Dagdromen om de eenzaamheid van de realiteit te vermijden
Al sinds ik 11 of 12 jaar oud was, herinner ik me dat ik veel te veel droomde van een 'perfect' leven in de hoop dat het ooit, misschien wel werkelijkheid zou worden. Niet om het einde te bederven, maar tot op de dag van vandaag bestaat dat leven waar ik van droomde nog steeds niet.
Het blijkt dat te veel dagdromen een vorm van escapisme is en dit dagdromen heeft een naam, het heet onaangepast dagdromen.
Onaangepast dagdromen (MD) is een uitgebreide fantasieactiviteit die menselijke interactie vervangt en het academisch, interpersoonlijk of beroepsfunctioneren verstoort.
Al die jaren was het nooit bij me opgekomen hoe schadelijk en allesverslindend het is om constant te dagdromen, maar dat is het ook als je het niet kunt herkennen.
Hier is een video over iemand die te maken heeft met onaangepast dagdromen en daar meer over ingaat -
Dit zijn de symptomen van slecht adaptief dagdromen:
1. Zeer levendige dagdromen
Je kunt je dagdromen verwarren met de realiteit, ze kunnen zo levendig zijn dat er personages zijn met hun eigen verhaallijnen en dat er een heel plot in het verhaal zit.
2. Dagdromen veroorzaakt door gebeurtenissen uit het echte leven
Je dagdromen kunnen worden veroorzaakt door alledaagse dingen, zoals iets dat je ziet of hoort en dat misschien gewoon lijkt, maar ze zorgen ervoor dat je begint te dagdromen.
3. Moeite met het voltooien van dagelijkse taken
Je dagdromen kunnen zo allesverslindend worden dat je niet de dagelijkse dingen doet die je moet doen, maar liever blijft dagdromen.
4. Moeite om's nachts te slapen
Misschien vind je het moeilijk om's nachts in slaap te vallen vanwege de wil/behoefte om te dagdromen. Voor jou is het misschien geruststellender om te controleren wat er in je dromen gebeurt dan om in slaap te vallen als je geen controle hebt over wat er gebeurt.
5. Een overweldigende wens om verder te dagdromen
Dagdromen is misschien hoe je het grootste deel van je dagen doorbrengt, want iets anders doen dan dagdromen kan ondraaglijk aanvoelen. Je kunt ook geïrriteerd raken als iemand je onderbreekt tijdens het dagdromen.
Het punt is dat hoe ouder ik werd, ik dacht dat ik zou groeien uit de behoefte om aan de realiteit te ontsnappen, maar dat is nog steeds niet zo. Ik heb geen controle over wanneer ik begin te dagdromen, het wordt zo gemakkelijk geactiveerd, of het nu iets is dat wordt gezegd of iets dat ik zie, waardoor ik meteen kan gaan dagdromen.
Soms kan het zo obsessief worden dat ik alleen maar in bed kan blijven dagdromen en me losmaken van de realiteit. Ik kan dagen vastzitten in mijn dagdroom en alles in mijn leven volledig negeren.
Toen ik me meer bewust begon te worden van hoe schadelijk mijn behoefte was om aan de realiteit te ontsnappen, moest ik me afvragen waarom. Waar loop ik voor weg? Wat probeer ik niet te voelen?
Het heeft maanden geduurd voordat ik eindelijk eerlijk tegen mezelf kon zijn over waarom ik de behoefte voel om aan mijn eigen realiteit te ontsnappen. Het is vrij eenvoudig, het echte leven is niet het leven in een koekjesvorm waarvan ik urenlang droom dat het zou kunnen zijn. Het echte leven is rommelig, moeilijk, ondraaglijk, en het zet zijn tanden in me waardoor ik onbeweeglijk ben en soms niet meer kan ademen.
Als ik dagdroom, kan ik bepalen wie ik ben en wat er met me gebeurt, maar als ik eenmaal terug in de realiteit ben, verdwijnt al die kunstmatige controle uit het raam. Ik word teruggeworpen in een wereld waar ik alleen maar wezenloos in de afgrond kan staren en toekijken hoe alles uit elkaar valt.
Een paar maanden geleden had ik een grote ruzie met iemand van wie ik echt dacht dat ik om gaf en dat leidde tot veel dagdromen. Zelfs nu, maanden later, betrap ik mezelf er nog steeds op dat ik erover droom en al die onrealistische scenario's die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren.
Als ik over ze dagdroom, gaat dat altijd op twee manieren. Of het gaat erom hoe het zou zijn als alles goed met ons was gegaan, hoe gelukkig we hadden kunnen zijn. Of ik droom over mijn leven waarin ik genezen ben en helemaal verder ben gegaan, maar het was allemaal om die persoon kwalijk te nemen dat hij wegging in de hoop dat hij contact met me zou opnemen en me zou vertellen waarom hij spijt heeft dat hij me verloren heeft.
Al dat dagdromen om te negeren dat ze me hadden verlaten en dat het mijn schuld was. En er is geen manier om een strik om te doen om er mooi uit te zien. Ze moesten ongedeerd weglopen en ik moest blijven leven in mijn dagdromen om het hoofd te bieden aan al het trauma dat ze me hebben bezorgd.
Al deze dagdromen geven me meer troost en zijn veel aardiger voor me dan ooit tevoren en misschien zal ik ze daarom nooit opgeven.
Opinions and Perspectives
Ik had er nooit bij stilgestaan hoe dagdromen een vorm van zelfbescherming zouden kunnen zijn tot ik dit las.
Het verband tussen eenzaamheid en overmatig dagdromen is iets wat ik uit de eerste hand heb ervaren.
Het lezen hiervan heeft me bewuster gemaakt van mijn eigen dagdroompatronen. Tijd om wat veranderingen aan te brengen.
Soms vraag ik me af of mijn dagdromen me tegenhouden om het leven te creëren dat ik eigenlijk wil.
Ik waardeer hoe het artikel de wetenschappelijke term uitlegt en het toch herkenbaar houdt.
De reis van de auteur naar zelfbewustzijn is inspirerend. Het vergt moed om deze patronen onder ogen te zien.
Het is interessant hoe we dagdromen gebruiken om onze emoties en ervaringen te verwerken.
Ik denk dat het erkennen van dit gedrag de eerste stap is naar het vinden van een gezondere balans.
De beschrijving van dagdromen als een veiligheidsdeken is perfect. Ze zijn troostend, maar kunnen een kruk worden.
Ik betrap mezelf hier het meest op wanneer ik me vastzit of gevangen voel in mijn huidige situatie.
Het stuk over het onvermogen om een strik om de realiteit te binden, kwam echt binnen. We kunnen het echte leven niet bewerken zoals we onze dagdromen kunnen bewerken.
Dit heeft me geholpen te begrijpen waarom ik deze uitgebreide scenario's creëer over mensen die mijn leven hebben verlaten.
Ik heb gemerkt dat mijn dagdromen toenemen wanneer ik moeilijke beslissingen of gesprekken vermijd.
De vergelijking tussen gecontroleerde dagdromen en oncontroleerbare realiteit is bijzonder inzichtelijk.
Ik herken de worsteling van de auteur met het loslaten van dagdromen, omdat ze vriendelijker zijn dan de realiteit.
Het artikel deed me beseffen hoeveel tijd ik heb verloren aan deze fantasieën. Het is eigenlijk best eng.
Ik vraag me af of dit nu vaker voorkomt met al onze digitale afleidingen en sociale isolatie.
De beschrijving van het gevoel immobiel te zijn in het echte leven resoneert echt. Soms voelt de realiteit te zwaar om te hanteren.
Ik ben begonnen met het instellen van timers om mijn dagdromen te beperken. Het helpt me om meer aanwezig te blijven in de realiteit.
Heeft iemand anders het gevoel dat hun dagdromen soms levendiger zijn dan hun daadwerkelijke herinneringen?
Het deel over terugschieten naar de realiteit is bruut. Het is alsof je wakker wordt uit een aangename droom in een nachtmerrie.
Ik waardeer het dat het artikel het dagdromen niet volledig demoniseert, terwijl het nog steeds de schadelijke aspecten ervan aanpakt.
Het comfort dat deze dagdromen bieden is onmiskenbaar, maar ten koste van wat in ons echte leven?
Dit verklaart waarom ik het zo moeilijk vind om me op taken te concentreren. Mijn geest dwaalt altijd af naar deze uitgebreide scenario's.
Ik vind het interessant hoe we dagdromen gebruiken om onze persoonlijke geschiedenis te herschrijven en betere eindes te creëren.
De beschrijving van het leven in bed, verloren in dagdromen, doet me denken aan mijn ergste periodes van depressie.
Ik herken het dromen over genezing, alleen al om iemand te sarren. Het is een vorm van wraakfantasie die nooit echt bevredigt.
De levendigheid van deze dagdromen maakt ze zo verslavend. Ze voelen soms zo echt aan.
Ik vraag me af of hier een genetische component aan zit. Mijn ouder lijkt ook buitensporig veel te dagdromen.
De beschrijving van de auteur over het gebruik van dagdromen om trauma te verwerken, raakte me echt. Het is een krachtig copingmechanisme.
Door dit te lezen, realiseerde ik me hoeveel mijn dagdromen zijn toegenomen tijdens de pandemie toen ik geïsoleerd was.
Het onvermogen om te controleren wanneer het dagdromen begint, is frustrerend. Het is alsof mijn geest een eigen wil heeft.
Vroeger dacht ik dat ik de enige was die dit deed. Het is geruststellend om te weten dat anderen het ook ervaren.
Het deel over je bewust worden van het gedrag is cruciaal. Je kunt iets pas aanpakken als je erkent dat het een probleem is.
Ik denk dat therapie hier echt nuttig voor zou kunnen zijn. Het heeft me geholpen te begrijpen waarom ik in dagdromen vlucht.
De beschrijving van dagdromen die worden getriggerd door gebeurtenissen in het echte leven is perfect. Zelfs kleine dingen kunnen urenlange fantasieën veroorzaken.
Ik heb gemerkt dat mijn dagdromen erger worden als ik me eenzaam voel. Het is alsof ik als volwassene denkbeeldige vrienden creëer.
Creëert iemand anders hele personages met gedetailleerde achtergrondverhalen? De mijne voelen soms als echte mensen.
Ik vind het dapper van de auteur om dit te delen. Het is niet iets waar mensen gewoonlijk openlijk over praten.
Het controleaspect resoneert echt met me. In mijn dagdromen kan ik al mijn fouten herstellen en betere keuzes maken.
Ik vind het interessant dat de auteur dit gedrag begon op 11- of 12-jarige leeftijd. Dat lijkt een gebruikelijke leeftijd te zijn voor velen van ons.
Soms vraag ik me af of sociale media dit erger maken. We zien voortdurend geïdealiseerde versies van het leven van andere mensen.
Het symptoom over geïrriteerd raken wanneer je wordt onderbroken is zo waar. Ik word onredelijk boos als iemand me uit mijn dagdroom trekt.
Het is fascinerend hoe onze geest deze gedetailleerde alternatieve realiteiten creëert als een vorm van zelfbescherming. Het menselijk brein is ongelooflijk.
Ik had er nooit bij stilgestaan hoe dagdromen de academische of beroepsmatige functionering zou kunnen belemmeren, maar terugkijkend heeft het zeker mijn studententijd beïnvloed.
Het stuk over dagdromen over iemand die weg is gegaan, raakte me echt. Ik doe dit ook, en creëer deze perfecte scenario's die nooit zijn gebeurd.
Ik waardeer het hoe het artikel onderscheid maakt tussen normaal dagdromen en maladaptief dagdromen. Het heeft me geholpen te begrijpen waar ik de grens moet trekken.
De beschrijving van het dagenlang losraken van de realiteit is beangstigend. Ik heb dat meegemaakt en het is alsof je stukken van je leven verliest.
Is er iemand die met succes zijn maladaptieve dagdromen heeft verminderd? Ik zou graag praktische strategieën horen die voor anderen hebben gewerkt.
De vergelijking tussen het perfecte leven en de rommelige realiteit raakte me echt. We jagen allemaal een geïdealiseerde versie van het leven na die niet bestaat.
Ik ben een professional in de geestelijke gezondheidszorg en het is belangrijk op te merken dat dagdromen, hoewel het maladaptief kan zijn, ook een copingmechanisme kan zijn in moeilijke tijden.
Wat me het meest opviel, was hoe de auteur het beheersen van hun dagdroomwereld beschreef versus de chaos van de realiteit. Dat is precies de reden waarom ik me terugtrek in mijn verbeelding.
Ik heb gemerkt dat het bijhouden van een dagboek me helpt de realiteit te verwerken in plaats van te ontsnappen in dagdromen. Het geeft me een gezonde uitlaatklep voor die gevoelens.
Voelt iemand anders zich fysiek uitgeput na intense dagdroomsessies? Soms voel ik me vermoeider dan wanneer ik daadwerkelijk iets had gedaan.
De eerlijkheid van de auteur over hun breuk met iemand en de daaruit voortvloeiende fantasiescenario's is iets waar ik me diep mee kan identificeren.
Ik ben benieuwd naar het verband tussen trauma en maladaptief dagdromen. Mijn dagdromen namen zeker toe na enkele moeilijke gebeurtenissen in mijn leven.
Door dit te lezen, realiseerde ik me hoeveel tijd ik verspil aan het leven in mijn hoofd in plaats van me bezig te houden met het echte leven. Het is eng als je al die uren optelt.
Eigenlijk ben ik het er niet mee eens dat dagdromen volledig negatief zijn. Veel kunstenaars en schrijvers kanaliseren hun dagdromen in creatieve werken. Het gaat om het vinden van een evenwicht.
Het symptoom van slaapproblemen resoneert echt met me. Ik lig vaak uren wakker, verloren in deze uitgebreide scenario's die ik heb gecreëerd.
Hoewel ik de bezorgdheid over maladaptief dagdromen begrijp, denk ik dat een zekere mate van verbeelding en fantasie gezond en noodzakelijk is voor creativiteit.
Ik worstel hier ook mee, maar ik heb gemerkt dat meditatie me helpt om meer gegrond te blijven in de realiteit. Heeft iemand anders mindfulness-technieken geprobeerd?
Het deel over dagdromen die worden getriggerd door alledaagse dingen is zo accuraat. Soms kan alleen al een liedje of een willekeurig gesprek me naar een compleet andere wereld sturen.
Dit artikel komt echt binnen. Ik merk dat ik constant ontsnap in uitgebreide dagdromen, vooral in stressvolle tijden. Het is als een veiligheidsdeken die ik niet los kan laten.
Ik wist niet eens dat hier een term voor was. Ik doe dit al mijn hele leven en dacht dat ik gewoon raar was of een overactieve fantasie had.