Diuna: Co było dobrego, a co złego w adaptacji z 2021 roku?

Film Dune z 2021 roku w reżyserii Denisa Villeneuve'a jest adaptacją powieści science fiction Franka Herbeta z 1965 roku o tym samym tytule. Historia otacza Paula Atreidesa, syna księcia Leto, i jego konkubinę Bene Gesserit Lady Jessicę.

Paul jest bardzo inteligentny jak na swój wiek i zaczyna prezentować również inne prezenty, prowadząc luksusowe i wygodne życie na Caladan, jego rodzimej planecie. Wszystko to się zmienia, jednak, gdy jego ojciec ma za zadanie przejąć produkcję przypraw na planecie deserowej Arrak is.

W porównaniu do Caladan, Arrakis jest niezwykle trudnym środowiskiem, w którym najcenniejszą własnością mieszkańców jest woda i gdzie piaskowce wędrują pod piaskiem.

Niestety, przeniesienie księcia i jego rodziny do Arrakis jest częścią większego spisku mającego na celu zniszczenie rodziny Atreides i po brutalnym zaatakowaniu przez żołnierzy Harkonnen należących do barona, Paul i jego matka muszą przeżyć samotnie na pustyni.

Ich jedyną nadzieją są ludzie pustyni znani jako Fremen i szansa, że Paweł jest wybranym, o którym mowa w proroctwie Bene Gesserit.

Kinematografia

Od samego początku filmu nacisk kładziony jest na wodę. Operator zdjęć Grieg Fraser, znany z Rogue One i Lion, oraz Denis Villeneuve wydają się bardzo ostrożnie komponować sceny, aby podkreślić piękno i obfitość wody na Caladanie za pomocą ujęć deszczu, kałuż, jezior, morza, a nawet szklanek wody.

Paul odkrywa więcej o sobie po tym, jak konfrontuje się z matką na zewnątrz w gęstej mgle, która dla mnie reprezentowała sposób, w jaki jego życie na Kaladanie, planecie wodnej, chroniło Pawła przed jego prawdziwym ja lub celem.

Wszystko to zestawione jest z widokami Arrakis z rozległymi pustyniami, ogromnym upałem, suchością i oczywiście piaszczystymi wydmami. Pomaga to umocnić ideę, że Caladan jest przeszłością, a Arrakis przyszłością, a co ważniejsze, że nadchodzi zmiana i miał miejsce podżegający incydent, którego nie można zig norować.

Partytura muzyczna

Jak zwykle, partytura Hansa Zimmera idealnie pasuje do filmu i wydaje się odzwierciedlać stan umysłu Paula przez cały czas. Jest coś sennego i eterycznego w muzyce, kiedy Paula po raz pierwszy widzimy wizje Arrakisa i Chani, podczas gdy opuszcza Caladan, jest to mniej pewne, ale bardziej zdecydowane.

Partytura Zimmera jest tak subtelna, gdy Paul przechodzi przez Gom Jabbar, ale zmienia scenę z czegoś, co mogło być znośne, na coś całkowicie rozdzierającego do oglądania, wzmacniając zarówno ból Paula, jak i emocjonalne zamieszanie Jessiki.

Kiedy Paul pokonuje ból i przechodzi do bycia bliżej Kwisatza Haderacha, muzyka już się nie ukrywa, ale wychodzi z pełnym wrażeniem, podkreślając scenę jako decydujący moment w filmie.

Jednym z elementów partytury Zimmera, który jest szczególnie przejmujący, jest użycie dud podczas sceny, w której rodzina Atreides i ich ludzie przybywają do Arrakis. Gdy drzwi statku otwierają się na planecie, widać człowieka grającego na dudach, a instrument nadal mocno pojawia się w całej scenie.

Ze względu na powiązania dud z wojskiem i nabożeństwami pamięci, użycie tego instrumentu wydaje się zapowiadać późniejszą inwazję i śmierć ludzi Atreidów z rąk Harkonenów. Zdaje się, że zanim wylądują na Arrakis, już nie żyją.

CGI

Każda rodzina i technologia ludzi otrzymała odrębną estetykę, dzięki czemu łatwo jest na pierwszy rzut oka stwierdzić, które statki i sprzęt należą do kogo. Chociaż czasami wyglądają zbyt czysto, jakby wyszły z gry wideo. Szczególnie ornitoptery wyglądają świetnie i jak wyobrażam sobie, że pojawią się na podstawie opisów Herberta na ich temat w powieści.

Robaki są również dobrze zrobione i unikają wyglądu zbyt czystego, jakby wyszły z gry wideo w porównaniu do statków. Mają brudny, chaotyczny wygląd, dzięki czemu wydają się bardziej realistyczne i niebezpieczne.

Byłem również pod wrażeniem sposobu prezentacji tarcz. W adaptacji Davida Lyncha, ze względu na ówczesne ograniczenia technologii, tarcze wyglądały bardziej jak należały do Minecrafta niż do eposu science fiction, ale w Villeneuve tarcze są gładkie i sprawiają wrażenie, że mogą być wiarygodną technologią używaną w przyszłości.

David Lynch v Denis Villeneuve

Adaptacja Dune z 2021 roku nie jest pierwszą próbą przeniesienia eposu science fiction Franka Herberta na duży ekran, reżyser David Lynch wyprodukował swoją wersję w 1984 roku. Lynch podejmuje godny podziwu wysiłek, aby wcisnąć monolit science fiction do jednego filmu; niestety, nie odniósł całkowitego sukcesu.

Pierwsza połowa filmu jest dość wierna powieści, w tym dialogi prosto z książki; jednak, po upływie czasu pojawia się problem tempa i wszystko wydaje się niezwykle pospieszne. Film przypomina bardziej teledysk niż film fabularny, z wieloma stylami, ale bez treści.

Z drugiej strony Villeneuve podjął decyzję o rozpowszechnieniu historii na dwóch filmach, naprawiając problem tempa i pozwalając mu poświęcić więcej czasu na budowanie postaci, więc wydają się mniej dwuwymiarowe.

Obaj reżyserzy również inaczej interpretują barona, podczas gdy Baron Lyncha, grany przez Kennetha McMillana, jest groteskowy i wstrząsły (w dobry sposób), Villeneuve postanawia przedstawić Barona jako bardziej złowrogiego, co Stellan Skarsgard ładnie wyciąga, publiczność widzi również znacznie mniej Barona w adaptacji 2021, dając mu ciemniejszą, bardziej tajemniczą cechę.

Miejmy nadzieję, że drugi film pokaże Barona w całej jego nikczemnej chwale.

Duncan Idaho vs Jason Momoa

Jason Momoa gra Duncana dokładnie tak, jak sobie go wyobrażałem, zarówno jego dyplomatyczna strona z Fremenami, jak i jego relacje z Paulem.

Villeneuve wzmacnia również rolę Duncana, biorąc rozmowę, która ma miejsce między Paulem a jego matką w książce i przekazując ją Duncanowi, czyniąc go bardziej powiernikiem Paula, a jego późniejsza śmierć tym bardziej tragiczna.

Mówiąc o tym, myślę, że Villeneuve i Momoa dokonali sprawiedliwości śmierci Duncana, dając mu ostatnią chwilę, na którą zasłużył.

Gurney Halleck kontra Josh Brolin

Nie wiem, kogo spodziewałem się zagrać Gurneya, ale nie spodziewałbym się, że będzie to Brolin. Brolin odgrywa tę rolę znacznie poważniej niż to, jak Gurney jest przedstawiany w książce, w której ukrywa swoją powagę za muzyką i zabawą. W rzeczywistości zarówno on, jak i Patrick Stewart w adaptacji z 1984 roku spowodowały, że Gurney był bardziej surowy.

Chciałbym zobaczyć trochę bardziej zabawną stronę Gurneya w tym pierwszym filmie, aby stworzyć większy kontrast z rolą, którą będzie miał w drugim filmie. Powiedziawszy to, jego sceny walki były świetne, a Brolin wyrzeźbił postać Gurneya w taki sposób, że kiedy biegnie prosto do walki, wzywając swoich ludzi do naśladowania, jest to wiarygodne.

Lady Jessica kontra Rebecca Ferguson

Rebecca Ferguson jest tym, kogo wyobrażałem sobie w roli Jessiki, jeśli zostanie wykonana filmowa adaptacja Dune i oto ona była obsadą aktorki. Jessica to złożona postać rozdarta między jej obowiązkiem jako Bene Gesserit a miłością do męża i sy na.

Wcześnie ustalono, że chociaż jest z księciem na rzecz Bene Gesserit, nie jest w pełni pod ich kontrolą, decydując się dać księciu syna, a nie córkę, która przybliżyłaby Bene Gesserit do ich celu. Zachowując wygląd posłusznej konkubiny księcia, Jessica zawsze podąża za własnym umysłem i instynktami.

Rebecca Ferguson dobrze przekazuje złożoność Jessiki, zwłaszcza jej wewnętrzne konflikty dotyczące jej obowiązków jako Bene Gesserit, kochanka księcia i matki. Szczególnie fascynująca jest scena Gom Jabbar.

Chociaż Ferguson wykazuje bardziej otwartą ekspresję niż Jessica w powieści, moim zdaniem mogę przyznać, że ze względu na niezdolność do przedstawienia wewnętrznych monologów każdej postaci, aktorzy muszą wykazywać bardziej oczywiste emocje niż bohaterowie w książce.

Myślałem, że Ferguson i Timothée Chalamet zachowywali się dobrze naprzeciwko siebie, a Ferguson przedstawia matkę, która jest jednocześnie surowa i wiarygodnie kochająca.

My@@ ślałem, że niektóre sceny z powieści ilustrujące umiejętności Jessiki, w tym napięte sceny z dr Yueh i Thufir Hawat, zostały pominięte w filmie przez Villeneuve'a, celowo lub z powodu braku czasu. Dodanie tych scen uczyniłoby Jessicę jeszcze bardziej groźną.

Paul Atreides vs Timothée Chalamet

Paul Atreides nie jest najciekawszą postacią. Tworzenie wszechstronnych postaci niekoniecznie było najsilniejszym garniturem Franka Herberta, a Paul cierpi z powodu braku głębi, a wszystko przychodzi mu łatwo po prostu dlatego, że jest „wybranym”.

Jednak Timothée Chalamet podejmuje godną podziwu próbę udoskonalenia charakteru Pawła, uzyskując równowagę między synem uprzywilejowanego księcia wygodnym w swoim stylu życia a chłopcem, który jest gotów zrezygnować z tego wszystkiego dla czegoś nowego i niepewnego w Arrakis.

Jedną ze scen, którą ja, i prawdopodobnie wiele innych osób, chciałbym zobaczyć ożywioną, jest dyplomatyczna kolacja zorganizowana przez księcia tuż po przybyciu on i jego rodziny do Arrakis. Kiedy książę zostaje wezwany, aby coś zająć się czymś, Paul i Lady Jessica pozostają po to, aby bawić się i zachować spokój wśród gości.

Scena pozwala widzom zobaczyć niektóre z treningów Paula w „The Way”, a także kontrast między sposobem, w jaki wykorzystuje swój trening, jako nieco arogancki, naiwny nastolatek, w porównaniu z tym, jak Jessica używa swojego jako doświadczonego Bene Gesserit. Zapowiadałoby to również ryzyko, jakie Paul jest gotów podjąć później, i bardziej ostrożną naturę Jessi ki.

Wyróżniające się sceny to te, w których Paul ma swoje zmysły wzmocnione przez przyprawę, a jego percepcja rozszerza się poza teraźniejszość, jego walka z Jamisem (grany przez Babsa Olusanmokuna) i scena Gom Jabbar.

W połączeniu z doskonałymi wyborami reżyserskimi dokonanymi przez Villeneuve scena Gom Jabbar jest kluczowym punktem w filmie, a Chalamet oddaje stopniowy wzrost bólu tak dobrze, że prawie sam go poczułem.

Scena walki, również, miała tę realistyczną przewagę, jakiej może brakować innym bitwom w science fiction; była niechlujna i nieelegancka i zaprojektowana tak przez choreografa walki Rogera Yuana. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, co Chalamet zrobi z Paulem w następnym filmie, ponieważ Paul został przywódcą religijnym i przedstawia wiele ścieżek dla postaci.

Ogólnie rzecz biorąc, myślę, że Dune 2021 zdołał sprostać wysokim oczekiwaniom wielu fanów tak dobrze, jak mogło i jest lepsza niż adaptacja Davida Lyncha (przepraszam David), nawet jeśli nie wszystko jest idealne.

Jednak połowa historii jeszcze przed nami i ciekawie będzie zobaczyć, jak Villeneuve dostosowuje resztę powieści, ponieważ tam wszystko się zaczyna.