Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Law and Order SVU is een show die voornamelijk afleveringen toont over verkrachtingen, hun slachtoffers, de daders en de uitkomsten van elke gruwelijke zaak, maar in het afgelopen jaar heeft de wereld zich moeten aanpassen aan de nieuwe wereldrealiteit met COVID-19, de pandemie die onze manier van leven heeft veranderd en natuurlijk de lockdowns die blijven plaatsvinden.
Olivia verwijst naar verschillende dingen die seizoenen eerder zijn gebeurd en dit gaat over een relatief nieuwe aflevering van SVU.
Seizoen 22 van Law and Order: SVU heeft de realiteit van de pandemie in haar afleveringen verwerkt. Hoewel ze vanuit medisch oogpunt niet altijd nauwkeurig zijn, lijken ze veel meer gefocust te zijn op de sociale gevolgen van de pandemie, de lockdown en hoe deze de mensen in de pandemie heeft beïnvloed.
De aflevering begint met een reis van een vrouw door de pandemie. Het begint met de overtuiging die velen van ons deelden, dat het allemaal binnen een paar weken, hooguit maanden voorbij zou zijn.
Dan begint deze vrouw Vanessa in elkaar te storten als haar man vertrekt om voor zijn bejaarde ouders in een andere staat te zorgen, haar zoon feesten zonder masker en haar eigen bejaarde moeder ziek wordt en de diagnose COVID-19 wordt gesteld. De bejaarde vrouw overlijdt uiteindelijk aan het virus en Vanessa geeft haar zoon de schuld.
Een jaar lang zorgt Vanessa voor iedereen en haar restaurant en na een jaar slaat die stress om alles voor elkaar te krijgen eindelijk als een baksteen over haar heen. Ze valt uiteen en richt een mes op iemand die om haar geeft. Het duurt een jaar maar die stress barst eindelijk los.
„Hoe kun je het afgelopen jaar bijhouden?”
Voer kapitein Olivia Benson in. Ze loopt gewillig in een potentieel gevaarlijke situatie terecht en haalt iedereen eruit. Ze logeert bij Vanessa en vertelt over de stress die ze hebben gehad om voor iedereen te zorgen en niet voor zichzelf te zorgen. Het stelt Olivia in staat om enkele van de diepe, duistere gedachten te uiten over gebeurtenissen die zich in haar eigen leven hebben voorgedaan, het verlies dat ze niet had kunnen verwerken.
„Weet je, wat ik wel weet... Is dat niemand weet, wat andere mensen doormaken.”
Dat citaat van Olivia klinkt zo krachtig. Niemand weet wat iemand anders heeft meegemaakt, en dat zullen ze ook niet doen als niemand er ooit over praat. Deze pandemie heeft zeker een sfeer van hopeloosheid gecreëerd die het voor iedereen moeilijk heeft gemaakt om er doorheen te komen.
Het voelt alsof niets ooit beter zal worden en dat het aan ons is om er doorheen te komen. Het kan moeilijk zijn om voor onszelf te zorgen, want er kan van alles gebeuren. We kunnen van alles en nog wat verliezen in een oogwenk en als we dat proberen te stoppen, kan de stress die we nu al doormaken nog erger worden.
Aan het einde van de aflevering praat Olivia Benson over Vanessa en loopt rustig de gijzeling uit. Het was een vermoeiende dag voor zowel Olivia als Vanessa, omdat ze allebei te maken hadden gehad met gebeurtenissen die ze eerder niet goed hadden afgehandeld.
„Ik zorg voor iedereen. Dat is mijn werk.”
De aflevering heeft gemengde recensies gekregen omdat het geen echte SVU-aflevering is, omdat het niet ging over de vreselijke seksueel gerelateerde misdrijven, maar over de realiteit van de pandemie. Het was emotioneel om te zien en ik heb ervan genoten omdat het een pauze nam van de nogal gruwelijke episodes over seksuele misdrijven, maar het bevestigde ook dat we allemaal op onze eigen manier met de stress van de pandemie zijn omgegaan.
„Vandaag was de ergste dag van je leven, en je hebt het overleefd. Onthoud dat.”
Elke dag doorkomen is het doel dat we voor onszelf kunnen bereiken. Deze realiteit zal niet voor altijd bestaan, ook al voelt het zo. Er zijn goede dagen en er zijn slechte dagen. Soms zijn er zelfs slechtere dagen. Het vinden van manieren om met die stress om te gaan en de dag door te komen, is de stap die we kunnen nemen om voor onszelf te zorgen. Deze aflevering van SVU laat ons zien dat we niet alleen zijn.
Deze aflevering zal een interessante tijdcapsule zijn van wat we allemaal hebben meegemaakt
Verbazingwekkend hoe ze spanning wisten te creëren zonder hun gebruikelijke misdaadformat
De aflevering ving dat gevoel van tijd die betekenisloos werd tijdens de lockdown
Echt gewaardeerd hoe ze verschillende perspectieven lieten zien op het omgaan met de pandemie
Nooit gedacht dat ik SVU COVID zou zien aanpakken, maar ze hebben het goed aangepakt
De schrijvers hebben geweldig werk geleverd door te laten zien hoe isolatie de geestelijke gezondheid beïnvloedt
Het kijken hiernaar bracht veel herinneringen terug aan de vroege dagen van de pandemie
Ik begreep Vanessa's woede op haar zoon. Familieconflicten tijdens de lockdown waren zo intens
De parallel tussen de verzorgende rollen van Vanessa en Olivia was goed getekend
Deze aflevering zette me aan het denken over mijn eigen pandemie-ervaring op een nieuwe manier
Interessante keuze om te focussen op emotioneel geweld in plaats van fysiek
Echt krachtig hoe ze lieten zien dat trauma er niet altijd uitziet zoals we verwachten
Ik vond het geweldig hoe ze het contrast lieten zien tussen het optimisme van maart 2020 en de realiteit die volgde
Had iemand anders ook het gevoel dat ze een goede huilbui nodig hadden na het bekijken hiervan?
Was niet wat ik van SVU verwachtte, maar soms zijn de onverwachte afleveringen de beste
De aflevering liet goed zien hoe snel de zaken voor veel mensen uit de hand liepen
Ik waardeer het dat ze lieten zien dat een sterk personage als Olivia ook worstelde met de situatie
Die zin over voor iedereen zorgen kwam echt binnen bij mij als zorgmedewerker
Interessant hoe ze lieten zien hoe verschillende generaties anders omgingen met de pandemie
De restaurantscènes gaven echt de stress weer waar kleine ondernemers onder stonden
Ik wou dat ze meer hadden laten zien over hoe de politie zich aanpaste aan de COVID-protocollen
De scèneovergangen die het verstrijken van de tijd tijdens de lockdown lieten zien, waren echt goed gedaan
Het was dapper van ze om het format te doorbreken en dit soort verhaal te vertellen
Sterke acteerprestaties redden wat een erg moraliserende aflevering had kunnen zijn
Toen ik dit bekeek, realiseerde ik me hoeveel onverwerkt trauma we allemaal nog steeds met ons meedragen uit die tijd
De dialoog tussen Olivia en Vanessa voelde oprecht. Als twee mensen die elkaars pijn echt begrepen
Ik respecteer dat perspectief, maar ik denk dat het belangrijk is om deze ervaringen te verwerken via kunst
Eerlijk gezegd vond ik het moeilijk om naar te kijken. Nog te vroeg voor verhaallijnen over de pandemie voor mij
De manier waarop ze de spanningen binnen het gezin tijdens de lockdown weergeven, was perfect. Mijn familie heeft soortgelijke worstelingen doorgemaakt
Ik weet niet waarom mensen klagen. Deze show is altijd al over sociale kwesties gegaan
Is het iemand anders opgevallen hoe ze de maskers gebruikten om dramatische spanning te creëren in bepaalde scènes?
Ik denk dat ze de pandemieverhaallijn goed in evenwicht hebben gebracht met de gebruikelijke spanning van de show
Wat me het meest opviel, was hoe ze de geleidelijke opbouw van stress in de loop van het jaar lieten zien. Het was niet zomaar één grote inzinking
Het einde voelde een beetje te netjes voor mij. Echte pandemieverhalen werden zelden zo mooi afgerond
Ik betrapte mezelf erop dat ik in tranen uitbarstte toen Olivia over haar eigen worstelingen sprak. Het maakte alles zo echt
Deze aflevering herinnerde me eraan hoeveel druk essentiële werknemers stonden tijdens het hoogtepunt van de pandemie
De subplot over het restaurant voelde onnodig aan. Ze hadden zich meer kunnen concentreren op de emotionele kern van het verhaal
Ik ben het er helemaal niet mee eens. SVU is altijd in de eerste plaats over menselijke verhalen gegaan, misdaden in de tweede plaats
Niet mijn favoriete aflevering. SVU werkt het beste als het zich houdt aan waar het goed in is: het oplossen van misdaden
Het stuk over Vanessa's zoon die feestte zonder masker was woedend, maar helaas realistisch. We kenden allemaal mensen die zich zo gedroegen
Ik vond dat de aflevering een aantal belangrijke aspecten van de impact van de pandemie op de criminaliteitscijfers bagatelliseerde
Mariska Hargitay heeft de emotionele scènes absoluut perfect neergezet. Haar vermogen om contact te maken met slachtoffers is wat SVU zo boeiend maakt
Dat citaat over dat niemand weet wat anderen doormaken, is me echt bijgebleven. Het deed me nadenken over meer begrip tonen voor mensen
Eigenlijk vond ik de metaforen goed werken. Ze vingen hoe velen van ons zich gevangen en overweldigd voelden tijdens de lockdown
Het schrijven voelde een beetje zwaarwichtig aan. We snappen het, de pandemie was zwaar, maar de metaforen waren te voor de hand liggend
Ben ik de enige die het verfrissend vond om een ander soort aflevering te zien? Het gebruikelijke format kan soms voorspelbaar worden
De scène waarin Vanessa instort over het verlies van haar moeder kwam dichtbij. Ik ben ook iemand verloren tijdens de lockdown en kon niet eens naar de begrafenis
Ik begrijp waarom sommige fans teleurgesteld waren dat het geen typische SVU-zaak was, maar ik denk dat het tonen van de psychologische tol van COVID belangrijk en actueel was
Ik waardeerde echt hoe deze aflevering de impact van de pandemie op de geestelijke gezondheid aanpakte. Het was krachtig om te zien hoe Olivia op zo'n persoonlijk niveau contact maakte met Vanessa