De waarheid achter stand-upcomedy
Ik ben toevallig een stand-up comedian in de omgeving van Atlanta. Waarom wilde ik stand-up comedian worden? Nou, stand-up comedy natuurlijk. Ik keek voor het eerst naar stand-up comedy toen ik 4 jaar oud was. Het was Ron White, een komedie die niet geschikt was voor een 4-jarige. Maar ik vond het geweldig. Op dat moment besloot ik dat ik stand-up comedian wilde worden.
Komedie is iets dat geen enkel verstandig persoon verkiest te willen doen. We zijn ervoor geboren. De mensen die dat doen zijn echt irrationeel. In het bijzijn van vreemden opstaan om ze aan het lachen te maken? Het is al moeilijk genoeg om je vrienden of collega's aan het lachen te maken, maar volslagen vreemden die je niet kennen en het niet uitmaakt wat je te zeggen hebt? Wie zou dat doen? Dat zou ik doen. Het is stressvol, maar ik vind het geweldig.
En ik wil iets duidelijk maken: er is veel in de media over hoe komieken stiekem verdrietig zijn of dat alle komieken depressief zijn, en hoewel een deel daarvan waar is over sommige komieken die ik ken, is de waarheid deze: komieken zijn optimisten. Elke komiek, vlak voordat ze verder gaan en ze hebben gezien dat al hun vrienden (sommigen van hen veel betere komieken dan zijzelf) het vreselijk doen en bombarderen, zal bij zichzelf denken: „Ja, maar ik heb dit.” En ze zullen bombarderen. Dit is een universele waarheid.
Comedians denken ook te veel na over wat het publiek denkt. Een publiek hoeft bij het horen van komedie alleen maar te luisteren en na te denken over hoe de grappen zich voordoen. Een komiek moet echter te allen tijde nadenken over hoe de grappen zichzelf en het publiek doen voelen. Echt, het publiek heeft geluk dat ze geen geboren komieken zijn. Het is veel stress.
Elke keer dat een komiek op het podium een nieuwe grap vertelt, is dat hetzelfde als het voorstellen van zijn partner aan zijn familie. En de reactie die het publiek geeft, is om de komiek te vertellen of ze hun keuze goedkeuren of niet. Dus als je erover nadenkt, elke keer als er een komiek op het podium komt, is het net als Thanksgiving. Je kunt je de stress voorstellen.
„Maar hoe zit het met beledigende komieken? Ze denken niet na over wat ze op het podium zeggen.” Ik kan je van ganser harte vertellen: dat doen ze. Ze maken zich grote zorgen over wat mensen denken. Ricky Gervais, een komiek die bekend staat om zijn beledigende monologen bij The Golden Globes, heeft gezegd dat elke keer dat iemand zegt dat hij gekwetst is door zijn grappen, hij er kapot van is.
Komieken zijn rare mensen om grappen te vertellen waarvan ze weten dat mensen ze misschien niet leuk vinden. Iedereen heeft wel eens van die momenten dat ze een grap bedenken die ze niet moeten zeggen. Komieken zijn de mensen die nog steeds de grap zeggen, omdat het zeggen van de grap belangrijker is. Je kunt je op elk moment verontschuldigen, maar de perfecte timing voor de perfecte grap is vluchtig.
De grootste strijd waarmee ik en mijn komische vrienden worden geconfronteerd, zijn wijzelf. We stellen onszelf grenzen. We beperken ons zicht te veel en concentreren ons op slechts één pad; net als een paard op een racebaan zetten we oogkleppen op onszelf en denken we dat er maar één manier is om de finish te bereiken: de baan volgen. Terwijl, in feite, de aard van komedie komieken in staat stelt om elke hoek en richting te verkennen.
Ik ben echt dol op dit medium. Maar ik ben er bang voor. Komedie is een van de vaagste en meest etherische dingen. Het is alsof je met de wind probeert te worstelen. Of het is alsof je borden van fijn porselein probeert te balanceren op een yogabal. Het is een high wire act. Elke misstap zou het einde kunnen zijn, maar de prestatie is zo aantrekkelijk dat ik me erdoor aangetrokken voel. Het lijkt op Gatsby die naar het groene licht staart; het is wenselijk, maar het voelt alsof het ook het einde van mezelf kan zijn.
Marc Maron zei in zijn comedyspecial Thinky Pain dat hij al zijn grappen op servetten en los papier schrijft omdat hij sporadisch aan een grap denkt en die moet opschrijven vlak voordat die weg is. Dat is de belichaming van de geest van een komiek. En nu weet je waarom het voor een komiek nog moeilijker is om te doen wat ze doen.
Het besef dat de mensen die dit doen mensen zijn die sporadisch denken en willekeurige, onsamenhangende gedachten uit momenten in hun leven halen, proberen een samenhangend stuk entertainment te maken en dit alles presenteren terwijl ze eruitzien alsof ze dit allemaal slechts enkele ogenblikken eerder hebben bedacht, is een van de grootste ironieën van allemaal. En dat is humor op zijn best.
Opinions and Perspectives
Ik denk dat de schrijver natuurlijk talent te veel bagatelliseert. Sommige mensen zijn gewoon van nature grappiger dan anderen.
Het stukje over perfecte timing die vluchtig is, raakte me echt. Het geldt voor zoveel dingen in het leven.
Dit verklaart waarom zoveel comedians neurotisch lijken. Ze analyseren voortdurend alles vanuit meerdere invalshoeken.
Ik ben dol op het inzicht dat comedy vaag en etherisch is. Het is waar, je kunt niet precies vaststellen wat iets grappig maakt.
Ik vraag me af of andere comedians zo jong als 4 jaar oud zijn begonnen. Dat lijkt ongewoon vroeg voor carrière-inspiratie.
Het artikel vangt echt de tegenstrijdigheid van geplande spontaniteit in stand-up comedy.
Mijn mening is dat goede comedy voortkomt uit de waarheid. Al dat overdenken zit waarschijnlijk in de weg.
Ik respecteer comedians nu nog meer. Het vergt moed om door te gaan als je weet dat je kunt falen.
Dit herinnert me eraan waarom ik het houd bij mijn vrienden aan het lachen maken. Professionele comedy klinkt veel te stressvol.
De vergelijking met koorddansen is raak. Eén verkeerde beweging en alles stort in.
Ik zou graag meer horen over hoe comedians hun unieke stijl ontwikkelen. Dat werd niet echt behandeld.
Het artikel vangt de paradox van comedy goed. Het is zowel zorgvuldig gepland als spontaan tegelijk.
Ik ben sceptisch over het idee dat comedians ervoor geboren zijn. Toewijding en oefening zijn toch belangrijker dan natuurlijk talent?
Dat punt over comedians die zich diepgaand bekommeren om aanstootgevend materiaal is een eye-opener. Verandert hoe ik bepaalde artiesten bekijk.
Comedy lijkt de ultieme vorm van kwetsbaarheid. Je vraagt letterlijk om een oordeel bij elke grap.
De optimisme-hoek is interessant. Er is een speciaal soort hoop nodig om door te gaan na herhaaldelijk falen.
Ik vraag me af hoeveel geweldige grappen verloren zijn gegaan omdat iemand niet snel genoeg een servet kon vinden.
Laat me nadenken over hoe sociale media comedy hebben veranderd. Alles wordt nu opgenomen en onder de loep genomen.
Het Maron-servetverhaal is klassiek. Mijn vriend die stand-up doet, heeft ook overal briefjes liggen.
Dit artikel voelt een beetje zelfingenomen aan. Veel banen vereisen moed en snel denken.
Nooit gerealiseerd hoeveel mentaal jongleren comedians op het podium doen, denkend aan hun gevoelens EN die van het publiek.
Het spontane denkproces doet me denken aan jazzmuzikanten. Het is gestructureerde improvisatie.
Interessant hoe ze blinderingen noemen, net als racepaarden. We doen dit waarschijnlijk allemaal in zekere mate in onze carrières.
Ik heb gefaald op open mic-avonden en kan bevestigen dat het zielsdodend is. Maar er is iets verslavends aan die zeldzame goede momenten.
Het stressniveau klinkt vergelijkbaar met wat muzikanten doormaken voor optredens. Creatieve mensen delen vergelijkbare angsten.
Dat stukje over het introduceren van grappen alsof je partners aan je familie voorstelt, is goud waard!
Ik ben benieuwd hoe verschillende comedy-scenes verschillen per stad. Atlanta moet heel anders zijn dan New York of LA.
Het deel over comedians die zichzelf beperken, resoneert echt met me. We creëren vaak onze eigen barrières.
Ik denk dat het artikel de worsteling te veel romantiseert. Sommige mensen hebben van nature een goede timing en humor.
Dit zorgt ervoor dat ik stand-up comedians veel meer waardeer. We zien alleen het eindproduct, niet alle stress erachter.
Heeft iemand anders de Great Gatsby-referentie opgemerkt? Interessante parallel tussen comedy en onmogelijke dromen.
Het idee dat comedians geboren worden en niet gemaakt, is interessant. Ik vraag me af of er een wetenschappelijke basis is voor die bewering.
Ik vind het geweldig hoe het artikel het vergelijkt met het balanceren van porselein op een yogabal. Zo'n levendig beeld van de onzekerheid van live comedy.
Dit heeft me echt de ogen geopend voor hoeveel voorbereiding er gaat zitten in wat er spontaan uitziet op het podium.
Je mist het punt over aanstootgevende comedy. Het is berekend risico nemen, geen gedachteloze shock value.
Ik vond het fascinerend hoe comedians nog steeds het podium op gaan, zelfs nadat ze anderen hebben zien floppen. Dat vergt serieuze moed.
Het stuk over Ron White die een 4-jarige beïnvloedt, is zorgwekkend. Misschien moeten we voorzichtiger zijn met wat kinderen kijken.
Mijn neef is een comedian en ze zegt altijd soortgelijke dingen over het willekeurige denkproces. Ze heeft overal een voicerecorder bij zich.
Het artikel laat stand-up eng klinken. Waarom zou iemand dit carrièrepad kiezen? Het lijkt op vrijwillige marteling.
Ik geloof eigenlijk niet in het idee dat comedians te veel nadenken over reacties van het publiek. Sommigen willen duidelijk gewoon shock value.
De analogie van comedy als worstelen met de wind is zo accuraat. Je kunt het niet helemaal vatten, maar je weet dat het er is.
Dat stukje over Ricky Gervais die kapot was van het kwetsen van de gevoelens van mensen, verraste me. Ik dacht altijd dat het hem niet kon schelen wat mensen dachten.
Als iemand die open mic-avonden heeft geprobeerd, kan ik bevestigen dat de stressniveaus waanzinnig zijn. Zelfs met slechts 5 minuten op het podium racete mijn hart de hele tijd.
De vergelijking met een Thanksgiving-diner is briljant! Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar het is volkomen logisch. Elke nieuwe grap is alsof je een nieuwe vriend aan je ouders voorstelt.
Ik ben het niet eens met de bewering dat comedians optimisten zijn. Van wat ik heb gezien, gebruiken velen humor als een copingmechanisme voor hun worstelingen.
Het lezen over comedians die grappen op servetten schrijven, doet me denken aan mijn eigen creatieve proces. Ik kan me helemaal vinden in die dringende behoefte om ideeën vast te leggen voordat ze verdwijnen.
Ik heb me altijd afgevraagd wat mensen drijft om stand-upcomedian te worden. Het stuk over comedians die optimisten zijn, vond ik erg interessant en contra-intuïtief.