Een onbeslist lot

Beslissingen. Hoewel veel van de beslissingen die je neemt weinig effect op je leven lijken te hebben, kunnen ze je hele wereld op zijn kop zetten. Wat je ooit wist, waar je je ooit prettig bij voelde, kan weg zijn op het moment dat er een beslissing wordt genomen.

Dat ik me hiervan bewust ben, helpt niet dat ik erg besluiteloos ben. Met het verstrijken van de dag word ik banger dat ik de verkeerde stap zal zetten en mezelf de komende 50 jaar van mijn bestaan voor de gek zal houden. Dit gewicht is te zwaar en ik weet niet zeker hoelang ik het nog kan houden-

„Ga je bestellen of wat?”

„Huh?” Ik knipperde met mijn ogen.

„Je houdt de lijn hoog, dame. Plaats een bestelling of ga terug naar het einde van de rij”, snauwde de kassier van Marty's Dairy Shop naar me. Beschaamd keek ik met mijn ogen rond het menu en koos iets.

„Het spijt me! Uh, ik neem alsjeblieft een kleine vanilleshake.” Mijn gezicht werd rood toen ik biljetten van drie dollar overhandigde aan de geïrriteerde kassier. Ik liep naar de linkerkant van de toonbank om te wachten op mijn koele traktatie.

Vanavond was de derde date die ik had met Sterling, een duivels knappe, klaarblijkelijk niet in mijn klasse, 23-jarige architectuurmajoor. Het kostte me dagen om te reageren toen hij me weer mee uit vroeg. Ik was zenuwachtig omdat alles vreemd genoeg goed ging, en ook een beetje ontkenning dat iemand als Sterling graag tijd zou doorbrengen met iemand zoals ik.

Een luide, vrouwelijke stem riep mijn naam en ik liep naar de toonbank en pakte mijn shake. Het klokkenspel dat aan de voordeur was bevestigd rinkelde toen ik de deur openduwde om te vertrekken.

Sterling stuurde me eerder vandaag een sms met de mededeling dat hij me vanavond rond 8.30 uur zou ophalen. We waren bij hem thuis aan het eten; hij is een zelfbenoemde meesterkok. Het leek nogal laat voor het avondeten, maar dat vond ik niet erg, want hij deed zo'n extravagante inspanning voor me. Voor mij.

Er waren vijf verschillende outfitwisselingen nodig voordat ik uiteindelijk een outfit koos om te dragen. Ik keek naar mezelf in de grote spiegel. Mijn favoriete jurk, een bloedrode fluwelen jurk met spaghettibandjes en een beetje kant, stroomde tot het midden van mijn dijen. Hoe schandalig het ook leek, een korte jurk was slechts een bijwerking van een onhandig lang lichaam. Niets paste goed. Zelfs deze potentiële relatie met Sterling paste vreemd genoeg in mijn leven, niet helemaal goed, maar het werkt.

Stiptheid was een andere karaktereigenschap die ik over hem leerde toen ik het lichte toeter van een autoclaxon hoorde op mijn oprit, precies toen de klok 20.30 uur sloeg. Mijn hart bonsde, van angst of opwinding wist ik niet zeker, toen ik de trap afvloog en de voordeur uitvloog. Ondanks deze gemengde gevoelens voelde ik me tot hem aangetrokken. Het was bijna alsof we vastzaten aan een onzichtbare draad. Ik wilde graag dicht bij hem zijn.

Toen ik de veranda opstapte, zag ik Sterling, gekleed in een zwart zijden overhemd met halve knopen en een mooie broek, tegen zijn glimmende nachtblauwe Charger leunen. We lachten tegelijkertijd naar elkaar. Ik voelde mijn wangen rood worden zodra we onze ogen dichtdeden. Zijn doordringende blauwgroene ogen hypnotiseerden me bijna.

„Je bent perfect,” zei hij terwijl hij zijn bruine krullen van zijn gezicht veegde.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik heb altijd het tegenovergestelde van perfect gevoeld. Een puinhoop, als er iets is. Het enige wat ik kon antwoorden was: „Zegt u”, en lachte zenuwachtig.

Hij opende de passagiersdeur voor me en ik schoof naar mijn stoel. Hij deed de deur dicht en liep snel naar de bestuurdersdeur. Hij stapte in, bracht de motor tot leven en al snel gingen we naar zijn huis. Het was 20 minuten rijden.

Ons gesprek was licht en ongedwongen, hoewel mijn hartslag allesbehalve was. We stelden elkaar klassieke vragen zoals „Hoe gaat het met je? ,” „Hoe was jouw dag?” en „Kun je het weer vandaag geloven?” Vlak voordat we zijn lange, kronkelige oprijlaan opreden, stelde hij een vreemde vraag.

„Ben je bang?”

Ik richtte mijn aandacht van de passerende dennenbomen uit het raam naar zijn gezicht, terwijl ik nog steeds recht vooruit keek naar de weg. Hij moet ofwel heel oplettend zijn, ofwel net zo zenuwachtig als ik. Ik kon het niet zeggen.

„Is dat zo duidelijk?” vroeg ik, terwijl ik weer zenuwachtig lachte.

Hij keek me toen aan en knipoogde.

„Ik kan je wilde hartslag door je borst horen,” grinnikte hij. Beschaamd legde ik mijn hand op mijn hart, in de veronderstelling dat dat het geluid zou dempen. „Maak je geen zorgen, ik ben ook zenuwachtig. Het is datum nummer drie. Dat is een groot probleem.”

Hij had een punt. Meestal was ik te laf om meer dan één date met iemand te hebben. Sterling was de eerste persoon die mijn mentale barrières doorbrak. Hij was zo anders dan iedereen met wie ik eerder was uitgegaan. Maar ik wist niet of dit verschil positief of negatief was.

Toen we zijn huis naderden, was ik onder de indruk. Het waren twee verdiepingen, gemaakt van ongerept donker eikenhout. Brede ramen strekten zich uit over de muren alsof het huis de natuur naar binnen uitnodigde. Een bos van hoge dennenbomen omringde het huis alsof het wilde beschermen tegen ongewenste bezoekers.

Ik kon het vredige geluid horen van een rivier die vlakbij stroomde. Rondom de fundering van het huis groeiden dikke rode rozenstruiken. Ik viel bijna uit de auto, ook gevangen door deze beeldschone scène, toen Sterling de passagiersdeur voor me opende. Mijn gezicht moet tegen het glas van het raam zijn gedrukt.

Hij lachte zacht terwijl hij mijn hand pakte en me naar binnen leidde. Toen we de voorkamer binnenkwamen, stroomde een betoverende bloemengeur door mijn neusgaten. Ik had nog nooit zoiets geroken. Hij nam me mee naar de eetkamer en de tafel was al gedekt.

Bovenop wit kant lagen op het tafelkleed meerdere schalen bedekt met zilveren deksels. Sterling haalde aan het ene uiteinde van de tafel een stoel voor me tevoorschijn. Nadat ik was gaan zitten, ging hij naar de andere kant van de tafel en ging op de enige andere stoel zitten.

Sterling haalde de deksels van de borden en er dwarrelden heerlijke geuren door de kamer. Zelfgemaakte lasagne, soepstengels en tomatensalade met feta liggen allemaal voor me klaar. Rechts van mij zag ik een vol wijnglas. Sterling hield zijn glas omhoog voor een toast.

„Naar... een onbeslist lot”, zei hij.

„Amen,” antwoordde ik. Ik heb een slokje genomen. Bloedsinaasappelwijn. Het verbrandde mijn keel toen ik slikte, maar dat vond ik niet erg.

Ik vulde mijn bord met het aantrekkelijke eten en nam meteen een hap van de lasagne. Mijn smaakpapillen schreeuwden bij de uitbarsting van smaken. Dit smaakte naar iets wat een professionele kok zou bereiden. Voor iemand die zo jong was, had hij een sterke passie voor koken.

„Je maakte geen grapje dat je een meesterkok was!” riep ik uit terwijl ik nog een hap nam.

„Nou, ik heb veel tijd gehad om mijn culinaire vaardigheden te perfectioneren”, grijnsde hij.

Het was een paar minuten stil terwijl ik me uitleven. Ik voelde dat hij naar me keek, maar ik voelde geen oordeel. Toen ik klaar was met mijn laatste hap, sprak Sterling eindelijk.

„Mag ik je een vraag stellen?”

Ik was verbaasd toen hij om toestemming vroeg.

„O! Eh, ja, natuurlijk.” Ik glimlachte terwijl ik mijn mond bedekte om te slikken.

Hij pauzeerde even.

„Wat vind je van het woord forever?”

Ik heb toen even gepauzeerd om mijn antwoord te formuleren. Wat een vreemde vraag. Hij benadrukte het woord voor altijd.

„Het woord voor altijd heeft veel betekenis, althans voor mij. Het is eigenlijk mijn favoriete woord. Ik denk dat ik zou zeggen dat voor altijd een toewijding aan een onbekende eeuwigheid is.

We gebruiken het woord altijd voor altijd alsof we het gevoel hebben dat bepaalde dingen de rest van de tijd hetzelfde blijven en zelfs daarna niet meer relevant is. In het huwelijk beloven mensen voor altijd met elkaar door te brengen.

Als we jong zijn, vertellen we onze vrienden dat we voor altijd vrienden zullen zijn. Zo werkt Forever gewoon niet. Forever verandert altijd, en dat is wat het onbekend maakt. Veel huwelijken worden echtscheidingen.

Vriendschappen vervagen tot we vreemden worden. Mensen houden het voor altijd vast alsof ze er enige controle over hebben. Ik denk dat dat het woord zo krachtig maakt.

Voor altijd is een constante toestand waarin je niet weet wat er ooit gaat gebeuren, maar erop vertrouwen dat alles goed komt, zelfs als het niet is wat we oorspronkelijk hadden verwacht of gepland. Is dat logisch?”

Hij knikte en staarde peinzend in mijn richting, maar niet naar mij. Ik voelde me meteen ongemakkelijk toen ik de vraag op die manier had beantwoord. Was dat het antwoord dat hij wilde?

„Uh, het spijt me! Ik heb de neiging om te dwalen en meestal hebben mijn gedachten uiteindelijk niet veel zin... Zal ik je even helpen met de afwas?” Ik stotterde.

Ik stond snel op van mijn stoel en pakte mijn bord en een leeg wijnglas. Ik ging naar Sterling's kant van de tafel om zijn borden op te halen en besefte dat hij niets had gegeten of gedronken. Hij was nog steeds aan het nadenken, waarschijnlijk over mijn antwoord.

„O! Heb je geen honger?” Ik heb het gevraagd. Hij draaide zich toen naar me om, zich realiserend dat hij in gedachten verzonken was geraakt, en glimlachte.

„Ik bewaar gewoon ruimte voor het toetje.”

„Oh, oké.”

Ik liep de keuken binnen en zette mijn borden opzij. Toen ik de wasbak met zeepwater vulde om te beginnen met wassen, begon ik me ongemakkelijker te voelen. Er was iets mis, maar ik wist niet zeker waarom. Heb ik Sterling van streek gemaakt?

Was ik niet het soort persoon dat hij verwachtte? Angstige gedachten overspoelden mijn hoofd. Ik was me half aan het concentreren op het afwassen van mijn bord toen ik een fluistering in mijn oor hoorde. „Charlotte.”

Ik hapte naar adem en liet mijn bord op de grond vallen. Het is verbrijzeld. Ik draaide me om en daar stond Sterling recht voor me. Hij legde zijn handen nu achter me op het aanrecht en hield me tussen hem en de wasbak vast. We hebben onze ogen gesloten. Mijn hart bonsde wild toen ik in zijn van kleur veranderende ogen staarde.

Zijn doorgaans mooie blauwgroene ogen hadden nu de kleur van een gouden draad. De kleur van de draad die ons op de een of andere manier met elkaar verbond. Ik wilde gillen, maar ik was sprakeloos. Sterling bracht langzaam zijn gezicht naar mijn nek en streek er met zijn lippen tegenaan. Dat heeft hij nog een paar keer gedaan.

Mijn hoofd begon te tollen. Ik vond deze angstaanjagende en plotselinge situatie bijna oké, totdat ik een scherpe steek in de zijkant van mijn nek voelde. Toen werd het donker.

Toen ik mijn ogen opende, schenen er zonnestralen door het keukenraam. Het voelde alsof er een jaar voorbij was gegaan, hoewel het nog maar een paar uur geleden was. Ik lag op de keukenvloer, omringd door het gebroken keramiek van het bord dat ik eerder had laten vallen. Ik stond voorzichtig op en wilde mezelf niet pushen voor het geval ik door de val mijn hoofd zou raken. Sterling keek me aan vanaf de ingang naar de eetkamer.

„Voor altijd,” zei hij met een glimlach.

Toen hij dat zei, wist ik dat mijn eeuwigheid drastisch was veranderd. Ik voelde een vurig brandend gevoel in mijn keel, vergelijkbaar met het effect dat de bloedsinaasappelwijn had. Ik rende naar de dichtstbijzijnde spiegel die ik kon vinden in de gang. Mijn ogen waren veranderd ten opzichte van hun typische tint hazelnoot. Ze hadden nu dezelfde kleur als de gouden draad die ik gisteravond in Sterling's ogen had gezien.

Sterling was voor altijd.

Nu was ik dat ook voor altijd.

Alles was veranderd omdat ik besloot om op een paar dates te gaan met een charmante en hypnotiserende onsterfelijke.