De grootste mythes over Amerikaanse zeearenden

Bald Eagles worden vaak gebruikt om de Verenigde Staten rechtstreeks te vertegenwoordigen, omdat ze verschijnen op vlaggen, valuta en tientallen voorwerpen zoals kleding en parafernalia.

Er zijn veel culturele aspecten aan de zeearend. Zoals bij alles wat een bekende figuur is die populair is onder groepen mensen, zullen er natuurlijk verkeerde benamingen, mythen en verkeerd begrepen feiten zijn. The Bald Edge is geen uitzondering; want er zijn veel details over de vogel die leuk, interessant en ronduit verrassend zijn. Sommige bevatten echter meer waarheid dan andere.

Dit artikel behandelt enkele interessante feiten en de grootste mythen over Amerikaanse zeearenden.

Feit: de VS is het enige land dat wordt vertegenwoordigd door een zeearend

Als nationale vogel behoort de Amerikaanse zeearend uitsluitend tot de Verenigde Staten van Amerika. Meerdere landen hebben vogels gebruikt, zelfs met name adelaars als vogel van hun land. Er zijn ongeveer 60 soorten adelaars over de hele wereld. Vooral de Bald Eagle wordt alleen door de Verenigde Staten gebruikt.

Een vermelding op www.umich.edu vermeldt het volgende:

De adelaar staat voor inspiratie, bevrijding uit slavernij, overwinning, duurzaamheid, snelheid, trots, vader en koningschap; het is vaak een embleem voor machtige naties. De Romeinse, Franse, Oostenrijkse, Duitse en Amerikaanse volkeren hebben dit beeld allemaal als hun symbool aangenomen.

Hoewel adelaars door veel landen over de hele wereld als nationale symbolen zijn gekozen, kozen de Verenigde Staten voor de Amerikaanse zeearend omdat deze alleen in Noord-Amerika voorkomt. Hun natuurlijke habitat ligt bijna volledig in de Verenigde Staten en Canada, waardoor ze endemisch zijn in het bovenste deel van het Noord-Amerikaanse continent.

Hier zijn de populaire mythes over de Amerikaanse zeearend:

1. Mythe: Amerikaanse zeearenden zijn genoemd omdat ze er kaal uitzien

Met de naam „kale” adelaar is het gemakkelijk in te zien waarom iemand ertoe kan worden gebracht te denken dat hij in feite kaal is. Net als een naakte molrat of een haarloze kat impliceert de naam dat het dier mogelijk geen dekking heeft op een deel van het lichaam.

In het geval van Bald Eagles kan het zijn dat je denkt dat hun hoofd kaal is als je er een van een afstand ziet. We associëren het woord 'kaal' vaak met een haarloos hoofd.

De waarheid is dat Bald Eagles hun naam dankt aan een oud Engels woord „Balde”, wat wit betekent. Een paar honderd jaar geleden werden ze misschien „Balde Eagles” genoemd, hoewel ze niet zo vaak in geschreven taal zouden zijn verschenen als tegenwoordig. Toen de Amerikaanse zeearenden de nationale vogel werden, was onze taal een beetje anders dan in de moderne tijd.

Kort na de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring in 1776 werden de grondleggers van Benjamin Franklin, Thomas Jefferson en John Adams gevraagd een officieel zegel te ontwerpen voor de nieuw gevormde natie. In 1782 is de Amerikaanse zeearend uitgegroeid tot de nationale vogel en ook als middelpunt van de zeehond.

Tegenwoordig is de naam Bald Eagle blijven hangen, hoewel de betekenis simpelweg verwijst naar hun witte uiterlijk, in tegenstelling tot het gebrek aan verenkleed. Zoals te zien is op de foto hierboven, hebben jonge zeearenden zelfs geen witgekleurde koppen tot ze ongeveer 3 jaar oud zijn, waardoor ze bijna op een andere vogel lijken.

2. Mythe: Amerikaanse zeearenden zijn een bedreigde diersoort

Deze mythe is relatief nieuw, wat Bald Eagles betreft. Er is een heel goede reden waarom dit een vaak verkeerd begrepen feit is. Amerikaanse zeearenden waren vroeger inderdaad een bedreigde diersoort. Ze worden echter niet langer bedreigd!

In 1940 nam het Congres een wet aan om de Amerikaanse zeearend te beschermen. Dit werd de Bald and Golden Eagle Protection Act genoemd en maakte het illegaal om Amerikaanse zeearenden te bezitten, te verkopen, te jagen of zelfs aan te bieden om ze te verkopen, te jagen of te bezitten.

Ook in de jaren veertig werd DDT, een brutaal bestrijdingsmiddel, waanzinnig populair onder boeren. Hoewel het uiterst effectief was als bestrijdingsmiddel, vergiftigde het uiteindelijk het voedselweb via dieren en afvloeiing. De populaties van de Amerikaanse zeearend leden als gevolg hiervan.

De combinatie van DDT en enige voortdurende jacht dreef de populatie in een neerwaartse spiraal. In 1963 daalde de populatie van de Amerikaanse zeearenden tot slechts 417 bekende paren van mannen en vrouwen. In 1972 werd het gebruik van DDT verboden. In 1978 werd Bald Eagles in bijna alle 50 staten op de lijst van bedreigde diersoorten geplaatst.

Na tientallen jaren als soort bedreigd en beschermd te zijn geweest, begonnen de populaties van de Amerikaanse zeearend zich te herstellen. In 2007 konden Amerikaanse zeearenden daadwerkelijk van de lijst met bedreigde diersoorten worden verwijderd. Er zijn tegenwoordig bijna 10.000 paren tussen mannen en vrouwen.

Al bijna 15 jaar worden Amerikaanse zeearenden niet langer bedreigd. Ze brachten echter zoveel tijd door als bedreigde diersoort, dat het begrijpelijk wordt hoe een veel voorkomende mythe rond Amerikaanse zeearenden is dat ze in gevaar zijn.

Er zijn zelfs nu gebieden waar ze meer als ongedierte worden beschouwd dan als iets anders. Bekijk deze stad in Alaska waar wordt geprobeerd inwoners te waarschuwen voor de aanwezigheid van nestelende zeearenden.

3. Mythe: Amerikaanse zeearenden hebben een luide en doordringende roep

Een veel voorkomende misvatting over Bald Eagles is hoe ze klinken. De meeste mensen hebben een goed idee van hoe ze eruitzien. We zien ze op zoveel verschillende plaatsen vertegenwoordigd, zoals het zegel, de valuta en vele andere gebeurtenissen in verschillende media.

Waar de grote meerderheid van de mensen echter is misleid, is hoe ze klinken. Het is relatief eenvoudig te begrijpen waarom, als je eenmaal beseft hoe ze echt klinken.

Het misverstand ligt buiten de schuld van de mensen, want tot de laatste paar decennia was het zien van een Amerikaanse zeearend in het wild gewoon geen alledaagse gebeurtenis.

De meeste schuld ligt bij Hollywood. Films en televisie hebben het meeste gedaan om ons op een dwaalspoor te brengen, omdat ze bijna altijd de roep van een andere roofvogel gebruiken om de roep van een zeearend weer te geven.

De meest gebruikte roep is die van een roodstaarthavik. Die klassieke, huiveringwekkende kreet die je misschien hebt toegeschreven aan een zeearend, is in feite een roodstaarthavik. Het is een intimiderende, krachtige oproep die over grote delen van het gebied klinkt.

Luister hier naar de roep van een roodstaartbuizerd:

Klinkt dat bekend? Dat is wat je je waarschijnlijk herinnert dat je in westerse films, tv-shows en eigenlijk elke andere plek hebt gehoord waar je misschien een zeearend hebt zien verschijnen.

Luister nu eens hoe een Bald Eagle-oproep eigenlijk klinkt:

Een beetje teleurstellend, niet? De grote, machtige zeearend klinkt meer als een zeemeeuw dan iets anders. Ze schreeuwen niet zoals de Red-Tailed Hawk dat doet; wat waarschijnlijk de reden is dat hun natuurlijke geluid niet wordt gebruikt in Hollywood. Het geluid past gewoon niet zo goed bij hun uiterlijk en postuur, dus wordt besloten om in plaats daarvan een krachtiger en intimiderend geluid te gebruiken.

4. Mythe: Amerikaanse zeearenden zijn nobele roofdieren

Hoe nobel en indrukwekkend ze er ook uitzien, Amerikaanse zeearenden hebben niet de meest nobele jachtgewoonten. Het zijn zowel opportunistische roofdieren als aaseters. Ze zullen zo ongeveer alles doden en opeten als dat nodig is, zelfs als het op de weg is.

Het is relatief bekend dat een van de grondleggers, Benjamin Franklin, niet blij was dat de Amerikaanse zeearend werd gekozen als onze nationale vogel. Hij wordt geciteerd in een brief die hij aan zijn dochter schreef, waarin hij zijn ongenoegen uitsprak en noemt de jachtstijl van de Amerikaanse zeearenden een van de vele redenen waarom de vogel geen goede representatie was. Van het Franklin Institute:

Van mijn kant zou ik willen dat de Amerikaanse zeearend niet tot vertegenwoordiger van ons land was gekozen. Hij is een vogel met een slecht moreel karakter. Hij verdient zijn brood niet eerlijk.

Misschien heb je hem zien zitten op een dode boom bij de rivier, waar hij, te lui om voor zichzelf te vissen, toekijkt naar het werk van de vissershavik; en als die ijverige vogel eindelijk een vis heeft gevangen en die naar zijn nest draagt voor de ondersteuning van zijn partner en jongen, achtervolgt de Amerikaanse zeearend hem en neemt die van hem af.

Na het observeren van de Bald Eagles wordt duidelijk dat ze opportunistischer zijn dan wat dan ook. Ja, ze zijn jagers en zullen vissen, maar als ze de kans krijgen, is bekend dat ze profiteren van situaties zoals Ben Franklin al zei.

Ze zijn eigenlijk niet sterk genoeg om meer dan de helft van hun lichaamsgewicht op te tillen, dus als ze een vis vangen die zwaarder is dan dat, zullen ze met die vis in hun klauwen naar de kust „zwemmen”. Het onvermogen om grote vangsten te vervoeren kan een factor zijn in hun strategieën.

5. Mythe: Ben Franklin lobbyde voor een kalkoen in plaats van een zeearend

Er is een vrij algemene theorie dat Ben Franklin zo graag wilde dat de kalkoen onze nationale vogel zou worden, dat hij bij het Congres lobbyde om de kalkoen te wijzigen of in stemming te brengen. Sommigen hebben gezegd dat de kalkoen met een stem heeft verloren van de Amerikaanse zeearend. Dit is onjuist; er is nooit over gestemd.

Ben Franklin gaf echter de voorkeur aan de kalkoen boven de Amerikaanse zeearend. Hij deed gewoon nooit meer dan zijn grieven uiten in een brief aan zijn dochter. Deze brief is dezelfde brief waarin Ben negatief sprak over de jachtgewoonten van de Amerikaanse zeearend en de algemene afkeer van de vogel als keuze.

Eerlijk gezegd is Turkije in vergelijking een veel respectabelere vogel, en met al een echte originele indiaan van Amerika... Hij is bovendien, hoewel een beetje ijdele en dwaas, een vogel van moed, en zou niet aarzelen om een Grenadier van de Britse Garde aan te vallen die zou moeten veronderstellen zijn boerenerf binnen te vallen met een rode jas aan.

Ben Franklin was vrij duidelijk in zijn standpunt tegen het feit dat de Amerikaanse zeearend het nationale symbool zou worden, maar uiteindelijk won hij toch de overhand.

De zeearend is een prachtig wezen. Het vertegenwoordigt de Verenigde Staten goed en is in de cultuur verankerd als symbool van vrijheid, kracht en majesteit.

Na een legendarische status te hebben verworven, moeilijke tijden te hebben doorgemaakt en die tegenspoed achter zich te hebben gelaten, is het geen verrassing dat er enkele mythes en misverstanden omheen zijn ontstaan.