Waarom de komende 4 jaar cruciaal zijn voor klimaatverandering

Klimaatverandering is tegenwoordig een zeer populair onderwerp, maar het vinden van een universele consensus over de legitimiteit ervan en een actieplan lijkt moeilijk.

Afhankelijk van waar je bent en met wie je praat, kun je verschillende reacties verwachten, van het grootste probleem waarmee de mensheid wordt geconfronteerd tot een complete hoax.

De mensheid wordt geconfronteerd met een grimmige realiteit dat we geen tijd meer hebben om actie te ondernemen tegen klimaatverandering. We worden nu al geconfronteerd met onomkeerbare schade aan onze planeet en het klimaat. Als er in de komende vier jaar geen drastische maatregelen worden genomen, worden we geconfronteerd met bedreigingen voor de mensheid zelf.

De volgende redenen om de klimaatverandering te bestrijden worden steeds duidelijker.

1. Het menselijk ras redden

„De planeet redden” is niet echt de kernboodschap achter klimaatactieactivisten. Tenminste, dat zou niet zo moeten zijn. „Het menselijk ras redden” is een nauwkeuriger missieverklaring, hoewel dat de gesprekken gemakkelijk nog meer verdeeldheid zou kunnen veroorzaken.

Het komt goed met de planeet, ongeacht wat er gebeurt met de klimaatverandering. Het wordt gewoon onbewoonbaar voor mensen als we op deze weg doorgaan. Veel mensen hebben waarschijnlijk grafieken en informatie gezien over de vele perioden van opwarming en afkoeling die de aarde tijdens haar leven heeft doorgemaakt.

Er zijn echter cyclische tijden geweest waarin informatie vaak wordt gebruikt om de ernst van de huidige opwarmingstrends, veroorzaakt door antropogene (menselijke) effecten, te verwerpen. Of de aarde nu extreem heet of extreem koud werd, ze kaatste terug en kwam weer in balans.

Wat voor mensen echter bijna onmogelijk is te bevatten, is dat die periodes meer dan 10.000 jaar duurden, bijna elke keer. Zelfs nu de aarde 4,5 miljard jaar oud is, is een tijdsbestek van 10.000 jaar zo moeilijk te doorgronden.

Het probleem hier is dat onze huidige opwarmingstrend sneller versnelt dan de opwarmingstrends gedurende 10.000 jaar, en we hebben die stijging in honderd jaar of zelfs slechts enkele decennia zien plaatsvinden.

2. Leugens en verkeerde informatie van bedrijven

Grote bedrijven en de olie-industrie hebben niet alleen een grote bijdrage geleverd aan de klimaatverandering zelf, maar ook aan het gebrek aan urgentie bij het grote publiek. ExxonMobil was bijvoorbeeld op de hoogte van en deed onderzoek naar klimaatverandering in de jaren zeventig.

Toch blijven ze klimaatontkennende groepen financieren, zodat de bevolking informatie krijgt voorgeschoteld dat „klimaatverandering niet echt is” of „het gewoon een andere cyclus van opwarming is”.

Dat is precies wat de oliemaatschappijen willen dat er gebeurt, zodat ze kunnen blijven boren naar fossiele brandstoffen en enorm kunnen bijdragen aan de koolstofemissies die broeikasgassen veroorzaken en een verwarmend effect hebben op onze planeet.

Daar stopten ze zeker niet. Oliemaatschappijen leggen ook de schuld bij de consument. British Petroleum - of BP - heeft in 2004 een „Carbon Footprint Calculator” uitgebracht. De bedoeling van de calculator was dat de gemiddelde consument kon zien hoe groot zijn „voetafdruk” was in termen van CO2-uitstoot en de impact op het milieu.

Moet je carpoolen, plastic voor eenmalig gebruik uit je leven schrappen en meer recyclen? Natuurlijk, dat zijn allemaal geweldige dingen voor duurzaamheid. Ik denk echter dat dit een goed moment is om er voorzichtig aan te herinneren dat BP in 2010 rechtstreeks 210 MILJOEN LITER ruwe olie in de Golf van Mexico heeft gemorst. Gewoon wat stof tot nadenken, de volgende keer dat een megabedrijf je vraagt hoe je je ecologische voetafdruk kunt verkleinen.

Als je nog geen 4,9 miljoen vaten olie in de Golf van Mexico hebt gemorst, dan doe je het beter dan BP. Het kan ook zijn dat een enkele langeafstandsvlucht een anders koolstofneutrale levensstijl tenietdoet.

3. Historisch gezien politieke minachting

De Verenigde Staten, die over het algemeen worden aangeprezen als wereldleider, hebben niet aan de verwachtingen van de klimaatactie voldaan. Al Gore, de auteur van „An Inconvenient Truth”, verloor de presidentsverkiezingen van 2000 aan George Bush. Je moet je afvragen hoe anders het klimaat er nu, 20 jaar later, uit kan zien. De regering van Gore was duidelijk op de hoogte van de klimaatverandering en de gevaren ervan.

In plaats daarvan trad George W. Bush aan en hij werd zeker niet herinnerd vanwege zijn actie tegen de klimaatverandering. Het klimaatakkoord van Parijs werd in 2015 in het leven geroepen om de CO2-uitstoot te verminderen en de wereldwijde temperatuurstijging onder de 2,0 graden Celsius te houden. Ongeveer 200 landen zijn overeengekomen om deel te nemen aan de overeenkomst en hun steentje bij te dragen om onze planeet te helpen.

Donald Trump verklaarde in 2017 het klimaatakkoord van Parijs te verlaten en het werd officieel dat de VS zich op 4 november 2020 uit de overeenkomst terugtrokken en het eerste land werd dat zich terugtrok uit de overeenkomst. Met een nieuwe regering op komst in januari 2021 is dit het begin van veel potentiële verbeteringen.

Veel andere landen gaan ondertussen vooruit met agressief beleid en doelstellingen ter bestrijding van de klimaatverandering. Nieuw-Zeeland heeft zojuist een klimaatnoodsituatie aangekondigd en zal zijn klimaatdoelstellingen om tegen 2025 koolstofneutraal te zijn, aanvallen. Dit is een enorme stap voorwaarts, want het wetsvoorstel dat Jacinda in haar eerste termijn heeft aangenomen, was om tegen 2050 koolstofemissieneutraal te zijn.

4. Onomkeerbare schade is al aangericht

Wat gebeurt er als deze doelen niet worden gehaald? Welnu, hier zijn een paar voorbeelden van wat u de komende tien jaar in de jaren 2020 kunt verwachten, ongeacht welke actie wordt ondernomen.

Als er binnen de komende vier jaar geen enorme toezeggingen worden gedaan om deze effecten rechtstreeks te bestrijden, zullen catastrofale gevolgen in ons dagelijks leven genormaliseerd worden. Het wordt al over de hele wereld gezien.

Nu hele Amerikaanse steden zoals New York en Miami onder water dreigen te staan, is er geen tijd meer om op actie te wachten. Het is geen debat.