„Bridgertonowie”: przebojowa adaptacja powieści z czasów regencji od Netflixa
W Boże Narodzenie 2020 roku Netflix miał premierę Bridgerton, 8-odcinkowego serialu osadzonego w Regency Era England (1795-1837) szturmem podbił świat. Osie czasu Twittera wybuchły rozmową na temat nowej serii. Spektakl został oklaskiwany za zaprezentowanie epoki Regencji współczesnej publiczności poprzez wciągające opowiadanie historii, wybór castingu w ślepym barwniku, piękne kostiumy i wyszukane dekoracje, a nawet zabawne odtwarzanie nowoczesnych piosenek popowych w utwory współczesnej muzyki. Fani Pride & Prejudice Jane Austen będą u wielbiać tę serię, ponieważ po raz kolejny zostaną przeniesione przez erę jej powieści w innym romansie.
Ten oryginał Netflix został stworzony przez Chrisa Van Dusena i wyprodukowany przez Shondę Rhimes, której prace obejmują słynny serial Grey's Anatomy and Scandal.
Ponadto narratorem serii, Lady Whistledown, jest nikt inny jak Julie Andrews, najbardziej znana z roli Marii von Trapp w The Sound of Music.Bridgerton opowiada historię młodej Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor), najstarszej córki rodziny Bridgerton, która zadebiutowała w społeczeństwie i teraz szuka męża. Jednak większość zalotników, którzy dzwonią do jej rodzinnego dworu, nie jest tym, czego szuka, ale potem wchodzi do księcia Simona Bassetta (Regè-Jean Page) na balu.
Książę, wręcz przeciwnie, nie szuka żony i stara się unikać małżeństwa za wszelką cenę. W ten sposób, obaj zawarli umowę: udają, że zalotają, aby udaremnić obawy opiekuna księcia, że nigdy się nie ożeni, jednocześnie wzbudzając zainteresowanie Daphne u lepszych zalotników.
Jego premiera angażowała i zaszokowała widzów każdym odcinkiem. Podczas gdy większość utworów z okresu Regency zachowuje czystą i „właściwą” wizję tego, jak wyglądało życie w tamtej epoce, Bridgerton usunął to, rzucając ciemniejszy, dziki odcień. Seksualność, znęcanie się nad rodziną, poleganie kobiet na krewnych płci męskiej, i inne konflikty niszczą często fantazjowany okres czasu i przybliżają go do rzeczywistości, jak to było żyć w takim czasie.
Za pięknymi jedwabnymi i koronkowymi sukniami oraz tętniącymi życiem ogrodami rekreacyjnymi kryje się prawdziwy świat radzenia sobie z restrykcyjnym społeczeństwem. Wtedy nie wszystko było prostsze. W rzeczywistości były trudniejsze, zwłaszcza dla kobiet.
Jednak najbardziej szokujące dla wielu widzów jest fakt, że Bridgerton opiera się na serii powieści romantycznych, które zaczęły się publikować w 2000 roku.
Początki Bridgerton
Powieść, na której opiera się pierwszy sezon Bridgerton, to Książę i ja Julii Quinn, opublikowana prawie 20 lat przed jej adaptacją na ekran. Jest to pierwsza z ośmiu książek z serii Bridgerton Family, z których każda książka podąża za każdym dzieckiem Bridgerton: Anthony'ego, Benedykta, Colina, Daphne, Eloise, Francescy, Gregory'ego i Hiacynta.
Teraz płodna pisarka romansów, Julia Quinn jest jedną z zaledwie 16 autorów, którzy zostali członkiem Romance Writers of America's Hall of Fame. Dodatkowo, zdobyła nagrodę RITA organizacji za trzy swoje powieści. Jednak nie zaczęła starać się być pisarką.
Absolwentka Uniwersytetu Harvarda, ukończyła historię sztuki i studiowała w szkole medycznej, kiedy napisała swoje pierwsze powieści. Swoją pierwszą powieść opublikowała w wieku 24 lat, kiedy była bardzo poszukiwana przez firmy wydawnicze na aukcji, rzadkość dla pierwszych pisarzy, ale nadal pracowała nad szkołą medyczną. Była w Yale School of Medicine, kiedy ukazała się jej trzecia książka, i wtedy Julia Quinn postanowiła rzucić skalpel i zostać pełnoetatowym pisarzem.
Od tego czasu opublikowała 38 powieści. Quinn ma wiele serii, z których wszystkie są romantycznymi elementami z epoki. Obecnie są one przetłumaczone na 35 języków i są szeroko dostępne na całym świecie, nawet w Japonii i Wietnamie. To nie jedyna rzecz niezwykła w niej: rywalizowała nawet i wygrała nagrodę główną w wysokości 79 000 dolarów od The Weakest Link w 2001 roku za swoje umiejętności we wszystkim, co literackie i brytyjskie. Jak powiedziano w jej oficjalnej biografii, „Julia Quinn uwielbia rozwiać mit, że inteligentne kobiety nie czytają (ani nie piszą) romansów”.
Opinions and Perspectives
Ten serial naprawdę udowadnia, że kostiumowe produkcje nie muszą być sztywne ani nudne.
Każdy odcinek jest jak rozpakowywanie pięknie ozdobionego prezentu.
Sposób, w jaki podchodzą do elementów romansu, jest zarówno gustowny, jak i pełen pasji.
Imponujące jest, jak zachowują historyczną atmosferę, jednocześnie odnosząc się do współczesnej wrażliwości.
Doceniam to, jak nadają głębi postaciom, które mogłyby być prostymi stereotypami.
Serial naprawdę zmusza do myślenia o tym, jak presja społeczna na kobiety nie zmieniła się tak bardzo, jak mogłoby się wydawać.
To fascynujące, jak stworzyli to alternatywne historyczne uniwersum, które wydaje się zarówno znajome, jak i świeże.
Za każdym razem, gdy go oglądam, zauważam nowe szczegóły w scenografii i kostiumach.
Uwielbiam to, jak zachowują epokę, jednocześnie czyniąc ją dostępną dla współczesnych widzów.
Sposób, w jaki podchodzą do rynku małżeńskiego, przypomina mi trochę współczesne aplikacje randkowe!
Każda postać wydaje się być dobrze rozwinięta, nawet te, które nie pojawiają się zbyt często na ekranie.
Czasami zastanawiam się, co ludzie z epoki regencji pomyśleliby o tej interpretacji.
Cała produkcja wydaje się być listem miłosnym zarówno do dramatów kostiumowych, jak i nowoczesnej telewizji.
Przyglądam się ponownie scenom, tylko po to, żeby dostrzec wszystkie piękne szczegóły tła.
To niesamowite, jak stworzyli tak bogaty świat, pozostając wiernym duchowi książek Quinn.
Te sceny na promenadzie sprawiają, że chciałbym, żebyśmy nadal mieli tak rozbudowane zwyczaje społeczne.
Sposób, w jaki łączą nowoczesną muzykę z epoką, jest bardzo sprytny i znaczący.
Serial z pewnością wzbudził na nowo zainteresowanie powieściami historycznymi o romansach.
Uwielbiam, jak równoważą romantyczną fantazję z mroczniejszymi, bardziej realistycznymi elementami.
Dbałość o szczegóły w scenach tanecznych jest niesamowita. Ci choreografowie zasługują na większe uznanie.
Serial naprawdę pokazuje, jak romans jako gatunek może poruszać poważne kwestie społeczne.
Najbardziej imponuje mi to, jak utrzymują napięcie, mimo że wielu widzów zna książki.
Sposób, w jaki traktują różnice klasowe i wspinaczkę społeczną, wydaje się bardzo aktualny dzisiaj.
Czy ktoś jeszcze zauważył, że po obejrzeniu kilku odcinków mówi bardziej formalnie?
Serial oddaje esencję gatunku romansu, jednocześnie pięknie podnosząc go na wyższy poziom w telewizji.
Czytanie o pochodzeniu Julii Quinn naprawdę pokazuje, że nie trzeba podążać konwencjonalną ścieżką do sukcesu.
Wartość produkcyjna jest niesamowita. Każda klatka wygląda jak piękny obraz.
Doceniam, jak pokazują różne rodzaje małżeństw i związków, nie tylko główny romans.
Chemia między głównymi aktorami jest niesamowita, ale to aktorzy drugoplanowi naprawdę sprawiają, że serial błyszczy.
Ścieżka dźwiękowa jest absolutnie genialna. Kto by pomyślał, że Ariana Grande może brzmieć tak idealnie w dramacie kostiumowym?
Fascynujące jest, jak stworzyli tę alternatywną historię, w której rasa nie jest barierą w wyższych sferach.
Serial sprawia, że chcę dowiedzieć się więcej o prawdziwej historii epoki regencji. Macie jakieś dobre rekomendacje książkowe?
Jestem szczególnie pod wrażeniem tego, jak traktują intymne sceny z taką troską, a jednocześnie utrzymują je w gorącym klimacie.
Kostiumograf zasługuje na wszystkie nagrody. Garderoba każdej postaci opowiada własną historię.
Sposób, w jaki łączą romans historyczny z nowoczesną wrażliwością, przypomina mi to, co Hamilton zrobił dla teatru muzycznego.
Zaangażowanie Julie Andrews jako narratorki Lady Whistledown to strzał w dziesiątkę. Dodaje to plotkom powagi.
Serial naprawdę uwypukla, jak restrykcyjne było życie kobiet w tamtej epoce, pomimo wszystkich tych wspaniałych sukien i bali.
Uwielbiam to, jak każde rodzeństwo Bridgerton ma tak odrębną osobowość. Dynamika rodzinna jest tak dobrze napisana.
Kontrast między fasadą uprzejmego społeczeństwa a skandalicznym podbrzuszem Londynu regencji jest tak dobrze zrobiony.
Czy ktoś jeszcze uważa, że wyszukane fryzury zasługują na własną kategorię nagród? Są praktycznie osobnymi postaciami!
Serial z pewnością ma swoje wady, ale jest niezaprzeczalnie zabawny. Nie mogę się doczekać następnego sezonu.
Historia sukcesu Julii Quinn jest naprawdę inspirująca. Od szkoły medycznej do bestsellerowej autorki to niezła podróż!
Sposób, w jaki przedstawiają presję na młode kobiety, by dobrze wyszły za mąż, wydaje się zaskakująco istotny dla współczesnej kultury randkowej.
Czy możemy porozmawiać o tym, jak przełomowe jest to, że ta seria romansów odniosła tak duży sukces w głównym nurcie?
Scena, w której tańczą do Wildest Dreams, zawsze mnie wzrusza. Taki sprytny sposób na pokonanie luki czasowej.
Uważam, że to genialne, jak udało im się sprawić, by dramat kostiumowy wydawał się tak świeży i aktualny, nie tracąc przy tym esencji epoki.
Cała koncepcja Lady Whistledown przypomina mi współczesne blogi plotkarskie. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają!
Shonda Rhimes naprawdę przeszła samą siebie z tą adaptacją. Ma cały dramat Chirurdzy, ale w zupełnie innym otoczeniu.
Z całym szacunkiem nie zgadzam się z wcześniejszymi komentarzami na temat dokładności historycznej. To wyraźnie ma być fantastyczna wersja epoki regencji.
Moją ulubioną rzeczą w serialu jest to, jak równoważy dramat z momentami prawdziwego humoru. Dynamika rodzinna wydaje się tak realna.
Dbałość o szczegóły w scenografii jest niesamowita. Dom każdej rodziny naprawdę odzwierciedla ich osobowość i status.
Właściwie zaczęłam czytać książki dzięki serialowi i teraz jestem wciągnięta. Styl pisania Quinn jest tak zabawny.
Te pikantne sceny zdecydowanie nie są dramatem kostiumowym twojej babci! Shonda Rhimes naprawdę wie, jak przesuwać granice.
Sposób, w jaki traktują rasę w serialu jest interesujący, ale chciałbym, żeby głębiej zbadali kontekst historyczny.
Wiadomość, że Julia Quinn wygrała w The Weakest Link sprawia, że kocham ją jeszcze bardziej. Ona naprawdę zna brytyjską historię!
Rozumiem wybory artystyczne, ale uważam, że niektóre z modernizacji posuwają się za daleko i wybijają mnie z epoki.
Porozmawiajmy o tych niesamowitych scenach balowych! Choreografia i kostiumy razem były po prostu magiczne.
Sukces Bridgertonów naprawdę udowadnia, że powieści romantyczne zasługują na więcej szacunku w świecie literackim. Pisanie Julii Quinn jest sprytne i wciągające.
Uwielbiam to, jak serial porusza kwestie takie jak prawa kobiet i ograniczenia społeczne, zachowując jednocześnie swój romantyczny rdzeń.
Po przeczytaniu wszystkich ośmiu książek, jestem naprawdę podekscytowana, aby zobaczyć, jak zaadaptują historie innych rodzeństwa. Książka o Benedykcie jest moją ulubioną.
Wybory muzyczne naprawdę mnie początkowo zbiły z tropu, ale teraz nie mogę przestać słuchać tej instrumentalnej wersji Thank U, Next!
Całkowicie się nie zgadzam, że niedokładności historyczne są akceptowalne. Możemy uczynić produkcje historyczne dostępnymi bez całkowitego lekceważenia norm społecznych epoki.
Julie Andrews jako Lady Whistledown to tak inspirująca obsada. Jej głos dodaje idealnej dawki skandalu i wyrafinowania do narracji.
Właściwie wolę książki od serialu. Jest coś w stylu pisania Quinn, co naprawdę ożywia postacie w inny sposób.
Obsadzenie Regé-Jean Page'a jako księcia było absolutnie idealne. Jego chemia z Phoebe Dynevor sprawiła, że serial jest tym, czym jest.
Chociaż lubię ten serial, uważam za problematyczne, jak romantyzują pewne kontrowersyjne sceny z książki. Niektóre fragmenty sprawiły, że poczułam się dość nieswojo.
Czy ktoś jeszcze uważa za fascynujące, że Julia Quinn studiowała medycynę na Yale, kiedy zaczęła pisać te powieści? Co za zmiana kariery!
Czytałam książki Julii Quinn lata temu i byłam sceptyczna co do adaptacji, ale naprawdę uchwycili esencję historii, dodając własny kreatywny akcent.
Serial zdecydowanie pozwala sobie na swobody z dokładnością historyczną, ale w rzeczywistości doceniam, jak uczynili go bardziej dostępnym dla współczesnej publiczności. Zróżnicowana obsada była odświeżająca.
Właśnie skończyłam oglądać Bridgertonów i jestem absolutnie zachwycona! Kostiumy i scenografia zapierają dech w piersiach. Czy ktoś jeszcze zauważył, jak włączyli nowoczesne popowe piosenki do klasycznych aranżacji?