Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy
Misschien wel het meest opvallende kenmerk van het moderne leven is de enorme verscheidenheid aan sensaties en perspectieven die we op een dag tegenkomen. Na de pandemie zijn de meesten van hen overgestapt naar de digitale wereld, maar de verscheidenheid is nog steeds overweldigend.
Vroeg in de ochtend zie je memes van een Amerikaanse, een Engelse, een Australische en vijf Indiase pagina's op je Instagram-feed. Dan zal er een foto zijn van de zonsondergang en de kiezelstenen van je pasgedoopte freelancer-fotograafvriend.
Dan een citaat over motivatie of succes, een ander over relaties, en plotseling een bloederige post over een sinistere misdaad in een uithoek van de nationale hoofdstad. Je begint met je lessen/werkt vanuit huis. Je komt tien soorten mensen tegen, met tien soorten volwassenheidsniveaus, persoonlijkheden en meningen. En elk van hen heeft een enorm sensationeel eigen leven.
Dan ga je op zoek naar entertainment op verschillende OTT-platforms. En op de achtergrond vind je stimulaties variërend van Dark tot Game of Thrones tot The Big Bang Theory terwijl je werkt aan een volwassen psychologieopdracht. En je slaagt er op de een of andere manier in om genoeg mentale bandbreedte te verzamelen om ze allemaal te bekijken en te absorberen.
Stel je voor dat elke vorm van mentale stimulatie die je overdag ervaart een kleur is. Stel je voor dat al die kleuren op een canvas spatten met de respectievelijke kracht van elke gedachte. Stel je voor dat dit schilderij tot het geschreven woord en een roman is gemaakt. Nu zit je op een schaal, voortdurende vooruitgang waardoor je misschien de schoonheid begrijpt van deze verbale pastiche: Sexing the Cherry. Let wel, als tijdsbeweging in de roman is die schaal ook niet lineair.

Een groot deel van de roman Sexing the Cherry speelt zich af in 1649 en de daaropvolgende Engelse Burgeroorlog. Er zijn twee hoofdpersonages: Dog Woman en Jordan. En dat is zo ongeveer alles wat je over hen kunt definiëren. Ik zou zeggen dat het helemaal geen mensen zijn. Het zijn twee bewustzijnen. Die worden niet beperkt door tijd, geslacht of samenleving. Ze zijn de waarheid over wat het betekent om mens te zijn: dat we allemaal bewustzijn hebben.
De thema's van de roman Sexing The Cherry zijn voelbaar voor elke moderne lezer. Er is religie, er is politiek, er is gender, feminisme, literatuur, mythe en fantasie.
Maar de vraag is: hoe maak je er een gedicht van? Hoe creëer je een fictieve wereld van een wereld die zelf wordt bepaald door meer fictie dan door realiteit? Jeanette Winterson laat ons zien hoe in Sexing the Cherry. Als ik het zou kunnen verwoorden, zou ik waarschijnlijk zelf Winterson zijn, want waarom niet? We zijn allemaal bij bewustzijn. En in een visie van ultieme gelijkheid is geen enkel bewustzijn belangrijker of beter dan een ander.

De meest aantrekkelijke reden waarom ik iedereen zou willen aanraden om die roman te lezen, is echter de behandeling van sprookjes. Winterson gebruikt de achtergrond van Twaalf Dansende Prinsessen om twaalf nieuwe sprookjes te herinterpreteren en soms te creëren. Daarbij herdefinieert ze literatuur, vrouwelijkheid, gender, relaties en het verhaal zelf.
Je moet de roman lezen als je geïnteresseerd bent in poëzie, in proza, in feminisme en vooral in een geëmancipeerde visie op gender en wat het betekent om een vrouw te zijn. Je moet de roman lezen voordat je gaat slapen, want het kan een slaapliedje zijn; in die lethargie in de vroege ochtend omdat het een vleugje vitaliteit op je gezicht kan zijn; en voor de opwinding in de avond omdat feesten tijdens de pandemie de plot lijkt van een dystopische roman.
Sexing the Cherry lezen is alsof je een duik neemt in een meer van een miljoen kleuren. Je komt op geen enkele manier naar buiten zonder zelf een canvas te worden. En elk schilderij is anders.
Het sprookjeselement voegt een magische kwaliteit toe aan serieuze onderwerpen.
Ik vind het geweldig hoe het onze aannames over storytelling in twijfel trekt.
Ik ben onder de indruk van hoe het zoveel verschillende elementen met elkaar verweeft.
Ik vraag me af wat Winterson zou vinden van het huidige social media landschap.
De manier waarop het met tijd omgaat, doet me denken aan theorieën uit de kwantumfysica.
Doet me denken aan hoe sociale media onze perceptie van de werkelijkheid hebben veranderd.
Ik vind het fascinerend hoe het historische en hedendaagse perspectieven overbrugt.
Is het iemand anders opgevallen hoe het artikel de niet-lineaire stijl van het boek weerspiegelt?
Ik denk dat je het te snel afdoet. Het bewustzijnsthema verbindt alles met elkaar.
Ik ben niet zo zeker van het bewustzijnsargument. Het komt een beetje pretentieus op me over.
Mijn boekenclub zou hier een geweldige tijd mee hebben! Zoveel lagen om te bespreken.
Interessant hoe het een historische setting gebruikt om commentaar te leveren op moderne problemen.
Het idee om na het lezen zelf een canvas te worden is krachtig. Boeken zouden ons moeten transformeren.
Ik waardeer het dat het niet probeert alles netjes te definiëren. Het leven is niet netjes, waarom zou literatuur dat wel zijn?
De pandemie heeft zeker veranderd hoe we de realiteit ervaren. Dit boek lijkt perfect voor onze tijd.
Zien anderen ook parallellen met de stream of consciousness-stijl van Virginia Woolf?
De mix van mythe en realiteit doet me denken aan magisch realisme, maar dit lijkt verder te gaan dan dat.
Geloof me, als jongere lezer snappen we het. Misschien zelfs meer dan oudere generaties.
Ik vraag me af of jongere lezers hiermee verbinding zouden maken gezien hun digitale opvoeding.
De vergelijking met een slaapliedje en een ochtendplons is prachtig. Boeken dienen echt verschillende doelen op verschillende momenten.
Net mijn exemplaar besteld! Ik kan niet wachten om in dit kleurenmeer van bewustzijn te duiken.
Ik wou dat het artikel meer in detail was getreden over de daadwerkelijke sprookjeshervertellingen.
De manier waarop het omgaat met religie en politiek voelt erg relevant aan voor de huidige debatten.
Vindt iemand anders het interessant hoe het boek traditionele relatiestructuren uitdaagt?
De vergelijking met OTT-platforms in het artikel is perfect. We leven allemaal tegelijkertijd in meerdere verhalen.
Ik heb het nu twee keer gelezen en elke keer iets nieuws gevonden. Dat is het kenmerk van echt geweldige literatuur.
De kleurenmetafoor werkt echt voor mij. Elke dag is alsof je verschillende kleuren op ons mentale canvas spettert.
Je mist het punt volledig. De roman gaat niet over het meten van bewustzijn, maar over het erkennen van onze gedeelde menselijke ervaring.
Ik ben er niet zeker van of ik het eens ben met de kijk van het artikel op gelijkheid van bewustzijn. Sommige mensen hebben duidelijk een meer ontwikkeld bewustzijn dan anderen.
De verwijzing naar de pandemie in het artikel relativeert de zaken echt. We leven momenteel allemaal in onze eigen sprookjesachtige dystopie.
Ik vind het geweldig hoe de Honden Vrouw en Jordan niet worden gedefinieerd door typische karakterbeperkingen. Het is verfrissend om personages als puur bewustzijn te zien.
De setting van de Engelse Burgeroorlog is fascinerend. Weet iemand of de historische elementen goed onderzocht zijn?
Dat is wat het juist zo mooi maakt. Niet alles hoeft rechttoe rechtaan te zijn om betekenisvol te zijn.
Ik heb geprobeerd het te lezen, maar vond het te abstract. Misschien mis ik iets, maar ik geef de voorkeur aan meer rechttoe rechtaan verhalen.
Wat me echt aantrekt, is de verkenning van gender en feminisme door middel van sprookjes. Het is zo'n slimme manier om traditionele verhalen te ondermijnen.
De parallel tussen het moderne digitale leven en de structuur van de roman is briljant. Onze Instagram-feeds zijn eigenlijk literaire pastiches in visuele vorm.
Eigenlijk denk ik dat het niet-lineaire verhaal onze moderne bestaan perfect weerspiegelt. Kijk maar naar hoe we tegenwoordig media consumeren, springend tussen verschillende apps en content.
Ik ben het niet eens met de niet-lineaire narratieve aanpak. Het voelt vaak alsof auteurs het als een kruk gebruiken als ze geen coherent verhaal kunnen vertellen.
De manier waarop het artikel het moderne leven met al zijn digitale stimulaties beschrijft, komt echt binnen. We leven allemaal in deze chaotische mix van content en bewustzijn.
Ik ben vooral geïntrigeerd door de herinterpretatie van de Twaalf Dansende Prinsessen. Heeft iemand deze herinterpretaties gelezen? Ik hoor graag jullie mening.
Deze roman klinkt fascinerend! Ik vind het geweldig hoe het historische fictie combineert met sprookjeselementen. Het concept van bewustzijn dat tijd en geslacht overstijgt, spreekt me echt aan.