Eerste liefdesontmoeting

„Mijn eerste liefde zal ik nooit vergeten, en het maakt zo'n groot deel uit van wie ik ben, en op zoveel manieren zouden we nooit samen kunnen zijn, maar dat betekent niet dat het niet voor altijd is. Omdat het voor altijd is”. Dit is een van de beroemde uitspraken van Rashida Jones die perfect aansluit bij mijn eerste ontmoeting met liefde. Niemand kan relaties en persoonlijke genegenheid in zijn leven echt vermijden. Ze zijn overal, vanaf onze geboorte in deze wereld tot aan ons 'einde', en zelfs na het 'einde' van ons leven bestaan ze nog steeds.

Dat was het fenomeen waarover ik me verzekerd was toen ik mijn eerste liefde op de middelbare school meemaakte. Daarvoor was ik altijd van mening dat er geen oprechte persoonlijke genegenheid is die mensen buiten hun familie kunnen ontwikkelen. Het was als een plotselinge donder in de zonnige en stille hemel van mijn eenvoudige tienerleven, waar eerst alles gebeurde zoals het had moeten gebeuren: studeren, vrienden, familiegrappen en warme gesprekken.

Voordat ik alle details van mijn eerste liefdeservaring ga verkennen, moet ik enkele culturele en sociale kenmerken verduidelijken. Op scholen in mijn land (Kazachstan) bestaan we uit twee delen: de basisschool (van de eerste tot de 4e klas) en de middelbare school (van de 5e tot het afstuderen, meestal in de 11e klas). Bovendien is het in onze cultuur heel gewoon dat middelbare scholieren serieus nadenken over hun huwelijks- en gezinsplannen. Vanaf hier kunnen we nu naar het verhaal zelf gaan.

In werkelijkheid was hij mijn beetje eerder binnengekomen dan ik besefte dat hij al een heel belangrijk onderdeel van mijn leven was. Hij was degene die op de basisschool zijn ouders naar mijn klas overbrachten. Hij was het die met mij een zogenaamde afscheidswals van de basisschool danste, die werd georganiseerd door onze klasleraren. Deze wals was mijn allereerste dans met een partner, en verrassend en ironisch genoeg was hij mijn partner. Hij was degene die me een liefdesbelijdenis vertelde die ik nog nooit had gehoord. Hij was degene die liet zien dat ik geliefd en aanbeden kan worden door een man, behalve door mijn broers. Hij was degene die mijn allereerste liefde voor de ervaring werd.

Ik kan doorgaan met het opsommen van alles wat hij aan me heeft bijgedragen met een stralende en warme glimlach op mijn gezicht, want ik kan nooit wrok jegens hem koesteren, zelfs niet omwille van onze pijnlijke afdeling. Ik heb hem ontmoet, ik vond hem leuk, ik hield van hem, ik haatte hem, en nu herinner ik me hem.

Ik kan nauwelijks zeggen wanneer en hoe deze eerste warme genegenheid in mij begon te groeien. Ik herinner me nog goed onze eerste 'date', die plaatsvond op het moment dat onze klas in de 9e klas naar een film wilde kijken in de bioscoop en samen plezier wilde hebben. Ik was altijd degene die hieraan mee wilde doen, omdat mijn moeder altijd wil dat ik met mensen omga en niet alleen de hele tijd studeer. In die periode had ik mijn beste vriend die me vergezelde en overal en elke dag bij me logeerde.

Desalniettemin waren we gescheiden toen een van mijn klasgenoten haar echt leuk begon te vinden en zelfs haar onkosten betaalde. Ervan uitgaande dat deze man pure bedoelingen had met mijn vrienden, heb ik ervoor gezorgd dat ze bij elkaar zouden zitten, terwijl ik vervreemd zou raken om dit 'toekomstige koppel' niet te storen.

Er ging iets mis, want ik heb ervoor gezorgd dat ik met rust werd gelaten en 'gelukkig' iedereen omhelsde die bij me wilde zitten. Ik dacht dat niemand dat zou doen, want van wat ik zag zat iedereen op zijn stoel te wachten tot de film zou beginnen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat twee van mijn klasgenoten geen stoelen hadden gereserveerd en een beetje laat naar de bioscoopzaal kwamen. Ze kwamen binnen en toen ze me alleen zagen zitten (ik denk vooral uit medelijden), besloten ze me te vergezellen.

Kun je je mijn verbazing voorstellen toen ik zag dat twee jongens naast me zaten en samen met mij naar een horrorfilm keken? Een vraag die me op dat moment stoorde was „Wat ging er mis?”.

De persoon naar wie ik verschillende keren 'hij' heb genoemd, was een van de eerder genoemde twee jongens, met name hij was degene die links van me zat (dichter bij mijn hart?). Hoe dan ook, de hele avond heeft hij verschillende keren geprobeerd om voor me te zorgen door voor te stellen om te eten, te drinken of te overwegen hem te knuffelen voor het geval ik bang ben. Het kon me niet echt schelen waar hij het over had of wat hij op dat moment aan het doen was, want hij was slechts een van mijn kennissen en niets meer.

Zijn acties waren natuurlijk schattig door de pogingen om dichter bij me te komen toen we de bioscoopzaal verlieten, om alleen met mij te praten, om de verklaringen te bevestigen van de man die me complimenteerde met mijn knappe uiterlijk die dag; het was echter iets interessants en niets meer. Zijn 'toevallige' aanrakingen beefden me niet, zijn lieve woorden deden mijn hart niet sneller kloppen, zijn aanwezigheid baarde me voorlopig geen zorgen.

Pas na die bioscoopsessie begon mijn eerste liefde tot bloei te komen. Het zou niet begonnen zijn zonder zijn dapperheid, zorgzaamheid, oprechtheid en uiteindelijk liefdesbekentenis. Ik voelde me het gelukkigst. Ik werd nog mooier, maar ironisch genoeg dwaas, altijd hardnekkiger verandering die vaak gebeurt als je verliefd wordt. Ik keek altijd uit naar onze volgende ontmoeting. Ik heb alle gevoelens van de heldinnen van romans en romantische films ervaren. Dat was een fantastisch deel van mijn leven, waar ik zelfs nu nog genegenheid en warmte voor voel.

Je denkt waarschijnlijk wat er mis ging als alles zo soepel zou verlopen. De belemmering was het verschil tussen onze ambities en dromen. Hij was degene die met zijn vrouw en kinderen een eenvoudig leven leidde in onze kleine woonplaats, terwijl ik degene was die naar het buitenland wilde gaan en in het buitenland wilde werken om carrière te maken in plaats van familieopbouw. Het is duidelijk dat de twee verschillende werelden in ons ervoor hebben gezorgd dat we afscheid hebben genomen van de gemeenschappelijke toekomst.

Ik werd niet door hem overtuigd omdat ik wist dat ik iets deed dat goed was voor mij en mijn familie, terwijl hij mij en mijn redenen niet begreep, ervan uitgaand dat ze een manier waren om aan onze relaties te ontsnappen. Daarom eindigde alles wat begon met een mooie start voor ons beiden zo dramatisch.

Twee jaar later huwde zijn familie hem uit aan een meisje met eenvoudige ambities en met een soortgelijke droom van een eenvoudig leven als de zijne. In onze tijd van sociale media ontkwam ik er nooit aan om de video's en foto's van dit evenement te zien. In eerste instantie ontkende ik dat het de waarheid was, omdat ik me nog steeds voorstelde dat hij dezelfde loyale en zorgzame man was.

Na enige tijd accepteerde ik echter de feitelijke situatie en kwam ik trots tot het besef dat hij inderdaad niet degene was die voor mij gemaakt was. Als hij dat was, zouden we nu samen zijn geweest, maar dat was hij niet. Ik erken het, mijn hart doet er pijn van, maar toch erken ik het.

Deze eerste kennismaking met het mooie gevoel dat eerste liefde heet, stelt me in staat te ontdekken dat er altijd iemand is die voor iemand gemaakt is en dat we helaas nooit een 'buitenaards' persoon kunnen dwingen om die persoon te zijn. Deze 'buitenaardse' persoon kan worden gezien als iemand die door je lot met je verbonden is, maar in werkelijkheid is het vaak iemand die totaal afstandelijk is en de andere richting van zijn of haar levensstreven volgt.

Wat ik van die mooie en pijnlijke ervaring van mijn leven heb geleerd, is dat je nooit iemand moet dwingen om te blijven en jezelf nooit moet dwingen je eigen richting te vergeten. Wacht op iemand die gelijk heeft, iemand die voor jou gemaakt is, en probeer je lot niet op de proef te stellen.

Bedankt dat je er bij me bent en mijn werk tot het einde hebt gelezen!