Ware kennis komt niet door leren, maar door innerlijke stilte
Er heerst een enorme stilte in ieder van ons die ons naar zichzelf wenkt, en het herstel van onze eigen stilte kan ons de taal van de hemel leren. - Meister Eckhart
Ik stapte in mijn auto na een vergadering afgelopen zaterdag en voelde opeens een duwtje in de rug om even stil te zijn voordat ik de motor startte. Ik zakte weg in mijn stoel, haalde diep adem en keek naar de prachtig gescheurde wolken boven mijn hoofd.
Na een paar seconden kwam er een verlangen in me op: „Ik wil water zien.” Ik ken deze innerlijke stem vrij goed om op zijn begeleiding te vertrouwen, dus zette ik het contact aan en reed zonder verder gedoe rechtstreeks naar het nabijgelegen park met een groot meer in het midden.
Het park was leeg, op een paar vissers na en een boot die op afstand een buis vol kinderen trok. Ik stopte de auto en rolde de ramen naar beneden. Van buiten stroomde een enorme stilte de auto binnen. Het water was oogverblindend onder de felle middagzon en golfde zachtjes op het zachte geluid van de bries.
De eenden zaten heerlijk ineengedoken aan de rand van het water en gingen met de golven op en neer. Terwijl ik naar deze stille dans van de elementen keek, werd de stilte in mij wakker en begon te spreken. Of zingen. Stil. Het is volkomen logisch zonder een woord te zeggen.
Waarom houden elfen van water?
In The Silmarillion van J.R.R. Tolkien is er een prachtige mythe over het ontwaken van de Elfen. De Elfen waren niet echt gemaakt; ze werden uit een diepe slaap gewekt door Eru Ilúvatar (God) in de buurt van de baai van Cuivienen.
„Veel water stroomde daarheen van hoogtes in het oosten, en het eerste geluid dat de Elfen hoorden was het geluid van water dat over een steen viel.”
Het eerste geluid dat de Elfen hoorden na hun ontwaken was water dat over een steen viel. Sindsdien roepen het geluid van water en de kreet van de meeuwen in het hart van elke elf „de onrust van Ulmo” op, het verlangen naar de Zee.
Deze 'onrust van Ulmo', of het verlangen naar het geluid van water, is een echo van The Music of Ilúvatar. De wereld van Tolkien werd voor het eerst tot stand gebracht. Het is gemaakt in The Music.
En Ulmo was een van de belangrijkste Ainur (Powers) wiens geliefde thema Water was. Nadat de verschillende delen van The Music vorm kregen in de zichtbare wereld, werd Ulmo nog meer verliefd op Water en daalde hij af naar Arda (het gecreëerde rijk) om de Lord of Waters te worden.
De Eldar zegt dat er in water nog meer de echo van de Muziek van de Ainur leeft dan in enige andere substantie op deze aarde; en veel van de Kinderen van Iluvatar luisteren nog steeds niet verzadigd naar de stemmen van de Zee, en weten toch niet waar ze naar luisteren.
Wat is innerlijke stilte?
De mythen van Tolkien zijn een krachtige metafoor voor wat ieder mens in zijn hart weet als hij zijn eigen innerlijke stilte hervindt. Vroeg of laat kunnen we de muziek van de elementen, de muziek van de sferen horen. Water begint te zingen. De wolken beginnen te dansen. Bomen beginnen te fluisteren. De hemel begint te spreken. De elementen komen tot leven.
Net zoals de Elfen van Tolkien werden gewekt door het gezang van water dat over een steen viel, zo worden wij gewekt door onze innerlijke stilte — de muziek van de oorspronkelijke leegte. „Er heerst een enorme stilte in ieder van ons die ons naar zichzelf wenkt”, zei Meister Eckhart.
Stilte is de muziek van God waarin de werelden zijn gemaakt. Het is die prehistorische leegte die de bron is van alles wat is gecreëerd.
„En de aarde was woest en leeg; en er was duisternis op de bodem.” Genesis 1:1-3.
Elk element van de geschapen wereld belichaamt nog steeds deze oorspronkelijke stilte en weerkaatst deze naar een ontvankelijk hart. Hoor ik het wenkend?
Hoe ontwikkel je innerlijke stilte?
Elke gecreëerde substantie is een echo van The Music. Elk grassprietje, elke boom en elke steen is de incarnatie van The Music. Het zijn de eeuwige Logos die zichzelf openbaren onder het mom van de zichtbare elementen. Elk gecreëerd ding zingt op de melodie van The Silence waar het vandaan kwam.
Volgens Meister Eckhart wordt innerlijke stilte, of innerlijke stilte, niet hersteld door enige inspanning of 'toevoeging' van onze kant, maar eerder door het proces van geleidelijke aftrekking.
„Alles is bedoeld om verloren te gaan, zodat de ziel ongehinderd in het niets kan staan.”
Als ik de wereld van veelheid wil overstijgen en met de Ene wil communiceren, moet ik de innerlijke stilte herwinnen — de Leegte waarin de wereld werd geboren. Dan zal ik in dit ongehinderde niets de Muziek van de Ene gaan horen, geïncarneerd in de vele. De gefragmenteerde wereld zal verdwijnen en alles zal één worden. Net zoals er staat: „God zal alles met alles zijn.”
„Alles wat een mens hier extern in veelvoud heeft, is intrinsiek één. Hier zijn alle grassprieten, hout en steen, alle dingen één. Dit is de diepste diepte.” Meister Eckhart
Stilte nodigt ons uit om terug te keren naar de Ene uit de wereld van veelheid. Gras, hout en steen roepen stilletjes. We luisteren onverzadigd naar hun stemmen, maar weten niet waar we naar luisteren. Maar uiteindelijk luisteren we naar ons ware zelf.
Wat is de nieuwe naam in Openbaring 2:17?
De heilige Catharina rende altijd door de straten van Genua en riep: „Mijn diepste ik is God! Mijn diepste ik is God!” Ook wij horen de roep van het gras en weten diep in ons hart dat het onze geheime naam roept. Het is de naam die God op een witte steen heeft geschreven, en niemand kent hem behalve degene die hem ontvangt.
„Ik zal hem een witte steen geven en op die steen een nieuwe naam geschreven, die niemand kent, behalve degene die hem ontvangt.” Openbaring 2:17.
Die nieuwe naam is onze essentie en het unieke thema dat we spelen in The Music of God. Er is een mysterieuze passage in The Silmarillion die het uiteindelijke doel van de hele schepping voorafschaduwt:
Sindsdien hebben de Ainur nooit meer zo'n muziek gemaakt, hoewel er wel is gezegd dat de koren van de Ainur en de Children of Iluvatar na het einde der dagen een grotere still zullen maken vóór Iluvatar. Dan zullen de thema's van Iluvatar goed worden gespeeld, en het Zijn nemen op het moment dat ze worden uitgesproken, want dan zal iedereen zijn bedoelingen van zijn kant volledig begrijpen, en iedereen zal het begrip van elk van hen kennen, en Iluvatar zal hun gedachten het geheime vuur geven, zeer tevreden.
Deze prachtige profetie verwijst naar het herstel van het ware Zelf — onze geheime Naam. De muziek van de Ainur is misschien geweldig, maar er is een muziek die nog groter is dan die van water, gras en steen.
Het is de muziek van de Ainur en de Children of Iluvatar samen wanneer iedereen zijn of haar geheime naam — het „geheime vuur” van Illuvatar — volledig kent en zich bij het koor voegt door zijn of haar unieke thema te spelen. Alleen dan zullen de thema's van Illuvatar goed worden gespeeld.
Sterker nog, ze zullen Being aannemen op het moment dat ze iets zeggen, want Illuvatar zal hun gedachten het geheime vuur geven. Dit is de essentie van co-creatie — door te worden wie we echt zijn, wordt ieder van ons een uniek thema in de Muziek van God.
Wat betekent het om de dualiteit te overstijgen?
Elk thema komt dus samen in de hemelse harmonie van vele stemmen die één symfonie spelen waarin alle dualiteit wordt overstegen. Velen zullen Eén worden zonder hun unieke Wezen te verliezen. Integendeel, hoe meer ze één worden in The Music, hoe unieker hun rol zal zijn.
Hoe meer ik mijn geheime naam ken, hoe meer ik één ben met de Ander. Dualiteit wordt in mijn Naam overstegen — hoe meer ik mijn thema in De Muziek weef, hoe meer ik ontdek wie ik werkelijk ben en waarvoor ik gemaakt ben. Door één te worden met anderen word ik meer van mezelf.
Wat maakte Einstein tot een genie?
De muziek van stilte horen is geen kwestie van moeite doen, iets toevoegen, iemand worden of nieuwe dingen leren. In feite draait het allemaal om het loslaten van inspanning, aftrekken, onbetamelijk zijn en afleren.
Zoals Meister Eckhart zei:
„Word puur totdat je dit of dat niet meer bent of hebt. Dan ben je alomtegenwoordig en omdat je niet dit of dat bent, zijn alle dingen.”
In dit pure innerlijke niets horen we onze geheime Naam zonder woorden tot ons spreken, worden we mede-scheppers met God en beginnen we dingen nieuw leven in te blazen, waardoor ze Zijn krijgen op het moment dat ze zich uitspreken.
Albert Einstein moet diep op de hoogte zijn geweest van de kracht van innerlijke stilte toen hij zei:
„Ik denk 99 keer na en ik vind niets. Ik stop met denken, zwem in stilte en de waarheid komt naar me toe.”
Opinions and Perspectives
Benieuwd of iemand praktische ervaringen hiermee heeft die ze willen delen?
Het idee dat elk persoon een uniek thema heeft in de universele muziek is prachtig.
Precies mijn ervaring. Hoe harder ik kennis najaag, hoe meer het me ontglipt.
Begin te begrijpen waarom zoveel tradities de nadruk leggen op stilte en afzondering.
De parallel tussen Tolkiens elfen en het menselijk ontwaken is echt tot nadenken stemmend.
Dit heeft volledig veranderd hoe ik denk over de relatie tussen leren en weten.
Nooit nagedacht over stilte als iets dat ons leert in plaats van alleen maar afwezigheid van lawaai.
Het concept van onbelemmerde leegte is zowel mooi als angstaanjagend.
Dit verklaart eigenlijk waarom gedwongen studeren vaak minder effectief aanvoelt dan natuurlijke nieuwsgierigheid.
Ik ben dol op de verbinding tussen stilte en creativiteit. Verklaart veel over het artistieke proces.
Ik vraag me af hoeveel wijsheid we missen door ons leven voortdurend te vullen met lawaai.
Het idee dat ware kennis al in ons zit, is zowel geruststellend als beangstigend.
Ik vind het interessant hoe water steeds terugkomt als een thema in het hele stuk.
Fascinerend hoe dit oude wijsheid verbindt met modern wetenschappelijk genie via Einstein.
Ik denk hier al de hele dag over na. Misschien hebben we het gewoon te druk om onze eigen wijsheid te horen.
Is het iemand anders opgevallen hoe de natuur dit soort innerlijke rust lijkt te faciliteren?
Het stuk over worden wie we werkelijk zijn door stilte is echt krachtig.
Ik wou dat ons onderwijssysteem een aantal van deze ideeën over innerlijke stilte zou opnemen.
Ik heb meditatie nooit eerder begrepen, maar dit artikel helpt het logischer te maken.
Dit doet me denken aan wat er gebeurt als ik schrijf. De beste woorden komen als ik niet zo hard mijn best doe.
Misschien gaat het er niet om het leren volledig af te wijzen, maar om de juiste balans te vinden met innerlijke stilte.
Ik worstel echt met het concept dat leren niet de weg naar kennis is. Het lijkt contra-intuïtief.
Het idee dat de waarheid komt wanneer we stoppen met ernaar te zoeken is paradoxaal maar diepgaand.
Ik waardeer hoe dit onze gebruikelijke manier van denken over kennisverwerving uitdaagt.
Soms heb ik het gevoel dat het moderne onderwijs het helemaal verkeerd aanpakt. We proppen geesten vol in plaats van ze te openen.
De connectie met de mythologie van Tolkien voegt zo'n mooie laag van betekenis toe aan dit concept.
Vindt iemand anders het ironisch dat we het hier allemaal over stilte hebben?
Het deel over dat elke persoon een geheime naam heeft, raakte echt iets dieps in me.
Interessant hoe stilte wordt beschreven als muziek. Ik heb er nog nooit zo over nagedacht.
Dit verklaart waarom ik mijn beste ideeën onder de douche of tijdens het alleen wandelen krijg.
Het idee van aftrekken in plaats van optellen is fascinerend. We proberen altijd meer toe te voegen, terwijl we misschien minder nodig hebben.
Is het iemand anders opgevallen hoe het artikel stilte verbindt met creativiteit? Dat raakte me echt.
Ik heb net 5 minuten in stilte gezeten na het lezen hiervan. Ik voel me nu al meer gecentreerd.
Eens. Het is niet het een of het ander. Zowel externe kennis als innerlijke wijsheid hebben waarde.
Ik weet niet zeker of ik dit helemaal geloof. Het lijkt erop dat we zowel actief leren als innerlijke stilte nodig hebben.
Ik mediteer al jaren en kan het bevestigen: hoe minder ik probeer, hoe meer ik begrijp.
Het stuk over afleren in plaats van leren daagt mijn hele kijk op onderwijs uit.
Ik vraag me af of dit de reden is waarom zoveel grote denkers door de geschiedenis heen tijd in afzondering doorbrachten.
De vergelijking met het proces van Einstein is interessant. Zelfs wetenschappelijk genie lijkt innerlijke stilte te vereisen.
Dit artikel spreekt me echt aan. Ik heb altijd het gevoel gehad dat onze moderne wereld te lawaaierig is om onze innerlijke wijsheid te horen.
Het idee dat ware kennis van binnenuit komt in plaats van externe bronnen is behoorlijk radicaal als je erover nadenkt.
Ik vind het juist verfrissend dat het geen stapsgewijze instructies geeft. Dit is niet iets dat je kunt reduceren tot een formule.
Maar hoe bereik je deze stilte eigenlijk? Het artikel is vrij vaag over praktische stappen.
Innerlijke stilte heeft mijn leven volledig getransformeerd. Toen ik eenmaal leerde mijn geest tot rust te brengen, werd alles duidelijker.
De connectie tussen water en ontwaken in de Tolkien-referentie is prachtig. Er nooit eerder op die manier over nagedacht.
Heeft iemand anders moeite met het daadwerkelijk vinden van deze innerlijke stilte? Mijn geest blijft maar racen.
Ik ben dol op dat citaat van Meister Eckhart over de enorme stilte in ons. Het voelt zo waar voor mijn eigen ervaring.
Dit doet me zo denken aan meditatie. Hoe meer ik probeer inzichten te forceren, hoe meer ze me ontglippen.
Wat me het meest opvalt, is hoe water deze innerlijke stilte lijkt te versterken. Er moet iets speciaals zijn aan de reflecterende en vloeiende aard ervan.
Interessant perspectief, maar ik ben het er niet mee eens dat leren geen waarde heeft. Zeker kennis en innerlijke stilte hebben beide hun plaats in het begrijpen van de waarheid?
Het stuk over Einstein die in stilte zwemt, resoneert echt met me. Ik heb mijn beste inzichten gehad als ik stopte met zo hard proberen dingen uit te zoeken.
Ik vind het fascinerend hoe stilte meer waarheid kan onthullen dan eindeloos studeren of denken. Soms moeten we gewoon stil zijn en wijsheid op natuurlijke wijze laten ontstaan.