Waarom euforie je in je gevoelens brengt: achter de sfeer van Teenage Wasteland

HBO's Euphoria met Zendaya in de hoofdrol is snel een van de populairste shows ter wereld geworden. Zowel tieners als volwassenen kunnen zich inleven in de ingewikkelde weergave van de adolescentie in de eenentwintigste eeuw. Maar wat is het met Euphoria dat ons allemaal in ons gevoel brengt?

In Euphoria speelt Zendaya de rol van Rue Bennett, een jong meisje dat worstelt met drugsverslaving toen ze naar de middelbare school ging. Het hoofdthema is tienerangst, aangezien we kennis maken met veel personages, elk met hun eigen episode.

Hoewel Euphoria zeker een hit in de popcultuur is, bevat het eigenlijk een aantal mooie alternatieve versies van het traditionele tv-drama. De show is vooral gericht op het coördineren van een gevoel door een boeiend netwerk van rustig gekleurde scènes en sonische tonen samen te stellen. Het wekt bij de kijker een gevoel van melancholie of empathie op dat hen verbindt met de personages zelf.

Het koude kleurenpalet gebruiken om de dramatische sequenties van Euphoria te schilderen

Euphoria is een van de unieke shows die zich onderscheidt door een eigen individuele esthetiek. Er is nog nooit zo'n sfeer geweest als die van Euphoria. Het legt de nadruk op dramatische verhalen, kwetsbare personages en belichting en kleuren die deze elementen versterken. De garderobe voor de personages is eclectisch en vrijgevochten, en Rue's vriend Jules is een van de grootste voorstanders van dit idee.

Jules is een transvrouw die gespeeld wordt door Hunter Schafer. Haar karakter marcheert op haar eigen ritme en is daar trots op. Om dit weer te geven, is ze vaak gekleed in eclectische outfits en flitsende outfits. Dit getuigt van Jules' zelfvertrouwen en haar geloof in individualiteit. Veel gebruikte kleuren zijn pastelkleuren, blauw, roze en paars. Deze koele kleuren komen vaak voor in door drugs geïnduceerde sequenties, begeleid door muziek.

Hoewel deze kleuren de algehele sfeer van de show versterken, geven ze ook een bepaald gevoel aan de set. De blauwachtige tinten herinneren ons aan verdriet en tegenspoed. Tegelijkertijd zit er een zekere schoonheid in zoveel scènes uit Euphoria.

Aan de ene kant heb je wat een buitengewoon opwindende en innemende show kan zijn. De feestscènes tonen de roekeloze aard van de tieners, maar over het algemeen gaat het publiek voor hen voelen in hun tijd van jeugd en naïviteit. Aan de andere kant heb je een extreem duister onderwerp in de verhalen dat de kijker bang kan maken met de angst voor zijn eigen verleden.

In dit geval komen de kleuren rustgevend en surrealistisch over. Het is moeilijk om jezelf in de levendige, dramatische wereld van Euphoria te plaatsen, maar als je zou kunnen, zou je de koelgekleurde wereld fantastisch vinden. De show kan bij de kijker enkele van de meest opwindende emoties oproepen, en dit alles als een goed doordachte esthetische lappendeken.

Zendaya als Rue Bennett

Een groot deel van de algemene sfeer van tienerangst die in Euphoria tot uiting komt, is de meeslepende vertolking van Zendaya in de hoofdrol. De wanhoop en dwangmatige aard van Rue's drugsverslaving roepen een gevoel van hopeloosheid op dat wordt aangevuld door het muziek- en kleurenpalet van de show.

Hoewel er mooie momenten zijn in het jonge leven van Rue, vooral in haar relatie met Jules, is het gemakkelijk om de problematische aard van haar keuzes in te zien. Wanneer ze ervoor kiest zichzelf te verwennen en zichzelf te mediceren met drugs, kunnen we zien dat het totale verlies van controle in haar tienerleven plaats heeft gemaakt voor absoluut destructief gedrag.

De prestaties van Zendaya in bepaalde scènes geven inderdaad een goed beeld van deze door angst geteisterde natuur. Als haar drugsdealer en vriendin Fezco weigert haar nog meer drugs te verkopen, bonkt ze op de deur en huilt en schreeuwt tegen hem. Je kunt haar woede en verdriet echt voelen omdat ze niets te zeggen heeft over haar verslaving.

Rue wil zo graag gelukkig zijn en zich gedragen zoals ieder ander zou doen, maar door haar verslaving faalt ze jammerlijk. In de aflevering „The Trials and Tribulations of Trying to Pee While Depressed” zien we dat Rue zich weinig bekommert om haar eigen veiligheid en gezondheid.

Naast de depressie die gepaard gaat met haar drugsverslaving, is er alomtegenwoordige verveling die plaats maakt voor steeds schadelijker gedrag. In deze aflevering weigert ze op te staan van het kijken naar reality-televisie in haar bed.

Dit leidt ertoe dat ze een infectie in haar blaas krijgt, waardoor ze in het ziekenhuis wordt opgenomen. Zendaya verbeeldt de zelfhaat van Rue met zo'n realisme dat het moeilijk kan zijn om haar op het scherm te zien lijden. Dit alles draagt bij aan de sombere sfeer van de tiener Rue.

Het publiek volgt Rue en voelt uiteindelijk diepe sympathie voor haar. In haar worsteling met verslaving en depressie kunnen veel mensen zichzelf zien en dit kan helpen om een extra laag verdriet toe te voegen aan het algehele gevoel van de show.

Als resultaat van haar uitstekende werk als Rue Bennett ontving Zendaya een Emmy Award. Dit was haar eerste Emmy en ook een welverdiende Emmy. Haar wanhopige en kwetsbare vertolking van Rue is het middelpunt van de duistere sfeer van Euphoria, die de harde realiteit laat zien van hoe het is om een puber te zijn in ons moderne Amerika.

Hunter Schaefer als Jules

Het aangrijpende optreden van Hunter Schaefer als Jules heeft haar een grote cultstatus opgeleverd. Schaefer, een transvrouw en model die met veel grote namen heeft gewerkt, waaronder Versace en Maison Margiela, is ook een activiste die haar tijd besteedt aan LGTBQ-trots en -bewustzijn.

Over haar spraakmakende rol in de show zei Schaefer het volgende: „Ik denk dat er misschien een projectie is van Jules op mij, Hunter.” Dat wil zeggen, Hunter en Jules zijn beide transvrouwen die zichzelf in de wereld proberen te vinden.

Wat Schaefer betreft, haar zoektocht naar haar identiteit is veel meer openbaar geworden. Ze heeft grotendeels de woordvoerderspositie gekregen voor LGBTQ-mensen overal ter wereld, of ze dat nu wilde of niet. Toch heeft haar zeer populaire en ontroerende vertolking, de eerste grote transrol die mainstream is geworden, haar veel lof opgeleverd.

Hoewel de verslaving van Rue een strijd is die op zichzelf een commentaar is op de universele strijd van de adolescentie, is Jules' zoektocht naar betekenis en erkenning bijzonder wreed. In haar speciale aflevering afgelopen januari zat Jules bij een therapeut om te bespreken hoe haar identiteit volledig uniek en nieuw is.

Naarmate ze groeit als acteur en performer, zal Hunter Schaefer ons zeker meer laten zien van wat ze in zichzelf heeft, en dat is echt iets om naar uit te kijken.

De grote ensemblecast van de show kampt allemaal met een bepaald probleem en als pubers proberen ze allemaal zichzelf te vinden. Met Jules krijgen we een uniek perspectief dat voor veel mensen niet bijzonder normaal is. Dit voegt een waardevolle laag toe aan de tienerstrijd van Euphoria.

Labrinth en de soundtrack van Euphoria

Muziek is een uiterst essentieel onderdeel van de Euphoria-ervaring. De pilot-aflevering bevat een epische feestsequentie met muziek van Young Thug en Migos, die eigentijds en herkenbaar is. Maar de originele muziek in de show is echt wat de toon zet voor de emotionele achtbaan van het tienerleven.

Toen de Britse producer en zanger Labrinth werd benaderd om de muziek voor de show te doen, had hij geen idee welke commerciële moloch het zou worden. Hij concentreerde zich op het vastleggen van de speciale angst van de jeugd en kwam als beste uit de bus met echt ontroerende muziek.

„Als je terugkijkt op je tienerjaren,” zegt Labrinth, „voelt dat semi-magisch aan, maar half gek en semi-psychotisch. Ik wilde er zeker van zijn dat de muziek zo aanvoelde.” Als Rue op haar fiets rondrijdt, worden we getrakteerd op het eclectische en wazige „Still Don't Know My Name”. Dit nummer heeft de harten van kijkers veroverd als de sonische personificatie van Rue's strijd voor liefde en acceptatie.

Toch spreken andere nummers, met name „Formula”, waarin de titel van de show wordt vertolkt, over drugsverslaving en de hoogte- en dieptepunten van een hormonale tiener. In combinatie met de sombere kleurkeuzes en emotioneel geladen optredens van de cast, vormt de muziek het esthetische thema van de show.

Dit gevoel, wat je het tegenovergestelde van euforie zou kunnen noemen, is waar het in de show om draait. Het gaat over de ups en downs van die cruciale plek in het leven, waar je niet alleen jezelf probeert te vinden, maar ook je doel in het leven.