Het leven van een militair kind
Vijf basisscholen, twee middelbare scholen en twee middelbare scholen. Vijf staten, twee landen en maximaal tien verschillende huizen. Niet jouw typische kinderleven, toch? Nou, voor een militaire snotaap als ik is het echt niet zo ver gezocht. Voor de meesten van ons moeten we om de paar maanden of jaren verhuizen, als je geluk hebt. Het is niet makkelijk, maar we doen het omdat onze ouders vechten voor ons land en waar we voor staan. Onze ouders doen iets bewonderenswaardigs, dus houden we ons hoofd hoog en halen het beste uit elk nieuw huis en elke nieuwe situatie waarin we ons bevinden.
Er zijn echter enkele obstakels die nooit gemakkelijker worden, hoe vaak een gezin ook verhuist. In elke provincie en in elke staat worden de schoolsystemen op verschillende manieren beheerd, met verschillende verwachtingen van zowel hun leraren als hun leerlingen. Om naar een nieuwe school gegooid te worden, zonder vrienden en zonder iemand die je kan helpen, is heel moeilijk. Alles, van de manier waarop de school is gebouwd tot het onderwijsniveau, kan allemaal heel anders zijn dan de school daarvoor.
Op de basisschool mogen je ouders een week lang niet met je rondlopen om je op je gemak te stellen. Op de middelbare school en op de middelbare school zijn er geen leraren die met je rondlopen om je te laten zien waar je volgende klas zal zijn. Op de eerste lesdag heb je geen idee wat de leerkracht verwacht dat je weet of op welk niveau ze verwacht dat je zit.
Er zijn geen vaste richtlijnen voor de scholen in de Verenigde Staten. Elke school heeft een andere kijk op wat leerlingen moeten weten en in welk jaar. Als je laatste school meer ontspannen was in hun lesmethoden, zou je achterblijven. Als ze strenger zouden zijn, dan zou je alles opnieuw moeten leren en zou je het hele jaar met rust gelaten worden. Elke plek is anders. Elke plaats heeft geen waarschuwing en geen hulp.
Een ding dat echter constant blijft, is het feit dat elke student op elke school een begeleidingsadviseur heeft waar hij terecht kan voor zijn academische en persoonlijke behoeften. Als nieuwe student, in het eerste jaar van de middelbare school, heb je hulp nodig in beide categorieën.
Halverwege de middelbare school, bij de overgang van een DODEA-school in Duitsland naar een openbare middelbare school in Harnett County, North Carolina, heeft iemand hulp nodig. Ik werd niet één keer naar het begeleidingsbureau geroepen om te zien hoe ik me aanpaste. Mijn zusje, een nieuwe student toen ze eerstejaars was op deze school, werd nooit aangesproken en er werd zelfs nooit over nagedacht. De enige persoon die een leerling op school kan helpen, doet niets. Helpt op geen enkele manier. Geen enkel gesprek, geen enkele e-mail, niets.
In al mijn jaren dat ik opgroeide in een militaire familie, werd ik niet één keer naar het kantoor van een begeleidingsadviseur getrokken. Niet toen ik halverwege de eerste klas van Georgia naar een school in Oklahoma verhuisde. Niet toen ik in de derde klas van Oklahoma naar North Carolina verhuisde naar een DODEA-school in Fort Bragg. Maar in de vierde klas, toen ik naar een openbare school verhuisde, was ik alleen zonder kantoorbezoek. In de zevende klas verhuisde ik naar Duitsland, temidden van alle militaire kinderen en ik ben dit jaar niet de enige nieuwe student. Aan niemand van ons werd echter gevraagd hoe het met ons ging of hoe onze transitie verliep. We worden aan onze lot overgelaten, en we voelen ons vergeten en onbelangrijk.
We worden veerkrachtig. Bijna als een kameleon, gemakkelijk aan te passen in bijna elke situatie. We passen goed in onze omgeving, je weet nauwelijks dat we er zijn. Iedereen weet nauwelijks dat we er zijn. We pakken ons leven in een oogwenk in en beginnen het proces helemaal opnieuw. We verlaten onze vrienden, we verlaten onze nieuwe levens, en zij voegen zich nu bij onze oude. Onze levens worden door elkaar gegooid en verloren in de massa. We verliezen onze vrienden overal waar we gaan, en we verliezen onszelf, beetje bij beetje. Om te overleven moeten we ons aanpassen en moeten we de sociale manieren van ons nieuwe huis leren kennen, evenals de academici van onze nieuwe school.
Opinions and Perspectives
De veerkracht die we hebben ontwikkeld is geweldig, maar ik wou dat het niet ten koste was gegaan van zo'n hoge emotionele prijs.
Dit artikel geeft echt de unieke uitdagingen weer waarmee we werden geconfronteerd. Ik hoop dat het anderen helpt onze ervaring beter te begrijpen.
Ondanks alle uitdagingen zou ik mijn ervaring niet willen veranderen. Het heeft me gevormd tot wie ik ben op manieren waar ik dankbaar voor ben.
Het gebrek aan continuïteit in het onderwijs is een serieus probleem dat moet worden aangepakt. Het treft zoveel militaire families.
Mijn ervaring heeft me geleerd dat thuis geen plaats is, maar de mensen met wie je bent. Dat is iets wat ik nog steeds met me meedraag.
De vergelijking met een kameleon is perfect. We leerden ons snel aan te passen om te overleven.
Ik waardeer hoe het artikel zowel de uitdagingen als de veerkracht die we hebben ontwikkeld, vastlegt.
Dit bracht zoveel herinneringen terug. Ik had al jaren niet meer aan die eerste-schooldag-gevoelens gedacht.
Terugkijkend realiseer ik me hoeveel kracht het kostte om steeds opnieuw te beginnen. We waren sterker dan we wisten.
Het stuk over het verliezen van vrienden komt echt hard aan. Sociale media helpen nu, maar destijds was het alsof je elke keer opnieuw begon.
We hebben absoluut meer gestandaardiseerd onderwijs nodig in alle staten. Het huidige systeem benadeelt kinderen van militairen echt.
Het is interessant hoe we allemaal verschillende copingmechanismen hebben ontwikkeld. Sommigen van ons werden super extravert, anderen meer gereserveerd.
Het artikel vermeldt niet het unieke perspectief dat we krijgen door op verschillende plekken te wonen. Dat is eigenlijk een enorm voordeel.
Ik ben nu dankbaar voor de ervaring, maar ik wou dat er meer ondersteuningssystemen waren geweest toen ik het doormaakte.
Militaire kinderen zijn een van de meest veerkrachtige mensen die ik ken. We hebben geleerd om met verandering om te gaan als kampioenen.
De beschrijving van het gevoel vergeten en onbelangrijk te zijn, raakte me echt. Zo voelde het soms precies.
Ik denk dat scholen betere buddysystemen moeten implementeren voor nieuwe militaire kinderen. Een peer guide zou zo veel helpen.
Is iemand anders ook heel goed geworden in het lezen van sociale signalen? Ik moest snel leren hoe ik in elke nieuwe school kon passen.
Het constante verhuizen heeft me geleerd om minimalistisch te leven. Het is moeilijk om spullen te verzamelen als je om de paar jaar verhuist.
Ik ben trots op mijn achtergrond als militair kind. Het heeft me onafhankelijker en aanpasbaarder gemaakt dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten.
Het artikel beschrijft perfect dat je alles zelf moet uitzoeken. Niemand heeft me ooit rondgeleid of me geholpen me aan te passen.
Ik leerde mijn relaties oppervlakkig te houden, omdat ik wist dat ik toch snel weer zou vertrekken. Dat heeft blijvende gevolgen gehad.
Er zou verplichte training moeten zijn voor schoolpersoneel over hoe ze militaire kinderen kunnen ondersteunen. Het huidige systeem werkt niet.
Wat mij het meest hielp, was contact maken met andere militaire kinderen die begrepen wat ik doormaakte.
De emotionele tol van het constant opnieuw beginnen is iets waar ik als volwassene nog steeds mee worstel.
Ik werd een expert in het zijn van de nieuwe leerling. Eerste schooldag? Geen probleem, ik heb dit al tien keer eerder gedaan.
Dat klopt, maar laten we niet vergeten hoe moeilijk het was om enige consistentie in ons leven te behouden.
In het buitenland wonen was het beste deel van mijn ervaring als militair kind. Die herinneringen zijn onbetaalbaar.
De vaardigheden die we als militaire kinderen hebben geleerd, zijn van onschatbare waarde. Ik kan me nu zonder problemen aan elke situatie aanpassen.
Ik wou dat meer leraren begrepen wat militaire kinderen doormaken. Een beetje extra aandacht zou zo'n verschil kunnen maken.
Mijn ouders deden hun best om van elke verhuizing een avontuur te maken, maar het was soms nog steeds erg moeilijk.
Het artikel beschrijft perfect hoe isolerend het kan voelen, vooral in die eerste paar weken op een nieuwe school.
Ik had juist de tegenovergestelde ervaring met het maken van vrienden. Gedwongen worden om me aan te passen, maakte me extraverter en beter in het snel contact leggen met mensen.
Het stuk over onszelf beetje bij beetje verliezen resoneert echt met me. Het heeft jaren geduurd om erachter te komen wie ik werkelijk was.
Heeft iemand anders het gevoel dat ze bindingsangst hebben ontwikkeld door zo vaak te verhuizen? Ik heb nog steeds moeite om ergens wortel te schieten.
Soms heb ik het gevoel dat mensen niet begrijpen hoeveel we hebben opgeofferd als kinderen van militairen. Het waren niet alleen onze ouders die dienden, het was het hele gezin.
Het gebrek aan gestandaardiseerd onderwijs tussen staten is een enorm probleem. Ik leerde in sommige vakken meerdere keren dezelfde dingen en miste in andere vakken cruciale onderdelen.
Ik vind het interessant hoe anders DODEA-scholen zijn dan reguliere openbare scholen. Die overgang was bijzonder uitdagend voor mij.
Het veerkracht-gedeelte is zo waar. Ik ben dankbaar voor die vaardigheid nu als volwassene. Het heeft me enorm geholpen in mijn carrière.
Iets wat niet genoemd wordt, is hoe deze levensstijl van invloed is op college-aanmeldingen. Het is moeilijk om consistente buitenschoolse activiteiten te onderhouden als je altijd verhuist.
Ik denk dat het artikel onderschat hoe uitdagend het is om tijdens de middelbare school te verhuizen. Die jaren waren bijzonder zwaar voor mij.
Mijn kinderen maken dit nu door als 'military brats'. Het breekt mijn hart om ze te zien worstelen, maar ze worden zulke sterke individuen.
Achteraf gezien zou ik willen dat scholen betere ondersteuningssystemen hadden voor kinderen van militairen. We hadden echt meer hulp nodig bij de overgangen.
De academische inconsistentie tussen scholen was mijn grootste worsteling. Ik liep altijd voor of achter.
Ik vond het juist geweldig om te verhuizen! Het gaf me de kans om verschillende culturen te ervaren en nieuwe mensen te ontmoeten. Niet alles aan het zijn van een kind van een militair is negatief.
Het moeilijkste voor mij was altijd afscheid nemen van vrienden. Je went daar nooit echt aan.
Ik ben het er niet mee eens dat de decanen zo negatief worden afgeschilderd. Mijn ervaring was anders. Ik heb een aantal erg ondersteunende decanen gehad die me hielpen me aan te passen.
De vergelijking met een kameleon is zo treffend. We leerden snel op te gaan in de omgeving omdat we geen andere keuze hadden.
Hoewel ik de uitdagingen begrijp, denk ik dat het zijn van een kind van een militair ook unieke voordelen met zich meebrengt. We leren al op jonge leeftijd aanpassingsvermogen en veerkracht.
Ik kan me in alles wat hier genoemd wordt, vinden. Het stuk over de decanen raakte me echt. Ik heb ook nooit hulp gekregen bij het aanpassen.
Dit artikel komt echt binnen. Opgegroeien als kind van een militair was precies zo. Het constante verhuizen en aanpassen was zwaar, maar het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.