Waarom het tijd is voor een Harry Potter-remake, en waarom deze geanimeerd zou moeten zijn

In een wereld vol onoriginele remakes, remasters en sequels, als je ze niet kunt verslaan, doe dan mee. Een van die franchises die volgens mij klaar is en die echt baat zou hebben bij de remake-behandeling, is Harry Potter. Ik wil graag pleiten voor een geanimeerde remake en verschillende suggesties hebben voor stemacteurs voor bepaalde personages.

De live-actiefilms, hoewel leuk en ongelooflijk populair, zijn uiterst gebrekkig in hun interpretatie van pagina tot scherm. Ik respecteer dat regisseurs rekening moeten houden met de looptijden, het budget en het optimaliseren van de visualisatie, maar dat gaat helaas ten koste van het weglaten van belangrijke scènes, plot en dialogen die het verhaal uitwerken voor een kijker die de boeken niet heeft gelezen.

Dat zou mij niet moeten gebeuren, want een nieuwkomer krijgt niet noodzakelijk de juiste ervaring. Ik heb altijd het gevoel gehad dat als je een regisseur bent die een auteursboek bewerkt, je de tekst moet respecteren zoals die geschreven is, en dat je creatie niet aan jou is om aan te passen of te proberen te verbeteren. Denk aan 'The Hobbit'.

Ik ben hier niet om de originele films te bashen en ik waardeer het dat verschillende regisseurs graag hun eigen stijl en flair aan hun films geven, maar de regiewijzigingen hebben ervoor gezorgd dat de Harry Potter-serie er als geheel onder lijdt.

Samenvattend: de eerste twee, geregisseerd door Chris Columbus, waren bijna woord voor woord, scène voor scène perfect, met minimale weglatingen die de verhalen zoals ze geschreven waren enorm vertelden. Een geweldige locatie, rekwisieten en kostuums, en tot op de dag van vandaag voelen ze nog steeds magisch aan.

Alfonso Cuaron regisseerde 'Prisoner of Azkaban' en het was als een schokkende noot in een symfonie. Plotseling was het kasteel veranderd en had een somber filter, er was een vreemde gammele houten brug uit het niets, de hut van Hagrid en de Whomping Willow waren mijlenver weg, en de studenten droegen allemaal hun dreuzelkleding. Verschillende plotpunten werden over het hoofd gezien, maar ze maakten ruimte voor willekeurige onzin.

Ze voegden er een pratend Jamaicaans gekrompen hoofd aan toe, maar ze konden geen tien seconden nodig hebben om uit te leggen dat Moony, Wormtail, Padfoot en Prongs in feite Remus, Peter, Sirius en James waren, en dat Harry's Patronus een hert was omdat dat het dier was waar zijn vader in veranderde.

Helaas heeft die trend van weglaten zich doorgezet in 'The Goblet of Fire', nu en vanaf dat moment geregisseerd door David Yates. De plot van 'The Goblet of Fire' is fenomenaal en elegant uitgevoerd, maar de film neemt het 'whodunnit'-element meteen weg, mist personages volledig en heeft nog steeds die onaantrekkelijke trend van de dreuzelkleding overal.

De dreuzelkleding zit me dwars omdat het de gewillige opschorting van het ongeloof wegneemt dat dit eigenlijk jonge heksen en tovenaars in opleiding zijn, maar dat ze eruit zien als vluchtelingen uit de jaren 40. De medewerkers van het ministerie zien er allemaal uit als Victoriaanse politici en lijken op geen enkele manier op tovenaars. Volwassen tovenaars in de boeken hebben op hilarische wijze geen voeling meer met dreuzelmode en dragen bizarre combinaties wanneer ze proberen op te gaan in de mode.

De andere vier films doen er goed aan om het vet van de boeken af te snijden voor de looptijd, maar de eerder genoemde zwakheden zijn er nog steeds. Gedurende de serie is er ook het houten acteerwerk en de slechte weergave van regels van de kinderen, met lastige pauzes tussen de dialogen waardoor het klinkt als een eerste conceptlezing en ze zich hier en daar regels herinneren, en soms klinken alsof ze lezen uit een teleprompter.

Er zijn overdreven actieve wenkbrauwbewegingen van een bepaalde hoofdrolspeler om te proberen er goed uit te zien als acteur, maar uiteindelijk ziet het eruit als de kinderen uit de oude Cadbury-advertentie:

Nu heeft een geanimeerde remake niets anders dan voordelen die deze fouten kunnen verbeteren en toch een oud en nieuw publiek kunnen aantrekken. Ten eerste kun je met een CGI-formaat de Hogwarts-kaart precies zo maken als hij eruit moet zien, zonder dat je het terrein hoeft te wijzigen of decorstukken of rekwisieten hoeft te maken.

Ten tweede is het lastig om kinderen te casten voor een project van zeven tot tien jaar. Ze zien er misschien uit als de personages waarvoor je ze nu cast toen je elf was, maar de puberteit is een dobbelsteen.

Wat wil zeggen dat ze er over twee tot drie jaar zo uitzien? Wat als Harry een stuk groter wordt dan Ron als Ron wordt beschreven als de grootste? Terwijl je met animatie de groei van de kinderen in het juiste tempo kunt controleren.

Je kunt jonge kinderen casten die echt getalenteerde stemacteurs zijn die perfect zijn voor een rol, ondanks hoe ze eruit zien. Een prepuberale Harry zou in theorie een vrouwelijke actrice kunnen zijn: kijk naar Bart Simpson. De Weasley-kinderen hoeven niet per se roodharig te zijn, en je kunt een paar tweelingen casten die echt grappig zijn.

Ten derde heeft stemacteurs het voordeel dat ze al hun audiodialogen in één keer kunnen opnemen voor alle zeven of acht films, in plaats van elk jaar wanneer leeftijd of timing een rol spelen. Dan zou je de audio naar behoefte in elke film kunnen hakken.

Het belangrijkste is dat animatie consistent kan zijn. Het kasteel, personages met een prothese, normale karakters en CGI-personages zien er op het scherm niet allemaal apart van elkaar uit, omdat ze dan allemaal hetzelfde CGI-formaat hebben.

Er is ook een magisch element met animatie, een Disney-, Pixar- of Dreamworks-gevoel dat zowel kinderen als volwassenen zal aanspreken. Geanimeerde personages zorgen voor beter speelgoed en koopwaar, omdat ze in de eerste plaats bedoeld zijn voor kinderen. Een nieuwe reeks videogames met dezelfde animatiestijl zou de verkoop domineren. En iedereen gaat massaal naar een Harry Potter-film kijken.

Kortom, het zou minder kosten om te maken omdat je niet zoveel mensen nodig zou hebben om het te maken. Je zou onnoemelijke hoeveelheden inkomsten genereren met de films, games en merchandise en zolang je het boekplot, de scènes en de dialoog van dichterbij volgt, zorg je niet alleen voor iets nieuws dat niet in de films is vertoond, maar krijg je ook weinig of geen kritiek van enthousiaste boekfans. Het zou nieuwe diepgang bieden voor nieuwkomers of voor mensen die de originele films hebben gezien maar de boeken niet hebben gelezen.

De slotscène met de strijd tussen Harry en Voldemort is bijvoorbeeld absoluut perfect in de boeken: Harry legt rustig aan Voldemort uit hoe hij hem heeft verslagen en hoe de Oudere Wand van hem is, noemt hem 'Tom' om hem boos te maken, en wordt omringd door al zijn vrienden en bondgenoten in de Grote Zaal.

Het is een belangrijke scène omdat het laat zien hoe Harry's liefde, mededogen en loyaliteit hem vrienden hebben gemaakt, wat zijn kracht en macht over Voldemort benadrukt; van wie wordt aangetoond dat zijn isolement zijn zwakte en uiteindelijk zijn ondergang is. Geen vreemde val die het gezicht samenvoegt waarvan een anonieme filmmanager dacht dat die beter was.

Hier zijn enkele suggesties voor stemacteurs die volgens mij geschikt zijn voor bepaalde rollen voor de remake van Harry Potter:

Albums Perkamentus: Anthony Hopkins/Liam Neeson/Stephen Fry/Patrick Stewart

Perkamentus is voor mij het belangrijkste om goed te doen, omdat hij VEEL dialogen voert, er wordt beschreven dat hij een rijke, diepe stem heeft en het verhaal vooruit helpt, dus hij heeft een voorbeeldige presentatie nodig en er een geweldige acteur voor heeft. Daarom heb ik de meeste suggesties gedaan.

Om te beginnen met mijn favoriete kandidaat, wordt Anthony Hopkins voor altijd beschouwd als de meest welbespraakte, erudiete, ervaren Britse thespian voor zijn rol als Hannibal Lecter. Na het lezen van Perkamentus en Lecter zijn er grote overeenkomsten tussen de twee wat betreft hun charme, woordenschat, humor en goede manieren. Warme, vriendelijke bariton, toewijding en toewijding maken Hopkins de perfecte Perkamentus voor mij.

Liam Neeson heeft ook een rijke, diepe stem die een beetje dreiging met zich meebrengt die perfect zou zijn om de actiescènes van Perkamentus angstaanjagend over te laten komen voor Voldemort. Denk aan het telefoongesprek in 'Taken'. Er zit ook kracht en warmte in: denk aan Aslan uit de 'Narnia'-serie.

Stephen Fry vertelt duidelijk de audioboeken en heeft de rol dus in zekere zin al gespeeld. Maar meer dan dit denk ik dat hij de warme, vriendelijke Perkamentus kan brengen die we allemaal kennen en liefhebben. Het kan geen kwaad dat hij een bron van wijsheid is, zoals de voorgestelde rol. Patrick Stewart lijkt op Hopkins wat betreft zijn baritonthespiaanse roots en heeft een warme lach in zijn stem die, net als Stephen Fry, de warme manier van Perkamentus zou overbrengen.

Hagrid: Sean Bean

Hoewel Robbie Coltrane visueel perfect is, kan ik na het lezen van zijn dialoog zien dat Hagrid uit mijn buurt komt. Er is een duidelijk Midlands/Sheffield-accent dat Robbie Coltrane niet helemaal tot zijn recht heeft gebracht.

Hij neigde soms meer naar een Devonshire-accent.

Severus Sneep: Jeremy Irons

Het zou natuurlijk Alan Rickman moeten zijn. Hij is geboren voor die rol en zijn optreden is het enige constante plezier om naar te kijken gedurende de hele originele serie.

Hij is onvervangbaar. Jeremy Irons heeft zijn eigen zijdezachte, schurkachtige stem, die rijkelijk wordt gebruikt als Scar in 'The Lion King', die te danken zou kunnen zijn aan de ijzige, sarcastische manier van doen van Sneep. Irons heeft trouwens overtuigend werk verricht door de broer van Alan Rickmans personages te spelen in 'Die Hard 3'.

Sirius Zwart: James McAvoy

McAvoy is precies de juiste leeftijdscategorie om Harry's mentor/peetvader/oudere broer te spelen. Hij is energiek en welbespraakt en heeft de veelzijdigheid om zowel ruig als elegant te klinken. Dat gezegd hebbende, zou Gary Oldman welkom zijn om de rol opnieuw op zich te nemen.

Remus Lupin: Ewan McGregor

McGregor, een andere mentor van Harry, kan een vriendelijke lerarenstem aannemen, zoals hij deed als Obi-Wan Kenobi voor de jonge Anakin in 'Star Wars'. Ik denk dat hij een welkome keuze zou zijn voor Lupin.

Arthur en Molly Weasley: Robert Lindsay en Zoe Wanamaker

Hoewel ik me realiseer dat Zoe Wanamaker Madam Hooch speelde in 'The Philosophers Stone', was haar chemie met Robert Lindsay in 'My Family' ongelooflijk om naar te kijken.

Ik heb nog nooit een zo overtuigend stel op het scherm gezien, en ik heb het gevoel dat hun dynamiek een herkenbare realiteit heeft die iedereen in een of andere vorm kan herkennen: hij de geïrriteerde vader met kippenvel en zij de dominante maar goedhartige matriarch zouden zorgen voor een perfecte reüniedynamiek.

Harry Potter 13-17 jaar: Tom Holland

Niet noodzakelijk, afhankelijk van hoe getalenteerd een jong kind kan worden gevonden voor de rol, maar Nederland kan die stem van midden in de tienerjaren overnemen, zoals hij deed in 'Onward' en 'Spies in Disguise'. Het kan geen kwaad dat elke film waar zijn naam aan gekoppeld is, in goud verandert.

Rufus Scrimgeour: Charles Dance

Hoewel zijn ministeriële benadering en ethiek misplaatst zijn, is Scrimgeour een no-nonsense, strenge en machtige man. Charles Dance heeft de perfecte stem gezien zijn soortgelijke rol als Tywin Lannister in 'Game of Thrones'. Scrimgeour wordt ook wel omschreven als een 'oude leeuw', wat gezien het House-symbool van zijn personages in 'Thrones' ook van toepassing zou kunnen zijn op Dance.

James Potter: Daniel Radcliffe

Daniel Radcliffe toonde al eerder interesse om de rol van James Potter te spelen, en dat zou een mooie knipoog zijn naar de originelen. Het helpt dat zijn acteerwerk enorm is verbeterd sinds hij ouder is geworden. Ik vond hem geweldig in 'Horns' en meer recent 'Miracle Workers'.

Kortom, de grond is meer dan vruchtbaar voor een geanimeerde remake van Harry Potter, om de magie te heroveren met geweldige stemacteurs, gloednieuwe dialogen en scènes, zelfs als de grotere boeken in twee delen worden uitgebreid om de verhalen tot hun recht te laten komen.

De boeken zijn perfect, maar de huidige films die we moeten vertegenwoordigen zijn dat niet. Er zijn onbeperkte mogelijkheden voor visuele grootsheid in de vorm van een consistent Hogwarts-kasteel en schoolgewaden; waarbij de wezens en spreukeffecten allemaal in dezelfde animatiecategorie vallen.

Als ik wist dat er een geanimeerde Philosopher's Stone op komst was, met Anthony Hopkins als Perkamentus, Sean Bean als Hagrid en Jeremy Irons als Sneep, zou ik me weer tien jaar oud voelen.