Upcycling is de nieuwe trend voor duurzame mode in Latijns-Amerika
Laten we een debat openen over duurzaamheid over de hele wereld; Welke ideeën worden wereldwijd toegepast?
We leven in een tijdperk van veel dualiteiten en tegenstrijdigheden. Aan de ene kant is opvallende consumptie afgeleid van het kapitalisme, en aan de andere kant de 'millenniumgeneratie' die een nieuwe levensstijl of een kritische theorie ten aanzien van consumptie promoot.
Daarom gebruikten luxeontwerpers zoals Jean-Paul Gaultier upcycling, in januari van dit jaar toen hij aan het roer van het bedrijf zijn nieuwste collectie presenteerde, gemaakt met materialen uit eerdere collecties. Vivianne Westwood werkte ook bij verschillende gelegenheden in die zin en was de ontwerper Martin Margiela die van deze techniek een leidmotief van zijn carrière maakte.
Verder het geval van Gucci, dat begon te werken met een nieuw type recyclebaar nylon dat talloze keren kan worden geregenereerd. Maar altijd, met het hoofd in handen, van degenen die al een plaats hebben in de wereld van design; of beter, van degenen die het beheersen.
Dus hoe kunnen we een echt duurzame revolutie teweegbrengen? Waar is de sociale regel in het „duurzame” concept? En Latijns-Amerika?
Mijn punt komt overeen, over het corrumperen van de verticale blik die het kapitalisme zelf voorstelt, eigenaar van fast fashion. We kijken naar landen met veel ambachtelijk werk, maar dit keer met het oog op de bewondering en waardering van het werk.
Een stem geven aan alternatieve ontwerpers, zoals Jesica Trosman en Martin Churba; degenen die een radicale en allesomvattende verandering nastreven. Duurzaamheid als een reële mogelijkheid beschouwen en niet alleen voor „sommigen”. De collectieplot vertrekt trouwens van industriële werkkleding, dit geeft een realistische en conceptuele indruk van het fenomeen.
„We houden de werkplaatsen die aan het uitsterven zijn in de gaten, het zijn mensen die weten hoe ze dat moeten doen en verder niets, we moeten hen helpen zodat deze familiebedrijven productieve, coöperatieve plaatsen zijn en dat ze beetje bij beetje herstellen” - Churba
Bovendien geloven we dat het op de een of andere manier een ware plaats in de samenleving geeft aan degenen die uitkijken naar onze kleding. Het doet me denken aan de herbetekenis die de avant-garde van de dadaïstische kunst heeft voorgesteld. Waar het de missie was om een door iedereen erkend object een nieuwe waarde te geven, met daartussen een schreeuw van revolutie.
Dit concept komt niet alleen tot uiting in de esthetiek die door de ontwerpers is uitgewerkt, van het kleurenpalet tot de geïmplementeerde morfologieën, maar ook in de interne en externe sociale belasting, waar het bewustzijn van de oorsprong van kleding de overhand heeft, wat rechtstreeks van invloed is op onze consumptiekeuze en op zijn beurt op de kwaliteit van leven van velen.
Het verbeteren van de kwaliteit van leven van degenen die onze „beschermende huid” produceren, is synoniem voor een eerlijke samenleving. Het is een politiek en overbodig conflict. Maar het beheersen van de consumptie klinkt wispelturig, en we vergeten ten dele de wederzijdse relatie die het heeft met de vorige link, die deuren opent naar de sociale factor in het duurzame kader, en aan de andere kant naar de impact op het milieu.
Milieu en mode, wat is de oplossing? Hoewel hergebruik een doel heeft, nodigt het ons uit om deel uit te maken van een aspect dat „circulaire economie” wordt genoemd; wat een zeer uitgebreid fenomeen is, maar de nadruk ligt op het bevorderen van een nauwere band tussen gebruiker en ontwerper, waarbij de consument, door de groei van sociale netwerken, op de hoogte is van de processen die betrokken zijn bij hun toekomstige aankoop (kleding).
We kunnen dit gemakkelijk zien in de beelden van Jaramillo, waar nabijheid en geweten heersen. Het creëert een familiale sfeer, het klinkt haalbaar, het vernietigt bepaalde verticaliteiten, ze humaniseren design, verwijderen het van het voetstuk van 'gevestigde kunstenaars', hun stoffelijkheid doorkruist ons, brengt ideologie, plasticiteit over.
Het is heel belangrijk om sociale, economische, politieke en milieuaspecten te combineren in een collectie of in een merk. Jaramillo verdubbelde de inzet en deed „veel met weinig”, waarbij alle items perfect werden geïntegreerd.
Er is maar één bezwaar of vraag: economisch gezien blijft het een „elite” merk, dat op zijn beurt een nieuwe taal bevat, die voor veel mensen inclusief is. Maar kan dat niet als een overtreding worden beschouwd? Is het een van de vele mislukte pogingen om horizontaliteit met elkaar te verzoenen?
Ik ga door met het openen van het debat.
Naar mijn mening, en tot slot, beargumenteer ik dat dergelijke capsules een vooruitgang zijn in de richting van iets beters, of een eerlijkere samenleving, waarbij enkele concepten worden overgenomen die door de socioloog en architect William Morris naar voren zijn gebracht. Ze zijn niet ongerept en het zijn nog steeds gerenommeerde ontwerpers uit Argentinië. Ik zou graag de kans krijgen om je meer te laten zien over ons lokale en nationale ontwerp.
Opinions and Perspectives
De verbinding tussen design en sociale verantwoordelijkheid is krachtig.
Misschien moeten we herdefiniëren wat we beschouwen als betaalbare mode.
Deze initiatieven laten zien hoe duurzaamheid ook cultureel erfgoed kan behouden.
De combinatie van sociale en ecologische zorgen is wat deze aanpak uniek maakt.
We hebben meer voorlichting nodig over duurzame mode in de mainstream media.
Fascinerend hoe ze traditionele ambachten verbinden met moderne duurzaamheid.
Denk je dat dit zou kunnen werken in andere regio's met sterke textieltradities?
De nadruk op kwaliteit boven kwantiteit is iets waar we echt naar terug moeten.
Ik vind het geweldig om te zien hoe verschillende culturen duurzaamheid op hun eigen unieke manier benaderen.
Ik probeer duurzamer te winkelen, maar de informatie kan soms overweldigend zijn.
Ik kan het niet laten om na te denken over hoe dit verband houdt met bredere kwesties van economische ongelijkheid.
Het artikel doet me nadenken over het verhaal achter mijn eigen kleding. Waar komen ze vandaan?
Ik vraag me af of dit nieuwe banen zou kunnen creëren in traditionele productiegebieden.
De focus op lokale productie is cruciaal. We moeten gemeenschapsgerichte productie heropbouwen.
Deze initiatieven kunnen echt helpen om traditionele vaardigheden voor toekomstige generaties te behouden.
Het is tijd dat we kleding weer op waarde schatten. Fast fashion heeft onze perceptie van waarde vervormd.
Wat ik het mooiste vind, is hoe ze culturele technieken behouden terwijl ze vooruitgaan.
Het politieke aspect kan niet worden genegeerd. Dit gaat net zo goed over de rechten van werknemers als over het milieu.
Interessant hoe ze traditioneel vakmanschap in evenwicht brengen met moderne duurzaamheidseisen.
Het concept van beschermende huid resoneert met me. Onze kleding moet een betekenis hebben die verder gaat dan trends.
Ik ben bang dat deze initiatieven een niche blijven, tenzij we de bredere economische problemen aanpakken.
De ambachtelijke aanpak doet me denken aan de slow food beweging. Misschien hebben we ook slow fashion nodig.
Hoe zit het met oplossingen in het midden? Niet iedereen kan zich luxe upcycled stukken veroorloven, maar we kunnen allemaal betere keuzes maken.
Ik volg deze trend al een tijdje en het is geweldig hoe creatief ontwerpers worden met beperkte materialen.
Het social media aspect is interessant. Het helpt daadwerkelijk om transparantie in de industrie te creëren.
Ik ben benieuwd naar de daadwerkelijke cijfers over de milieu-impact in vergelijking met traditionele productie.
Het artikel benadrukt echt de spanning tussen toegankelijkheid en duurzaamheid.
We zouden deze upcyclingtechnieken op scholen moeten onderwijzen. Begin vroeg met de mentaliteitsverandering.
Het lezen over Jaramillo's aanpak geeft me hoop voor de toekomst van de mode. Het voelt menselijker.
De focus op werkkleding is slim. Het verankert het hele concept in de realiteit in plaats van fantasie mode.
Ik vraag me af of deze initiatieven in andere ontwikkelingsregio's zouden kunnen werken? Het model lijkt aanpasbaar.
De vergelijking met het dadaïsme is interessant, maar ik denk dat deze beweging praktischer is dan artistiek.
Misschien moeten we onze hele relatie met kleding heroverwegen. Minder kopen, maar van betere kwaliteit?
De prijsstelling is complex. Ja, het is duur, maar de goedkoopte van fast fashion gaat ten koste van iets anders.
Geweldig hoe ze zich richten op het opbouwen van relaties tussen ontwerpers en consumenten. Die transparantie is cruciaal.
Het artikel snijdt goede punten aan over sociale duurzaamheid, maar hoe zit het met de milieu-impact van het wereldwijd verzenden van deze artikelen?
Ik heb een aantal van deze werkplaatsen bezocht en het vaardigheidsniveau is ongelooflijk. We mogen deze tradities niet laten uitsterven.
Deze Latijns-Amerikaanse initiatieven lijken oprechter dan de greenwashing die we vaak zien van grote merken.
Net begonnen met het leren over circulaire economie en het is fascinerend hoe het de mode zou kunnen transformeren.
De uitdaging is om deze initiatieven op te schalen zonder de ambachtelijke kwaliteit te verliezen die ze speciaal maakt.
Ik vind het inspirerend hoe ontwerpers industriële werkkleding als uitgangspunt gebruiken. Het voegt zo'n interessante conceptuele laag toe.
De connectie tussen ambachtelijk werk en duurzaamheid is zo logisch. Traditionele ambachtslieden waren duurzaam voordat het trendy was.
We kunnen de economische realiteit echter niet negeren. De meeste mensen kunnen het zich niet veroorloven om duurzaam te winkelen, zelfs niet als ze dat willen.
Heeft iemand opgemerkt hoe deze geüpcyclede stukken er vaak beter uitzien dan de originele fast fashion items? Er is iets speciaals aan herontworpen kleding.
Wat me het meest imponeert, is hoe Latijns-Amerikaanse ontwerpers hun culturele erfgoed integreren in duurzame praktijken.
Het artikel zette me aan het denken over mijn eigen winkelgedrag. Ik probeer bewuster te zijn, maar het is niet altijd gemakkelijk.
De visie van Martin Churba voor coöperatieve werkplaatsen zou een blauwdruk kunnen zijn voor andere regio's. We hebben meer van dit denken nodig, wereldwijd.
Heeft iemand geprobeerd zijn eigen kleding te upcyclen? Ik ben klein begonnen met eenvoudige aanpassingen en het is verbazingwekkend hoeveel je oude stukken kunt transformeren.
Het contrast tussen het kapitalisme van fast fashion en de duurzame waarden van millennials resoneert echt met mijn eigen interne worstelingen over consumptie.
Het is verfrissend om te zien dat duurzaamheid wordt benaderd vanuit een sociale invalshoek in plaats van alleen een ecologische. Het menselijke element wordt vaak over het hoofd gezien.
Ik ben het eigenlijk niet eens met het elitarisme-argument. We moeten ergens beginnen, en luxemerken banen vaak de weg voor meer toegankelijke opties.
Het punt over het uitsterven van traditionele werkplaatsen is hartverscheurend. Deze vaardigheden zijn doorgegeven van generatie op generatie.
Maar creëren we niet gewoon een andere vorm van elitarisme? Natuurlijk, het is duurzaam, maar deze stukken zijn nog steeds buiten bereik voor de meeste mensen.
Ik volg het werk van Jaramillo en bewonder hun benadering van het vermenselijken van design. De familiale sfeer die ze creëren voelt oprecht.
Wat mijn aandacht trok, was de vergelijking met dadaïstische kunst. Er is iets revolutionairs aan het geven van een nieuw leven aan oude materialen.
Het concept van de circulaire economie is fascinerend. We moeten af van de wegwerpcultuur die fast fashion heeft gecreëerd.
Hoewel ik het concept geweldig vind, laten we eerlijk zijn. Deze geüpcyclede ontwerpen zijn nog steeds behoorlijk duur. Hoe kunnen we duurzame mode toegankelijker maken voor iedereen?
Ik waardeer het hoe ontwerpers zoals Churba traditionele werkplaatsen proberen te redden. Het gaat niet alleen om duurzaamheid, het gaat om het behoud van vakmanschap en het ondersteunen van lokale gemeenschappen.
Echt interessant om te zien hoe Latijns-Amerika duurzame mode benadert. De focus op ambachtelijke arbeid en lokale werkplaatsen voelt authentieker aan dan grote luxemerken die op de trend springen.