, hij is de stereotiepe 'slechte jongen'. En zoals alle clichés wil Elle niet meer dat hij vecht, dus gebruikt ze „niet vechten” als een verplichte vereiste om samen te zijn. Klinkt dat goed? Nee, dit is een gevaarlijke boodschap die vrouwen willen dat slechte jongens 'repareren'.

En aangezien 'repareren' vooruitgang is, betekent dit ook dat vrouwen giftig gedrag kunnen tolereren in naam van liefde. In de eerste film van de serie, wanneer Noah en Elle ruzie maken op het strand, rent ze weg, maar Noah jaagt haar achterna en roept herhaaldelijk: „Elle, kom terug.”

Als hij genoeg heeft, hint hij naar de motorkap van zijn auto en roept: „Stap in de auto”, waardoor ze bang wordt om naar hem te luisteren. Maar als ze eenmaal binnen is, charmeert hij haar om hem te vergeven, en ze verliest haar maagdelijkheid onder het Hollywood-teken. Het is duidelijk dat hun relatie beledigend is, maar de franchise romantiseert en normaliseert het als Noah's liefde voor Elle.

4. De franchise vindt giftige relaties goed door Noah en Lee de touwtjes in handen te geven.

In de tweede film zijn er rode vlaggen van Noah die Elle bedriegt met zijn nieuwe vriend Chole. De tekenen waren verkeerde interpretaties, maar als er eindelijk over gesproken wordt, neemt Noah haar zorgen niet serieus en liegt ze dat ze bij Chole rondhangt om haar gevoelens te sparen.

Pas als hij aan het einde van de film hard bewijs heeft geleverd voor haar beschuldiging door de oorbel te presenteren die ze onder zijn bed vond. Als dit gebeurt, zijn ze even uit elkaar gegaan en wordt hij vergezeld door zijn „nieuwe vriendin” tijdens een familiediner, dat hij nooit corrigeert als „beste vriend” totdat hij het bewijs heeft geleverd.

Een goede vriend zou hun relatie vanaf het begin hebben uitgelegd, maar in plaats daarvan zet hij haar in een emotionele achtbaan door hun zeer suggestieve relatie zonder uitleg te tonen. Maar ondanks dit of haar gevoelens voor Marco keert ze terug naar Noah, en als ze dat doet, krijgen we gewoon de oppervlakkige oneliner: „Jij bent het.”

Sommige kijkers zouden het eens zijn met haar beslissing vanwege hun geschiedenis en haar 'diepere' liefde voor Noah versus een vreemdeling die ze net heeft ontmoet (Marco), maar dit zijn giftige redenen. Geschiedenis zou geen factor moeten zijn om bij iemand te blijven, en verliefd zijn op diepere gevoelens ook niet.

Als iemand slecht voor je is, verbreek je hem of haar ongeacht de geschiedenis of gevoelens, vooral als de relatie giftig is. Het klinkt misschien belachelijk, maar je vertelt slachtoffers niet dat ze bij hun misbruikers moeten blijven omdat ze van hen houden, dus waarom zouden anderen uit liefde bij het giftige gedrag van hun partner blijven?

Helaas besluit Elle bij Noah te blijven, dus blijven we zijn bezitterigheid en agressie zien door zijn jaloezie in de derde film, The Kissing Booth 3, waarin hij geobsedeerd is om Marco te verslaan in een echte Mario Kart-race, die gewelddadig wordt als ze tegen elkaar aan botsen.

Daarna spreekt Noah zijn woede uit op Elle in het bijzijn van haar vrienden omdat ze Marco heeft uitgenodigd voor hun Mario Kart-race door te schreeuwen hoe naïef ze is omdat ze denkt dat Marco gewoon vrienden met haar wil zijn.

Noah probeert zijn gedrag goed te maken door een verrassingsdiner te plannen, maar hij wordt weer boos als ze hem vertelt dat ze al plannen heeft met Lee, ondanks dat hij het weken van tevoren wist. Vanaf dat moment maken ze voortdurend ruzie met elkaar over Marco, wat er uiteindelijk toe leidt dat ze uit elkaar gaan.

Maar dan hebben we Lee. Hij is een lieve jongen, maar hij krijgt de controle over de hele franchise. In de eerste film verbiedt hij Noah en Elle om met elkaar uit te gaan. Toen ze klein waren, maakten ze zelfs een aantal vriendschapsregels, en een van hen zegt dat ze niet met elkaars familieleden mogen uitgaan.

Lee versterkt deze regel nadat Elle en Noah elkaar hebben gekust door te zeggen: „Ga gewoon geen koekjes malen met mijn broer, anders praat ik letterlijk nooit meer met je.” Maar natuurlijk, de date en gepakt worden, waar Lee Elle schuldig over maakt, waardoor ze het uitmaakt met Noah.

Elle en Noah komen weer bij elkaar, maar in de tweede film probeert Lee haar onder controle te houden door te verwachten dat ze naar dezelfde universiteit gaat als hij; dus als Lee erachter komt dat ze solliciteert naar verschillende universiteiten, raakt hij dramatisch boos op haar. En hij blijft boos op haar worden in de derde film omdat ze ervoor koos om naar Harvard te gaan voor Noah in plaats van Berkeley voor hem, wat Lee Elle nog steeds opdringt na haar breuk in de derde film.

Dat gezegd hebbende, laten Noah's bezitterige gedrag en Lee's controlerende gedrag Elle nooit toe om zonder schaamte haar eigen beslissingen te nemen. En aangezien dit allemaal gebeurt onder een film die als rom-com wordt bestempeld, zullen jonge meisjes verlangen naar een jaloerse en bezitterige vriend of liefdesdriehoek, aangezien de franchise het giftige gedrag van mannen belichaamt als gevolg van „liefde”.

5. De franchise plaatst een subplot voor queer romantiek dat geen enkele representatie geeft.

In de tweede aflevering van de franchise, The Kissing Booth 2, zien we Elle dat een personage genaamd Ollie verliefd wordt op een man genaamd Miles. In de eerste film werd gezinspeeld op de homoseksuele verliefdheid, maar het werd nooit onderzocht, en ook nooit in de tweede film. Ze krijgen meer aandacht, maar ze hebben nooit recht gedaan aan een realistisch, complex verhaal.

Het enige wat we zien is dat Elle zich inleeft in Ollie's situatie door deze te vergelijken met haar conflict uit het verleden in de eerste film door te zeggen dat ze het volledig begrijpt. Daarom begint ze Ollie aan te moedigen om actief achter zijn geliefde aan te gaan door hem te vertellen dat hij zich niets moet aantrekken van de oordelen van mensen. Dit klinkt misschien lief, maar het is problematisch.

Ollie en Miles zijn homomannen, dus ze kunnen gediscrimineerd, verstoten en vermoord worden als ze naar buiten komen. Daarom zou Elle het niet moeten vergelijken met haar problemen, omdat ze denken dat ze even zwaar zijn als ze een bevoorrechte heteroseksueel is. Maar wat ik erger vind, is wanneer Ollie haar opmerkingen laat verdwijnen in plaats van haar onder controle te houden.

Dat gezegd hebbende, laat het gebrek aan complexiteit van het homoseksuele zijn zien hoe de film deze personages enkel gebruikt om de LGBTQ+-gemeenschap representatief te maken. Maar zonder de complexiteit is er geen authentieke representatie, waardoor hun subplot een stunt van performatief activisme is.

6. De franchise fetisjiseert de BIPOC-gemeenschap.

Aan het begin van het artikel noemde ik objectivering met Elle en Noah omdat ze aantrekkelijk waren. Marco en Chloe worden echter ook geobjectiveerd als stereotypen. Elle en Noah worden gestereotypeerd als eendimensionale personages, maar Marco en Chloe zijn raciaal stereotiep.

In een van de filmscènes wordt Marco geïntroduceerd door de OMG-meisjes die vertellen hoe aantrekkelijk hij is. Als Elle later een video ziet waarin hij aan het trainen is, vertelt Elle over hoe heet hij het heeft via de intercom van de school, een huiveringwekkende scène die te lang duurt. Maar het wordt nog erger met de scène waarin Marco zijn Latijnse charme en aantrekkelijkheid toont wanneer hij „What I Like About You” in het Spaans zingt.

Chloe wordt niet op dezelfde manier geobjectiveerd als Marco, maar ze is een zwarte vrouw die Elle ziet als een bedreiging voor haar relatie met Noah. Dit geldt vooral omdat ze erkent dat Chole aantrekkelijk is, wat helaas aan haar gehecht lijkt te raken vanwege haar eurocentrische modelachtige trekken en Britse accent.

Dat gezegd hebbende, laat de manier waarop Chloe en Marco hebben geportretteerd zien hoe Latijns-Amerikaanse en zwarte mensen door hun 'vreemdheid' als 'exotisch' worden gefetisjiseerd, wat wordt benadrukt omdat ze alleen maar complotmiddelen gebruiken om de relatie tussen Elle en Noah als de belangrijkste bron van conflicten in het verhaal uit te dagen en op de proef te stellen.

Er zijn meer redenen die The Kissing Booth Series tot een puinhoop maken, zoals de verhaallijnen en de onzin over de realiteit (bijv. Harvard (accepteert iedereen), maar dit waren de ernstigste problemen van de franchise die niet lichtvaardig moesten worden opgevat of verdoezeld.

Wel moet worden opgemerkt dat de film oorspronkelijk een Wattpad-verhaal was van een 15-jarige in 2011, dat in 2013 werd opgedeeld in drie boeken uit een boekdeal nadat het twee jaar viraal was gegaan. Dat is tien jaar geleden, maar dat is geen excuus voor Netflix om giftig gedrag voor het jonge publiek van vandaag te accepteren en te normaliseren, terwijl we er meer dan ooit actief tegen vechten.

Helaas heeft Netflix een geschiedenis van het maken en vertonen van vreselijke tienerfilms. De meeste zijn dom en cliché, dus ze zijn niet schadelijk, maar The Kissing Booth Series spant de kroon met zijn giftige berichten die Netflix te schande zouden moeten maken.