We lijken niet allemaal op Meghan Markle
In het licht van de recente gebeurtenissen rond Meghan Markle viel me op dat mensen Meghan en iedereen in de openbaarheid graag indelen in raciale hokjes, hokjes waarvan iedereen denkt dat ze erin zouden moeten zitten, maar de mensen voor wie het echt belangrijk is. Biraciaal zijn ziet er niet altijd hetzelfde uit. Het past nooit in het „prototype”. We hebben allemaal verschillende functies en zijn verkrijgbaar in verschillende tinten. Het kan irritant zijn om mensen te horen zeggen: „Nou, ik had niet verwacht dat gemengde mensen naar buiten zouden komen om zo'n huidtint in te brengen!”
Het stigma dat mensen van gemengd ras er op een bepaalde manier uit moeten zien, maakt het veel moeilijker voor mensen die worstelen met hun raciale identiteit. En het moet stoppen.
Biracialen met een vergelijkbare huidskleur en kenmerken zoals Meghan Markle kunnen soms als 'wit' worden beschouwd, terwijl andere met een donkerdere huidskleur, zoals actrice Laura Harrier, als 'zwart' worden gezien. Volgens de „one-drop-regel” zijn beide eigenlijk zwarte vrouwen en daarom zou er geen verdere discussie over deze kwestie moeten zijn.
De „" one-drop rule "” is echter een achterhaalde regel die beweerde dat elke persoon met een greintje zwarte afkomst als zwart werd beschouwd.” Het was een manier om mensen sociaal en raciaal te classificeren, met name slaven die met elkaar trouwden. En hier zijn we dan in 2021 en mensen willen nog steeds gemengde mensen beschermen om te voldoen aan hun eigen criteria van hoe ze eruit zouden moeten zien.
Actrice/zangeres Destiny Ryan is een ander voorbeeld van iemand met een vergelijkbare raciale achtergrond als ik, haar moeder is biraciaal van zwarte afkomst en haar vader is Afro-Amerikaans. Velen zouden haar echter niet eens als iets anders dan zwart beschouwen vanwege haar huidskleur en gelaatstrekken. Dit roept de vraag op: gelooft de wereld dat gemengde mensen allemaal een lichte huid hebben met eurocentrische trekken? En hoe zit het met degenen die geen zwarte of witte vermenging hebben, wat dan?
In mijn jeugd heb ik nooit problemen gehad met mijn gemengde achtergrond, mijn moeder is biraciaal en ik heb een Afro-Amerikaanse vader. Ik herinner me dat ik kleine opmerkingen hoorde zoals „Je bent een Oreo, zwart van buiten maar wit van binnen” of „Je gedraagt je niet als een zwarte meid”, wat ik altijd gek vond. Ten eerste, wat betekent „je gedragen als een zwart meisje” eigenlijk? Talloze vrienden van mij die zwarte vrouwen zijn, hebben me verteld hoe vervelend het was om in een hokje te worden gestopt omdat mensen dachten dat ze zich op een bepaalde manier „gedroegen” of naar bepaalde muziek luisterden die hun Afro-Amerikaanse afkomst vertegenwoordigde. En dat is niet eerlijk. Je wilt weten wat nog meer niet eerlijk is, gemengde mensen in dezelfde hokjes plaatsen, behalve het „zwarte meisje” eruit halen en een ander niet-blank ras invoegen en het heeft vergelijkbare gevoelens. Pas toen ik naar de universiteit ging, werd mijn identiteit een factor die ik in twijfel kon trekken.
Voor het eerst wilde ik niet over mijn raciale achtergrond praten, tenzij iets me ernaar vroeg. Ik liet ze gewoon wat dan ook denken totdat ze meer wilden weten over mijn ras. Ik schaamde me niet voor mijn achtergrond, maar omdat ik in de buurt was van andere gemengde mensen had ik het gevoel dat mijn raciale achtergrond niet duidelijk genoeg was om meer specifieke vragen te krijgen. En ik weet dat ik niet de enige gemengde meid ben die soortgelijke ervaringen of gedachten heeft gehad. Als je meer op de ene race lijkt dan op de andere en beide wilt vieren, maar mensen zich alleen concentreren op de meest voor de hand liggende, dan kan dat je hoofd verpesten. En je het gevoel geven dat je de andere helft van jezelf opzij schuift.
Ik kwam een website tegen voor gemengde mensen met verschillende achtergronden, genaamd Mixed Race Faces. Wat Mixed Race Faces wil doen, is een ruimte creëren waar mensen met verschillende culturen en raciale achtergronden openlijk kunnen praten over hun worstelingen en vreugde om biraciaal en multiraciaal te zijn. Er waren een paar die een of beide ouders als biraciaal hadden en spraken over hoe ze in het reine moesten komen met wat ze zichzelf moesten noemen. In een van de profielen werd gesproken over de kwestie van vooringenomenheid ten opzichte van gemengde mensen, iets waarvan ik weet dat veel mensen zich daar mee kunnen identificeren.
Ik denk dat er een voorkeur bestaat voor mensen van gemengd ras, vooral als je niet één blanke en één zwarte ouder hebt. Het is alsof als je niet het stereotiepe gemengde ras bent, je in hun ogen gewoon niet als gemengd wordt herkend. @_jadeth @mixedracefaces
Ik heb het probleem dat je er niet gemengd genoeg uitziet. Het is best frustrerend, maar soms klokken mensen vrij snel op mijn „andere” terwijl anderen het niet in twijfel trekken. Het was en kan soms nog steeds frustrerend zijn omdat een deel van mij wil schreeuwen „Ik ben een gemengd persoon”, maar dan voel ik me meteen schuldig omdat er grotere problemen zijn dan mensen die niet altijd mijn gemengde achtergrond krijgen. In de kern van alles voelde ik me ook nooit zwart genoeg of wit genoeg. Het was altijd ergens in het midden.
Wat ik heb moeten leren is dat ik oké ben, eigenlijk meer dan oké met hoe ik eruitzie, en me niet te laten beïnvloeden door de perceptie van vreemden over wat mijn ras zou kunnen zijn, mijn manier van denken.
Dit alles om te zeggen, plaats gemengde mensen alsjeblieft niet in hokjes, laat ze zichzelf identificeren voor wie ze zijn en niet wat jij denkt dat ze zijn. We kunnen eruitzien als de Meghan Markle's van de wereld, The Rock, vice-president Kamala Harris of zelfs Keanu Reeves.
Opinions and Perspectives
We moeten deze gesprekken blijven voeren om verandering te creëren.
Het vinden van een gemeenschap met andere mensen met een gemengde achtergrond is zo helend voor me geweest.
Dit herinnert me eraan waarom representatie in de media zo belangrijk is.
Het is complex om een gemengde achtergrond te hebben in een wereld die simpele categorieën wil.
Heb daadwerkelijk veel geleerd over mijn eigen identiteitsstrijd door dit te lezen.
De ervaring van het hebben van ouders met een gemengde achtergrond voegt een extra laag complexiteit toe aan deze discussie.
Wou dat ik toegang had gehad tot bronnen zoals Mixed Race Faces toen ik jonger was.
De reis van elke persoon met een gemengde achtergrond is anders en even waardevol.
Deze gesprekken helpen toekomstige generaties om met meer zelfvertrouwen hun identiteit te navigeren.
Het is belangrijk te onthouden dat een gemengde identiteit niet alleen over uiterlijk gaat.
Zo moe van mensen die vragen waarmee ik gemengd ben, alsof ik een soort recept ben.
De complexiteit van een gemengde identiteit verdient meer genuanceerde discussie zoals deze.
Gemengd zijn is een unieke ervaring die mensen van één ras vaak moeilijk begrijpen.
Interessant hoe de ervaring soms zo sterk verschilt tussen broers en zussen.
We hebben meer ruimtes nodig zoals Mixed Race Faces om onze ervaringen te delen.
Opgroeien als gemengd in een overwegend witte omgeving maakte deze identiteitskwesties nog ingewikkelder.
Het artikel maakt geweldige punten over interne versus externe identiteit.
Heeft iemand anders het gevoel dat hun identiteit verschuift, afhankelijk van met wie ze omgaan?
Laten we erkennen dat een gemengde identiteit zowel privileges als uitdagingen met zich meebrengt.
Het is verfrissend om deze ervaringen in geschrift gevalideerd te zien.
Het schuldgevoel kwam dichtbij. Ik voel me vaak schuldig over het claimen van mijn gemengde identiteit als ik als wit doorga.
We zouden ons meer moeten richten op het vieren van onze unieke identiteiten in plaats van in categorieën te passen.
Dit gesprek moet gemengde mensen van alle achtergronden omvatten, niet alleen zwart en wit.
Het feit dat iemand als wit doorgaat, maakt hun gemengde identiteit niet ongeldig.
Mijn ervaring is compleet anders geweest. Ik ben altijd duidelijk geïdentificeerd als gemengd.
Het artikel had dieper kunnen ingaan op hoe colorisme deze ervaringen beïnvloedt.
Fijn om meer gesprekken over dit onderwerp in de mainstream media te zien.
Ik weet niet zeker of ik het ermee eens ben om alle raciale classificaties los te laten. Soms zijn ze noodzakelijk voor het aanpakken van systemische problemen.
Ik begrijp de frustratie, maar persoonlijk heb ik geleerd de ambiguïteit van mijn uiterlijk te omarmen.
Fascinerend hoe gemengde identiteit complexer wordt als ouders ook gemengd zijn.
Het punt over niet-zwarte of witte vermenging is zo belangrijk en wordt vaak over het hoofd gezien.
Kunnen we het erover hebben hoe schadelijk het is als mensen proberen je etniciteit te raden alsof het een spelletje is?
Interessant hoe het artikel zowel beroemdheden als alledaagse ervaringen noemt.
Soms heb ik het gevoel dat ik niet gemengd genoeg ben om een van mijn identiteiten te claimen.
De media moeten echt meer diverse representaties van mensen van gemengde afkomst laten zien.
Dit doet me denken aan gesprekken die ik heb gehad met mijn biraciale vrienden over het gevoel gevangen te zitten tussen culturen.
Ik wou dat meer mensen begrepen dat gemengd niet altijd zwart en wit betekent.
De genoemde college-ervaring is zo herkenbaar. Dat is precies wanneer ik ook mijn identiteit begon te bevragen.
Wat het belangrijkst is, is hoe we onszelf identificeren, niet hoe anderen ons zien.
Ben het eigenlijk niet eens met sommige punten hier. Ik denk dat het omarmen van de 'one-drop rule' de zwarte gemeenschap historisch gezien heeft geholpen verenigen.
Het schuldgevoel resoneert echt met me. Soms voel ik me schuldig omdat ik erkenning wil voor mijn volledige identiteit, terwijl anderen ergere discriminatie ervaren.
Mijn kinderen zijn van gemengde afkomst en ik maak me zorgen over de identiteitsuitdagingen waarmee ze te maken krijgen als ze opgroeien.
Ik vind het geweldig hoe het artikel benadrukt dat er geen prototype is voor iemand van gemengde afkomst. We zijn allemaal unieke individuen.
Helemaal mee eens over het niet zwart genoeg acteren. Deze stereotypen moeten stoppen.
De Oreo-opmerking die in het artikel wordt genoemd, komt hard aan. Ik heb mijn hele leven soortgelijke micro-agressies gehoord.
Ik heb me nooit gerealiseerd dat Keanu Reeves van gemengde afkomst was. Het laat zien hoeveel we aannemen op basis van uiterlijk.
Die Mixed Race Faces-website klinkt als een geweldige bron. Ik ga er zeker een kijkje nemen.
Is er nog iemand anders moe van het horen dat je er niet gemengd genoeg uitziet? Ik krijg dit de hele tijd te horen en het is vermoeiend om mijn identiteit aan anderen uit te leggen.
De vergelijking tussen Meghan Markle en Laura Harrier illustreert perfect hoe divers gemengde uiterlijken kunnen zijn.
Ik waardeer het hoe het artikel het 'white-passing' privilege aankaart, terwijl het ook de identiteitsstrijd belicht die ermee gepaard gaat.
Het stuk over de 'one-drop rule' raakte me echt. Het is gek hoe deze verouderde classificaties nog steeds de manier van denken van mensen beïnvloeden.
Zo'n belangrijk perspectief op een gemengde identiteit. Ik heb soortgelijke gevoelens ervaren van niet passen in de vooraf bepaalde hokjes waarin de maatschappij ons probeert te plaatsen.