Scheren of niet scheren: de harige affaire van vrouwen
Wij, als samenleving, hebben bepaalde schoonheidsnormen als heilig beschouwd, en het idee van vrouwen zonder lichaamshaar is daar zeker een van. Van onze salon didi die ons elke maand rauw stript en ons lastigvalt omdat we behaard zijn, tot de constante strijd om de perfecte wenkbrauwen te krijgen, we kunnen gerust zeggen dat deze lockdown een aantal nieuwe schoonheidsnormen heeft aangenomen die sterk verschillen van onze oude.
„Ik denk dat deze lockdown me één ding heeft geleerd, is hoe oké en normaal het is om haar op je lichaam te hebben. Ik haast me nu niet elke maand naar de salon om me te laten waxen. In plaats van me te walgen, ben ik begonnen mijn lichaamshaar te accepteren. Ik scheer ze niet meer alleen om er goed uit te zien voor de maatschappij, ik scheer ze omdat ik ervoor heb gekozen om dat bewust te doen en om me op mijn gemak te voelen”, zegt Sana Arora, een 23-jarige adviesmedewerker bij EY, terwijl ze uitlegt hoe moeilijk ze zich vóór de Covid voelde om elke maand gewaxt te worden om haar uitstraling in haar kantoor te behouden.
Nu we niet weten welke dag van de week het is en tijd geen betekenis heeft, wordt onze 'get waxed'-datum op de kalender door velen van ons al veel te lang gelukkig overgeslagen. En als je midden in een pandemie zit en je begint na te denken over de belangrijke dingen die er op dit moment echt toe doen, lijkt het onderhoud van lichaamshaar niet zo'n hoge prioriteit te hebben.
Riya Rajan, een 22-jarige student aan de Ambedkar University, gelooft dat het eigenlijk best fascinerend en bevrijdend was om haar haar te laten groeien. Het heeft haar doen nadenken over hoeveel tijd en moeite ze erin heeft gestoken, en hoeveel ze er eigenlijk om geeft. „In plaats van tijd te besteden aan het scheren van mijn lichaamshaar voor niets, kan ik met plezier zeggen dat ik die tijd kan besteden aan zoveel andere dingen die echt belangrijk voor me zijn. Ik denk dat als ik na de pandemie regelmatig naar buiten ga, ik me veel minder onder druk zal voelen om me te scheren”, voegt Rajan eraan toe.
Deze lockdown-periode heeft voor verschillende vrouwen veel verschillende dingen betekend. Nu we allemaal tijd hebben gehad om alleen met onze gedachten te zitten en echt uit te kijken naar wat we echt willen en waar we ons prettig in voelen, is het een rug aan rug opgeven van dingen waarvoor we klassiek geconditioneerd waren om voor te kiezen, maar die we niet noodzakelijk nodig hadden. Van de nachtmerrieachtige beugelbeha's tot onze lange make-uproutines, vrouwen laten eindelijk alles achter zich wat ze 'van de society' hebben gekregen te doen, om er mooier en presentabeler uit te zien, en in plaats van het verhaal weer in handen te nemen.
„Lichaamshaar was en is iets waar ik me altijd van bewust ben geweest. Van ongemakkelijke blikken op gezichten tot uitgescholden worden als een 'beer' op de middelbare school - zulke incidenten worden niet snel vergeten, hoe hard ik ook mijn best doe. Een vleugje haar op mijn arm zorgde ervoor dat ik naar de salon snelde om ze te laten waxen. Deze lockdown heeft me echter geleerd om in een ander licht naar mezelf te kijken. Ik ben aardiger voor mezelf en realiseer me dat mijn lichaamshaar mijn schoonheid niet bepaalt. Ik denk dat als ik me nu ga scheren, dat niet komt omdat ik mijn lichaamshaar veracht, maar gewoon voor mezelf”, zegt de 32-jarige assistent-consultant Aditi Mittal uit Delhi.
De vraag gaat niet over het scheren van je lichaamshaar of niet, het gaat erom of je ervoor kiest om dat te doen of gewoon uit een verplichting om er representatief uit te zien in de maatschappij.
Tijdens een gesprek met Shuchita Jain, een 28-jarige financieel analist uit Delhi, legde ze ons uit hoe ze zich door deze lockdown realiseerde wat haar echte redenen waren om gewaxt te worden. „Ik dacht altijd dat ik vroeger puur voor mezelf waxte, maar door deze lockdown kwam ik oog in oog te staan met de realiteit. Normaal gesproken zou ik ervoor zorgen dat mijn handen en benen gewaxt waren voor een date en dat mijn wenkbrauwen perfect waren geregen. Het voelde een beetje vreemd om te beseffen hoe ik er voor mannen of de samenleving op een bepaalde manier uitzag en niet voor mezelf. Eerlijk gezegd vind ik mijn lichaamshaar niet erg, maar dat was alleen als niemand keek”, zegt ze.
Het is vreemd dat er een pandemie nodig was om ons eindelijk te doen beseffen dat geobsedeerd zijn door het blootleggen van onze beharing geen enkel geluk aan ons leven toevoegde. Maar er is nog steeds een klein, positief ding dat uit deze pandemie is voortgekomen. Te midden van alles wat er gebeurt, is het zien dat ons haar niet is gestopt met groeien een herinnering dat we ook niet zijn gestopt met groeien. Hoewel het lijkt alsof ons leven begin maart is bevroren of gepauzeerd, herinnert de constante haargroei ons aan het zeer reële verstrijken van de tijd.
Met alle dingen die we achter ons laten, is het tijd dat we ook de maatschappelijke verwachtingen van vrouwen achter ons laten.
Opinions and Perspectives
Elk verhaal van een vrouw in dit artikel voelt zo persoonlijk en toch universeel.
De pandemie heeft ons geholpen om zoveel maatschappelijke normen in vraag te stellen.
Het is bemoedigend om te zien dat meer vrouwen bewuste keuzes maken over hun lichaam.
De financiële en tijdsbesparingen zijn slechts bonusvoordelen van deze mentaliteitsverandering.
Ik kijk ernaar uit om te zien hoe deze attitudes zich verder ontwikkelen.
Deze gedeelde ervaringen geven me het gevoel dat ik er minder alleen voor sta in deze reis.
Ik ben nog steeds bezig met het volledig accepteren van mijn natuurlijke zelf.
Ik realiseer me nu pas hoeveel mentale energie ik hier vroeger aan besteedde.
Ik betrapte mezelf erop dat ik instemmend knikte bij elke ervaring van de vrouwen die hier gedeeld werd.
Verbazingwekkend hoe een pandemie tot zulke persoonlijke onthullingen heeft geleid.
De schoonheidsidealen van de maatschappij hebben ons te lang in hun greep gehad.
Het lezen hiervan zette me aan het denken over mijn eigen ontharingskeuzes.
Ik vraag me af hoeveel andere schoonheidsidealen we na de pandemie in twijfel zullen trekken.
Mijn perceptie van schoonheid is volledig veranderd sinds de lockdown.
Interessant om te zien hoe verschillende leeftijdsgroepen dit onderwerp benaderen.
De druk van schoonheidsidealen beïnvloedt onze mentale gezondheid meer dan we beseffen.
Voelt iemand anders zich meer verbonden met hun natuurlijke lichaam na de lockdown?
Het is krachtig om te zien dat vrouwen bewuste keuzes maken in plaats van blindelings normen te volgen.
Ik heb gemerkt dat meer vrouwen openlijk over lichaamshaar praten op sociale media de laatste tijd.
De lockdown liet ons echt zien hoeveel schoonheidsroutines we kunnen missen.
Mijn zelfvertrouwen is daadwerkelijk toegenomen sinds ik stopte met obsessief bezig zijn met lichaamshaar.
Ik vraag me af of deze verandering in houding toekomstige generaties zal beïnvloeden.
Dit herinnert me eraan hoeveel tijd ik vroeger besteedde aan het piekeren over lichaamshaar.
De kostenbesparingen die in de reacties worden genoemd, zijn reëel. Ik heb dat geld omgeleid naar zelfzorg.
Wat me verbaast, is hoeveel vrouwen doorgingen met ontharen, zelfs toen niemand ze zag.
Ik voel me begrepen door dit artikel. De druk om aan schoonheidsidealen te voldoen is uitputtend.
Waardeer echt hoe dit artikel de nadruk legt op persoonlijke keuze boven maatschappelijke druk.
De pandemie heeft echt benadrukt hoeveel van onze verzorgingsgewoonten voor anderen waren.
Interessant hoe persoonlijke comfortniveaus zo verschillen tussen verschillende vrouwen.
Ik ben begonnen mijn dochters te leren dat ze keuzes hebben over hun lichaamshaar.
De vermelding van parlor didis die veroordelende blikken geven is zo herkenbaar!
Heeft iemand anders het gevoel dat ze hier nog steeds mee worstelen, ondanks het begrip van de maatschappelijke druk?
Mijn relatie met mijn lichaamshaar is sinds de lockdown volledig veranderd.
Ik waardeer het hoe het artikel verschillende perspectieven belicht zonder oordeel.
De bevrijding die door deze vrouwen wordt beschreven is krachtig. Het doet me ook andere schoonheidsidealen in twijfel trekken.
Zou interessant zijn om te zien hoe de verzorgingsnormen voor mannen in deze tijd ook zijn veranderd.
Verbazingwekkend hoe een wereldwijde crisis ons heeft geholpen om zulke diepgewortelde gewoonten in twijfel te trekken.
De druk begint zo jong. Mijn nichtje is pas 11 en vraagt al naar ontharing.
Het is interessant hoe iets simpels als lichaamshaar zoveel sociaal gewicht kan dragen.
Ik denk dat we meer van dit soort gesprekken nodig hebben in de mainstream media.
Geweldig hoe dit artikel zowel de fysieke als emotionele aspecten van lichaamshaarverwijdering behandelt.
De tijd die je bespaart door geen ontharingsroutine te hoeven onderhouden, is ongelooflijk.
Benieuwd hoeveel vrouwen hun lockdown-houding zullen behouden nu de dingen weer opengaan.
De nadruk op persoonlijke keuze in plaats van maatschappelijke verplichting is hier essentieel.
Ik heb meer diversiteit opgemerkt in hoe vrouwen zichzelf presenteren na de pandemie.
Heeft iemand anders het gevoel dat sociale media nog steeds onrealistische schoonheidsidealen promoten?
Soms heb ik het gevoel dat we oude schoonheidsidealen vervangen door nieuwe.
Het lezen over Aditi's ervaring geeft me zin om ook aardiger voor mezelf te zijn.
De mentale vrijheid van het niet obsessief bezig zijn met lichaamshaar is ongelooflijk.
Ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen in het in twijfel trekken van deze schoonheidsnormen, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Het financiële aspect is significant. We geven zoveel geld uit om aan deze willekeurige normen te voldoen.
Mijn partner geeft eigenlijk de voorkeur aan mijn natuurlijke look. De maatschappij liet me al die tijd het tegenovergestelde denken.
Het is verfrissend om meer vrouwen openlijk over dit onderwerp te horen praten.
Heeft iemand anders het gevoel dat ze tegen de stroom in zwemmen als ze ervoor kiezen om lichaamshaar niet te verwijderen?
De pandemie heeft ons echt laten zien wat belangrijk is in het leven, en dat zijn geen gladde benen.
Ik ben mezelf gaan afvragen waarom ik bepaalde schoonheidsroutines doe. Is het voor mezelf of voor de maatschappij?
De vergelijking met het afschaffen van beugelbeha's deed me lachen. Zoveel ongemakkelijke schoonheidsidealen in twijfel getrokken tijdens de lockdown!
Ik werk in een conservatief kantoor en voel nog steeds de druk om bepaalde verzorgingsnormen te handhaven.
Is het iemand anders opgevallen dat jongere generaties lichaamshaar meer lijken te accepteren?
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar de pandemie heeft me geholpen om mijn natuurlijke zelf meer te accepteren.
Het artikel had dieper kunnen ingaan op de professionele druk om aan deze normen te voldoen.
Ik herinner me mijn eerste waxervaring nog goed. Waarom hebben we het normaal gevonden om onszelf zoveel pijn te doen?
Mijn tienerdochter vroeg me onlangs naar ontharing en ik vroeg me af welke boodschap ik haar wil meegeven.
Dit heeft me echt de ogen geopend voor hoeveel deze schoonheidsidealen ons dagelijks leven en onze mentale gezondheid beïnvloeden.
Het geld dat ik vroeger aan waxen uitgaf, gaat nu naar mijn spaarrekening. Bedankt, pandemie!
Het gaat niet alleen om het haar. Het gaat om het terugwinnen van ons recht om te kiezen wat we met ons lichaam doen.
Riya's opmerking over zich minder onder druk gezet voelen na de pandemie klopt precies. Ik heb die verschuiving in mentaliteit zeker gevoeld.
Wat me verbaast, is hoe jong meisjes zijn als ze de druk beginnen te voelen om lichaamshaar te verwijderen. We moeten dit verhaal veranderen.
Ik merkte dat mijn partner zich lang niet zo druk maakt om mijn lichaamshaar als ik dacht.
Dat citaat over het besteden van tijd aan belangrijkere dingen raakte me echt. Waarom uren verspillen aan iets dat toch weer teruggroeit?
Het artikel geeft geldige punten, maar vergeet te vermelden dat sommige culturen verschillende perspectieven hebben op lichaamshaar.
Ik vond de lockdown eigenlijk bevrijdend. Geen pijnlijke waxsessies meer of veroordelende blikken van het personeel van de salon.
Serieus, wie heeft eigenlijk besloten dat vrouwen haarloos moeten zijn? Ons lichaam laat van nature haar groeien met een reden.
De sociale conditionering zit zo diep dat ik, zelfs nu ik beter weet, me nog steeds ongemakkelijk voel om lichaamshaar in het openbaar te laten zien.
Ik voelde me vooral verbonden met Shuchita's besef over het waxen voor dates. Het zette me aan het denken over mijn eigen motivaties.
Het artikel maakt een goed punt over het verstrijken van de tijd. Ons groeiende haar was echt als een fysieke kalender tijdens die vreemde lockdown-dagen.
Is het iemand anders opgevallen hoeveel geld ze tijdens de lockdown hebben bespaard door niet elke maand naar de salon te gaan?
Ik vind het fascinerend hoeveel vrouwen ontdekten dat ze haarvrije standaarden vooral voor anderen handhaafden in plaats van voor zichzelf.
Het stuk over Aditi die op de middelbare school een beer werd genoemd, komt dichtbij. Ik heb soortgelijke ervaringen gehad en het heeft mijn zelfbeeld echt beïnvloed.
Interessant hoe er een wereldwijde pandemie voor nodig was om deze diepgewortelde schoonheidsidealen uit te dagen.
Geweldig hoe Sana's perspectief veranderde tijdens de lockdown. Haar besef over het kiezen om te scheren in plaats van zich verplicht te voelen, is iets waar ik me in herken.
Hoewel ik ieders persoonlijke keuze respecteer, geef ik er nog steeds de voorkeur aan om haarvrij te zijn. Het geeft me een zelfverzekerd en comfortabel gevoel, en dat is mijn bewuste beslissing.
Dit artikel resoneert echt met me. Ik heb altijd de druk gevoeld om volledig onthaard te zijn, maar tijdens de pandemie begon ik deze schoonheidsidealen in twijfel te trekken.
Ik realiseerde me pas tijdens de lockdown hoeveel tijd en geld ik aan ontharing besteedde. Het was een eye-opener om me af te vragen waarom ik het überhaupt deed.