Hoe een film mij hielp mijn passie te vinden
Ik heb altijd van films gehouden, zelfs toen ik klein was, maar pas in de achtste klas besefte ik mijn passie voor film.
Aan het einde van mijn zevende leerjaar werd bij mij angst en depressie vastgesteld. Ik pleitte veel voor geestelijke gezondheid en het helpen van mensen met psychische aandoeningen. Ik wist echter niet hoe ik mijn geloof kon ondersteunen. Dat is totdat ik een vreemde Poolse film zag, genaamd Suicide Room.
Ik was een tijdje echt gek op indie- en buitenlandse films, en dat was vroeger alles wat ik keek. Ik zocht naar vreemde films en shows waarin geestesziekten centraal stonden, omdat reguliere films dat nooit doen. Ik weet niet zeker hoe ik Suicide Room heb gevonden, maar ik ben erg blij dat ik dat gedaan heb.
Suicide Room gaat over een tiener, Dominik, die worstelt met pestkoppen op school en online. Hij ontmoet een meisje, Sylvia, online, en zij laat hem kennismaken met een virtuele online wereld. De wereld die ze heeft gecreëerd heet de zelfmoordkamer. Ze nodigt hem uit om te volgen en hij bewijst dat hij het waard is om zich bij de groep aan te sluiten. Deze zelfmoordkamer is echter zeer schadelijk voor de geestelijke gezondheid van Dominik.
De online wereld isoleert hem van de echte wereld en ook van zijn ouders. Dominik belandt al snel in een nog slechtere toestand dan voordat hij Sylvia ontmoette. Sylvia overtuigt Dominik om tegen een psychiater te liegen om medicijnen te krijgen. Hij doet dit en krijgt een flesje pillen. Sylvia vraagt dan of ze hem kan ontmoeten in een plaatselijke club, maar aangezien ze een kluizenaar is geworden die al jaren haar kamer niet meer heeft verlaten, komt ze natuurlijk niet opdagen.
Dominik zit alleen in de club als het moeilijk wordt. Gestresst en gek begint Dominik de pillen in te nemen. Pil na pil tot hij ze allemaal heeft ingenomen. In de badkamer begint Dominik in paniek te raken, zich realiserend wat hij heeft gedaan. Hij roept naar zijn moeder, maar niemand denkt hem te kunnen helpen. Sylvia verneemt dan van Dominik's moeder dat hij overleden is.
Deze film was zeker niet erg goed, maar het is nog steeds een van mijn favoriete films aller tijden, simpelweg omdat ik daardoor wist dat ik zelf films kon schrijven. Nadat ik de film had gezien, dacht ik erover na, en om wat voor reden dan ook, dacht ik bij mezelf: „Deze mensen hebben deze film geschreven over geestelijke gezondheid; wat weerhoudt mij ervan hetzelfde te doen?” Dus begon ik een script te schrijven. Het was het ergste wat ik ooit heb geschreven, maar je moet ergens beginnen.
Het is vijf jaar geleden dat ik die film voor het eerst zag, en mijn passie voor scenarioschrijven is sterker dan ooit. Ik heb verschillende korte films en een langspeelscript geschreven, die allemaal te maken hebben met geestelijke gezondheid en/of handicaps.
Opinions and Perspectives
Hun verhaal laat zien dat inspiratie uit onverwachte hoek kan komen. Je weet nooit wat je leven kan veranderen.
Fascinerend hoe één middelmatige film zo'n betekenisvolle creatieve reis kan veroorzaken.
Meerdere scripts schrijven over geestelijke gezondheid vereist echte toewijding. Ik hoop dat ze hun vak blijven ontwikkelen.
Het doet me denken aan alle keren dat kunst me heeft geholpen door moeilijke periodes in mijn leven.
Je passie vinden door tegenspoed is prachtig. Ze hebben hun worstelingen omgezet in iets betekenisvols.
Dit herinnert me eraan waarom we diverse stemmen in de filmwereld nodig hebben. Persoonlijke ervaring brengt authenticiteit.
Geweldig hoe ze hun stem gebruiken om de leemte te vullen die ze zagen in de representatie van geestelijke gezondheid.
Ik heb net Suicide Room gegoogeld en wow, het lijkt een behoorlijk intense film. Zeker niet voor iedereen.
Ik herken het zoeken naar verhalen over geestelijke gezondheid. Het helpt om je eigen ervaringen op het scherm te zien.
De transformatie van kijker naar maker is zo'n krachtige reis. Echt inspirerend.
Ik vraag me af of ze overwogen hebben om hun eigen korte film te maken? Soms moet je gewoon die volgende stap zetten.
Het zien van anderen die kunst maken over geestelijke gezondheid heeft me zeker aangemoedigd om ook mijn eigen verhaal te delen.
Ik zou graag willen weten waar hun speelfilmscript over gaat. Verhalen over geestelijke gezondheid hebben frisse perspectieven nodig.
De Poolse cinema behandelt vaak moeilijke onderwerpen op een unieke manier. Nog andere Poolse film aanbevelingen?
Wat me het meest imponeert, is hun toewijding aan het aankaarten van geestelijke gezondheid door middel van hun schrijven.
Ik heb het zelf wel eens geprobeerd. Begin eerst met korte scripts, die zijn minder overweldigend en helpen je het format te leren.
Heeft iemand anders hier geprobeerd scenario's te schrijven? Ik heb het altijd al gewild, maar ik wist nooit waar ik moest beginnen.
De manier waarop ze hun reis beschrijven, geeft me zin om mijn eigen creatieve interesses serieuzer te onderzoeken.
Het is interessant hoe ze specifiek op zoek gaan naar films over psychische aandoeningen. We hebben zeker meer authentieke weergaven nodig.
Ik waardeer het echt hoe eerlijk ze zijn over het feit dat hun eerste script verschrikkelijk was. Het vergt moed om dat toe te geven.
Het online gedeelte van de film lijkt zijn tijd vooruit, vooral met de huidige problemen met sociale media.
Hun verhaal laat zien waarom representatie belangrijk is. Het zien van geestelijke gezondheid besproken op het scherm gaf hen het gevoel minder alleen te zijn.
Soms zet slechte kunst ons aan om betere kunst te maken. We zien de hiaten en willen ze zelf opvullen.
Ik ben blij dat ze hun passie hebben gevonden, maar dat filmplot klinkt nogal problematisch in de manier waarop het zelfmoord behandelt.
Vijf jaar toewijding aan scenarioschrijven is indrukwekkend. Ik zou graag wat van hun werk over geestelijke gezondheid lezen.
Dit doet me denken aan alle indie films die er zijn en wachten om iemand te inspireren.
De kloof tussen ouder en kind in de film komt echt binnen. Communicatie is zo cruciaal tijdens psychische problemen.
Schrijven over geestelijke gezondheid moet een uitdaging zijn. Je wilt authentiek zijn, maar ook verantwoordelijk met de boodschap.
Ik vind het fascinerend hoe kunst meer kunst kan inspireren. Eén film heeft een hele creatieve reis op gang gebracht.
Het thema van isolatie in de film voelt extra relevant na wat we allemaal hebben meegemaakt met de lockdowns.
Zou het niet geweldig zijn als ze deze film opnieuw zouden kunnen maken met hun huidige perspectief en begrip?
Wat me het meest opvalt, is hoe ze iets negatiefs hebben genomen en het hebben omgezet in een positieve creatieve uitlaatklep.
Ik begrijp de wens om bewustzijn over geestelijke gezondheid te steunen, maar we moeten zorgvuldig nadenken over hoe we deze verhalen aan een jong publiek presenteren.
Weet iemand of deze film nog ergens te bekijken is? Ik zou het ondanks de gebreken wel interessant vinden om hem te zien.
Het kijken naar buitenlandse films opende ook een hele nieuwe wereld voor me. Ze pakken vaak onderwerpen aan die mainstream Hollywood niet aan durft.
Mijn reis begon ook met een slechte film! Soms is zien wat je niet moet doen net zo waardevol als zien wat wel werkt.
De beschrijving van de film doet me een beetje denken aan Black Mirror. De online wereld kan zowel een ontsnapping als een val zijn.
Ik ben echt onder de indruk dat ze sindsdien verschillende scripts hebben geschreven. Inspiratie omzetten in daadwerkelijk werk vergt echte toewijding.
Niet elk verhaal heeft een happy end nodig om impact te hebben. Soms is de harde realiteit wat ons tot actie aanzet.
Het einde van die film klinkt behoorlijk verwoestend. Ik vraag me af of een andere conclusie constructiever zou zijn geweest voor kijkers.
Dat is zo'n krachtig besefmoment toen ze dachten: waarom ik niet? Soms hebben we gewoon dat kleine duwtje nodig om in onszelf te geloven.
Het virtuele wereldaspect van Suicide Room lijkt vooral relevant vandaag de dag met hoeveel tijd we online doorbrengen.
Ik vind het geweldig hoe ze hun persoonlijke worstelingen met angst en depressie hebben omgezet in iets creatiefs en betekenisvols.
Het lezen hiervan deed me denken aan toen ik als tiener Girl Interrupted keek. Het veranderde mijn perspectief op de representatie van geestelijke gezondheid in de media volledig.
Het stuk over het schrijven van hun eerste vreselijke script deed me lachen. We beginnen allemaal ergens! Mijn eerste creatieve pogingen waren ook absoluut verschrikkelijk.
Eigenlijk ben ik het daar niet mee eens. Ik denk dat we meer rauwe, eerlijke portretten van geestelijke gezondheid in films nodig hebben, zelfs als ze ongemakkelijk zijn. Dat is hoe we het stigma doorbreken.
Hoewel ik de boodschap waardeer, ben ik bang dat films die zich richten op zelfmoord meer kwaad dan goed kunnen doen. We moeten voorzichtig zijn met hoe we deze gevoelige onderwerpen portretteren.
Ik ben benieuwd welke andere buitenlandse films over geestelijke gezondheid je zou aanraden? Suicide Room klinkt intens maar interessant.
De manier waarop ze beschrijven hoe ze hun roeping vonden door een niet zo geweldige film, is eigenlijk best inspirerend. Soms gaat het niet om de kwaliteit, maar om de impact die het persoonlijk op ons heeft.
Dit verhaal resoneert echt met me. Ik vond mijn passie ook door een onverwachte filmervaring. Het is geweldig hoe kunst op zo'n diepgaande manier tot ons kan spreken.