Cinniúint Neamhchinnte
Cinntí. Cé gur cosúil nach bhfuil mórán éifeacht ag go leor de na cinntí a dhéanann tú ar do shaol, b'fhéidir nach mbíonn siad ach do shaol ar fad a bhriseadh os cionn. An rud a bhí a fhios agat uair amháin, d'fhéadfadh an méid a bhí tú compordach leis uair amháin imeacht an luath agus a dhéantar cinneadh.
Ní chuidíonn mo fheasacht faoi seo leis an bhfíric go bhfuil mé an-neamhchinntitheach. De réir mar a théann gach lá, fásann níos eagla orm go ndéanfaidh mé an gluaiseacht mícheart agus go scriosfaidh mé mé féin ar feadh na 50 bliain amach romhainn nó mar sin de mo bheith ann. Tá an meáchan seo ró-throm agus níl mé cinnte cé mhéad níos faide is féidir liom é a choinneáil-
“An bhfuil tú ag ordú nó cad?”
“Huh?” Bhlaigh mé.
“Tá tú ag coinneáil suas an líne, bean. Cuir ordú nó téigh ar ais go dtí deireadh na líne,” ghlac an t-airgeadóir ag Siopa Déiríochta Marty orm. Náire, chuir mé mo shúile timpeall an roghchlár agus roghnaigh mé rud éigin.
“Tá brón orm! Uh, tógfaidh mé croith beag vanilla le do thoil.” Sruthaigh m'aghaidh agus mé ar thug mé trí bhillí dollar don airgeadóir buartha. Shiúil mé síos go dtí an taobh clé den chuntar chun fanacht le mo chóireáil fhionnuar.
Ba é anocht an tríú dáta a bhí mé ag dul ar aghaidh le Sterling, dathúil go diabhal, is léir as mo shraith mór ailtireachta 23 bliain d'aois. Thóg sé laethanta orm freagra a thabhairt nuair a d'iarr sé orm amach arís. Bhraith mé neirbhíseach toisc go raibh gach rud ag dul go maith, agus beagán diúltaithe freisin go mbainfeadh duine mar Sterling taitneamh as am a chaitheamh le duine cosúil liomsa.
Chuir guth ard baininscneach m'ainm agus shiúil mé chuig an gcuntar, ag greamú mo chroitheadh. Chuir na seomáin a bhí ceangailte leis an doras tosaigh ag brú mé an doras ar oscailt le fágáil.
Chuir Sterling téacs chugam níos luaithe inniu ag cur in iúl dom go bhpiocfadh sé mé timpeall 8:30 anocht. Bhí dinnéar againn ina áit; is máistir-chócaire féinfhógraithe é. Bhí an chuma air go raibh sé déanach don dinnéar, ach ní raibh cuimhne orm ós rud é go raibh sé ag déanamh iarracht chomh mór sin domsa. Maidir liom féin.
Thóg sé cúig athrú éagsúla éagsúla sular shocraigh mé ar chulaith le caitheamh sa deireadh. D'fhéach mé orm féin sa scáthán lánfhada. Shreabhadh an gúna is fearr liom, gúna strap spaghetti veilbhit fola-dearg le beagán lása, síos go lár mo chlúcha. Chomh scandalach agus a chosúil air, ní raibh gúna gearr ach fo-éifeacht a bhaineann le corp an-fhada a bheith agat. Níl aon rud oiriúnach ceart. Oireann fiú an caidreamh féideartha seo le Sterling go aisteach i mo shaol, níl sé ceart go leor ach oibríonn sé.
Ba é poncúlacht cáilíocht charachtair eile a d'fhoghlaim mé fúthu agus mé chuala mé tonc éadrom adharc carr i mo bhealach díreach mar a bhuail an clog 8:30 p.m. Bhuail mo chroí, mar gheall ar imní nó spleodar ní raibh mé cinnte, agus mé ag eitilt síos na staighre agus amach an doras tosaigh. In ainneoin na mothúcháin mheasctha seo, bhraith mé tarraingthe dó. Bhí sé beagnach amhail is dá mbeimid ceangailte le snáithe dofheicthe. Bhí mé ag iarraidh a bheith in aice leis.
Agus mé ag céim ar an bpóirse, chonaic mé Sterling, gléasta i léine gúna síoda dubh leathchnaipe agus slacks deas, ag claonadh i gcoinne a Charger gorm meán oíche lonrach. Chuireamar aoibh gháire dá chéile ag an am céanna. Bhraith mé go n-éireoidh mo ghlanna dearg a luaithe a chuireamar súile faoi ghlas. Chuir a shúile gorm-ghlasa beagnach hipnotizú orm.
“Tá tú foirfe,” a dúirt sé agus é ag scuabadh a gcuacha donn óna aghaidh.
Ní raibh a fhios agam cad atá le rá. Bhraith mé i gcónaí a mhalairt de foirfe. Praiseach, más rud ar bith. Níl le déanamh agam ach a d'éirigh liom freagra a thabhairt ná, “Deir tú,” agus gháire go néarógach.
D'oscail sé doras na paisinéirí dom agus sleamhnaigh mé isteach i mo shuíochán. Dún sé an doras agus shiúil sé an luas go doras taobh an tiománaí. Chuaigh sé isteach, thug sé an t-inneall chun beatha, agus go luath bhí muid ar shiúl go dtí a theach. Tiomáint 20 nóiméad a bhí ann.
Bhí ár gcomhrá éadrom agus ócáideach, cé go raibh mo chroí croí rud ar bith ach. Chuireamar ceisteanna clasaiceach dá chéile mar “Conas atá ag éirí leat? ,” “Cén chaoi a bhí do lá?.” agus “An féidir leat an aimsir inniu a chreidiúint?” Díreach sula n-iompaigh muid isteach ina bhealach fada, foirceannadh, chuir sé ceist aisteach.
“An bhfuil eagla ort?”
D'iompaigh mé mo aird ó na crainn fiúire a théann amach as an bhfuinneog go dtí a aghaidh, fós ag breathnú díreach chun tosaigh ar an mbóthar. Caithfidh sé a bheith an-airdeach nó chomh neirbhíseach agus mise. Ní raibh mé in ann a rá.
“An bhfuil sé chomh soiléir sin?” D'iarr mé, ag scaoileadh gáire néarógach eile.
D'fhéach sé orm ansin agus bhuail sé.
“Is féidir liom do chroí croí fiáin a chloisteáil trí do chófra,” chliceáil sé. Náire, chuir mé mo lámh thar mo chroí, ag creidim ar bhealach éigin go gcuirfeadh sé an fhuaim a mhaolú “Ná bíodh imní ort, táim neirbhíseach freisin. Is dáta uimhir a trí é. Is beart mór é sin.”
Bhí pointe aige. De ghnáth, bhí an iomarca cobhar mé chun dul ar níos mó ná dáta amháin le duine éigin. Ba é Sterling an chéad duine a bhriseadh síos mo bhacainní meabhracha. Bhí sé chomh difriúil ó aon duine ar bith a chuaigh mé amach leis roimhe seo. Cé, ní raibh a fhios agam an raibh an difríocht seo dearfach nó diúltach.
Agus muid ag druidim lena theach, bhí iontas orm. Ba dhá scéal é, déanta as adhmad darach dorcha pristine. Síneadh fuinneoga leathan suas na ballaí amhail is dá mbeadh an teach ag tabhairt cuireadh don dúlra Tháinig foraois de chrainn fiúise arda timpeall ar an teach amhail is dá mba é a chosaint ar chuairteoirí nach dteast
D'fhéadfainn fuaim síochánta abhainn a chloisteáil in aice láimhe. D'fhás toir rós dearga plump timpeall bunús an tí. Thit mé beagnach as an gcarr, chomh gabháilte ag an radharc foirfe pictiúr seo, nuair a d'oscail Sterling doras na paisinéirí dom. Caithfidh mo aghaidh a bheith brúite i gcoinne gloine na fuinneoige.
Análaigh sé gáire bog agus é a thóg sé mo lámh agus mar a threoraigh sé taobh istigh mé. Agus muid ag dul isteach sa seomra tosaigh, chuir boladh bláthanna meallach faoi thuilte mo shrónna. Ní mholadh mé riamh rud ar bith cosúil leis. Thug sé mé go dtí an seomra bia agus bhí an tábla socraithe cheana féin.
Ar bharr lása bán, bhí éadaí boird iolracha clúdaithe le claibíní airgid. Tharraing Sterling cathaoir amach dom ag ceann amháin den tábla. Tar éis dom suí síos, chuaigh sé go dtí an ceann eile den tábla agus suí sé san aon chathaoir eile.
Bh@@ ain Sterling na claibíní ó na miasa agus bhí boladh blasta ag casadh timpeall an tseomra. Lasagna baile, bataí aráin, agus sailéad feta trátaí go léir leagtha amach os comhair. Thug mé faoi deara gloine fíona iomlán ar mo dheis. Choinnigh Sterling a ghloine suas le haghaidh tósta.
“Chun... cinniúint neamhchinnte,” a dúirt sé.
“Amen,” d'fhreagair mé. Ghlac mé sip. Fíon oráiste fola. Dhosaigh sé mo scornach agus mé ag shlogadh, ach ní raibh cuimhne orm.
Líon mé mo phláta leis an mbia tarraingteach agus ghlac mé greim den lasagna láithreach. Scrúdaigh mo bachlóga blas ag pléascadh na mblasanna. Bhlac sé seo cosúil le rud a chócarfadh cócaire gairmiúil suas. Maidir le duine chomh óg, bhí paisean láidir aige maidir le cócaireacht.
“Ní raibh tú ag magadh faoi bheith i do mháistir-chócaire!” D'fhulaing mé agus mé ag glacadh greim eile.
“Bhuel, bhí go leor ama agam mo scileanna cócaireachta a fhoirmiú,” a ghéar sé.
Bhí tost ar feadh cúpla nóiméad agus mé ag tabhairt taitneamh orm féin. D'fhéadfainn a mhothú air ag féachaint orm, ach níor mhothaigh mé aon bhreithiúnas. De réir mar a chríochnaigh mé mo ghreim deireanach, labhair Sterling sa deireadh
“An féidir liom ceist a chur ort?”
Chuir sé iontas orm ag iarraidh cead.
“Ó! Er, sea, ar ndóigh.” Chuir mé aoibh gháire agus mé clúdaigh mé mo bhéal le slogadh.
Chuir sé sos ar feadh nóiméad.
“Cad a cheapann tú faoin bhfocal go deo?”
Ansin ghlac mé sos chun mo fhreagra a fhoirmiú. Cén cheist aisteach. Chuir sé béim ar an bhfocal go deo.
“Tá go leor brí ag an bhfocal go deo, domsa ar a laghad. Is é an focal is fearr liom i ndáiríre. Is dóigh liom go ndéarfainn go deo gur tiomantas do shíoraí anaithnid é.
Úsáidimid an focal i gcónaí go deo amhail is dá mbraitheann muid go bhfanann rudaí áirithe mar an gcéanna don chuid eile den am agus fiú tar éis ama níl siad ábhartha a thuilleadh. I bpósadh, geallann daoine caitheamh go deo lena chéile.
Nuair a bhímid óg, deirimid lenár gcairde go mbeidh muid ina chairde go deo. Ní hé sin an chaoi a n-oibríonn go deo. Tá go deo ag athrú i gcónaí, sin a fhágann go bhfuil sé anaithnid. Téann go leor póstaí ina cholscartha.
Caitheann cairdeas go dtí go mbeidh muid ag éirí stra Coinníonn daoine air go deo amhail is dá mbeadh aon smacht acu air. Sílim gurb é sin a fhágann go bhfuil an focal chomh cumhachtach chomh cumhachtach.
Is staid leanúnach é go deo nach bhfuil a fhios agat cad a tharlóidh riamh, ach creideamh a bheith agat go n-oibreoidh sé ar fad amach, fiú mura bhfuil sé ag súil againn nó a bhí beartaithe againn ar dtús. An bhfuil aon chiall air sin?”
Ghnóg sé, ag féachaint go díreach i mo threo, ach ní orm. Bhraith mé míchompordach láithreach tar éis dom an cheist a fhreagairt mar sin. An é sin an freagra a theastaigh uaidh?
“Uh, tá brón orm! Is gnách liom dul i mbun agus, de ghnáth, ní bhíonn mórán ciall ag mo chuid smaointe... Cad mar gheall liom cabhrú leat leis na miasa?” Rinne mé stammhar.
D'ardaigh mé go tapa ó mo shuíochán, ag greamú mo mhias agus gloine fíona folamh. Chuaigh mé ar thaobh Sterling den tábla chun a mhiasa a phiocadh suas agus thuig mé nár ith nó ól sé rud ar bith. Bhí sé fós ag smaoineamh, is dócha faoi mo fhreagra.
“Ó! An bhfuil ocras ort?” D'iarr mé. D'iompaigh sé chugam ansin, ag tuiscint go raibh sé caillte i smaoineamh, agus gháire sé.
“Nílim ach seomra a shábháil le haghaidh milseog.”
“Ó, ceart go leor.”
Shiúil mé isteach sa chistin agus shocraigh mé mo mhiasa ar an taobh. De réir mar a líon mé an doirteal le huisce gallúnach chun tosú ag níochán, thosaigh mé ag mothú níos míchompordach. Bhraith rud éigin as, cé nach raibh mé cinnte cén fáth. Ar chuir mé isteach ar Sterling?
Nach raibh mé an cineál duine a bhí ag súil leis? Chuaigh smaointe imníoch m'intinn. Bhí mé ag díriú leath-dhírithe ar mo phláta a níochán nuair a chuala mé fuil i mo chluas. “Charlotte.”
Bhí mé ag gasáil, ag scaoileadh mo phláta go dtí an urlár. Scriosadh sé. Cas mé timpeall agus bhí Sterling ann, ag seasamh díreach os mo chomhair. Chuir sé a lámha ar an gcuntar anois taobh thiar dom, ag gabháil mé idir é agus an doirteal. Chuireamar súile faoi ghlas. Bhuail mo chroí go fiáin agus mé ag breathnú isteach ina shúile atá ag athrú dath.
Bhí dath snáithe órga a shúile gorm-ghlas áille anois. Dath an snáithe a cheangail linn ar bhealach éigin. Bhí mé ag iarraidh scréiteach, ach fuair mé mé féin gan labhairt. Thug Sterling a aghaidh go mall chuig mo mhuineál agus scuab sé a liopaí ina choinne. Rinne sé é sin cúpla uair eile.
Thosaigh mo cheann ag casadh. Bhí mé beagnach ceart go leor leis an staid uafásach agus tobann seo go dtí go mhothaigh mé stab géar ar thaobh mo mhuineál. Ansin, chuaigh sé dorcha.
Nuair a d'oscail mé mo shúile, sháinig gathanna solas na gréine trí fhuinneog na cistine. Bhraith sé amhail is go raibh bliain caite, cé nach raibh ach cúpla uair an chloig ann. Bhí mé ina luí ar urlár na cistine, timpeallaithe ag an gceirmeach briste ón bpláta a thit mé níos luaithe. D'éirigh mé go cúramach, gan iarraidh mé mé féin a bhrú ar eagla go mbuailím mo cheann ón titim. Bhreathnaigh Sterling orm ón mbealach isteach go dtí an seomra bia.
“Go deo,” a dúirt sé le aoibh gháire.
Nuair a dúirt sé sin, bhí a fhios agam go raibh athrú mór agam go deo. Bhraith mé ceint dóite tinte i mo scornach, cosúil leis an éifeacht a bhí ag an bhfíon oráiste fola. Rith mé go dtí an scáthán is gaire a d'fhéadfainn a fháil sa halla. Bhí athrú tagtha ar mo shúile óna scáth tipiciúil de choisce. Bhí siad anois ar an dath céanna leis an snáithe órga a chonaic mé i súile Sterling aréir.
Bhí Sterling go deo.
Anois, bhí mé go deo freisin.
Bhí gach rud athraithe mar shocraigh mé dul ar chúpla dáta le neamhbhásmhar taitneamhach agus hypnotic.
Opinions and Perspectives
Sílim go ngabhann an scéal an mothúchán sin nuair a bhíonn a fhios agat go bhfuil rud éigin mícheart ach labhraíonn tú tú féin as do instincts.
Tá sé suimiúil conas a théann sí ó bheith pairilis ag cinntí go dtí go ndéantar an ceann ollmhór seo di.
Tá an comhthreomhar idir dó an fhíona agus an dó ina scornach ag an deireadh scríbhneoireacht chliste.
Tiomáineann an líne deiridh sin faoin gcaoi ar athraigh gach rud mar gheall ar chúpla dáta téama an scéil faoi chinntí i ndáiríre.
Tá mé buailte ag an gcaoi a n-iarrann sé cead ceist a chur ach nach n-iarrann sé cead don chlaochlú mór.
Coinníonn an meascán d'eilimintí rómánsaíochta agus uafáis tú ag buille faoi thuairim faoi cá bhfuil an scéal ag dul.
Léiríonn a freagra rambling faoin tsíoraíocht go dtuigeann sí níos mó ná mar a thuigeann sí faoi nádúr na síoraíochta.
Tá an chodarsnacht idir a himní mundane ag an tús agus casadh osnádúrtha na n-imeachtaí an-éifeachtach.
Is maith liom an chaoi a n-imríonn an scéal leis an smaoineamh nach cinntí iad cinntí a athraíonn an saol a dhéanaimid go gníomhach i gcónaí.
Tá sé cineál milis go raibh sé neirbhíseach freisin, cé go raibh an chumhacht go léir aige sa chás.
Cuireann an mionsonra faoina buille croí chomh hard sin go bhféadfadh sé é a chloisteáil ciseal eile anois go bhfuil a fhios againn cad é atá ann.
Sílim go bhfuil sé suimiúil gur fhan sé go dtí an tríú dáta. B'fhéidir ag tástáil a leibhéal tiomantais?
Mothaíonn na ceisteanna ócáideacha sin le linn an turais ghluaisteáin i bhfad níos sinistr i bhfianaise an eolais.
An bealach a ndéanann sí cur síos ar a bheith tarraingthe chuige cosúil le snáithe dofheicthe, glacann sé an tarraingt osnádúrtha sin i ndáiríre.
Suimiúil an chaoi a luann sí gan a fhios aici an raibh a ndifríochtaí dearfach nó diúltach. Labhair faoi réamhscáthú!
Is dócha go bhfuil fuaim na habhann in aice lena theach chun aon fhuaimeanna a cheilt... go leor dorcha nuair a smaoiníonn tú air.
Tá mé fós i bhfostú ar an gcaoi ar phleanáil sé an dinnéar casta seo nach raibh sé i gceist aige a ithe riamh.
Tá an nóiméad sin nuair a thuigeann sí nach bhfuil aon rud ite aige chomh caolchúiseach ach chomh héifeachtach.
Tá a sainmhíniú ar an tsíoraíocht an-álainn i ndáiríre, cé go gcríochnaíonn sé le brí níos dorcha.
Láimhseáladh an radharc claochlaithe go han-mhaith. Níl sé ró-ghrafaiceach ach fós dian.
Is breá liom an chaoi a ndéanann an scéal iniúchadh ar fhoirmeacha litriúla agus meafaracha na síoraíochta.
Ar thug duine ar bith eile faoi deara mar a d'fhiafraigh sé an raibh eagla uirthi díreach sula ndeachaigh siad i bhfeidhm? Bhí a fhios aige go díreach cad a bhí ag teacht.
Tá sé suimiúil an chaoi a gcoinníonn sí ag rá go bhfuil sé as a sraith, nuair is í an té nach bhfuil a fhios aici cén sraith ina bhfuil siad ag imirt.
Cuireann íomhánna na toir rós timpeall a thí an oiread sin eilimint rómánsúil gotach leis an scéal.
Tuigeadh dom díreach gur dócha gur fíorfhuil a bhí sa bhfíon oráiste fola. Bealach cliste chun a claochlú a thosú.
N'fheadar an leanfaidh a neamhchinnteacht ar aghaidh ina saol vaimpír. D'fhéadfadh sé sin a bheith suimiúil le fiosrú.
Tá na sonraí faoina chumas cócaireachta i bhfad níos ciallaí anois. Ar ndóigh bhí am aige a chuid scileanna a foirfe!
Táim cinnte gurbh é an croitheadh fanaile sin ag an tús an bia deireanach gnáth a ithefaidh sí go deo. Cineál brónach nuair a smaoiníonn tú air.
Is mór agam an chaoi nár chuir an t-údar dlús leis an tógáil. Lig an luas dúinn infheistíocht a dhéanamh sna carachtair.
Thug an radharc sin sa chistin fuacht dom. Bhí an t-aistriú ó theannas rómánsúil go huafás chomh maith sin.
An bealach a ndéanann sí cur síos ar a himní, glacann sé i ndáiríre cad é mar atá sé a bheith pairilis ag roghanna tábhachtacha.
Is breá liom an chaoi a bhfuil an teideal Cinniúint Neamhchinnte i ndáiríre íorónta ós rud é go raibh a cinniúint socraithe ag Sterling i bhfad sular thuig sí é.
Cuireann féin-amhras an phríomhcharachtair ar fud an scéil níos mó tionchair ar an deireadh.
Ag smaoineamh ar an méid dátaí eile a d'fhéadfadh a bheith ag Sterling le linn a shaoil neamhbhásmhaireachta, tá sé cineál fuarchúiseach.
Bhí an radharc dinnéir chomh dea-cheardaíochta. An bia blasta sin ar fad nach raibh sé i gceist aige féin a ithe.
Ag iarraidh a dhéanamh amach fós an raibh cúram dáiríre ar Sterling fúithi nó an plean ríofa a bhí ann ón tús.
Léiríonn a hanailís fhada ar an bhfocal go deo go bhfuil sí i ndáiríre níos tuisceanaí ná mar a thugann sí creidiúint di féin.
An bealach a réasúnaigh sí na bratacha dearga go léir mar go raibh sí neirbhíseach faoi dhátú, tá sé sin ag teacht go mór le heispéiris dhátú an domhain réadaigh.
Sílim gur shábháil a neamhchinnteacht í ar bhealach. Mura mbeadh na laethanta breise sin tógtha aici chun freagairt, b'fhéidir go mbeadh sí tar éis bualadh leis níos luaithe.
Ba é an rud a chuaigh i bhfeidhm orm ná cé chomh gaolmhar a bhí an príomhcharachtar in ainneoin go raibh sé i staid chomh neamhghnách sin.
Bhí an chodarsnacht idir an suíomh dáta dinnéir cluthar agus an deireadh uafáis curtha i gcrích go foirfe.
Táim faoi dhraíocht ag an nasc dofheicthe a bhí eatarthu. Cuireann sé orm smaoineamh ar an bhfáth ar roghnaigh sé í go sonrach.
Bhí na tuairiscí ar a dath súl ag athrú chomh beoga. D'fhéadfainn an claochlú osnádúrtha sin a shamhlú i ndáiríre.
Níl mé cinnte go n-aontaím faoi a bheith rómánsúil. Ní bhfuair sí an deis riamh an cinniúint seo a roghnú di féin.
Fuair mé an deireadh sách rómánsúil ar bhealach dorcha. Fuair siad beirt a raibh uathu, fiú mura raibh a fhios aici go raibh sé uathu.
Ar ghabh aon duine eile siombalachas an gúna veilbhit dearg? Veilbhit dearg fola gan níos lú!
Leagann an t-airgeadóir ag an tús a nádúr neamhchinnte go foirfe. Is breá liom an chaoi a n-aistríonn an radharc sin isteach sna cinntí níos mó atá os a comhair.
Mionsonra cliste a bhí sa bhfíon oráiste fola sin. Ag breathnú siar, bhí sé ag insint di go bunúsach cad a bhí le teacht.
Ní aontaím le cuid agaibh. Sílim gur cheart go mbeadh Sterling níos dírí faoina fhíor-nádúr roimh an tríú dáta. Mothaíonn sé seo ionramhála.
Chuir an chuid faoi di ag streachailt le héadaí a aimsiú a d'oirfeadh i gceart an carachtar chomh fíor dom. Is iad na sonraí beaga sin a thugann beatha do scéal.
An mise an t-aon duine a cheapann go bhfuil duine a iompú ina vaimpír ar an tríú dáta ag bogadh ar aghaidh ró-thapa?
Bhí a monalóg faoi shíoraíocht an-domhain. Suimiúil an chaoi ar réamhinsíodh sé a claochlú gan a bheith ró-soiléir faoi.
Bhí cur síos a tí timpeallaithe ag crainn ghiúise scríofa go hálainn. D'fhéadfainn an teach scoite sin sa choill a shamhlú i ndáiríre.
Caithfidh mé na leideanna sin a bheith caillte agam go hiomlán! Bhí ionadh orm go hionraic faoin deireadh. Cuireann sé orm é a léamh arís chun na leideanna go léir a ghabháil.
I ndáiríre, shíl mé go raibh na comharthaí sách soiléir go luath. An t-am dinnéir déanach, gan é ag ithe, an teach iargúlta... socrú clasaiceach vaimpír.
Is breá liom an chaoi ar thóg an t-údar teannas ar fud. D'fhéadfá a mhothú go raibh rud éigin as ach níorbh fhéidir leat do mhéar a chur air go dtí an deireadh.
Bhain an mionsonra faoi di ag glacadh laethanta chun freagra a thabhairt ar iarratas ar an tríú dáta gar dom. Déanaim an rud céanna, ag ró-smaoineamh ar gach cinneadh beag.
Léiríonn an scéal seo go fírinneach an mothú uilíoch sin imní faoi chinntí móra saoil a dhéanamh. Is féidir liom a bheith páirteach go hiomlán le neamhchinnteacht an phríomhcharachtair.