Heb je jezelf ooit slapend gezien?
Proloog: „Doe het verdomde raam dicht”, schreeuwde mama tegen ons voordat we allemaal naar bed gingen. Mijn broer ging naar de keuken en deed het raam dicht. Hoewel ze een aardig persoon is, hebben ik en mijn broers en zussen niet het lef om haar directe bevelen niet op te volgen.
„Er doet me iets pijn. Ik zou hier niet moeten zijn. Wat gebeurt er?”
En opeens stonden mijn ogen wijd open. Het was pikdonker, maar toch besefte ik dat ik met een koptelefoon om mijn nek in slaap was gevallen. Hoewel ik op bed lag, kon ik het gevoel van vermoeidheid van een lange reis niet van me afschudden. Als gewoonte checkte ik mijn telefoon; het was 3.10 uur in de ochtend.
Het was mijn derde nacht dat ik zweterig en dorstig tegelijk wakker werd. Dus, terwijl ik mijn overdreven droomvaardigheden vervloekte, liep ik naar de keuken. Ik zette mijn geheugen onder druk om me te herinneren wat er was gebeurd en wat me zo laat in de nacht wakker maakte. Ik reikte naar de keuken, vulde het glas met water en ging voor het raam zitten.
Destijds woonden we op de eerste verdieping met de keuken aan de hoofdstraat. Ik vond het altijd leuk om aan het keukenraam te zitten en de weg naar beneden te zien rennen in zijn tempo. Het gaf me het gevoel getuige te zijn van deze majestueuze chaos om me heen. Elke dag zag ik honderden voorbijkomen met duizenden gezichtsuitdrukkingen. Meestal waren deze gezichten verward; vaak waren ze verdoofd en heel zelden kreeg ik een glimp van blije gezichten.
Ik schonk mezelf een glas water in. Toen het water mijn droge tong raakte, vroeg ik me af welke gezichten er allemaal verdwenen waren.
'Waar zijn ze nu? '
Er was geen teken van mijn duizend gezichten. Gewoon een lange lege zwarte weg die aanvoelde als een verlaten rode loper van een gala. Ik was niet alleen degene die die avond niets deed. Mijn majestueuze chaos was die avond nutteloos. De plasregen die in de ochtend ontstond, lag traag en weerkaatste de doforanje straatlantaarns. Hoewel ik meer dan een jaar in die flat heb gewoond, heb ik nog nooit op zo'n late uren de weg gezien.
Toen gebeurde het allemaal snel. Mechanisch nam ik een citroen en gooide die uit het raam. Terwijl die kleine balwand naar beneden tuimelde, kwam de droom die me wakker maakte naar me toe...
Ik stond op de top van een schaduwrijk gebouw. De lucht was de slechtste tint blauw die je je kunt voorstellen, alsof iemand al het blauw, groen en grijs mengde om iets onheilspellends te creëren. Ik herinnerde me de duisternis. Ik herinner me dat er twee handen op me afkwamen... Die kwaadaardige handen die me over het randje gooiden...
Slechts een opwelling van deze droom heeft mijn hart versteend gemaakt. De dreigende herinnering aan die droom herinnerde me aan de strijd die ik heb gevoerd om mezelf te behoeden voor een val op de grond.
Met elke seconde die voorbijging, kwam het land dichterbij. Ik moest iets doen. Ik moest me ergens aan vasthouden, dat zinloze gedoe om iets stevigs te vinden, iets waar ik me aan kan vasthouden.
Dan waren er die kwaadaardige handen die me vanaf het dak aankeken en me vertelden dat ik daar ongewenst ben. Ik voelde de wrijving van lucht tegen mijn huid, tegen mijn hele lichaam. Dan was er de klap dat ik de grond raakte en mijn ogen opende in mijn bed.
Hoewel ik terugkwam, heeft de angst me nooit verlaten.
'Hoe dan ook'
Ik zei tegen mezelf, want dit was niet de eerste keer dat ik ervan droomde om van de hoogte te vallen. Het glas was leeg, de citroen lag op de grond en de plas was nog niet gebruikt, dus ging ik naar bed. Aan de deur van mijn slaapkamer zakte mijn hart weg in een afgrond...
Ik zag mezelf slapen!
Het was daar, zat naast mijn slapende hoofd. HET waren die sinistere handen, maar deze keer kwam het met de rest van het lichaam, of wat de rest van de massa ook was. HET was slecht, donker en rook naar de dood. Zwart is mijn favoriete kleur, maar ik had het me nooit voorgesteld in die tint.
Mijn hart begon te bonzen in mijn ribbenkast. Wat moet ik doen? Waar ga ik heen? Ik probeerde te gillen, maar mijn stem verraadde me enorm. De duisternis probeerde me te overspoelen en aan de andere kant waren er boosaardige handen die me probeerden in te pakken en me naar een plek te slepen die mijn geweten zich met afschuw voorstelde.
Ik had moeite om te ademen, te schreeuwen, maar al mijn inspanningen waren tevergeefs. Ik wilde mijn vader bellen en hem smeken me mee te nemen. Toen kwam de duisternis samen met die vieze geur van iemand die nooit heeft geleefd. De strijd worstelt opnieuw om te ademen en worstelt om te ontsnappen aan die sinistere lach...
Plotseling opende ik mijn ogen en zag mijn moeder op mijn gezicht knielen. Toen ze me wakker maakte, vroeg ze me naar de reden achter mijn luide kreten. Ik kon niets zeggen omdat mijn keel pijn deed terwijl ik urenlang schreeuwde.
Wat moet ik zeggen?
'Ik zag mezelf slapen! '
Nee, ik kon die woorden niet zeggen. Voor het eerst in mijn leven had ik alles te zeggen, maar de woorden verraadden me.
„Ik had een nare droom.”
Ik vroeg mijn moeder om een glas water. Ze ging naar de keuken om water te halen en even later hoorde ik haar stem...
„Waarom is het raam open?”
Opinions and Perspectives
Dat moment waarop je ontdekt dat je slaapt, is pure psychologische horror.
De manier waarop realiteit en dromen door elkaar lopen, wordt meesterlijk weergegeven.
Ik blijf terugkomen op waarom het raam aan het einde open was. Het verandert alles.
Dit vangt perfect dat 3 uur 's nachts gevoel wanneer alles een beetje vreemd aanvoelt.
Het is interessant hoe het geheugen in het verhaal werkt, en in fragmenten terugkomt.
Het contrast tussen de normale reactie van de moeder en de bovennatuurlijke ervaring is opvallend.
Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat het gooien met citroenen op de een of andere manier verbonden is met de entiteit.
De manier waarop angst blijft hangen, zelfs na het wakker worden, is zo goed beschreven.
Ik waardeer hoe de auteur die droomachtige logica vastlegt waarin dingen gewoon gebeuren.
De mix van alledaagse details met bovennatuurlijke elementen maakt dit extra griezelig.
Dat gevoel van ongewenst zijn in je eigen droomruimte is bijzonder verontrustend.
De beschrijving van de worsteling om zichzelf te redden van het vallen is zo visceraal.
Die kwaadaardige handen doen me denken aan verhalen over schaduwmensen die ik heb gehoord.
Het detail over de gezichten die verward of gevoelloos zijn, voelt bijzonder relevant voor het moderne leven.
Ik vind het interessant hoe het personage meer bang lijkt om het aan hun moeder te vertellen dan voor de daadwerkelijke ervaring.
Het verhaal vangt die vreemde ruimte tussen dromen en wakker worden perfect.
Dat moment van realisatie bij de slaapkamerdeur is perfect geconstrueerde horror.
De beschrijving van de luchtwrijving tijdens de val is ongelooflijk gedetailleerd.
Vraagt iemand anders zich af wat de betekenis is van het wonen op de eerste verdieping?
De manier waarop de tijd in het verhaal lijkt te loopen is bijzonder verontrustend.
Ik kan me identificeren met dat gevoel van onvermogen om een bovennatuurlijke ervaring aan familie uit te leggen.
Het terugkerende thema van worstelen om iets stevigs vast te houden is krachtig.
Ik ben getroffen door hoe de simpele daad van water halen veranderde in iets zo angstaanjagends.
Het detail over hun keel die pijn doet van het schreeuwen voegt zoveel authenticiteit toe.
De vermelding van de majestueuze chaos voelt als een metafoor voor het leven zelf.
Dit lijkt een perfect voorbeeld van hoe onze geest complexe verhalende lussen kan creëren.
Interessant hoe de aanvankelijke woede van de moeder aan het einde omslaat in bezorgdheid.
De beschrijving van het worstelen om adem te halen voelde zo echt dat ik merkte dat ik mijn adem inhield.
De overgang van vredig nachtkijken naar pure horror is meesterlijk gedaan.
Ik vraag me af of de koptelefoon iets te maken heeft met de paranormale activiteit?
Het stuk over hun stem die hen verraadt, resoneert echt met mijn nachtmerrie-ervaringen.
Ik begrijp niet waarom ze de citroen gooiden. Dat detail lijkt significant, maar het is onduidelijk waarom.
De beschrijvingen van de fysieke sensaties zorgen ervoor dat dit zo echt en herkenbaar aanvoelt.
Denkt iemand anders dat het IT-wezen een manifestatie zou kunnen zijn van slaapverlammingsdemonen?
Het contrast tussen het normale gezinsleven en de bovennatuurlijke ervaring is echt effectief.
Ik maak me meer zorgen over waarom ze drie nachten lang terugkerende nachtmerries hadden.
Het detail over het bekijken van gezichten vanuit het raam voelt op de een of andere manier belangrijk aan.
Ik ben er vrij zeker van dat dit gewoon een uitgebreide droomsequentie is en dat ze hun bed nooit echt hebben verlaten.
Die zin over zwart als hun favoriete kleur, maar zich nooit voorstellen dat het die tint zou hebben, is spookachtig.
Het geheel leest als een waarschuwing over iets, maar ik kan er niet helemaal achter komen wat.
Ik vraag me af of iemand anders heeft meegemaakt zichzelf slapend te zien? Het lijkt zeldzaam.
Het detail van de geur van de dood voegt echt een extra laag horror toe aan de ervaring.
Dit is duidelijk een geval van nachtmerries in combinatie met lucide dromen.
De plas die de straatlantaarns weerspiegelt, creëert zo'n griezelige sfeer.
Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, maar mijn zus zweert dat ze soortgelijke ontmoetingen heeft gehad.
De manier waarop het verhaal rondgaat van het raam dat gesloten is naar weer open, is briljant geschreven.
Dit doet me denken aan het oude bijgeloof over niet in spiegels kijken 's nachts.
Vraagt iemand anders zich af waarom ze met een koptelefoon om hun nek sliepen?
Wat me raakt, is hoe normaal alles begint met gewoon water halen uit de keuken.
De terugkerende droom van vallen maakt dit authentiek aanvoelen. Ik heb die dromen zelf ook gehad.
Ik ben verbaasd over de rol van de moeder hierin. Ze lijkt zowel beschermend als enigszins bedreigend in het begin.
De beschrijving van de hemel als de ergste tint blauw is me echt bijgebleven. We weten allemaal precies wat ze bedoelen.
Dat is precies wat ik dacht! Dit klinkt meer als een uittredingservaring dan slaapverlamming.
Het stuk over zichzelf slapend zien, doet me denken aan astrale projectie-ervaringen waar ik over heb gelezen.
Ik geloof het niet. Slaapverlamming werkt niet zo. Je kunt niet echt rondlopen en citroenen uit ramen gooien.
De timing van 3:10 uur lijkt significant. Is dat niet verondersteld deel uit te maken van het heksenuur?
Wat me het meest opviel, was hoe het personage hun moeder niet kon vertellen wat er echt was gebeurd. Ik snap dat gevoel helemaal, dat je zoveel te zeggen hebt, maar er geen woorden uitkomen.
De beschrijving van het straatbeeld vanuit het keukenraam was zo levendig. Ik kon me die duizenden gezichten die voorbij liepen voorstellen.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt waarbij ik dacht dat ik wakker werd, maar nog steeds aan het dromen was. Het heet valse ontwaking en het komt vrij vaak voor.
Heeft iemand anders opgemerkt hoe het raam steeds terugkomt? Eerst zegt de moeder dat ze het moeten sluiten, dan staat het aan het einde op mysterieuze wijze open. Dat is geen toeval.
Ik ben benieuwd naar het citroen gooien. Lijkt zo'n willekeurig detail, maar maakt het op de een of andere manier echter.
De manier waarop de auteur de duisternis en die kwaadaardige handen beschrijft, kruipt echt onder mijn huid. Ik zal vannacht niet goed slapen.
Dit verhaal gaf me de rillingen! Ik heb soortgelijke ervaringen gehad met slaapverlamming, maar ik heb mezelf nooit zien slapen. Dat is beangstigend!