Specjalny program komediowy Netflixa „Inside” to chaotyczne odbicie 2020 roku

Napisany, wyreżyserowany i zredagowany przez Bo Burnhama podczas pandemii, „Inside” to film komediowy, który zawiera piosenki i fragmenty o jego izolacji i zdrowiu psychicznym, który pokazuje, jak większość ludzi czuła się podczas pandemii.

Ale 2020 był czymś więcej niż pandemią. Po śmierci George'a Floyda i ochrony BLM, w mediach społecznościowych pojawił się strumień aktywizmu influencerów BIPOC edukujących na temat systemowego rasizmu, toksycznej męskości, mizoginii, kolonizacji i wielu innych.

Niektórzy ludzie zostali oświeceni, podczas gdy inni decydują się być ignorantami i aktywistami i sojusznikami. Jednak niektórzy ludzie nie są do końca oświeceni i uprawiają aktywizm performatywny, co robią „sojusznicy”, aby być częścią „trendu”. Ci ludzie byli w przeważającej mierze biali. Z tego powodu „Inside” Bo Burnhama zawiera również piosenki i fragmenty, które kpią z białego obiektywu i ich odpowiedzi na problemy społeczne.

Jak nasza izolacja uzależniła nas od Internetu

Na początku, Bo śpiewa piosenkę o mierzeniu twarzy swojej mamy, ale szybko denerwuje się kciukiem nad aparatem. Pozornie wredny, dokładnie przedstawia, w jaki sposób pandemia uczyniła wielu z nas antyspołecznych i łatwo sfrustrowała innymi, czyniąc rozmowy online za pośrednictwem mediów społecznościowych łatwiejszymi niż interakcje twarzą w twarz.

Nawet jeśli nie mamy z kim rozmawiać, treści, które napotykamy w Internecie, sprawiają, że czujemy się mniej samotni, czyniąc „świat zewnętrzny... jedynie przestrzenią teatralną, w której jedna scena i nagrywa treści dla znacznie bardziej realnej, znacznie ważniejszej przestrzeni cyfrowej”. Ale ponieważ internet ma nieskończoną ilość treści, przebywanie w Internecie stało się pożądanym sposobem na ucieczkę od rzeczywistości.

Jednak to nie jest dobra rzecz. Piosenka „Witamy w Internecie” wymienia rzeczy, które ludzie mogą robić i znaleźć w Internecie w szybkim rytmie, odzwierciedlając ilość treści, jakie ma internet i prędkość konsumpcji. Jest to podkreślone przez światła gwiazd, których Bo używa do reprezentowania wszechświata. Ale używa także kolorowych chmur świateł, aby przedstawić uzależnienie.

Ludzie byli w Internecie przed pandemią, ale nasza izolacja uzależniła nas od tego. Z tego powodu internet śmieje się maniakalnie jak zła postać, która nas kontroluje.

Jak nasza izolacja nasiliła depresję

Internet jest zaradny w zakresie informacji, ale wiele korzystania z Internetu może być szkodliwe na dłuższą metę. Dla Bo oznaczało to rozwój zaburzenia dysocjacji.

W rzeczywistości w swojej piosence „30” wspomina o tym, jak zoomerowie myślą, że nie ma kontaktu z rzeczywistością. W odpowiedzi, mówi: „O tak? Cóż, twoje cholerne telefony zatruwają twoje umysły. Dobrze? Więc kiedy po dwudziestce rozwinie się dysocjacyjne zaburzenie psychiczne, nie wracaj do mnie”. Kiedy to mówi, jest zdenerwowany, ponieważ rozwinęło się zaburzenie, które następnie rzuca wyzwanie pokoleniu Z do przemyślenia swojego doświadczenia z Internetem.

Ale to nie jedyne zaburzenie, jakie ma. Bo Burnham cierpi również na depresję, którą po raz pierwszy wyraża na początku filmu, mówiąc, że wykonanie tego specjalnego uniknęło mu wbicia kuli przez głowę. Potem pod koniec, mówi, że nigdy nie chce tego dokończyć, ponieważ nie chce wracać do życia.

W międzyczasie nadal wyraża swoją depresję poprzez swoją piosenkę „Shit”. Wszystko, od - „Nie brałem prysznica przez ostatnie dziewięć dni” po „Wszystkie moje ubrania są brudne” i „Czuję się jak obwisły, ogromny worek bzdur” ujawnia doświadczenie depresji, której doświadczano intensywniej podczas pandemii, ponieważ byliśmy z dala od rodziny i przyjaciół, co utrudniało otrzymanie wsparcia.

Poniższy segment przedstawia to szczegółowo z odrobiną rozgrywki, w której Bo może siedzieć, stać, płakać lub grać na pianinie, co odzwierciedla jego życie podczas pandemii.

Bo w końcu mówi, że jest mentalnie na niskim poziomie. Ale ponieważ nie radzi sobie z wyrażeniem tego poważnie, wybucha piosenkę z kolorowymi światłami i uśmiechem, zanim powie, jak się czuje, pokazując, że radzi sobie poprzez komedię.

Na większą skalę radzą sobie w ten sposób ludzie z depresją, więc kiedy Bo to robi, reprezentuje ich, jednocześnie ujawnia się. Jest to ważne, ponieważ jest taki moment, w którym ogląda film, na którym mówi sobie, żeby nie popełniać samobójstwa, co jest tą samą walką ludzi z depresją podczas pandemii.

Jak biali „sojusznicy” robią wszystko o sobie

Z serii piosenek i fragmentów, które ujawniają zachowanie białych, jedną z pierwszych piosenek wykonywanych przez Bo jest „Komedia”.

W tej piosence, Bo przyznaje, że nasze problemy społeczne są zbyt poważne, aby z nich żartować. Tak więc w refrenie, kiedy mówi: „Świat potrzebuje wskazówek od białego faceta takiego jak ja”, bierze pod uwagę fakt, że jest białym człowiekiem, który kpi z innych białych ludzi i ich potrzeba, aby nadal być w centrum uwagi w kwestiach związanych z kolorowymi ludźmi.

Dodatkowo, kiedy to mówi, głęboki głos mówi „Bingo” jako chmury, a anielski reflektor rzuca się na ścianę za nim, wskazując, że biali „sojusznicy”, którzy myślą w ten sposób, postrzegają siebie jako ratowników życia kolorowych ludzi, co Bo wzmacnia, gdy mówi: „Jestem biały i jestem tutaj, aby uratować dzień”.

Z tego powodu, po prostu refleksja nad sobą sprawia, że biali ludzie czują się wyjątkowo, mimo że nie wiedzą ani w pełni nie rozumieją form i przypadków, jakie może przybrać systemowy rasizm. Jest to pokazane, gdy Bo mówi: „Świat jest taki oszołomiony. Systematyczny ucisk, nierówność dochodów, inne rzeczy”. Powiedzenie „innych rzeczy” wyraźnie ilustruje, jak biali ludzie chcą być sojusznikami, nie chcąc uczyć się o naszych problemach, ponieważ aktywizm stał się trendem w mediach społecznościowych. W rezultacie wiele osób udaje swój aktywizm tylko po to, aby pozostać aktualnym, pokazując, jak biali ludzie nie mogą przestać robić wszystkiego o sobie.

Bo nawet mówi, że biali ludzie mieli głowę przez czterysta lat, więc „może powinienem się zamknąć”, ale potem mówi „Nie chcę tego robić”. To pokazuje, że biali ludzie rozumieją, że muszą słuchać i uczyć się, ale są zbyt samolubni, aby to zrobić.

Jak biali „sojusznicy” uczestniczą w aktywizmie performatywnym

W „How the World Works” Bo śpiewa o tym, jak zwierzęta współpracują ze sobą, jakby był w dziecięcym programie telewizyjnym. Ale marionetka socko mówi publiczności, jak naprawdę działa świat, mówiąc: „Świat jest zbudowany z krwi! I ludobójstwo i wyzysk... A każdy polityk, każdy policjant na ulicy chroni interesy pedofilskiej elity korporacyjnej.

Fakt, że socko jest marionetką na ręku Bo, pod kontrolą Bo, a jednocześnie zdolną mówić prawdę, pokazuje, że socko reprezentuje mniejszości. Z tego powodu Bo pozostaje uśmiechnięty przez teksty socko, aby wyglądać jak sojusznik, dopóki Bo nie zapyta: „Co mogę zrobić?” Zadawanie tego pytania jest formą aktywizmu performatywnego, ponieważ istnieje wiele zasobów internetowych, do których mogą się zwrócić, zamiast obciążać innych, aby ich edukować, co jest szczególnie prawdziwe, gdy mówią, że „po prostu próbują stać się lepszą osobą”. To pokazuje wtedy, że bez względu na to, jaki problem się pojawia, biali ludzie zawsze próbują to sobie poradzić.

Socko mówi to Bo, ale on mu mówi: „Uważaj na usta, kolego. Pamiętaj, kto jest tutaj na czyjej ręce”, pokazując, że biali ludzie nienawidzą bezpośredniego rozmowy jako problemu naszych problemów. Socko przemawianie do ogółu społeczeństwa nie stanowiło problemu dla Bo, ale kiedy wskazuje na białych ludzi, Bo grozi mu, co ironicznie pokazuje problem, z jakim borykają się mniejszości w wyniku aktywizmu performatyw nego.

Problem jest kontynuowany w „Instagramie białej kobiety”, który wzbudził wiele kontrowersji za mizoginizm, ponieważ Bo odtwarza stereotypowe zdjęcia, które robią sobie białe kobiety. Jednak piosenka pokazuje kontrast między doświadczeniami białymi i BIPOC. „Jak działa świat” pokazuje, jak traktuje się mniejszości, ale „Instagram białej kobiety” pokazuje, jak białe kobiety robią sobie zdjęcia zamiast publikować o niesprawiedliwości rasowej. Tak więc kontrast między tymi dwiema piosenkami wzmacnia, że biali ludzie nigdy nie borykają się z tymi samymi problemami co mniejszości ani nie dbają o swoje problemy.

A jeśli „troszczą się”, odpowiadają jak Bo w „problematycznym”. W tej piosence Bo śpiewa „Czasy się zmieniają, a ja się starzeję. Czy pociągniesz mnie do odpowiedzialności?” Kiedy to mówi, przyznaje, że jako starsza osoba prawdopodobnie mówił i robił obraźliwe rzeczy w przeszłości. Ale jedyne, co zrobił, to przebrać się za Aladyna, który nawet nie jest rasistowski, pokazując, że biali ludzie nie przepraszają za nic za uwagę.

W tym momencie „Inside” nie brzmi jak serial komediowy i w pewnym sensie tak nie jest Bo jest zabawny, ale „Inside” jest chaotycznym odzwierciedleniem 2020 roku obejmującym różne formy sztuki.

Należy jednak zauważyć, że jest o wiele więcej tematów niż te, które omawiałem. To tylko te, które przemawiały do mnie najwięcej, więc po prostu zarysowałem powierzchnię jego arcydzieła.

Z tego powodu „Inside” to film, który trzeba oglądać wiele razy, aby naprawdę go zrozumieć od początku do końca. Ale nie bój się, każde ponowne oglądanie pozostawi cię bez słowa przed nowymi rzeczami, które zauważysz.