Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Ik woon op een nationale historische plek van Canada genaamd Fort Langley, British Columbia, Canada. Ik werk voor het lokale bestuur van de gemeenschapsvereniging hier, tijdschriften (bijvoorbeeld een trouwmagazine als de 'Guy-in-Residence'), blogs en kranten, een restaurant (waar ik verbrand en gesneden word), en tuinaanleg (waar ik alleen maar gesneden word, gelukkig).
Ik vind het intellectuele werk bevredigender omdat ik tijdens het schrijven naar muziek kan luisteren in plaats van gewoon op een saaie manier te werken en te sjokken. Desalniettemin weerspiegelen ze enkele overeenkomsten in activiteitspatronen.
In het ene geval beweeg ik gewoon met mijn armen en lichaam als geheel om enkele veranderingen in de fysieke omgeving teweeg te brengen in meestal zinloze hoedanigheden. Voor sommigen is het de afwas doen; voor anderen is het een tuinbed maken voor het seizoen, klaar om te bekijken, esthetisch.
Ik doe vrijwilligerswerk bij verschillende lokale en nationale onderwijsinspanningen. Doorgaans onderwijs over mensenrechten en wetenschap. Ik heb een school in Oeganda met mijn naamgenoot, omdat ik een deel ervan rechtstreeks financier, of indirect help bij het aanvragen van financiering, waar waarschijnlijk ongeveer 100, of iets minder, basisschoolkinderen een humanistische of humanistische opleiding volgen, wat in hun omgeving buitengewoon ongebruikelijk is.
Ik ben het grootste deel van mijn leven in de gemeenschap opgevoed door bijna gepensioneerde of gepensioneerde vrouwen; zonder hen zou ik waarschijnlijk op straat zijn. Ik heb mijn leven te danken aan deze mensen. Maar ik negeer dit misschien, of ze weten het misschien niet helemaal, ik wel.
Mijn leven, mijn gemoedstoestand, mijn gevoeligheden, mijn emotionele ontwikkeling komen van buiten, als een weerspiegeling ervan. In zekere zin ben ik een bejaarde vrouw in mentaliteit, een man in lichaam en een man in seks. Ik ben geen oude vrouw; ik ben een oude dame.
Veel van mijn quarantainetijd heb ik besteed aan dit soort stages of het schrijven over verschillende onderwerpen, waaronder mensenrechten en filosofie. Ik heb veel interviews gedaan en ook wat gelezen.
Terwijl ik veel naar klassieke muziek luister, zogenaamde, louter om te genieten, zoals blijkt uit Bach, Vivaldi of Corelli, terwijl ik Telemann of andere clunkers verafschuw. Een van de teksten van voortdurend vermaak is voor mij H.L. Mencken's „In Defense of Women”. Hier is het openingscitaat:
Het vrouwelijke volk van een man beschouwt hem altijd stiekem als een ezel en met iets dat op medelijden lijkt, ongeacht hun uiterlijke blijk van respect voor zijn verdienste en autoriteit. Zijn meest opzichtige uitspraken en doen bedriegen hen zelden; ze zien de echte man van binnen en kennen hem als een oppervlakkige en zielige kerel.
In dit feit ligt misschien een van de beste bewijzen van vrouwelijke intelligentie, of, zoals de gebruikelijke uitdrukking het zegt, vrouwelijke intuïtie. Het kenmerk van die zogenaamde intuïtie is gewoon een scherpe en nauwkeurige waarneming van de werkelijkheid, een gebruikelijke immuniteit tegen emotionele betovering, een niet aflatend vermogen om een duidelijk onderscheid te maken tussen het uiterlijk en de substantie.
Het uiterlijk is in de normale familiekring een held, magnifico, een halfgod. De essentie is een arme bergbank... Misschien is ze jaloers op haar man, dat is waar, op bepaalde van zijn meer kalmerende prerogatieven en sentimentaliteiten. Misschien benijdt ze hem zijn mannelijke bewegingsvrijheid en beroep, zijn ondoordringbare zelfgenoegzaamheid, zijn boerenliefde voor kleine ondeugden, zijn vermogen om het harde gezicht van de werkelijkheid achter de mantel van de romantiek te verbergen, zijn algemene onschuld en kinderachtigheid.
Maar ze benijdt hem nooit zijn kinderlijke ego; ze benijdt hem nooit zijn slordige en belachelijke ziel. Deze sluwe perceptie van mannelijke bombast en schijnvertoning, dit scherpe begrip van de mens als de eeuwige tragische komiek, ligt aan de basis van die medelevende ironie die onder de naam moederinstinct heerst.
Een vrouw wil moeder worden van een man, simpelweg omdat ze inziet in zijn hulpeloosheid, zijn behoefte aan een vriendelijke omgeving, zijn ontroerende zelfbedrog. Die ironische noot is niet alleen dagelijks zichtbaar in het echte leven; het zet de hele toon van vrouwelijke fictie. De vrouwelijke romanschrijfster neemt haar helden nooit helemaal serieus, als ze bekwaam genoeg is om uit louter imitatie tot echte zelfexpressie te komen.
Ik vind hem enorm grappig, geestig en prettig om te lezen, een superieure schrijver. Iemand die ik tot op zekere hoogte met veel plezier lees en opneem. Het zijn dit soort dingen die mijn tijd kosten en me meenemen naar de wereld van de geest terwijl ik weg ben van de wereld.
De humoristische accenten maken de serieuze inhoud toegankelijker. Goed gedaan!
Dit stuk zet je echt aan het denken over hoe onze verschillende rollen en invloeden bepalen wie we worden.
De invloed van die gepensioneerde vrouwen heeft hun wereldbeeld echt gevormd. Het is prachtig hoe ze dat erkennen.
Hun vrijwilligerswerk toont een echte toewijding aan onderwijs en mensenrechten. We hebben daar meer van nodig.
Het contrast tussen verbranden en snijden in verschillende banen deed me lachen. Bekijk het altijd van de zonnige kant!
Hun voorkeur voor klassieke muziek onthult een verfijnde smaak. Maar arme Telemann!
De variatie in hun werkleven laat zien hoe we veel hoeden kunnen dragen en toch een coherente identiteit kunnen behouden.
Fort Langley lijkt me een fascinerende plek om thuis te noemen. Historische plekken moeten zoveel karakter hebben.
Het citaat van Mencken voelt op de een of andere manier zowel gedateerd als tijdloos aan. De menselijke natuur verandert niet veel.
Hun beschrijving van huishoudelijke taken als het veranderen van de fysieke omgeving is behoorlijk filosofisch.
Ik ben geïntrigeerd door hun werk in het trouwmagazine. Moet een ongebruikelijk perspectief op die industrie brengen.
Dat stukje over een oude dame in mentaliteit zijn, is me echt bijgebleven. We worden allemaal gevormd door onverwachte invloeden.
Het schoolproject in Oeganda laat zien hoe individuele acties een wereldwijde impact kunnen hebben.
Interessant hoe ze hun identiteit omlijsten als gevormd door vrouwelijke invloeden. Het doet me nadenken over mijn eigen invloeden.
De manier waarop ze muziek beschrijven als een metgezel van intellectueel werk resoneert echt met me.
Hun quarantaine-activiteiten klinken veel productiever dan mijn Netflix-marathons.
Het concept van het creëren van esthetische tuinen als enigszins zinloos is discutabel. Schoonheid heeft zijn eigen doel.
Ik hou van de eerlijkheid over het verbranden en snijden bij verschillende banen. Soms is dat gewoon hoe het gaat!
Hun beschrijving van vrouwelijke fictie is interessant, maar ik vraag me af of het nog steeds geldt voor hedendaagse vrouwelijke schrijvers.
De combinatie van fysiek en intellectueel werk lijkt een evenwichtig perspectief op het leven te bieden.
Het is verfrissend om iemand zo openlijk de diepgaande invloed van anderen op hun leven te zien erkennen.
Het is indrukwekkend om meerdere banen te hebben en tegelijkertijd vrijwilligerswerk te doen. Het toont echte toewijding.
De interpretatie van het moederinstinct in het Mencken-citaat is fascinerend. Nooit eerder vanuit die hoek bekeken.
Hun meningen over klassieke muziek zijn behoorlijk sterk! Maar ik waardeer iemand die weet wat hij leuk vindt en waarom.
Oneens over het feit dat fysiek werk zinloos zou zijn. Er is iets diep bevredigends aan tastbare resultaten.
De schrijfstijl is zo persoonlijk en reflectief. Het trekt je echt naar binnen.
Ik vind het geweldig hoe ze beschrijven hoe ze gevormd zijn door de gepensioneerde vrouwen in hun gemeenschap. We onderschatten vaak de impact van de gemeenschap op onze ontwikkeling.
Die school in Uganda verdient meer aandacht. Hoe kunnen we soortgelijke initiatieven steunen?
De manier waarop ze hun quarantaine-activiteiten beschrijven, doet me nadenken over hoe ik mijn eigen lockdown-tijd heb doorgebracht.
Hun vergelijking van verschillende soorten fysieke arbeid is interessant. Nooit nagedacht over de hiërarchie van verbrand worden versus gewoon gesneden worden!
Het lezen hiervan doet me Fort Langley willen bezoeken. Klinkt als een interessante plek om te wonen en te werken.
Ik vind Mencken's observaties eigenlijk best accuraat, zelfs vandaag de dag. We dragen allemaal in zekere mate maskers.
Het contrast tussen hun verschillende banen benadrukt echt de verschillende manieren waarop we een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij.
Heeft iemand anders opgemerkt hoe ze fysiek en intellectueel werk door het hele stuk heen met elkaar verweven? Het is behoorlijk meesterlijk gedaan.
De beschrijving van tuinieren als louter het creëren van iets esthetisch voelt een beetje afwijzend aan. Er zit echte waarde in het creëren van schoonheid.
Ik ben benieuwd naar hun werk als Guy-in-Residence voor een trouwmagazine. Dat moet een aantal unieke perspectieven opleveren!
Dat citaat van Mencken lijkt behoorlijk hard tegenover mannen. Zeker niet alle mannen worden door hun vrouwen gezien als oppervlakkig en zielig?
Hun vrijwilligerswerk op het gebied van mensenrechten en wetenschappelijk onderwijs toont een echte toewijding om een verschil te maken.
Het idee om in mentaliteit een bejaarde vrouw te zijn, terwijl je fysiek een man bent, is zo'n intrigerend concept. Het zet me aan het denken over genderidentiteit op een nieuwe manier.
Ik vind het opmerkelijk hoe ze hun schuld erkennen aan de gepensioneerde vrouwen die hen hebben opgevoed. Zo'n dankbaarheid is zeldzaam tegenwoordig.
Je hebt het mis over Telemann. Zijn werk is eigenlijk best verfijnd als je de tijd neemt om het te begrijpen.
De manier waarop ze het luisteren naar muziek tijdens het schrijven beschrijven versus het gewoon ploeteren in andere banen is zo herkenbaar. Muziek transformeert de werkervaring echt.
Hun beschrijving van het afwassen als het veranderen van de fysieke omgeving in zinloze capaciteiten raakte me echt. Er nooit eerder zo over nagedacht.
Wonen in een National Historic Site moet zo'n unieke ervaring zijn. Ik vraag me af hoe dat hun dagelijks leven en perspectief beïnvloedt.
De voorkeuren voor klassieke muziek zijn vrij specifiek. Ik ben het eens over Bach en Vivaldi, maar wat is er mis met Telemann?
Ik ben het niet eens met Menckens kijk op vrouwen die mannen zien als eeuwige tragische komieken. Voelt een beetje achterhaald en stereotiep aan.
Het werk dat ze doen met de school in Uganda klinkt geweldig. We hebben meer mensen nodig die onderwijs in ontwikkelingslanden steunen.
Het stuk over het werken in een restaurant waar ze verbrand worden en in de tuin waar ze alleen gesneden worden, deed me lachen. Ze behouden in ieder geval hun gevoel voor humor!
Het contrast tussen fysieke arbeid en intellectueel werk resoneert echt met me. Ik vind ook meer voldoening in taken die mijn geest prikkelen.
Ik ben in de war over de titel. Wat betekent 'plannen smeden zonder eieren' in deze context?
Dat citaat van Mencken is briljant! Nooit eerder gelezen, maar het vat perfect de dynamiek tussen mannen en vrouwen samen die ik in mijn eigen familie heb waargenomen.
Interessant hoe ze zichzelf beschrijven als iemand met een 'ouwe-vrouwen'-mentaliteit in een mannenlichaam. Het zet je echt aan het denken over hoe onze opvoeding onze identiteit vormt.
Het perspectief van de schrijver op het opgroeien met gepensioneerde vrouwen is fascinerend. Ik kan me identificeren met het feit dat sterke vrouwelijke invloeden ook mijn wereldbeeld hebben gevormd.