Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Ik word elke dag wakker omdat ik bang ben om ziek te worden of de mensen om me heen ziek te maken en werkelijk alles te verliezen. En ik vraag me af waarom het lijkt alsof alle anderen hun leven leiden alsof deze pandemie waarin we leven niet echt is.
Elke dag sterven duizenden mensen en er wordt alleen gevraagd om attent te zijn. Sommige mensen vinden het een te grote taak om zich genoeg zorgen te maken om andere mensen tegen de dood te beschermen.
De cijfers worden alleen maar erger naarmate de dagen verstrijken en het is misselijkmakend dat de gedachte dat er elke dag duizenden mensen sterven, sommige mensen geen zorgen meer maakt.
Het voelt alsof ik de enige persoon ben die in de realiteit leeft en volledig begrijpt wat er gebeurt. Elke keer als ik op sociale media ben, word ik uitgelachen door anderen die op vakantie zijn, naar bruiloften gaan of naar bars en restaurants gaan zonder enige zorg ter wereld.
Dit constant veilig zijn en iedereen om me heen beschermen tegen ziek worden is vermoeiend en voelt alsof het voor niets is. Het maakt me gek hoe iemand alles kan doen wat hij moet doen, maar op de een of andere manier kan er toch een tragedie toeslaan.
Het voelt oneerlijk dat ik overdreven verantwoordelijk ben, terwijl anderen geen seconde van hun dag hoeven na te denken over hoe hun acties andere mensen kunnen beïnvloeden. Ik ben fysiek, emotioneel en mentaal uitgeput van het constante proberen kalm, koel, veilig te blijven en me bewust te zijn van alles wat er gebeurt terwijl het is alsof niemand anders hetzelfde doet.
Al die boosheid borrelt in me op als ik erover nadenk en soms voel ik dat het me helemaal opslokt. En ik weet dat er een grens is waar boosheid nuttig kan zijn en waar niet, maar met een pistool tegen mijn hoofd zou ik je niet kunnen vertellen waar die grens ligt.
En misschien zijn degenen onder ons, waaronder ikzelf, die zich zo druk maken over wat er gebeurt omdat we allemaal veel te veel te verliezen hebben. Eén klap en ik verlies alles wat ik ooit heb gekend, en dat is het enige dat ik niet wil riskeren.
Misschien zullen alle pijn en offers die in deze moeilijke tijden worden gebracht ooit iets betekenen en een verre herinnering zijn. Voor nu blijf ik tegen mezelf zeggen dat dit allemaal niet voor niets is, hoewel het zo voelt.
De strijd tussen het handhaven van veiligheid en het onderhouden van relaties is reëel.
De psychologische impact van het constant gevoel hebben dat je op gespannen voet staat met de maatschappij is significant.
We hebben allemaal verschillende risicotoleranties, maar elementair respect voor anderen zou niet controversieel moeten zijn.
Het isolement van het feit dat je een van de weinigen bent die nog steeds voorzorgsmaatregelen neemt, is echt een uitdaging.
Ik ben verscheurd tussen het begrijpen van de noodzaak tot voorzichtigheid en de wens om verder te gaan met het leven.
De balans vinden tussen veiligheid en gezond verstand is mijn grootste uitdaging geweest.
De mentale gymnastiek van het kijken naar anderen die normaal leven terwijl je probeert veilig te blijven, is uitputtend.
Ik heb moeten leren accepteren wat ik niet kan controleren en me te concentreren op mijn eigen acties.
Dit stuk verwoordt precies hoe ik me heb gevoeld, maar niet onder woorden kon brengen.
De verantwoordelijkheid weegt zwaar als anderen de zaken niet serieus nemen.
Ik herken het gevoel uitgeput te zijn van het proberen bewust te blijven terwijl anderen onwetend lijken.
De grens tussen voorzichtigheid en paranoia kan dun zijn. Het is belangrijk om perspectief te behouden.
We moeten manieren vinden om elkaar hierdoor te steunen in plaats van verschillende benaderingen te beoordelen.
De emotionele arbeid van constant bewustzijn en verantwoordelijkheid is uitputtend. Ik voel dit diep.
Soms heb ik het gevoel dat ik in een parallel universum leef waar slechts enkelen van ons de realiteit van de situatie zien.
De woede van de auteur is begrijpelijk, maar we moeten gezonde manieren vinden om met deze gevoelens om te gaan.
Ik heb manieren gevonden om verbonden te blijven terwijl ik veilig ben. Het vergt creativiteit, maar het is mogelijk.
Dit artikel beschrijft perfect de cognitieve dissonantie van onze huidige situatie.
De frustratie van het kijken naar anderen die zorgeloos leven terwijl jij voorzichtig bent, is waanzinnig.
Ik begrijp dat je voorzichtig bent, maar we kunnen ons hele leven niet voor onbepaalde tijd on hold zetten. Er moet een middenweg zijn.
De mentale tol van constante waakzaamheid is reëel. We moeten meer praten over de psychologische impact.
Ik waardeer de rauwe eerlijkheid in dit stuk. Het is fijn om te weten dat anderen hetzelfde voelen.
De auteur vangt dat gevoel van isolatie wanneer je probeert het juiste te doen terwijl anderen dat niet doen.
We kunnen de ernst van de situatie erkennen zonder ons door angst te laten verlammen. Balans is essentieel.
Dit resoneert diep. Ik heb banden moeten verbreken met vrienden die de basisveiligheidsmaatregelen niet konden respecteren.
Het gevoel dat je door de maatschappij wordt ge-gaslight is echt. Soms vraag ik me af of ik degene ben die het perspectief kwijt is.
Ik begrijp de angst, maar leven in constante angst is niet vol te houden. We moeten manieren vinden om ermee om te gaan terwijl we veilig blijven.
De zin over offers die hopelijk ooit iets betekenen, raakte me echt. Ik hoop dat toekomstige generaties hiervan leren.
Misschien moeten we ons minder richten op het beoordelen van anderen en meer op het zorgen voor onszelf terwijl we verantwoordelijk zijn.
Ik heb het respect verloren voor zoveel mensen die ik hun gedrag heb zien vertonen tijdens deze periode. Het heeft hun ware aard laten zien.
De druk om constant verantwoordelijk te zijn terwijl anderen dat niet zijn, is ongelooflijk frustrerend. Ik voel dit diep.
Veilig zijn betekent niet dat je helemaal moet stoppen met leven. Er zijn manieren om veilig te socializen als je er slim mee omgaat.
Het lezen hiervan gaf me het gevoel minder alleen te staan in mijn zorgen. Soms vroeg ik me af of ik overdreven reageerde.
De toewijding van de auteur om anderen te beschermen is bewonderenswaardig, maar we kunnen niet ieders acties controleren. Focus op wat je wel kunt controleren.
Er is zeker een middenweg tussen volledige isolatie en roekeloos gedrag die we als samenleving moeten vinden.
De impact van constante waakzaamheid op de geestelijke gezondheid kan niet worden onderschat. Ik ben begonnen met therapie om met de angst om te gaan.
Ik vraag me af of degenen die vakantiefoto's plaatsen zich realiseren hoe hun acties anderen beïnvloeden, of dat ze gewoon willens en wetens onwetend zijn.
Als iemand die in de gezondheidszorg werkt, waardeer ik dit artikel. De kloof tussen wat we dagelijks zien en hoe sommige mensen zich gedragen, is verbijsterend.
De metafoor over woede die je verteert, raakte me echt. Ik heb hard moeten werken om die frustratie in iets productiefs om te zetten.
Ik begrijp het sentiment, maar leven in constante angst is niet vol te houden. We moeten manieren vinden om ons aan te passen terwijl we oplettend zijn.
We moeten hier beide perspectieven erkennen. Sommige mensen zijn roekeloos, ja, maar anderen vinden veilige manieren om sociale contacten te onderhouden.
Het punt van de auteur over fysiek en emotioneel uitgeput zijn door constante waakzaamheid is raak. Het is vermoeiend om de verantwoordelijke te zijn.
Ik heb me teruggetrokken van sociale media omdat ik het niet aankan om mensen te zien doen alsof alles normaal is.
Dit stuk verwoordt prachtig de frustratie van het zien feesten van anderen, terwijl zorgmedewerkers deze strijd blijven voeren.
De zin over te veel te verliezen hebben, resoneert echt met me. Ik heb kwetsbare familieleden en ik zou niet met mezelf kunnen leven als hen iets zou overkomen door mijn keuzes.
Ik ben het eigenlijk niet eens met de algemene toon hier. Ja, we moeten voorzichtig zijn, maar het bangmakerij moet stoppen. Het leven moet doorgaan.
Je woede is terecht, maar het je laten consumeren is niet gezond. We moeten een evenwicht vinden tussen veilig blijven en ons mentale welzijn behouden.
Dit artikel geeft perfect mijn dagelijkse worsteling weer. Ik ben vrienden kwijtgeraakt door meningsverschillen over veiligheidsmaatregelen.
Het stuk over het gevoel gemanipuleerd te worden, komt echt binnen. Soms vraag ik me af of ik de gek ben die nog steeds voorzichtig is, terwijl iedereen anders verder lijkt te zijn gegaan.
Hoewel ik de angst begrijp, kunnen we niet in voortdurende paniek leven. Ik heb manieren gevonden om veilig te socialiseren en een zekere normaliteit te behouden, terwijl ik de richtlijnen volg.
Dit voel ik zo diep. De mentale uitputting van het constant waakzaam zijn, terwijl anderen volledig losgekoppeld lijken van de realiteit, is overweldigend.