Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
Fred Hampton was zijn tijd ver vooruit. Hij was 21 jaar oud; voorzitter van de Chicago-afdeling van de Black Panther Party. Zijn verhaal is bekend in veel zwarte gemeenschappen en maakt deel uit van het verhaal van de strijd voor zwarte gelijkheid aan het einde van de jaren zestig.

Maar de grotere bevolking had zijn verhaal nog niet gehoord. De opkomst en ondergang van een van de grootste burgerrechtenactivisten van zijn tijd tot nu toe. In Judas and the Black Messiah nemen ze deze taak op zich en brengen ze op briljante wijze de boodschap van Fred Hampton tot leven voor alle mensen; niet alleen voor de zwarte gemeenschap.
De film volgt Fred terwijl hij een coalitie begint op te bouwen in de armere wijken van Chicago. Spreken tijdens functies die erop gericht zijn het slechte onderwijs van kinderen en de toename van de aanwezigheid van de politie in en rond de stad onder de aandacht te brengen.
Je ziet meteen dat hij anders is dan andere leiders in zijn tijd. Hij ging gewillig naar andere delen van de stad om met andere groepen te spreken die op papier misschien meer een vijand van de Black Panther-zaak leken dan een bondgenoot. Al snel werd duidelijk wat Hampton aan het doen was.
Hij kreeg wederzijdse steun van andere groepen. Van lokale bendes, de Latino-gemeenschap en zelfs blanke nationalisten wist hij ze allemaal samen te brengen onder de paraplu van betaalbare huisvesting en onderwijs voor hun kinderen.
Je ziet hoe hij zijn mede-panters onderwijst over politiek en het belang van familie. Al die tijd wordt het gezien als een bedreiging voor blank Amerika. Bill O'Neal wordt gedwongen om FBI-informant te zijn over de bewegingen van Hampton en wordt uiteindelijk het hoofd van de beveiliging van de afdeling. Hij geeft informatie over de plannen van Hampton en komt dicht bij de leider.
De FBI raakt ervan overtuigd dat Hampton een bedreiging vormt en J. Edgar Hoover beveelt hem op de een of andere manier te neutraliseren. Hampton wordt later gearresteerd op beschuldiging van gestolen ijs. Terwijl hij in de gevangenis zit, valt de politie van Chicago het hoofdkwartier van de Black Panther-afdeling aan en zet het in brand.
Hampton wordt vervolgens vrijgelaten in afwachting van een hoger beroep, en de FBI informeert O'Neal dat als Hampton zijn hoger beroep verliest en terug naar de gevangenis gaat, hij moet worden behandeld voordat hij terugkeert naar de gevangenis.
Ondertussen komt Hampton thuis om te horen dat hij vader wordt. Zijn vriendin is een paar maanden verwijderd van de geboorte van hun eerste kind. Hij is verbijsterd te horen dat terwijl het hoofdkantoor werd verwoest, de hele buurt naar buiten kwam om te helpen bij de wederopbouw. Het hoofdstuk zag er nog nooit zo goed uit, en Hampton neemt het momentum en gebruikt het om in de gemeenschap te spreken.
Zijn toespraken zijn intenser en vermelden dat als hij zou sterven, hij dat als revolutionair zou doen. Dit maakt zijn vriendin van streek, wetende dat het risico bestaat dat hij wordt meegenomen en dat hij niet in de buurt is om zijn kind te leren kennen.
Hampton krijgt dan bericht dat zijn hoger beroep is afgewezen en dat hij terug naar de gevangenis zal gaan. Hij krijgt geld van een plaatselijke bende die hem aanspoort het land te ontvluchten. Ze proberen hem ervan te overtuigen dat het geen schande zou zijn om te vertrekken en op deze manier zou hij toch de strijd in een ander land kunnen voortzetten.
Hij weigert en zegt dat iedereen het geld moet gebruiken om te helpen bij de bouw van het medisch centrum voor de gemeenschap. Zonder medeweten van Hampton en de andere leden is O'Neal ervan op de hoogte gebracht dat de FBI Hampton dood wil hebben. Terwijl hij in een bar is, wordt hij benaderd door een andere FBI-informant met een klein gemeen en zegt dat hij het in Hampton's drankje moet stoppen.
O'Neal doet wat hem wordt opgedragen, maar is verscheurd over zijn rol in het complot om Hampton te vermoorden. In de vroege uren van de volgende ochtend worden enkele leden wakker met geluiden buiten het hoofdkantoor. Ze haasten zich om de anderen wakker te maken als de politie het gebouw binnenschiet. Eén lid, een 19-jarige jongen, wordt gedood en anderen raken gewond.
De politie zegt dan tegen degenen die ongedeerd zijn dat ze met hun handen omhoog naar buiten moeten lopen en zich moeten overgeven. Hampton is neergeschoten, maar omdat hij de avond ervoor gedrogeerd was, wordt hij nooit echt wakker. Zijn lichaam wordt afgeschermd door zijn vriendin die nu 37 weken zwanger is.
Ze krijgt te horen dat ze zijn zijde moet verlaten en laat hem in hun kamer liggen. Met opgeheven handen hoort ze de politie zeggen dat Hampton misschien wel leeft. Een andere agent schiet Hampton ronduit dood en roept uit dat hij dat nu niet zou zijn.
De film eindigt met archiefbeelden van de begrafenis van Hampton, fragmenten van zijn toespraken en foto's van zijn vriendin en zoon. Ze zou Fred Hampton Jr. slechts 4 weken na zijn dood baren.
De prestaties van Daniel Kaluulya als Hampton en LaKeith Stanfield als O'Neal zijn twee van de sterkste die ik in lange tijd heb gezien. Sinds ik Denzel Washington Malcolm X zag spelen, is er niet meer emotie op film geportretteerd.
Maar de film brengt ook een zekere boosheid met zich mee die overgaat op de kijker. Je bent getuige van de kracht van wat één individu kan bereiken. Hoe hij verschillen met andere mensen en groepen opzij wist te zetten en zich kon verenigen voor een groter doel dan al die mensen samen. En daarvoor werd hij als een bedreiging gezien.
In de film voel je je beroofd. Beroofd van wat had kunnen zijn. Wat had er kunnen worden bereikt, als het onrecht van racisme niet de kop had opgestoken? De film laat zien hoe de structuur van het Amerikaanse rechtssysteem werd gemanipuleerd tegen degenen die vochten voor gelijkheid.
De problemen van vandaag zijn echo's van het verleden die in deze film worden vertoond. Ik wou dat er vandaag een Fred Hampton bij ons was. Het huidige klimaat in Amerika verschilt niet zo veel van zijn tijd, en in veel opzichten is er helemaal niet veel veranderd.
Ik hoop dat degenen die betrokken zijn bij het maken van deze film worden beloond voor het geweldige werk dat ze hebben verricht om Fred Hampton terug te brengen, al was het maar in film.
Hampton's vermogen om contact te maken met mensen uit alle lagen van de bevolking was ongelooflijk
Ik had me niet gerealiseerd hoeveel de Panthers zich richtten op lokale gemeenschapskwesties
De manier waarop ze de geleidelijke opbouw van de coalitie lieten zien, was fascinerend
Ik blijf denken aan Hamptons laatste toespraak over sterven als een revolutionair
De scènes van gemeenschapsorganisatie lieten echt zien waar de beweging over ging
Het is opmerkelijk hoeveel daadwerkelijke historische beelden ze hebben verwerkt
De manier waarop ze de impact op de gemeenschap na zijn dood lieten zien, was krachtig
De scènes van het ontbijtprogramma daagden echt mijn vooroordelen over de Panthers uit
Hamptons visie op eenheid over raciale grenzen heen voelt vandaag de dag zo relevant
De manier waarop ze de manipulatie van O'Neal door de FBI portretteerden, was huiveringwekkend
Ik waardeer het dat ze de volledige menselijkheid van deze historische figuren lieten zien
De opbouw naar de laatste inval was zo goed uitgevoerd. Je voelde de spanning oplopen
Je kon echt de zwaarte van de verantwoordelijkheid op Hamptons schouders voelen gedurende de hele film
De scène waarin Hampton zijn toekomstige vriendin voor het eerst ontmoet, ving perfect de jonge liefde in serieuze tijden
Ik had me niet gerealiseerd hoeveel nadruk de Panthers op onderwijs legden
De manier waarop ze de steun van de gemeenschap lieten zien, was echt ontroerend
Ik blijf eraan denken hoe jong iedereen was die erbij betrokken was. Gewoon kinderen die vochten voor hun rechten
Het contrast tussen Hampton's publieke persona en privé momenten was echt goed weergegeven
Ik merkte dat ik emotioneel werd tijdens Hampton's toespraken. Zulke krachtige teksten en uitvoering
De manier waarop ze de groeiende paranoia in de organisatie lieten zien, was echt goed gedaan
Het is eng hoe relevant de surveillance-aspecten vandaag de dag nog steeds aanvoelen
Die scène waarin hij het ontsnappingsgeld afwijst, laat echt zijn karakter zien
Hampton's vermogen om verschillende doelgroepen aan te spreken en zijn boodschap aan te passen was opmerkelijk
Ik was onder de indruk van hoe ze O'Neal's personage behandelden. Ze toonden zijn complexiteit zonder zijn acties te vergoelijken
De voorbereiding op de scènes van het ontbijtprogramma toonde echt hun toewijding aan de gemeenschap
Je kunt echt zien waarom de FBI Hampton als zo'n bedreiging zag. Hij verenigde mensen over raciale grenzen heen
Ik heb deze periode bestudeerd, maar de film bracht het echt tot leven op een manier die boeken niet konden
De scène waarin Hampton terugkeert uit de gevangenis om het herbouwde hoofdkwartier te zien, was zo krachtig
Ik waardeer het dat ze zowel het gemeenschapswerk van de Panthers als hun gewapend verzet lieten zien
Die barscène waarin O'Neal Hampton's drankje spike, was zo gespannen. Geweldige regie daar
De manier waarop ze de manipulatie van de FBI lieten zien was angstaanjagend. Je vraagt je af wat er tegenwoordig gebeurt
Ik was verrast door hoeveel humor ze erin verwerkt hadden. Die lichtere momenten zorgden ervoor dat de zware stukken harder aankwamen
Het is fascinerend hoe hij erin slaagde om zulke verschillende groepen te verenigen onder gemeenschappelijke doelen zoals huisvesting en onderwijs
De scène waarin Hampton politiek bespreekt met de jongere Panthers toonde zijn toewijding aan onderwijs
Ik blijf eraan denken dat zijn zoon hem nooit heeft kunnen ontmoeten. Dat is de echte tragedie
Die archiefbeelden aan het einde benadrukten echt dat dit niet zomaar een film was. Dit is echt gebeurd
De film laat echt zien hoe Hampton's boodschap ras oversteeg. Het ging ook over klassenstrijd
Ik vond het interessant hoe ze het ontbijtprogramma van de Panthers en andere gemeenschapsdiensten lieten zien
Toen ik dit bekeek, realiseerde ik me hoe jong veel burgerrechtenleiders waren. Het waren eigenlijk nog maar kinderen
De manier waarop Hampton rivaliserende bendes samenbracht was ongelooflijk. Dat vergde echt leiderschap
Ik heb hier eerlijk gezegd nooit iets over geleerd op school. Je vraagt je af welke andere belangrijke geschiedenis we hebben gemist
Die laatste invalscène was verwoestend om naar te kijken. Zelfs wetende dat het eraan kwam, kwam het hard aan
Ik waardeerde het hoe de film Hampton's strategisch denken liet zien. Hij was niet alleen een vurig spreker
De aanklacht wegens ijsdiefstal was zo overduidelijk verzonnen. Het laat echt zien hoe ze elk excuus zouden gebruiken
Ben ik de enige die wat sympathie voelde voor O'Neal? Hij werd in feite in die positie gedwongen
De relatie tussen Hampton en zijn vriendin voegde zo'n belangrijk menselijk element toe aan het verhaal
Ik werd boos toen ik zag hoe het systeem hen op alle mogelijke manieren tegenwerkte
De scène waarin de buurt hielp het hoofdkwartier te herbouwen, toonde de echte steun van de gemeenschap die ze hadden
De manier waarop ze het contrast tussen Hampton's openbare toespraken en privé-momenten weergeven, was echt goed gedaan
Ik heb Hampton's daadwerkelijke toespraken gelezen en Kaluuya heeft de cadans en kracht perfect getroffen
De cinematografie tijdens Hampton's toespraken was fantastisch. Het ving echt de energie van die momenten
Weet iemand wat er met O'Neal is gebeurd na dit alles? De film liet me achter met vragen over zijn lot
Het deel over het medisch centrum raakte me echt. Zelfs met gevangenisstraf in het vooruitzicht, stelde Hampton de gemeenschap op de eerste plaats met dat geld
Ik ben het er respectvol mee oneens dat ze het hebben opgeschoond. Ik denk dat ze een evenwichtig beeld gaven van zowel het gemeenschapswerk als de militantie
De rol van de FBI hierin is absoluut huiveringwekkend. Tot welke lengtes ze gingen om iemand het zwijgen op te leggen die mensen probeerde te verenigen voor positieve verandering
Eigenlijk waren ze veel militanter dan de film liet zien. Ik heb het gevoel dat ze sommige aspecten van de beweging hebben opgeschoond.
Wat me het meest opviel, was Hamptons focus op onderwijs en gemeenschapsdiensten. De Panthers waren niet alleen bezig met militair verzet.
De scène met zijn zwangere vriendin die zijn lichaam beschermde, brak mijn hart. Zo'n krachtig moment.
Ik ben het er helemaal mee eens. De parallellen met de huidige gebeurtenissen zijn onmiskenbaar. We vechten nog steeds veel van dezelfde gevechten.
Heeft iemand anders opgemerkt hoe relevant de thema's nog steeds zijn vandaag? Het politiegeweld en de surveillance voelen griezelig vertrouwd aan.
LaKeith Stanfield portretteerde O'Neals interne conflict zo goed. Je kon zijn kwelling voelen over het verraden van Hampton.
De scène waarin Hampton bruggen bouwt met de blanke nationalistische groep verraste me echt. Het laat zien hoe hij met iedereen een gemeenschappelijke basis kon vinden.
Ik ben nog steeds aan het verwerken hoe jong Hampton was toen hij dit allemaal bereikte. Slechts 21 jaar oud. Ik vraag me af wat hij nog meer had kunnen bereiken als hij de kans had gekregen.
De manier waarop Daniel Kaluuya Hamptons charisma en overtuiging vastlegde, was absoluut ongelooflijk. Ik voelde me alsof ik naar de echte Fred Hampton keek.
Deze film opende echt mijn ogen voor Fred Hamptons opmerkelijke vermogen om diverse groepen te verenigen. Ik had geen idee dat hij met zo'n brede coalitie werkte.