Een recensie van Bo Burnham: Inside, en hoe Burnham's cinematografie een verhaal vertelde

Spoilervrije recensie van Bo Burnham's Inside

Bo Burnham's Inside heeft iets speciaals gedaan: het heeft hits gemaakt in de culturele tijdgeest die de special naar spectaculaire hoogten hebben gedreven. Hoewel aangekondigd als een comedyspecial, biedt Inside slechts een paar grappen die toeslaan zoals je zou verwachten. In plaats daarvan heeft Burnham een soort eenmansshow gemaakt voor het digitale tijdperk waarin hij een breed scala aan maatschappelijke onderwerpen behandelt, maar zich verdiept in de negatieve realiteit van het internet.

Hoewel het geen luchtige special is of een feelgood-special is, is Inside een must voor diegenen die een tot nadenken stemmende ervaring willen hebben. Burnham heeft een stuk gemaakt dat zowel zelfonderzoek als maatschappelijk onderzoek is, waarbij doelbewust de grenzen tussen realiteit en artistieke presentatie vervaagt. Het eindproduct is er een van fantastische composities, goed geschreven commentaar en boeiende prestaties.

Ironisch genoeg keek ik voor het eerst naar Inside, een special waarin een man in een diep isolement centraal stond, toen ik een einde maakte aan mijn pandemische isolement en er vrienden op bezoek kwamen. Naderhand waren we het er allemaal over eens dat het iets unieks was, en na de daaropvolgende bezichtigingen heb ik meer ontdekt om te waarderen. Maar zelfs als u van plan bent een enkele bezichtiging te doen, zal Burnham's Inside waarschijnlijk een onvergetelijke indruk op u achterlaten.

De cinematografie van Bo Burnham is belangrijk om de thema's van Inside te begrijpen.

Hoewel Burnham's Inside veel te zeggen heeft met zijn geestige en vaak naast elkaar geplaatste teksten, mag het belang van zijn camerawerk niet worden vergeten. De twee werken vaak samen om de boodschappen van de afzonderlijke nummers beter weer te geven en in het algemeen bijzonder te zijn. Camera-aanwijzingen worden vaak veroorzaakt door belangrijke teksten of de verandering in de toon van het nummer. Deze veranderingen in het camerawerk variëren van subtiele verschuivingen in de beeldverhouding tot traditionele hoekmanipulatie om de gevoelens van het publiek te beïnvloeden. Maar daarnaast zijn er aspecten van het bijzondere die volledig verloren zijn gegaan zonder het zorgvuldig vervaardigde camerawerk.

White Woman's Instagram is een nummer in de eerste helft van de special dat begint met een simpele uiteenzetting van de clichétrends van Instagram. Van avocado's tot honden in bloemenkronen, Burnham hanteert talloze clichés waarin hij doet alsof hij lacht en poseert in een beeldverhouding die doet denken aan een telefoonscherm. Deze clichefoto's zijn een van de meest komische delen van de special omdat ze laaghangend fruit belachelijk maken.

Maar halverwege het nummer wordt de verhouding groter en nemen de teksten een plotselinge wending van de prikken naar clichés met:

Haar favoriete foto van haar moeder

Het onderschrift zegt: „Ik kan het niet geloven.

Het is tien jaar geleden dat je weg was.

Mama, ik mis je, ik mis het om met je in de voortuin te zitten

Ben je nog steeds aan het uitzoeken hoe je zonder jou kunt blijven leven?

Het is een beetje beter geworden, maar het is nog steeds moeilijk.

Mama, ik heb een baan waar ik van hou en mijn eigen appartement.

Mama, ik heb een vriend en ik ben gek op hem.

Je kleine meid heeft het niet zo slecht gedaan.

Mama, ik hou van je, geef papa een knuffel en kus

Waar de beperkte ratio vóór nagebootste posts op sociale media op een telefoonscherm ligt, ligt de verbreding dichter bij het natuurlijke gezichtsveld van de mens. Daarom voelt wat er eerder was kunstmatig aan. Vervolgens beperkt Burnham de beeldverhouding, keert terug naar een lijst van clichés en neemt meer humaniserende karakterisering op.

Dit betekent een samensmelting van alle voorgaande aspecten, waardoor een beter beeld ontstaat van wat Burnham's lied zegt: dat wat we op sociale media presenteren evenzeer een uitvoering is van cliché-idealen als een blijk van onze menselijkheid. Met ditzelfde idee laat hij zien dat het nuttigen van presentaties als entertainment, in dit geval als komedie, een negatieve invloed kan hebben op ons begrip van de individuen die de presentaties maken, aangezien hun volledige persoonlijkheid beperkt wordt door het platform en verward wordt door onze vooropgezette ideeën.

In de tweede helft van de special biedt Welcome to the Internet een traditioneler gebruik van camerawerk om betekenis te benadrukken. Het nummer begint met een langzame zoom-in waarbij Burnham de rol van het internet op zich neemt en in een steeds sneller tempo alles opsomt wat het te bieden heeft. Deze langzame inzoomfunctie zorgt ervoor dat het internet de kijkers langzaam lokt met de overvloed en variatie die het biedt. Eenmaal dichtbij genoeg neemt het tempo van het nummer drastisch toe terwijl de camera een reeks close-ups maakt.

Deze close-ups worden gedomineerd door opnamen vanuit een lage hoek waarin Burnham steeds verontrustender en vijandiger aspecten van het internet opsomt. Het belang van lage hoeken bij het maken van films hangt af van het idee dat als de camera in een lage hoek naar boven kijkt, de focus van de opname in een positie komt waarin de macht over het publiek komt te liggen.

Dan verschuift het nummer naar een langzamer tempo en Burnham's zang wordt zachter als de camera achteruit begint te lopen. Net zoals het inzoomen van de camera op het eerste gezicht voor het eerst de aantrekkelijke aard van het internet vertegenwoordigde, bewijst deze terugtrekkende opname het tegenovergestelde. Na zoveel agressie en onsmakelijkheid bootst de camera de afstoting na die de kijker voelt.

Maar net als de camera zijn oorspronkelijke plek achterin de kamer bereikt en naar binnen kijkt, verandert het nummer opnieuw. Deze keer zingt Burnham over hoe het internet is gemaakt om de wereld binnen handbereik te brengen van nieuwere generaties, een schijnbaar nobele onderneming. De camera begint opnieuw in te zoomen op het verleidelijke web dat tot stand wordt gebracht.

Maar als het eenmaal dichterbij is, gaat Burnham weer over in een maniakale lach en legt hij uit welke valkuil is gezet. Door overstimulatie en een cyclus die voortdurend alles en nog wat creëert wat je maar wilt, heeft het internet verslaafd gemaakt aan zijn gebruikers. Terwijl hij dit uitlegt, gaat de camera achteruit, wat opnieuw wijst op afkeer. Maar deze keer bevriest de camera aan de achterkant van de kamer, niet in staat om te ontsnappen en niet in staat om weg te kijken. In het volle zicht speelt Burnham het karakter van het internet door, volledig in controle maar toch uit de hand gelopen.

Dit heen en weer dient om de verslavingscyclus die het internet mogelijk heeft gemaakt, te versterken. Het heeft alles wat de mensheid interesseert, samengesteld aan elk individu dat er gebruik van maakt. Maar in die belangen zijn gelijke delen onschadelijk en verachtelijk. Hoewel er grenzeloze informatie is om vrijwel elke vraag te beantwoorden, is er ook evenveel ruimte om onwetendheid te uiten en schade aan te richten. Als gebruikers van het internet plezier beleven aan het gebruik ervan, vinden we ook aberraties. Maar wat ons gevoel ook is, we kunnen niet volledig afstand nemen vanwege het pure nut van het internet en de behoefte die we hebben aan eindeloze hoeveelheden overstimulatie. Uiteindelijk zitten we, net als de camera, vast te kijken naar de weerbarstige moloch van ons ontwerp, aangewakkerd door onze collectieve vervoering en consumptie.

Wat beide nummers thematisch gemeen hebben, is het onderwerp van de inhoud, dat wil zeggen wat de gebruikers van het internet consumeren als entertainment of informatie.

Instagram van White Woman laat zien hoe het consumeren van inhoud op basis van aspecten van iemands persoonlijkheid tot misvattingen kan leiden, en Welcome to the Internet laat zien met welke verslaving individuen en de samenleving te maken hebben nadat ze overprikkeld zijn door de enorme hoeveelheid inhoud die het internet te bieden heeft. De twee nummers, en de special als geheel, zijn toevallig ook inhoudelijk. Dit wordt duidelijk gemaakt in het openingsnummer Content van de special, waar Burnham zingt.

Maar kijk, ik heb wat content voor je gemaakt

Papa heeft je favoriet gemaakt, wijd open

Hier komt de inhoud

Hoewel de muzikale sketches de dominante vorm van inhoud zijn die in de special te zien is, wijdt Burnham een derde van de looptijd van de special aan andere vormen. Op een gegeven moment bootst hij een Twitch-gamestream na waarin hij een videogame speelt die de depressie simuleert die hij voelt door de isolatie in quarantaine. In een andere maakt hij een reactievideo op een nummer dat hij net heeft uitgevoerd. Uiteindelijk begint hij op de reactie te reageren totdat er een soort oneindige reeks reacties is ontstaan.

In de meest opvallende niet-muzikale scènes krijgt Burnham een emotionele inzinking omdat hij wordt overweldigd door de stress van isolatie, zijn depressie en zijn angsten. De camera blijft van voren op hem hangen, wat het meest lijkt op een vlog-formaat. Maar langzaam zoomt de camera in om scherp te stellen op een andere camera en deze opname op te nemen.

In de loop van de special begint de kijker Burnham's worstelingen te begrijpen en hoe zijn isolement en zorgen over het optreden rechtstreeks leiden tot zijn mentale angst. Dus als hij een inzinking heeft, begrijpt het publiek waarom. Maar de keuze om de camera in te laten zoomen zorgt voor vier effecten. Het overspoelt het publiek met het besef dat nu Burnham aan het instorten is, we medeplichtig zijn aan de cyclus van contentcreatie die tot deze ineenstorting heeft geleid. Ten tweede beseft het publiek dat de emotionele onrust van een mens die we enigszins zijn gaan begrijpen, bedoeld is om tevreden te zijn.

Door te focussen op de opnamecamera, richt Burnham de camera ook op het publiek. In zekere zin suggereert de opname dat de analyse niet alleen als inhoud is ingekaderd, maar ook het publiek dat naar zoiets zou kijken. Ten slotte suggereert het feit dat de camera centraal staat in de scène, ook dat de handeling van het opnemen belangrijker is dan het eigenlijke onderwerp. Dit dient om de menselijke aspecten van de scène te ontmenselijken door boven alles waarde te hechten aan het opnemen.

Wat is de betekenis van Inside?

Bo Burnham is van mening dat harde morele beslissingen nemen in stukken over het internet op zichzelf verkeerd is. In een interview uit 2018 met Lauren Duca zei Burnham:

Het enige dat ik weet over het huidige moment is hoe ik me voel... en misschien grondstof kan geven voor een gesprek... als media en dingen over het internet echt leerzaam of pedagogisch worden of wat dan ook, ik word gewoon misselijk

En over het algemeen volgt Inside dit gevoel. Burnham geeft kritiek op internetgedrag, maar hij probeert dat op geen enkele manier te voorkomen. In Welcome to the Internet schildert hij de hele situatie in ieder geval af als een monster dat door het collectief is gemaakt, maar waar niemand controle over heeft. Toch zijn er twee gevoelens, in Burnham's eigen woorden, die worden ondersteund door de laatste shots van de special. In zijn special Make Happy uit 2016 geeft Burnham een toespraak waarin hij zegt:

Sociale media... het is gewoon het antwoord van de markt op een generatie die wilde presteren, dus zei de markt: 'Hier, presteer. Doe alles voor elkaar, de hele tijd, zonder reden. ' Het is een gevangenis. Het is afschuwelijk. De artiest en het publiek kwamen samen. Wat willen we nog meer dan aan het eind van de dag in bed liggen en gewoon als tevreden toeschouwer naar ons leven toekijken?

In de laatste muzikale sketch, Goodbye, breekt Burnham uit zijn gevangenschap en staat hij op een podium voor een lachend publiek. Wanhopig probeert hij de deur te openen en terug te keren naar zijn afzondering, want zijn grootste angst is bewaarheid: hij treedt weer op. Maar terwijl de mensen hem uitlachen, snijdt de camera en laat Burnham zien zitten en naar de beelden kijken. Zijn gezicht blijft tijdens het spelen stil, maar op het einde lacht hij. Aan het eind van de dag is ook hij een tevreden toeschouwer.

Naast de beschrijving van de gevaren van het internet in de special bestaat nog een ander aspect. In de special legt Burnham zijn angsten en worstelingen met geestesziekten uit. Tegen het einde is het publiek zich in hem gaan inleven. Vergelijkbaar met de vrouw op Instagram van White Woman. Het publiek lachte eerst Burnham uit, maar begon zich in hem in te leven en vroeg zich af waarom ze aanvankelijk lachten. Burnham heeft zelfs over zijn doelen gesproken toen hij in zijn werk over geestesziekten sprak. In het interview van 2018 met Lauren Duca zei Burnham:

Veel van wat ik doe is eigenlijk proberen mijn schouders op te halen en erkenning te zien bij andere mensen en erkenning te krijgen bij andere mensen. Dus we doen eigenlijk hetzelfde, en jij zorgt net zoveel voor mij als ik voor jou.

Dit aspect van Inside hangt gedeeltelijk af van de connectie van de kijker met Burnham's weergave van zijn mentale worstelingen. Als de kijker de situatie van Burnham begon te begrijpen, konden ze hem als toeschouwer erkenning geven. Als de kijker door de weergave herkenning voelde, dan werd de volledige reikwijdte van zijn sentiment gerealiseerd. Op deze manier is Inside een unieke special, omdat een van de belangrijkste aspecten ernaar streeft het publiek te herkennen door hun erkenning van Burnham's optreden.

Over het algemeen is er niet noodzakelijk een beknopte boodschap, kortom, de betekenis van Inside. Maar wat de special doet, is de nadelen van het internet onderzoeken en tegelijkertijd erkenning zoeken voor de mentale problemen van Burnham, en tegelijkertijd erkenning geven aan die van het publiek die soortgelijke problemen delen. Welke betekenis de kijker aan het bijzondere kan ontlenen, behalve een goed begrip van Burnham's toestand, hangt grotendeels af van zijn eigen ervaringen en waarden, wat Inside ongelooflijk uniek maakt.