Wat de ABC-show "Once Upon A Time" zegt over twijfel

In de show „Once Upon A Time” is de hoofdpersoon Emma Swan een sceptisch persoon die alleen gelooft in haar realiteit van de wereld, namelijk dat de wereld wreed is sinds ze als wees heeft geleefd, waardoor ze zich waardeloos voelt. Haar opvattingen over zichzelf, haar verleden en de wereld worden echter op de proef gesteld wanneer een jongen genaamd Henry Mills aan haar voordeur verschijnt en haar naar Storybrooke sleept.

Storybrooke is een klein stadje waar sprookjesfiguren bevroren zijn in de tijd en een modern leven leiden terwijl hun verleden uit hun herinneringen is gewist. Henry probeert haar ervan te overtuigen dat ze bedoeld is om hun vloek te verbreken en noemt haar de redder, maar ze weigert alles te geloven wat hij zegt.

Maar omdat Henry haar biologische zoon is, voelt het idee om een redder te zijn haar het gewicht van de verwachtingen van de titel, aangezien hij waarde hecht aan haar bestaan, waardoor ze zich schuldig voelt omdat ze hem heeft opgegeven. Dus concentreert ze zich vervolgens op een poging om zijn theorie subtiel te weerleggen voordat ze vertrekt. Maar hoe langer ze blijft, hoe langer ze betrokken raakt bij het leven van mensen, wat haar leven daar begon sinds haar interacties haar een baan als sheriff opleverden.

Henry gebruikt vervolgens zijn tijd om haar te overtuigen door de verschijningen, banen en persoonlijkheden van personages te koppelen aan hun verleden naarmate de gebeurtenissen zich ontvouwen. Ofwel, Emma vindt een manier om de gebeurtenissen in de realiteit te baseren. Maar als sheriff van de stad helpt Emma bij elke gebeurtenis die zich voordoet, dus haar acties vergroten Henry's vertrouwen in Emma als redder, wat haar op een goede en slechte manier triggert.

Emma Swan's ontkenning van eigenwaarde en waarde komt voort uit trauma.

Omdat Henry consistent is met Emma, raakte Emma aan hem gehecht, dat ze zich zorgen begon te maken over de manier waarop hij haar zag en zich zorgen maakte dat als hij eenmaal de realiteit zag, hij haar niet langer nodig zou hebben of willen hebben in zijn leven. Ze gelooft tenminste dat ze nutteloos voor hem zal zijn. Dat gezegd hebbende, gaf Henry haar een doel en zorgde ervoor dat ze zich gewaardeerd voelde, iets wat ze nooit heeft gevoeld.

Het idee dat de hele stad haar nodig heeft, is echter overweldigend. Het is gemakkelijk te begrijpen dat ze waarde heeft voor haar zoon als moeder, maar buiten Henry is het moeilijk te begrijpen waarom ze belangrijk is. Naarmate er meer gebeurtenissen plaatsvinden met tegenstrijdige bewijzen die Emma niet kan verklaren, heeft dat haar nooit doen geloven in Henry's theorie, omdat dat zou betekenen dat ze waarde heeft voor de stad.

Maar wanneer een vreemdeling genaamd Augustus in de stad aankomt, vertelt hij haar dat Henry de waarheid vertelt en onthult hij waarom ze wees is geworden. Ze denkt dat hij gek is, dus laat hij haar zijn been zien, dat langzaam het bos in ging, maar ze ziet niets verkeerds, waardoor haar ongeloof te sterk is.

Maar Augustus concludeert dat het geen ongeloof is, maar dat ze het niet wil geloven. Hij zegt dit en meer, waarop ze emotioneel reageert: „Ik wil niet dat ze me nodig hebben... Ik heb hier niet om gevraagd, ik wil er niets van!”

Daarna neemt Emma Henry midden in de nacht mee om Storybrooke te verlaten, maar hij houdt haar tegen en zegt dat ze niet weg moet rennen, omdat ze gewoon bang is en het moment beleeft voordat ze haar lot accepteert. En hij heeft gelijk, ze is bang.

Voor iemand die 28 jaar lang wees en alleen was, wist ze alleen maar pijn, waardoor ze twijfelde aan de waarde die mensen aan haar leven hechtten. Haar twijfel onthult vervolgens hoe ons verleden ons perspectief op onszelf kan bepalen en onze groei kan belemmeren. Dus omdat Emma verlatingsproblemen heeft, weigert ze om dicht bij iemand te groeien, wat ze emotioneel heeft gedaan door een muur hoog te houden en fysiek door zich elke twee jaar door de Verenigde Staten te verplaatsen.

Maar tijdens haar verblijf in Storybrooke kwam ze dicht bij Mary Margaret, waar ze alleen maar op terugkwam door haar poging om weg te lopen sinds de waarheidsdump van Augustus haar ver uit haar comfortzone bracht.

De twijfel van Regina en Mr. Gold is anders, maar ze houden verband met het verleden.

Hoewel ze niet de enige is die twijfel stopt. Regina, de boze koningin, burgemeester en Henry's adoptiemoeder, maakt een verlossingsboog door, maar ze worstelt met twijfel voordat ze er doorheen gaat. Aanvankelijk wilde ze verlossing aan het begin van haar slechte achtergrondverhaal, maar ze sloot al snel alle hoop af toen Sneeuwwitje haar die kans ontzegde, waardoor het moeilijk voor haar werd om later te veranderen als er nog meer gruwelijke dingen aan haar naam worden toegevoegd.

Omdat ze echter overtuigd is van haar eigenwaarde, is haar twijfel extern en ligt ze in hoe anderen haar zien en ermee omgaan. Regina is dan Emma's omgekeerde weerspiegeling van hoe de percepties van mensen op basis van het verleden iemand kunnen demotiveren om te veranderen.

Ditzelfde thema wordt gespeeld met Mr. Gold of alias Rumplestiltskin, maar in plaats daarvan ervaart hij zelftwijfel en het onvermogen om te veranderen omdat hij zich eeuwenlang via magie overgaf aan macht. Hiermee zou hij iedereen die hem een beetje kruiste slechte daden verrichten, hij werd tenslotte het grootste deel van zijn leven slecht behandeld.

Maar toen Belle eenmaal in zijn leven kwam, veranderde hij langzaam voor haar, omdat ze kon zien en geloven in de aardige man die hij echt kan zijn. Haar rol laat dan zien dat er maar één persoon nodig is om in ons te geloven om in onszelf te geloven, wat voortdurend wordt ondersteund door Henry die in Regina en Emma gelooft terwijl ze leren vertrouwen in zichzelf te hebben.

Henry is dan de belichaming van hoop, vooral omdat hij wordt beschouwd als de ware gelovige. Sneeuwwitje en David hebben ook hoop, wat hen altijd veerkrachtig heeft gemaakt in allerlei situaties.

Vertrouwen kan slecht zijn als het om trots gaat.

Maar ironisch genoeg heeft Davids vertrouwen in zijn morele kompas ertoe geleid dat hij fouten heeft gemaakt, aangezien hij zijn daden niet in twijfel trekt. Hij gelooft altijd dat hij gelijk heeft, dus hij ziet zijn fouten pas in als Sneeuwwitje hem erop wijst. Maar soms kan ze te laat zijn als ze ze erop wijst.

In het verleden, toen Snow en David de boze koningin zouden executeren, veranderde Snow van gedachten. Wat het laat maakt, is dat ze zoveel bewakers en legermannen hebben gedood zonder aarzelen om bij de boze koningin te komen, waardoor hun dood zonde was, maar ze twijfelen nooit aan de morele kant van dat, aangezien de strijd en de focus op de boze koningin lag.

Maar toen Snow Cora vermoordde, een andere kwaadaardige tovenaar, voelde ze zich extreem schuldig en maakte ze haar hart zwart. Maar hoe zit het met de andere mensen die het niet verdienden om te sterven? Nee, haar hart was schoon van die moord. Hetzelfde geldt voor David, die er alleen maar goed aan doet om een held te zijn. Sneeuwwitje begon aanvankelijk de opstand om het koninkrijk terug te nemen omdat David haar overtuigde, waardoor hij eruitzag als een oppervlakkig persoon, aangezien hij zich zorgen maakte over haar geboorterecht als koningin.

Daar komt nog bij dat ze zich pas na de herovering van hun koninkrijk verantwoordelijk voelden voor het leven van hun burgers, waardoor hun zorg oppervlakkig werd, wat op zijn beurt Regina's beslissingen als held beïnvloedt. In een van de scènes, waarin de groep een schurk genaamd Zelena verslaat, besloot Regina haar leven te sparen omdat dat „het juiste was om te doen” als „held”, terwijl de aard van een held in werkelijkheid wordt bepaald door het mededogen dat niemand behalve Emma toont omdat ze empathisch is.

„Once Upon A Time” onthult vervolgens aan de hand van de personages hoe ons verleden de perceptie van anderen en onszelf kan beïnvloeden. Maar hoe het geloof van één persoon ons kan motiveren om te veranderen.

Emma zat vast in haar verlatingsproblemen door een trauma, Regina werd niet sociaal geaccepteerd, terwijl Rumple vastzat aan verslaving, angst en twijfel aan zichzelf. Hoewel ze allemaal groeiden en veranderden toen ze iemand hadden die in hen geloofde.

Het vertrouwen dat aan trots verbonden is, kan er echter toe leiden dat we onze daden verkeerd inschatten, zoals blijkt uit David en zijn verlangen naar het koninkrijk en de executie van de boze koningin. Hieruit blijkt vervolgens dat twijfel een groeiremmer is, maar noodzakelijk is tijdens ethische gebeurtenissen.

Opmerking: De voorbeelden die ik heb gegeven zijn afkomstig van seizoenen tussen één en drie.