Een avond in The New Beverly, in mijn hoedanigheid als inwoner van Los Angeles
Mijn avond in de New Beverly Cinema
Ik was enorm opgewonden toen ik in de nacht van 15 juli 2021 uit de lift van het Ace Hotel sprong. Op weg naar mijn glimmende Toyota Camry-huurauto zette ik mijn bestemming in de Maps-app van mijn iPhone. Mijn vingers scanden over het touchscreen naar de juiste cijfers toen ik het adres invoerde: 7165 Beverly Blvd, Los Angeles, CA 90036.
The New Beverly Cinema is een bioscoop in Los Angeles, Californië. Het is eigendom van regisseur en filmmaker Quentin Tarantino en is een van de weinige revivalhuizen in de omgeving waar nog steeds films op echte film worden vertoond in plaats van digitaal.
Dit was mijn eerste keer terug in de „City of Angels” sinds mijn familie en ik in het begin van de jaren negentig vertrokken. Ik heb me altijd verbonden gevoeld met het gebied en de drang om terug te keren. Als filmfanaat en fan van Quentin Tarantino was ik helemaal onder de indruk van de waanzin en opwinding die zijn film uit 2019, Once Upon a Time in Hollywood, naar de wereld had gebracht.
Ik besloot dat ik naar het theater van Tarantino zou gaan, The New Beverly Cinema. Het theater met 300 zitplaatsen werd in 2007 door Tarantino gekocht en in 1929 gebouwd. Het diende in de volgende honderd jaar verschillende doeleinden, en werd zelfs gebruikt voor premières van pornofilms aan het einde van de jaren zestig.
Mijn vrouw en zoontje sliepen diep bovenop het stijlvolle gebouw, bekend als The Ace Hotel, dat is gehuisvest in het voormalige gebouw van United Artists. Begonnen door Mary Pickford en Douglas Fairbanks als een veilige haven voor creatievelingen, was het gebouw nog steeds versierd met het enorme bord „United Artists”, helemaal opgetrokken in neon.
De Toyota piepte zachtjes toen de nieuwe banden over het trottoir van de verkeersdrempel bonkten, en zo was ik op weg naar de bioscoop via het obscene verkeer in het centrum van Los Angeles.
Ik was zenuwachtig om daar te zijn, maar mijn doel was duidelijk: op tijd zijn voor de show van Gunpowder Milkshake om 7.30 uur in de New Beverly Cinema van Quentin Tarantino.Hoe ziet de nieuwe Beverly Cinema eruit voor een Tarantino-fan?
Kortom, het is geweldig om als Tarantino-fan in de New Beverly Cinema te zijn. Nadat je je ticket hebt gekocht bij de vriendelijke en gezellige kassamedewerker, ga je naar concessies om de verzamelobjecten en waren te bekijken die het beroemde filmhuis te bieden heeft.
Er is genoeg te zien voor de Tarantino-fan, en veel mensen hebben de tocht naar deze bijzondere locatie gemaakt. Na een gesprek met een aantal andere filmliefhebbers, ging ik naar de kassa en wees verder met het aanwijzen van vrijwel elk item dat ik zag.
Toen ik eenmaal een grote cola en wat popcorn aan mijn bestelling had toegevoegd, stelde de kassier voor om een aparte glanzende gele popcornzak mee te nemen om mijn verschillende verzamelobjecten in te verzamelen. Daaronder bevonden zich een Once Upon a Time in Hollywood t-shirt, vier verzamelknopen voor Tarantino's nieuwe roman over de film, vier glanzende bladwijzers uit hetzelfde boek, een poster voor de speelfilm Gunpowder Milkshake van vanavond en een promotiemagazine met Leonardo DiCaprio als Rick Dalton.
Ik was als een kind in een snoepwinkel, en dus voelde ik me een beetje dom. Ik realiseerde me al snel dat iedereen daar mijn enthousiasme voor de gelegenheid had ontmoet of overtroffen. Het theater was druk en warm, iedereen was blij en stelde zich voor terwijl ze hun favoriete Quentin Tarantino-film met elkaar deelden.
Er was geen poortwachter of elitarisme in de lucht. Iedereen was welkom en ik vond het fijn om ook bij de echte mensen uit LA te horen. Na een korte toespraak van een van de medewerkers werd een klassieke Road Runner-tekenfilm op het scherm gespeeld.
Het publiek reageerde op elke komische insinuatie in de clip en de hype voor de première van Navot Papushado's Gunpowder Milkshake was voelbaar.
Genieten van een buskruitmilkshake
De speelfilm was de première van een nieuwe actiefilm van Netflix. In de film speelt Lena Headey, steunpilaar van Game of Thrones, de deskundige huurmoordenaar van Karen Gillan van Doctor Who. Ze worden bedreigd door een sinistere groep die bekend staat als „The Firm”, met Paul Giamatti als leider.
Gelukkig is Gillans personage in de voetsporen van haar moeder getreden en is ze zelf een ervaren huurmoordenaar en krijgskunstenaar. Gebruikmakend van de belangrijkste vriendengroep van haar moeder (en je raadt het al, ook moordenaars), waaronder Carla Gugino, Angela Bassett en Michelle Yeoh, nemen de twee vrouwen het op tegen The Firm met dodelijke efficiëntie.
Wat volgt is in feite een Tarantino-achtig bloedbad waarin de thema's emancipatie van vrouwen centraal staan, evenals een bijzondere voorliefde voor stilistisch en gefetisjiseerd geweld. Het is een luide en bombastische film met een minder geweldig verhaal, maar die op visueel vlak volledig boeiend is.
Aangezien dat waarschijnlijk is wat de studio voor ogen had voor deze actiefilm, zijn ze waarschijnlijk tevreden met de 64% rating die ze behaalden op Rottentomatoes. De website reageerde op de film door te zeggen dat het „gevaarlijk bijna een pure suikerkoorts zonder inhoud is”. Ze gaan verder met te zeggen dat „Gunpowder Milkshake een brutale explosie is die het publiek zal meeslepen in het met neon doordrenkte universum”.
Het was echt leuk en elk gewelddadig crescendo werd door het publiek toegejuicht en becommentarieerd. Ten slotte, wij filmliefhebbers kregen een gloednieuwe film te zien die opnieuw werd gebruikt voor de eigenlijke film. Dit was eigenlijk best een coole film om dit mee te doen, en de kleur was spectaculair.
Het einde van mijn avond in The New Beverly Cinema
Toen de film afgelopen was, vond ik het jammer dat ik deze plek moest verlaten. Het theater zelf heeft echter geen parkeergelegenheid, een veelvoorkomend probleem dat ook andere bezienswaardigheden van LA teistert. Ik was genoodzaakt mijn fonkelnieuwe huurauto achter te laten aan de kant van Formosa Street voor een transformator.
De borden in de buurt gaven allemaal aan dat dit een parkeerverbod was. De andere Tarantino-fans hadden me echter verzekerd dat een kort park van twee uur in een woonstraat gewoonlijk wordt getolereerd door de plaatselijke parkeerpolitie, al was het maar om een verminderde personeelsbezetting in de nachtploeg.
Toen ik eindelijk terugkwam in Formosa Street, droeg de koele nachtlucht een samensmelting van smog en dauw uit de Stille Oceaan die geurig was. Ik was opgetogen toen ik zag dat de auto die ik niet had, maar toch naar deze exacte locatie was gereden, niet was gestolen of weggesleept.
Ik zette de koplampen aan en mijn iPhone piepte als erkenning voor de Bluetooth-mogelijkheden. Ik scrolde naar de soundtrack van Once Upon a Time in Hollywood en liet me meeslepen door de sonische landschappen van Los Angeles terwijl ik op La Brea naar huis reed.
Opinions and Perspectives
Fijn om te horen over een plek die zowel geschiedenis als toegankelijkheid waardeert.
Deze onafhankelijke theaters zijn zo cruciaal voor het behoud van de filmcultuur.
De details over de geschiedenis van het gebouw voegen echt diepte toe aan de ervaring.
Het is geweldig dat Tarantino zijn succes gebruikt om de filmgeschiedenis te bewaren.
Soms kunnen de locatie en het publiek zelfs een gemiddelde film naar een hoger niveau tillen.
Die gedeelde opwinding onder vreemden is waar het bij filmbezoek om zou moeten gaan.
Fascinerend om te zien hoe ze ouderwetse projectie combineren met moderne films.
Het gemeenschapsaspect maakt het echt speciaal. We hebben meer van dit soort plekken nodig.
Het is alsof je terug in de tijd stapt terwijl je nog in het heden bent.
Die promotiematerialen klinken geweldig. Geweldig dat ze alles uit de kast halen.
Best cool hoe ze een Netflix-film hebben omgezet in een theatrale ervaring.
Ik waardeer het echt hoe ze de historische aspecten behouden terwijl ze actueel blijven.
Die beschrijving van de nachtlucht in LA bracht me meteen terug daarheen.
Geweldig dat ze een evenwicht bewaren tussen een museumachtige ruimte en het vertonen van nieuwe films.
Verbazingwekkend hoe een middelmatige film speciaal kan worden in de juiste omgeving.
Het artikel vangt echt de magie van het op de ouderwetse manier bekijken van films.
Dat gevoel van welkom zijn in een gemeenschap van filmliefhebbers is onbetaalbaar.
Het is geweldig dat plaatsen zoals deze nog steeds bestaan in onze door streaming gedomineerde wereld.
Die kleine details, zoals de Road Runner-cartoon, maken de ervaring echt speciaal.
Interessant hoe ze een nieuwe Netflix-film combineerden met traditionele projectiemethoden.
De parkeersituatie is lastig, maar eerlijk gezegd de moeite waard voor zo'n unieke ervaring.
Die mix van oud en nieuw LA die de auteur beschrijft, is precies wat de stad zo speciaal maakt.
De sfeer zonder gatekeeping is zo belangrijk. Film moet toegankelijk zijn voor iedereen.
Geweldig dat ze de traditie van filmprojectie in leven houden. Digitaal is gewoon niet hetzelfde.
Het is bizar om na te denken over alle verschillende doelen die dat gebouw in bijna 100 jaar heeft gediend.
De sfeer klinkt elektrisch. Er gaat niets boven het kijken van films met gepassioneerde fans.
Ik heb eigenlijk meer van Gunpowder Milkshake genoten dan de critici. Soms wil je gewoon stijlvolle actie.
Prachtig hoe het theater zijn karakter behoudt en tegelijkertijd relevant blijft.
Die beschrijving van het verkeer in LA brengt herinneringen terug. Sommige dingen veranderen nooit!
Dat stukje over dat iedereen zijn favoriete Tarantino-films deelt, klinkt leuk. Geweldig als vreemden een connectie kunnen maken via film.
Het is verfrissend om te horen over een theater met vriendelijk personeel. Maakt zo'n verschil voor de hele ervaring.
Weet iemand hoe vaak ze hun merchandise veranderen? Ik ben van plan een bezoek te brengen en wil er zeker van zijn dat ik goede spullen kan bemachtigen.
Best cool dat ze zowel nieuwe als klassieke films vertonen. Houdt de boel fris en eert tegelijkertijd de filmgeschiedenis.
Het gemeenschappelijke aspect van films kijken lijkt uit te sterven. Plaatsen als deze zijn zo belangrijk.
Ik vind het fascinerend hoe Tarantino de filmgeschiedenis bewaart via dit theater.
Helemaal mee eens dat de deelname van het publiek het leuker maakt. Die gedeelde momenten versterken de ervaring echt.
Het artikel vangt die unieke LA-vibe perfect. Het is een stad die op de een of andere manier zowel nostalgisch als actueel aanvoelt.
Ik ben benieuwd naar de filmprojectie. Het moet speciale expertise vereisen om die oude projectoren te onderhouden.
Soms gaat het minder om de film zelf en meer om de ervaring van het kijken met andere enthousiaste filmliefhebbers.
De vergelijking met een kind in een snoepwinkel is perfect. Dat is precies hoe ik me voelde tijdens mijn eerste bezoek!
Het lezen hiervan doet me oude bioscoopzalen missen. Alles is nu zo zakelijk en gestroomlijnd.
Die cast voor Gunpowder Milkshake is op papier ongelooflijk. Jammer dat de film de potentie niet helemaal waarmaakte.
Ik denk dat wat de New Beverly zo speciaal maakt, is hoe het een balans vindt tussen een historisch monument en een levende, ademende bioscoop.
Interessant om te leren over de geschiedenis als pornotheater in de jaren 60. LA heeft zo'n wilde entertainmentgeschiedenis.
De selectie merchandise klinkt fantastisch. Ik wou dat ze een online winkel hadden voor degenen onder ons die het niet naar LA kunnen halen.
Geweldig dat ze nog steeds cartoons vertonen voor de hoofdfilm. Weet iemand of ze dit bij elke vertoning doen?
De hele ervaring klinkt geweldig, maar die parkeersituatie zou me angst bezorgen!
Ik zat er al aan te denken om naar LA te gaan, alleen al om de New Beverly te bezoeken. Dit artikel heeft me misschien overtuigd.
Die 64% op Rotten Tomatoes lijkt me nog ruim. Maar ik denk dat het kijken in de New Beverly alles beter zou maken.
Het is eigenlijk wel poëtisch om te zien dat het United Artists-gebouw is herbestemd als het Ace Hotel. In ieder geval is het niet afgebroken zoals zoveel andere historische gebouwen.
Ik had geen idee dat het gebouw uit 1929 was! De geschiedenis van deze oude theaters is ongelooflijk.
Ik vraag me af wat Mary Pickford nu van haar stad zou vinden. Het contrast tussen oud en nieuw Hollywood is fascinerend.
De beschrijving van die LA-nachtlucht met de mix van smog en zeebries is perfect. Iedereen die er is geweest, kent precies die geur.
Ik ben het respectvol oneens over Gunpowder Milkshake. Zelfs in die setting vond ik het behoorlijk teleurstellend in vergelijking met vergelijkbare actiefilms.
Het 'geen gatekeeping'-gedeelte sprak me echt aan. Soms kunnen filmkenners zo elitair zijn, maar niet in de New Beverly.
Ik waardeer het echt hoe de auteur dat gevoel van gemeenschap onder filmfans vastlegt. We hebben daar tegenwoordig meer van nodig.
Die merchandise-prijzen zijn echter waanzinnig. Ik heb de vorige keer dat ik er was veel te veel geld uitgegeven aan verzamelobjecten.
Ik vond Gunpowder Milkshake eigenlijk vrij matig, maar het zien in die setting maakte het waarschijnlijk veel leuker.
De Road Runner-cartoon voor de hoofdfilm is zo'n leuke toevoeging. Het doet me denken aan hoe bioscopen vroeger cartoons vertoonden.
Ik ben er vorige maand geweest en kan bevestigen dat het personeel ongelooflijk vriendelijk is. Ze geven je echt een welkom gevoel, in tegenstelling tot sommige pretentieuze arthouse-theaters.
Die parkeersituatie klinkt stressvol! Klassiek LA-probleem, je weet nooit zeker of je auto er nog staat als je terugkomt.
Ik wil de New Beverly al jaren bezoeken. Het feit dat Tarantino de eigenaar is en de programmering samenstelt, maakt het nog aantrekkelijker.
Is er nog iemand verbaasd over hoe ze nog steeds echte film projecteren? Digitaal is handig, maar er is iets magisch aan het kijken naar films op echte film.
Ik vind het geweldig hoe de auteur die authentieke LA-bioscoopervaring vastlegt. De New Beverly is zo'n speciale plek voor filmliefhebbers!