Jak film pomógł mi znaleźć moją pasję
Zawsze kochałem filmy, nawet gdy byłem mały, ale dopiero w ósmej klasie zdałem sobie sprawę z mojej pasji do filmu.
Pod koniec siódmej klasy zdiagnozowano u mnie lęk i depresję. Byłem zaangażowany w opowiadanie się za zdrowiem psychicznym i pomaganiem tym, którzy cierpią na choroby psychiczne. Nie wiedziałem jednak, jak poprzeć swoje przekonanie. Dopóki nie obejrzałem dziwnego polskiego filmu „Pokój samobójców”.
Przez jakiś czas naprawdę interesowałem się filmami niezależnymi i zagranicznymi, i to było wszystko, co oglądałem. Szukałem dziwnych filmów i programów, które skupiały się wokół chorób psychicznych, ponieważ filmy głównego nurtu nigdy nie robią. Nie wiem, jak znalazłem pokój samobójców, ale bardzo się cieszę, że to zrobiłem.
Suicide Room opowiada o nastoletnim chłopcu, Dominik, który zmaga się z łobuzami w szkole i w Internecie. Spotyka dziewczynę, Sylvię, online, a ona wprowadza go w wirtualny świat online. Świat, który stworzyła, nazywa się pokojem samobójców. Zaprasza go do naśladowania, a on udowadnia, że jest godny dołączenia do grupy. Ten pokój samobójców jest jednak bardzo szkodliwy dla zdrowia psychicznego Dominika.
Świat online izoluje go od prawdziwego świata, a także od rodziców. Dominik szybko przechodzi w jeszcze gorszy stan niż przed spotkaniem Sylwii. Sylvia przekonuje Dominika, by okłamał psychiatrę, aby dostać leki. Robi to i otrzymuje butelkę tabletek. Sylvia następnie prosi o spotkanie z nim w lokalnym klubie, ale widząc, że stała się pustelniczką, która od lat nie wychodziła ze swojego pokoju, oczywiście się nie pojawia.
Dominik jest sam w klubie, kiedy robi się ciężko. Sstresowany i pozbawiony umysłu Dominik zaczyna brać tabletki. Pigułka po pigułce, dopóki nie weźmie ich wszystkich. W łazience Dominik zaczyna się wariować, zdając sobie sprawę, co zrobił. Wzywa do matki, ale nikt nie myśli, by mu pomóc. Sylvia dowiaduje się wtedy od matki Dominika, że zmarł.
Ten film w żadnym wypadku nie był zbyt dobry, ale nadal jest jednym z moich ulubionych filmów wszechczasów po prostu dlatego, że dostrzegłem, że mogę pisać własne filmy. Po obejrzeniu filmu pomyślałem o tym i z jakiegokolwiek powodu pomyślałem sobie: „Ci ludzie napisali ten film o zdrowiu psychicznym; co powstrzymuje mnie przed zrobieniem tego samego?” Zacząłem więc pisać scenariusz. To była najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisałem, ale trzeba gdzieś zacząć.
Minęło pięć lat, odkąd pierwszy raz obejrzałem ten film, a moja pasja do pisania scenariuszy jest silniejsza niż kiedykolwiek. Napisałem kilka filmów krótkometrażowych i pełnometrażowy scenariusz, wszystkie związane ze zdrowiem psychicznym i/lub niepełnosprawnością.
Opinions and Perspectives
Ich historia pokazuje, że inspiracja może pochodzić z nieoczekiwanych miejsc. Nigdy nie wiesz, co może zmienić twoje życie.
Fascynujące, jak jeden przeciętny film mógł zapoczątkować tak znaczącą twórczą podróż.
Pisanie wielu scenariuszy o zdrowiu psychicznym wymaga prawdziwego zaangażowania. Mam nadzieję, że będą dalej rozwijać swoje umiejętności.
Skłania mnie to do refleksji nad wszystkimi momentami, w których sztuka pomogła mi przejść przez trudne okresy w życiu.
Odnalezienie swojej pasji poprzez przeciwności losu jest piękne. Zamienili swoje zmagania w coś znaczącego.
To przypomina mi, dlaczego potrzebujemy różnorodnych głosów w filmie. Osobiste doświadczenie wnosi autentyczność.
Uwielbiam to, jak wykorzystują swój głos, aby wypełnić lukę, którą zauważyli w reprezentacji zdrowia psychicznego.
Właśnie wygooglowałem 'Salę samobójców' i wow, wygląda na dość intensywny seans. Zdecydowanie nie dla każdego.
Rozumiem poszukiwanie historii o zdrowiu psychicznym. Pomaga zobaczyć swoje doświadczenia odzwierciedlone na ekranie.
Transformacja z widza w twórcę to naprawdę potężna podróż. Naprawdę inspirujące.
Zastanawiam się, czy rozważali nakręcenie własnego filmu krótkometrażowego? Czasami po prostu trzeba zrobić ten następny krok.
Widząc, jak inni tworzą sztukę o zdrowiu psychicznym, zdecydowanie zachęciło mnie to do podzielenia się moją własną historią.
Byłbym zainteresowany wiedzą, o czym jest ich pełnometrażowy scenariusz. Historie o zdrowiu psychicznym potrzebują świeżych perspektyw.
Polskie kino często porusza trudne tematy w unikalny sposób. Jakieś inne rekomendacje polskich filmów?
Najbardziej imponuje mi ich zaangażowanie w poruszanie tematu zdrowia psychicznego poprzez pisanie.
Właściwie próbowałem swoich sił. Zacznij od krótkich scenariuszy, są mniej przytłaczające i pomagają nauczyć się formatu.
Czy ktoś jeszcze próbował pisać scenariusze? Zawsze chciałem, ale nigdy nie wiedziałem, od czego zacząć.
Sposób, w jaki opisują swoją podróż, sprawia, że chcę poważniej zgłębić moje własne zainteresowania twórcze.
To interesujące, jak konkretnie szukają filmów o chorobach psychicznych. Zdecydowanie potrzebujemy więcej autentycznych portretów.
Naprawdę doceniam ich szczerość w przyznaniu, że ich pierwszy scenariusz był okropny. Trzeba mieć odwagę, żeby się do tego przyznać.
Internetowa część filmu wydaje się wyprzedzać swoje czasy, zwłaszcza w kontekście dzisiejszych problemów z mediami społecznościowymi.
Ich historia pokazuje, dlaczego reprezentacja ma znaczenie. Widząc dyskusję o zdrowiu psychicznym na ekranie, poczuli się mniej samotni.
Czasami złe dzieła sztuki popychają nas do tworzenia lepszych. Widzimy luki i chcemy je sami wypełnić.
Cieszę się, że odnaleźli swoją pasję, ale fabuła tego filmu wydaje się dość problematyczna w sposobie, w jaki traktuje samobójstwo.
Pięć lat poświęcenia na pisanie scenariuszy robi wrażenie. Chciałbym przeczytać niektóre z ich prac na temat zdrowia psychicznego.
To sprawia, że myślę o wszystkich filmach niezależnych, które czekają, aby kogoś zainspirować.
Brak komunikacji między rodzicami a dziećmi w filmie naprawdę trafia w sedno. Komunikacja jest tak ważna podczas problemów ze zdrowiem psychicznym.
Pisanie o zdrowiu psychicznym musi być trudne. Chcesz być autentyczny, ale także odpowiedzialny za przekaz.
Uważam za fascynujące, jak sztuka może inspirować więcej sztuki. Jeden film zapoczątkował całą kreatywną podróż.
Motyw izolacji w filmie wydaje się szczególnie istotny po tym, przez co wszyscy przeszliśmy podczas lockdownów.
Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby mogli nakręcić remake tego filmu z ich obecną perspektywą i zrozumieniem?
Najbardziej uderza mnie to, jak wzięli coś negatywnego i przekształcili to w pozytywne, kreatywne ujście.
Rozumiem chęć wspierania świadomości zdrowia psychicznego, ale musimy być rozważni w sposobie, w jaki prezentujemy te historie młodym odbiorcom.
Czy ktoś wie, czy ten film jest jeszcze gdzieś dostępny do obejrzenia? Byłbym zainteresowany obejrzeniem go pomimo jego wad.
Oglądanie filmów zagranicznych otworzyło przede mną zupełnie nowy świat. Często poruszają tematy, których mainstreamowy Hollywood nie dotyka.
Moja podróż też zaczęła się od złego filmu! Czasami zobaczenie, czego nie robić, jest równie cenne, jak zobaczenie, co działa.
Opis filmu przypomina mi trochę Black Mirror. Świat online może być zarówno ucieczką, jak i pułapką.
Jestem naprawdę pod wrażeniem, że napisali od tego czasu kilka scenariuszy. Przekształcenie inspiracji w rzeczywistą pracę wymaga prawdziwego poświęcenia.
Nie każda historia potrzebuje szczęśliwego zakończenia, aby być poruszająca. Czasami surowa rzeczywistość jest tym, co skłania nas do działania.
Zakończenie tego filmu brzmi dość druzgocąco. Zastanawiam się, czy inne zakończenie nie byłoby bardziej konstruktywne dla widzów.
To taki mocny moment uświadomienia, kiedy pomyśleli, dlaczego nie ja? Czasami potrzebujemy tylko małego bodźca, aby uwierzyć w siebie.
Wirtualny aspekt Sali samobójców wydaje się szczególnie istotny dzisiaj, biorąc pod uwagę, ile czasu spędzamy online.
Uwielbiam to, jak przekształcili swoje osobiste zmagania z lękiem i depresją w coś kreatywnego i znaczącego.
Czytając to, przypomniało mi się, jak oglądałam Przerwę w życiorysie jako nastolatka. To całkowicie zmieniło moją perspektywę na reprezentację zdrowia psychicznego w mediach.
Część o pisaniu ich pierwszego okropnego scenariusza rozbawiła mnie. Wszyscy gdzieś zaczynamy! Moje pierwsze próby twórcze też były absolutnie okropne.
Właściwie się nie zgadzam. Myślę, że potrzebujemy więcej surowych, szczerych portretów zdrowia psychicznego w filmie, nawet jeśli są niewygodne. W ten sposób przełamujemy stygmatyzację.
Chociaż doceniam przesłanie, obawiam się, że filmy skupiające się na samobójstwach mogą przynieść więcej szkody niż pożytku. Musimy uważać na to, jak przedstawiamy te delikatne tematy.
Jestem ciekawy, jakie inne zagraniczne filmy o zdrowiu psychicznym byś polecił? Sala samobójców brzmi intensywnie, ale interesująco.
Sposób, w jaki opisują znalezienie swojego powołania dzięki niezbyt dobremu filmowi, jest naprawdę inspirujący. Czasami nie chodzi o jakość, ale o wpływ, jaki ma na nas osobiście.
Ta historia naprawdę do mnie przemawia. Ja również znalazłem swoją pasję dzięki nieoczekiwanemu doświadczeniu filmowemu. To niesamowite, jak sztuka może do nas przemawiać w tak głęboki sposób.