De fascinatie voor het post-apocalyptische genre
De wereld is over het algemeen moe van de manier waarop dingen worden bestuurd, omdat ze denkt dat de wereld te overbevolkt en overbodig is voor de behoeften. Een macabere fantasie over het menselijk ras betekent dat andere soorten een nieuwe kans op leven krijgen zonder bang te hoeven zijn voor uitroeiing door ontbossing of klimaatverandering.
Een vereenvoudigde ruiming betekent een ommekeer van schadelijke menselijke effecten en politiek, zodat een wereld van weelderige vegetatie en klimaatherstel kan gedijen. Het zijn de positieve afwegingen voor rondzwervende zombies.
De post-apocalyps is natuurlijk de perfecte setting voor veel horrorfilms. Mensen als '28 Days Later', 'Alien', 'The Hills Have Eyes', 'A Quiet Place' en talloze anderen hebben allemaal baat bij een gedeconstrueerde lege wereld om hun horrorscènes te versterken.
'The Road' van Cormac McCarthy is de perfecte roman (en film) om de wereld met een ongekende catastrofe op de resetknop te drukken. In dit specifieke geval wordt de wereld verschroeid door een zonnevlam, waardoor het meeste leven wordt vernietigd.
Het heeft misschien niet de vervelende zombiepest, maar het blijft een fantastische verkenning van de lelijkheid van menselijk gedrag als de chips op zijn.
'The Road' (en drama's na de apocalyps in het algemeen) geeft een schone lei waarin geen onderzoek nodig is om externe motieven en krachten te voorspellen, en dient alleen om McCarthy's eigen verhaal vooruit te helpen.
In deze fantasiewereld is niets anders belangrijk dan zijn personages, hun motivaties en wat hij ook kiest om ze onderweg te ontmoeten.
De roman gaat volledig over de niet nader genoemde vader-zoonrelatie tussen man en jongen tegen de hele, wrede wereld. De uitgeklede formule zorgt voor een aantal echt indrukwekkende scènes.
De videogame 'The Last of Us' verkent ditzelfde concept, waarbij een kleine liefdesrelatie in een enorme vijandige wereld haar kwetsbaarheid bedreigt, maar alleen dient om die relatie dieper en betekenisvoller te maken door gedeelde ervaringen.
De relatie tussen de hoofdrolspelers Ellie en Joel begint als een beladen voogd en humeurige tienersfeer, naar iets dat meer lijkt op vader en dochter.
De externe krachten die hun geluk en veiligheid bedreigen, zijn waar de speler naar toe wordt getrokken om ze te bestrijden en deze relatie te koesteren en dient alleen om het spel meeslepender te maken door de inzet te verhogen.
De boodschap is dat zelfs in de meest ruige omgevingen iets moois en ongeziens kan groeien.
Hetzelfde thema komt terug in de videogame 'The Walking Dead' van Telltale. Ook hier is er een vaderlijke relatie tussen Lee en Clementine, waarbij de speler gedwongen wordt hartverscheurende keuzes te maken die het verhaal pushen.
De game zit boordevol memorabele momenten die een effect hebben op de speler, allemaal vanwege het post-apocalypsthema dat hun liefde versterkt.
De post-apocalyps betekent dat je letterlijk alles in de wereld teniet kunt doen, wat de wanhoop en intensiteit van een-op-een relaties zo rauw en verhoogd maakt.
Niets anders is belangrijk dan het behoud van het leven en het overleven van je hoofdrolspelers. Dit maakt het zo'n eenvoudige setting om je personages in te bouwen, en zo'n groenblijvend thema.
Politiek, onnodige banen en mensen zonder overlevingsinstinct zijn allemaal verdwenen als het op dit thema aankomt, omdat het de handschoen van de mens is, waar alleen de sterken overleven.
Nieuwe, eenvoudige wetten van gezond verstand worden gemaakt zonder administratieve rompslomp. Boeren, vissers, artsen en soldaten zijn waardevoller dan beroemdheden, zoals ze zouden moeten zijn.
'The Walking Dead' show en strips zijn natuurlijk het meest bekende drama met het PA-thema.
Hier volgen we het leven van Rick Grimes, een agent die verbijsterd ontwaakt uit een coma en ontdekt dat de wereld is vergaan en dat er zombies over de aarde zwerven.
Want hoe afschuwelijk het ook lijkt, sommige mensen snakken naar zo'n 'resetknop' waarbij overleven het enige is dat telt.
'The Walking Dead' bereikte zulke populaire hoogten omdat kijkers en lezers zich opnieuw bekommerden om de uitkomst van de personages. Dit komt omdat de show uiteindelijk gaat over de kracht van relaties, met verplicht bloed en bloed om de macabere te behagen.
De serie 'Snowpiercer' van Netflix volgt de laatste keer dat de mensheid de wereld rondrijdt in een trein terwijl de wereld bevroren is en onbewoonbaar is geworden door temperaturen onder het vriespunt.
Het klinkt belachelijk, maar het uitgangspunt is niet zozeer belangrijk als wel wat het doet voor het verhaal.
Het punt is dat als je de mensheid naar een gesloten setting leidt of in een knelpunt zet, dezelfde menselijke lelijkheid die in alle PA-drama's wordt aangetroffen, zich altijd zal voordoen.
In het geval van 'Snowpiercer' is dit te vinden in het klassensysteem. De armere of minder geschoolden van ons worden achterin de trein gezet en leven van rantsoenen, terwijl de rijken en machtigen dineren en goed leven in eersteklas.
De trein is een interessante, vereenvoudigde metafoor voor de klassenkloof van de mensheid; en de arme, zeer ongelijke verdeling van rijkdom.
De wereld buiten de trein is verdwenen, maar het vacuüm van de mensheid bevat nog steeds elk element van onze onmenselijkheid.
Er is bitterheid, spanning en wrok bij de 'tailies', wier werk de functionaliteit van de wereld behoudt waar ze niet van kunnen genieten.
Intussen bestaat er vanuit de eerste klasse onverschilligheid en gebrek aan waardering tegenover degenen die hen in hun verheven posities houden.
In elk geval of voorbeeld van post-apocalypsdrama's, hoe vaak het thema ook wordt gebruikt, het belangrijkste belang gaat altijd uit naar de kracht van relaties.
Je neemt de hele wereld het op tegen je hoofdrolspelers om de grenzen van hun capaciteiten te testen.
Dan is er nog de secundaire aantrekkingskracht van vindingrijkheid die wordt beloond: waar in onze bevoorrechte wereld alleen de rijken en de mooie mensen worden vereerd, ongeacht hun talenten.
Wij, de kijker, de lezer of de speler, beginnen te fantaseren over hoe het met ons zou gaan in zo'n vijandige omgeving. De zin „als ik hen was, zou ik dit doen” trekt ons naar binnen om te zien of het personage inderdaad doet wat we zouden voorspellen.
De post-apocalyps blijft een altijd overvloedige bron voor media-inspiratie.
Velen geloven dat er in onze nabije toekomst een soort apocalyps zal plaatsvinden, die dus altijd populair zal zijn voor met name verschrikkingen, omdat die de vinger aan de pols houdt van de legitieme angsten van de mensheid.
Er zullen altijd geweldige verhalen te vertellen zijn over liefdesverdriet, verlies, betekenisvolle overwinningen en triomf over tegenspoed. T
De wereld en het heelal hebben beelden die naast elkaar staan van lelijke menselijke industriële verwoesting en prachtige ontginning van de natuur.
Hoe moe de trope ook mag zijn, er zal altijd een verfrissende manier zijn om de wereld te beëindigen en de macht van de mensheid op de proef te stellen.
Opinions and Perspectives
Na het kijken van deze shows ben ik daadwerkelijk begonnen met het leren van survivalvaardigheden. Beter voorkomen dan genezen!
Interessant hoeveel van deze verhalen eenzame wolven bevatten die uiteindelijk het belang van de gemeenschap leren.
Het stuk over het testen van relatiegrenzen doet me denken aan hoe een crisis mensen in het echte leven samenbrengt.
Ik denk dat we ons aangetrokken voelen tot deze verhalen omdat we diep van binnen weten dat onze huidige manier van leven niet duurzaam is.
Het klassencommentaar in Snowpiercer is misschien overduidelijk, maar is dat niet precies hoe het zou gaan?
Deze verhalen komen echt tot hun recht als ze zich richten op persoonlijke relaties in plaats van alleen overlevingsactie.
Wat ik het mooiste vind, is zien hoe verschillende verhalen omgaan met de wederopbouw van de samenleving. Het zegt veel over de menselijke natuur.
Het klopt wat betreft de fantasie over het uitdunnen van de bevolking, maar het is best wel duister dat we op een punt zijn gekomen dat mensen zo denken.
De somberheid van The Road zorgde er eigenlijk voor dat ik mijn huidige leven meer waardeerde. We nemen zoveel voor lief.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben over het verdwijnen van de politiek. Zelfs in overlevingssituaties zullen mensen machtsstructuren vormen.
Ik vind het fascinerend hoe deze verhalen vaak tegelijkertijd het slechtste en het beste van de mensheid laten zien.
Het visuele contrast tussen verval en het herstel van de natuur is wat deze settings zo boeiend maakt voor mij.
Helemaal mee eens over de relatieontwikkeling in The Last of Us. Het voelde natuurlijk en verdiend.
De beste post-apocalyptische verhalen gaan helemaal niet over de apocalyps, maar over de menselijke natuur.
Ik denk dat de populariteit van deze verhalen een diepe ontevredenheid met de huidige samenleving weerspiegelt.
Het aspect van vindingrijkheid resoneert echt met me. De moderne samenleving waardeert praktische vaardigheden niet genoeg.
Je hebt gelijk over dat deze verhalen de capaciteiten van personages testen. Het is als een extreme versie van karakterontwikkeling.
Ik vind het interessant hoe verschillende culturen omgaan met post-apocalyptische verhalen. Japanse zijn meestal optimistischer over de wederopbouw.
De vader-zoon dynamiek in The Road is hartverscheurend omdat je weet dat het niet eeuwig kan duren.
28 Days Later wist het zombiegenre daadwerkelijk weer fris te laten aanvoelen. Die openingsscène in het lege Londen was ongelooflijk.
Alien is eigenlijk niet post-apocalyptisch. Het is meer rechttoe rechtaan sci-fi horror.
The Walking Dead ging echt bergafwaarts na de eerste paar seizoenen. Het verloor uit het oog wat het boeiend maakte.
Ik denk dat de aantrekkingskracht niet alleen over relaties gaat, maar ook over opnieuw beginnen. Veel mensen fantaseren over een schone lei.
Is het iemand opgevallen hoe deze verhalen zelden de daadwerkelijke apocalyptische gebeurtenis laten zien? Het is meestal gericht op de nasleep.
Dat is een heel interessant punt over het bottlenecken van de mensheid in Snowpiercer. Ik heb er nog nooit zo over nagedacht.
Het idee dat deze verhalen inspelen op legitieme angsten over onze toekomst klopt. Kijk maar naar hoe klimaatverandering ons nu al beïnvloedt.
Laten we eerlijk zijn, de meesten van ons zouden het geen week volhouden in deze scenario's. We zijn te afhankelijk van technologie.
Soms denk ik dat deze verhalen dienen als een vorm van escapisme uit onze complexe moderne wereld. Alles wordt eenvoudiger wanneer overleven het enige doel is.
Ik ben het eens over moderne banen die betekenisloos worden. Mijn MBA zou niet veel helpen in een zombie-apocalyps!
Het concept van schaarste aan grondstoffen in deze verhalen benadrukt echt onze huidige verspillende levensstijl.
Na het spelen van Last of Us kon ik niet stoppen met nadenken over wat ik zou doen in Joel's situatie aan het einde. Het is zo'n moreel dilemma.
Ik vond Telltale's Walking Dead emotioneel impactvoller dan de tv-show. De keuzes zorgden er echt voor dat ik me betrokken voelde.
Als je McCarthy's andere werken leest, zul je zien dat The Road meer is dan alleen een overlevingsverhaal. Het is een diepe meditatie over sterfelijkheid en liefde.
Je maakt een goed punt over de dynamiek van relaties, maar ik denk dat je over het hoofd ziet hoe deze verhalen vaak dienen als sociaal commentaar.
Het deel over de natuur die de wereld terugwint, vind ik het mooist in deze verhalen. Er zit iets poëtisch in.
Ik heb nooit begrepen waarom mensen de apocalyps romantiseren. Constant moeten vechten om te overleven zou absoluut ellendig zijn.
Dat is een eerlijke observatie over The Road die geen onderzoek nodig heeft naar externe krachten. Het gaat puur om overleven en relaties.
Vindt iemand anders het raar hoe we zo gefascineerd zijn door het einde van de wereld? Wat zegt dat over ons als samenleving?
De klassenmetafoor van Snowpiercer lijkt me een beetje zwaar op de hand. We snappen het, rijke mensen slecht, arme mensen goed.
Ik vind het geweldig hoe deze verhalen de menselijke natuur verkennen. Wanneer de samenleving instort, laten mensen hun ware aard zien.
A Quiet Place bracht iets fris in het genre. Het stilte-aspect voegde echt een nieuwe laag spanning toe.
Het punt over boeren en dokters die waardevoller worden dan beroemdheden is raak. Het zet je aan het denken over wat er echt toe doet in het leven.
Ik ben het eigenlijk niet eens over The Last of Us. De relatie tussen Joel en Ellie voelde in het begin geforceerd aan, hoewel het later wel groeide.
Hoewel ik geniet van The Walking Dead, ben ik eerlijk gezegd zombies beu. Er zijn zoveel andere interessante manieren om de wereld te laten eindigen.
Interessant hoe deze verhalen vaak focussen op ouder-kindrelaties. Ik denk dat het komt omdat het beschermen van onze kinderen zo'n instinct is, en deze settings dat echt versterken.
The Road kwam echt hard binnen. Die scène waarin ze de kelder vol gevangenen vinden... Ik kon dagen na het lezen niet goed slapen.
Ik ben altijd aangetrokken geweest tot hoe post-apocalyptische verhalen de oppervlakkige aspecten van de samenleving wegnemen. Het is fascinerend om te zien wat er overblijft als al onze moderne gemakken verdwenen zijn.