Netflix's Comedy Special "Inside" is een chaotische weerspiegeling van 2020

„Inside”, geschreven, geregisseerd en bewerkt door Bo Burnham tijdens de pandemie, is een komische film met liedjes en stukjes over zijn isolement en geestelijke gezondheid, die vastlegt hoe de meerderheid van de mensen zich voelde tijdens de pandemie.

Maar 2020 was meer dan de pandemie. Na de dood van George Floyd en de BLM-protectoren is er op sociale media een stroom van activisme geweest van BIPOC-influencers die voorlichten over systemisch racisme, giftige mannelijkheid, vrouwenhaat, kolonisatie en nog veel meer.

Sommige mensen zijn verlicht, terwijl anderen ervoor kiezen onwetend te zijn en activisten en bondgenoten onder de loep te nemen. Sommige mensen zijn echter niet helemaal verlicht en doen aan performatief activisme, wat door 'bondgenoten' wordt gedaan om deel uit te maken van de 'trend'. Deze mensen zijn voor het grootste deel blank geweest. Daarom bevat Bo Burnham's „Inside” ook liedjes en stukken die de spot drijven met de witte lens en hun reactie op maatschappelijke kwesties.

Hoe onze isolatie ons afhankelijk maakte van het internet

In het begin zingt Bo een liedje over het onder ogen zien van zijn moeder, maar raakt al snel gefrustreerd met haar duim boven haar camera. Het lijkt gemeen, maar het geeft nauwkeurig weer hoe de pandemie velen van ons asociaal en gemakkelijk gefrustreerd heeft gemaakt tegenover anderen, waardoor online gesprekken via sociale media gemakkelijker zijn geworden dan persoonlijke interacties.

Zelfs als we niemand hebben om mee te praten, voelen we ons door de inhoud die we op het internet tegenkomen minder alleen, waardoor „de buitenwereld... slechts een theatrale ruimte wordt waarin we inhoud opnemen en opnemen voor de veel realistischere, veel vitalere digitale ruimte”. Maar aangezien het internet oneindig veel inhoud bevat, is het internetten een wenselijke manier geworden om aan de realiteit te ontsnappen.

Dit is echter geen goede zaak. Het nummer „Welcome to the Internet” somt dingen op die mensen op het internet kunnen doen en vinden met een snel ritme, en weerspiegelt de hoeveelheid inhoud die het internet heeft en de snelheid die mensen consumeren. Dit wordt benadrukt met de sterrenlichten die Bo gebruikt om een universum weer te geven. Maar hij gebruikt ook kleurrijke lichtwolken om een verslaving weer te geven.

Voor de pandemie waren er mensen op het internet, maar door ons isolement waren we er afhankelijk van. Daarom lacht het internet manisch als een slecht personage omdat hij ons beheerst.

Hoe onze isolatie de depressie versterkte

Het internet is vindingrijk voor informatie, maar veel internetgebruik kan op de lange termijn schadelijk zijn. Voor Bo betekende dat het ontwikkelen van een dissociatiestoornis.

In zijn nummer '30' vermeldt hij zelfs hoe zoomers denken dat hij geen voeling heeft met de werkelijkheid. Als antwoord zegt hij: „O ja? Nou, je verdomde telefoons vergiftigen je geest. OK? Dus als je een dissociatieve psychische stoornis krijgt als je eind twintig bent, kom dan niet kruipend naar me terug.” Als hij dit zegt, is hij boos omdat hij de aandoening heeft ontwikkeld, waardoor Gen Z vervolgens wordt uitgedaagd zijn ervaring met het internet te heroverwegen.

Maar dat is niet de enige aandoening die hij heeft. Bo Burnham lijdt ook aan een depressie, wat hij aan het begin van de film voor het eerst uitdrukt door te zeggen dat hij door deze special te maken geen kogel door zijn hoofd heeft geschoten. Tegen het einde zegt hij dat hij het nooit meer wil afmaken, omdat hij niet weer zijn leven wil leiden.

Tussendoor blijft hij zijn depressie uiten met zijn lied „Shit”. Alles van - „Ik heb de afgelopen negen dagen niet gedoucht” tot „Al mijn kleren zijn vies” en „" Ik voel me als een slappe, enorme zak stront "” onthult de ervaring van een depressie, die tijdens de pandemie intenser werd ervaren omdat we niet bij familie en vrienden waren, waardoor het moeilijk was om steun te krijgen.”

Het volgende segment toont dit in detail met een stukje gameplay waarin Bo alleen maar kan zitten, staan, huilen of piano spelen, wat een weerspiegeling is van zijn leven tijdens de pandemie.

Bo zegt uiteindelijk dat hij mentaal op een dieptepunt zit. Maar omdat hij het niet serieus kan uitdrukken, barst hij uit in een lied met kleurrijke lichten en een glimlach voordat hij zegt hoe hij zich voelt, en laat hij zien dat hij met humor omgaat.

Op grotere schaal is dit ook hoe mensen met een depressie omgaan, dus als Bo dit doet, vertegenwoordigt hij hen terwijl hij zichzelf onthult. Dit is belangrijk omdat er een moment is waarop hij naar een video kijkt waarin hij zichzelf vertelt geen zelfmoord te plegen, dezelfde strijd waarmee mensen met een depressie werden geconfronteerd tijdens de pandemie.

Hoe blanke 'bondgenoten' alles over zichzelf maken

Uit een reeks liedjes en stukken waarin wit gedrag aan de kaak wordt gesteld, is een van de eerste nummers die Bo speelt „Comedy”.

In dit nummer erkent Bo dat onze sociale kwesties te ernstig zijn om grapjes over te maken. Dus als hij in het refrein zegt: „De wereld heeft aanwijzingen nodig van een blanke man zoals ik”, gebruikt hij het feit dat hij een blanke man is om andere blanken te bespotten en hun behoefte om nog steeds in het middelpunt van de belangstelling te staan bij kwesties die te maken hebben met gekleurde mensen.

En als hij dit zegt, zegt een diepe stem „Bingo” terwijl wolken en een engelachtige schijnwerper op de muur achter hem worden geworpen, wat aangeeft dat blanke „bondgenoten” die op deze manier denken zichzelf zien als de levensredders van gekleurde mensen, wat Bo versterkt als hij zegt: „" Ik ben blank en ik ben hier om de dag te redden." "”

Daarom zorgt zelfreflectie ervoor dat blanke mensen zich speciaal voelen, ondanks het feit dat ze niet weten of volledig begrijpen welke vormen en gevallen systemisch racisme kan aannemen. Dit wordt aangetoond wanneer Bo zegt: „De wereld is zo gek. Systematische onderdrukking, inkomensongelijkheid, dat soort dingen.” Door „" de andere dingen "” te zeggen, wordt duidelijk geïllustreerd hoe blanken bondgenoten willen zijn zonder echt iets over onze problemen te willen weten, aangezien activisme een trend is geworden op sociale media.” Het gevolg is dat veel mensen hun activisme faken om relevant te blijven, en laten zien hoe blanke mensen niet kunnen stoppen met alles over zichzelf te maken.

Bo zegt zelfs dat blanken vierhonderd jaar lang aan het woord waren, dus „misschien moet ik verdomme mijn mond houden”, maar zegt dan: „Dat wil ik niet doen.” Dit toont aan dat blanke mensen begrijpen dat ze moeten luisteren en leren, maar dat ze te egoïstisch zijn om dat te doen.

Hoe blanke 'bondgenoten' deelnemen aan performatief activisme

In „" How the World Works "” zingt Bo over hoe dieren samenwerken alsof hij in een tv-programma voor kinderen zit.” Maar de poppensok vertelt het publiek hoe de wereld eigenlijk werkt door te zeggen: „De wereld is gebouwd met bloed! En genocide en uitbuiting... En elke politicus, elke agent op straat beschermt de belangen van de pedofiele bedrijfselite.”

Het feit dat socko een marionet in Bo's hand is, onder Bo's controle staat, maar in staat is om de waarheid te spreken, toont aan dat socko minderheden vertegenwoordigt. Daarom blijft Bo lachend door de teksten van Socko om als een bondgenoot over te komen, totdat Bo vraagt: „Wat kan ik doen?” Het stellen van deze vraag is een vorm van performatief activisme, omdat er veel online bronnen zijn waar ze terecht kunnen in plaats van anderen te belasten om hen te onderwijzen, wat vooral het geval is als ze zeggen dat ze „gewoon proberen een beter persoon te worden”. Hieruit blijkt vervolgens dat het niet uitmaakt wat voor probleem zich voordoet, blanke mensen proberen het altijd over zichzelf te maken.

Socko zegt dit tegen Bo, maar hij zegt: „Let op je mond, maatje. Vergeet niet wie hier aan wiens hand staat”, wat aantoont dat blanken er een hekel aan hebben om rechtstreeks tegen hen te worden aangesproken als het probleem van onze problemen. Socko sprak voor het grote publiek geen probleem voor Bo, maar zodra hij naar blanken wijst, bedreigt Bo hem, wat ironisch genoeg aantoont met welk probleem minderheden te maken hebben als gevolg van performatief activisme.

Het nummer gaat verder met „White Woman's Instagram”, dat veel controverse heeft gekregen omdat hij vrouwonvriendelijk is, aangezien Bo stereotiepe foto's herschept die blanke vrouwen van zichzelf maken. Het nummer toont echter het contrast tussen de witte en BIPOC-ervaringen. „How The World Works” laat zien hoe minderheden worden behandeld, maar „White Woman's Instagram” laat zien hoe blanke vrouwen foto's van zichzelf maken in plaats van berichten te plaatsen over raciaal onrecht. Het contrast tussen deze twee liedjes versterkt dus dat blanke mensen nooit met dezelfde problemen worden geconfronteerd als minderheden en zich ook nooit bekommeren om hun problemen.

En als ze er „om geven”, reageren ze zoals Bo in „problematisch”. In dit nummer zingt Bo „Times are changing, and I'm getting old. Ga je me verantwoordelijk houden?” Als hij dit zegt, erkent hij dat hij als oudere persoon waarschijnlijk beledigende dingen heeft gezegd en gedaan in het verleden. Maar het enige wat hij deed was zich verkleden als Aladdin, wat niet eens racistisch is, waarmee hij liet zien dat blanken zich voor niets zouden verontschuldigen voor aandacht.

Op dit moment klinkt „Inside” niet als een comedyshow, en dat is het in zekere zin ook niet. Bo is grappig, maar „Inside” is een chaotische weerspiegeling van 2020 met verschillende vormen van kunst.

Maar er moet worden opgemerkt dat er veel meer thema's zijn dan degene die ik heb behandeld. Dit zijn precies degenen die me het meest aanspraken, dus ik heb slechts de oppervlakte van zijn meesterwerk bekrast.

Daarom is „Inside” een film die meerdere keren bekeken moet worden om de film echt van begin tot eind te begrijpen. Maar wees niet bang, elke herkijk zal je sprakeloos maken van de nieuwe dingen die je zult opmerken.