Hoe Coraline Jones en Jack Skellington op elkaar lijken

Je hebt dit misschien al gehoord, maar de film The Nightmare Before Christmas van Tim Burton toont culturele toe-eigening en kapitalistische uitbuiting.

Dit is erg, maar dit komt door de existentiële crisis van Jack die het gevolg is van zijn onvermogen om zijn leven te waarderen na zoveel jaren op dezelfde manier te hebben geleefd. En in zekere zin verschilt hij niet zo veel van Coraline.

Je denkt misschien dat ik gek ben, maar luister naar me.

De deuren verschijnen als ze zich vervelen.

Als Coraline zich verveelt, gaat ze op onderzoek uit. Ze ontmoet haar buren uit verveling in plaats van uit nieuwsgierigheid en interesse in wie ze zijn en hun leven. In het boek doet ze dit veel omdat Wybie niet bestaat, maar zelfs als de film haar tijd met Wybie in beslag neemt, tolereert ze hem in het begin uit verveling totdat er problemen ontstaan met de Beldam.

Toen de deur voor het eerst werd aangetroffen, was deze geblokkeerd met stenen. Toen echter duidelijk werd dat Coraline zich verveelde, werd de deur een beetje open gevonden die naar de andere wereld leidde.

Coraline was gewoon nieuwsgierig om er doorheen te lopen. In feite werd dit regelmatig gedaan met verveelde kinderen, aangezien de drie geesten zeggen dat de Beldam „ons leven bespioneerde door de ogen van de kleine pop. En ik zag dat we niet blij waren. Dus lokte ze ons weg met schatten. En lekkernijen.”

In The Nightmare Before Christmas maken we kennis met de griezelige festiviteiten van Halloweentown via het nummer „This Is Halloween”. Het is een geweldig nummer waar ik graag naar luister tijdens Halloween en Kerstmis, maar Jack Skellington is er niet blij mee.

Hij toont aan het einde van het nummer zijn superioriteit als pompoenkoning, maar laat al snel aan het publiek zien dat hij niet tevreden is met zijn lied „Jack Lament”.

Hij zingt: „Jaar na jaar is het dezelfde routine... en ik Jack, de Pompoenkoning, ben zo moe geworden van hetzelfde oude ding... ergens diep in deze botten begon een leegte te groeien.”

Na dit gezongen te hebben loopt hij het bos in waar mist opduikt. Omdat hij niet weet welke kant hij op moet, wacht hij tot het voorbij is, maar hij valt in slaap en wordt wakker, omringd door bomen met deuren in de vorm van vakantiesymbolen, die naar verschillende werelden leiden.

Ze vervelen zich omdat ze hun leven niet kunnen waarderen.

Hoewel het duidelijk is dat deze twee personages zich vervelen, vond ik het in het begin raar om een 11-jarige te zien en te lezen die zich verveelde, aangezien ik denk aan 11-jarige kinderen. Tussen 11 en 13, 14 of 15 jaar is het leeftijdsverschil echter niet ver, waardoor ze iets in het midden ervaart. Met andere woorden, ze zit tussen kind en tiener en bevindt zich daarom in een overgangsfase.

Kinderen zijn vaak verbaasd over de wereld en stellen er zoveel vragen over, terwijl tieners enthousiast zijn om de wereld te verkennen met vrienden die volwassen willen zijn om te doen wat ze willen wanneer ze maar willen.

Tussen het kind en de tiener ervaren ze echter een periode van verveling als de ouders niet veel inkomen verdienen. In deze leeftijdscategorie kan hun verveling dus leiden tot klachten dat ze niets hebben zonder rekening te houden met de worstelingen van hun ouders, die tot in de tienerjaren kunnen aanhouden.

Coraline's ouders zijn emotioneel afstandelijk vanwege hun werk, maar dit is niet de zorg van Coraline. In plaats daarvan maakt ze zich zorgen over haar neus. Van haar ouders kookt haar vader, maar ze haat zijn kookkunsten. Als haar vader haar eten serveert terwijl hij zingt, trekt ze zelfs een gezicht van walging en noemt het slijm en vergif.

In het boek wordt de schaarste aan voedsel benadrukt, waarbij Coraline opmerkt dat alleen bedorven melk in de koelkast staat. Maar ik denk dat de film haar armoede meer laat zien, aangezien het publiek te zien krijgt dat haar huis eigenlijk leeg is.

De keuken heeft niets anders dan een ronde tafel met metalen klapstoelen met één zwak licht. Haar kamer is hetzelfde en heeft alleen een bed, een nachtkastje en kledingladen. Dat gezegd hebbende, is visueel gezien dat haar ouders niet veel inkomsten verdienen.

Hierdoor heeft ze niet veel, waardoor ze zich verveelt en niet gewaardeerd wordt. De film benadrukt dit met de beldam die Coraline naar de andere wereld lokt door alles wat ze ooit wilde te overdrijven door te zorgen voor lekker eten, speelgoed en een levendig huis met kleuren, muziek, decoraties, een grote tuin en meer.

In The Nightmare Before Christmas beleeft Jack Skellington een existentiële crisis door jarenlang hetzelfde opnieuw te doen. In vergelijking met Coraline heeft hij meer levenservaring, maar hij verveelt zich omdat zijn leven voor hem alledaags aanvoelt. Maar vergeleken met de burgers die hem prijzen, houden ze van hun leven en Jack's Halloween-festiviteiten. Met andere woorden, ze vervelen zich nooit.

Dit kan te maken hebben met klasse- en voorrangskwesties, maar het verschil in plezier tussen hem en alle anderen toont aan dat hij zijn leven niet waardeert. Als pompoenkoning heeft hij invloed op de mensen om hem heen, aangezien hij invloed heeft op het plezier en de sentimentaliteit van Halloween door de burgers.

In plaats van dat te waarderen en zijn ambities een creatieve richting op te stuwen, is hij ontevreden over zijn werk en eigent hij zich uiteindelijk de religieuze feestdag van een andere cultuur toe: Kerstmis.

Helaas gebeurt dit omdat Kerstmis voor Jack nieuw is, omdat hij zoveel tijd besteedt aan het proberen te begrijpen wat Kerstmis is en probeert het na te bootsen om het over te nemen. Daarbij houdt hij een toespraak over wat Kerstmis is voor burgers en wat hij van hen nodig heeft om dat te evenaren.

Naar mijn mening begrijpt hij Kerstmis op commercieel niveau, en dat is in wezen de manier waarop industrieën Kerstmis presenteren als een heleboel versieringen en het geven van geschenken. Dit laat vervolgens zien hoe hij Halloween waarschijnlijk ook met een gecommercialiseerde lens bekijkt en organiseert, en laat zien dat hij nooit de diepere betekenis achter de vakantie of zijn werk ziet.

Daar komt nog bij dat, hoewel hij Kerstmis door een commerciële lens aan zijn burgers beschreef, ze uiteindelijk hun spookachtige Halloween-elementen aan Kerstmis hebben toegevoegd, waardoor Jack boos werd omdat ze niet begrepen wat hij bedoelde. Dit laat zien hoe de burgers van Halloween houden en ervan genieten.

Ze geloofden zelfs dat het doel van de geschenken was om de ontvanger op de een of andere manier bang te maken. Dit komt omdat ze alleen hun Halloween-cultuur, tradities en -waarden kennen, maar hun enthousiasme om ze te integreren in iets anders denken met dezelfde intentie om mensen bang te maken, ze worden gelukkig omdat ze van hun manier van leven houden, waaruit blijkt dat Jack Skellington de enige is die zich verveelt en ongelukkig is.

Ze voelen dat ze recht hebben op hun hebzucht, maar leren hun leven te waarderen.

In Coraline geeft Coraline het recht niet rechtstreeks weer. In plaats daarvan drukt ze subtiel uit dat ze het leuk vindt om de andere moeder te vinden, aangezien ze graag bij haar zou zijn gebleven als de Beldam nooit had gezegd dat ze knoopogen nodig had. Toch denk ik dat ik met deze misschien wel aan de slag ga.

Hoe dan ook, wanneer Caroline eindelijk uit de Beldam ontsnapt, krijgt ze een nieuwe kijk op haar leven en begint ze ervan te houden en het te waarderen. In de film wordt dit getoond door te zeggen dat ze haar ouders mist en graag geniet van het gesprek over hun taken.

Maar het boek toont haar waardering duidelijker. Nadat ze uit de beldam is ontsnapt, besteedt Coraline bijzondere aandacht aan de natuur: „Coraline staarde naar de bladeren aan de boom, naar de patronen van licht en schaduw op de gebarsten bast van de stam van de beuk buiten het raam.

Toen keek ze naar beneden op haar schoot, naar de manier waarop het felle zonlicht elk haar op het hoofd van de kat borstelde, waardoor elke witte snorhaar in goud veranderde. Niets, dacht ze, was ooit zo interessant geweest.”

Vanaf hier gaat ze naar haar vader toe en kust hem op zijn wang en zegt dat ze hem mist. Ze eet zelfs zonder walging of aarzeling zijn eten en bezoekt haar buren om met belangstelling gesprekken aan te gaan.

Uit deze gevallen blijkt dat ze niet alleen haar ouders nu waardeert, maar dat ze ook haar leven waardeert.

Met Jack moest hij Kerstmis verpesten om te begrijpen dat hij zich een andere cultuur toe-eigende, aangezien hij ongewenste reacties kreeg van de inwoners van Christmastown, waarbij families met afgrijzen op de vlucht sloegen, waardoor Jack door het leger werd achtervolgd.

Hij probeert de schade goed te maken door de kerstman te redden van Oogie Boogie en verontschuldigt zich bij de kerstman. De kerstman is al een tijdje boos op hem, maar als hij hem vergeeft, laat hij het sneeuwen in Halloweentown.

Maar daarnaast leert hij zijn eigen cultuur en rol waarderen nadat hij de reacties van burgers op zijn komst heeft gezien, denkend dat hij tijdens zijn reizen is omgekomen. Tijdens zijn afwezigheid was de stad verlaten en somber, maar toen hij eenmaal aankwam, ging iedereen hem levendig begroeten, waardoor hij zag welk effect hij heeft op mensen en hun leven. Dit geldt vooral omdat hij Sally's vriendelijkheid en zorg heeft ontvangen, aangezien zijn nieuwe leven ook haar omvat.

Dat gezegd hebbende, is een van de vele thema's van beide verhalen dat we ons leven niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen. Maar in vergelijking daarmee laten ze zien dat deze les op elke leeftijd geleerd kan en moet worden. Maar omdat Jack ouder is, lijkt het erop dat er periodes zullen zijn waarin we dat gedurende ons hele leven zullen doen, waardoor lessen van waardering iets worden dat we regelmatig moeten leren, anders zouden we kunnen en zouden kunnen vergeten.