5 manieren om iemand te helpen die worstelt met een slecht lichaamsbeeld

Wanneer werd ons lichaam handelswaar waar ingeruild voor de lof en goedkeuring van anderen?

Was het het moment waarop Kate Moss in een interview uit 2009 „niets smaakt zo goed als magere gevoelens” aanbood als een mantra om naar te leven? Of was het eerder, toen Moss zelf het gezicht werd van een industrie die de uitgemergelde silhouetten van heroïneverslaafden verheerlijkte?

Waar de fixatie van de samenleving op lichamen ook begon, één ding is zeker: in Groot-Brittannië voelt 35% van de volwassenen zich vandaag depressief, 20% schaamt zich en 19% walgt over hun lichaam. Een aanzienlijk deel van de wereldbevolking leeft met gevoelens van minachting voor hun lichaam.

Deze vaten, zonder welke het leven zelf onmogelijk zou zijn, zijn vervaardigd tot voorwerpen van vijandschap en oppositie - gevoelens die alleen maar groter zijn geworden met de opkomst van sociale media.

Dus, hoe kunnen we onze worstelingen met het lichaamsbeeld verlichten? Hoe kunnen we onszelf wapenen tegen gemanipuleerde snapshots van beroemdheden, feeds vol met op Facetuned afgestemde selfies en lichaamsgerichte kritiek als gespreksnorm?

Hier zijn vijf strategieën die ik heb ontwikkeld om mezelf en de mensen om me heen te helpen positieve, vertrouwenwekkende relaties met hun lichaam te onderhouden:

1. Media bewust consumeren

Ten eerste beoefen ik (en moedig ik degenen in mijn leven aan om deel te nemen aan) bewuste consumptie.

Dit betekent dat ik het promoten van alleen interactie met inhoud die echte, natuurlijke en ongemanipuleerde lichamen tentoonstelt. Het nemen van deze stap vormt een solide basis van waaruit je kunt beginnen af te leren van de controle en onverdraagzaamheid waar eigenwaarde, identiteit en lichaamsbeeld uit ontstaan in dit digitale tijdperk.

Als we onze gedachten terugbrengen naar onze kinderjaren, weet ik zeker dat we ons allemaal een wazige herinnering kunnen herinneren aan het tegenkomen van een schoonheidsstereotype.

Toen ik opgroeide in de vroege jaren 2000, waren dat de lenige en strakke sterren van pop en R&B. Britney Spears, met haar kleine taille en gedefinieerde buik, was een voorbeeld van wat ik 'aantrekkelijk' leerde vinden.

Wanneer je ziet dat deze norm wordt herhaald in muziekvideo's, films, televisieshows en advertenties, dan gaat dat gepaard met een subtiele verwachting: zo ziet een vrouw eruit die succes, populariteit en roem bereikt. Dit is de norm die je moet volgen als je net zo mooi wilt zijn als deze vrouwen.

Natuurlijk willen we allemaal mooi zijn. We leren op een jonge leeftijd dat schoonheid synoniem is met aandacht en lof, en later in het leven dat schoonheid een integraal onderdeel is van aantrekking en liefde. In onze kern zijn we sociale wezens - we hunkeren meer naar intimiteit en verbinding met elkaar dan naar iets anders - dus deze verwevenheid van schoonheid en liefde is van nature van invloed op ons.

Daarom kunnen we, als we een scheve of unieke perceptie van schoonheid hebben, onszelf onbewust beschouwen als onwaardig voor liefde en genegenheid - wat extreem schadelijk kan zijn voor ons zelfgevoel.

Daarom hecht ik veel belang aan het omgaan met mensen die hun natuurlijke lichaam laten zien. Of je nu streeft naar lichaamsneutraliteit of positiviteit, als je je ogen opent voor de realiteit van hoe het lichaam van de meeste mensen eruitziet, kan dat de manier waarop je naar jezelf kijkt veranderen.

Hoewel er veel diversiteit tussen lichamen te zien is, hebben we allemaal gemeenschappelijke kenmerken die tot onzekerheden zijn gemaakt: lichaamsacne, lichaamshaar, cellulitis, striae, buikrollen, zachte dijen en bovenarmen.

Ontdekken dat deze kenmerken weliswaar ondervertegenwoordigd zijn in de reguliere media en de door beroemdheden samengestelde snapshots, maar dat ze zeer vaak voorkomen en in het echte leven voorkomen, is cruciaal om het stigma dat we op ons eigen lichaam uitstralen, af te leren.

2. Denk na over lichaamsgerichte gevoelens

Ten tweede vraag ik mijzelf en de mensen in mijn omgeving om de oorsprong van hun gevoelens voor hun lichaam te onderzoeken.

Telkens als ik merk dat ik kritisch ben op mijn lichaam, vraag ik me af of ik er zeker van ben dat dit mijn mening is, mijn eigen persoonlijke oordeel, dat ik voorbijga.

Ik merk altijd dat ik met een beetje graafwerk iets opgraaf dat oorspronkelijk niet van mij afkomstig was. Of het nu gaat om een opmerking die in het verleden over mij is gemaakt, iets dat ik heb geleerd van de mensen om me heen, of om media die ik heb gebruikt, mijn eigen gevoelens van onbeduidendheid komen meestal voort uit iets externs dat ik heb opgenomen.

Als dit soort besef zich voordoet, denk ik dat de beste actie is om jezelf af te vragen of je de overtuiging en de bron ervan waardeert. Is deze overtuiging een feit of vertegenwoordigt het iemands mening? Waardeer ik de bron waar dit geloof vandaan komt? Kan de bron van deze overtuiging op een of andere manier profiteren van mijn onzekerheid?

Je onzekerheid met nieuwsgierigheid benaderen leidt vaak tot de ontdekking dat je schaamte niet de jouwe is. Je bent gewoon een gastheer voor de reclametechniek van een bedrijf, iemands projecties van zijn eigen negatieve lichaamsbeeld, of een afbeelding die is geretoucheerd om andermans gevoelens van onbeduidendheid te verbergen.

Het inzicht hebben om op deze manier met onze gevoelens van onzekerheid, teleurstelling en wrok om te gaan, is van cruciaal belang om de cyclus van zelfbestraffing te stoppen voor bestaande maten en vormen waar ons lichaam tevreden mee is.

3. Herschrijf het verhaal over Sizing Up

Ten derde daag ik mezelf en anderen uit om het verhaal te herschrijven dat wordt voortgezet rond gewichtstoename en 'groter worden'.

In de huidige samenleving wordt gewichtstoename om twee redenen gevierd: iemand heeft ondergewicht, herstelt van een eetstoornis of is op de 'juiste' plaatsen op de 'juiste manier' aangekomen.

Hoe ziet deze tweede vorm van gewichtstoename eruit?

Voor vrouwen heeft het de vorm van een zandloper met grote borsten, prominente heupen en een dikke kont - een gewichtsverdeling die niet veel lichamen van nature configureren. Voor mannen wordt gewichtstoename alleen gevierd in combinatie met het streven naar een strakker bovenlichaam en zichtbare spieren over het hele lichaam.

Ik probeer een andere kijk te promoten:

Vanaf het moment dat we geboren worden, ontwikkelt ons lichaam zich. Tussen de geboorte en het verstrijken van het eerste levensjaar van een kind verandert er zoveel dat het kind onherkenbaar wordt. Maar dat vieren we, omdat ons geleerd is dat het normaal is dat een kind groeit en evolueert, terwijl volwassenen op een bepaalde leeftijd moeten stoppen met ontwikkelen.

Hoe kunnen we dit als waarheid accepteren als ons lichaam zich voortdurend aanpast aan verschillende dingen?

Het is de taak van ons lichaam om ons te helpen in elke nieuwe levensfase die we ingaan - een inspanning die op natuurlijke wijze kan volgen op gewichtstoename.

Naarmate we ouder worden, kan ons lichaam afhankelijk zijn van verschillende gewichtsvoorraden om de veranderingen mogelijk te maken, zoals mannen die hun maximale spiermassa ontwikkelen en vrouwen die het vruchtbaarst worden tussen de twintig en dertig jaar.

Hieruit volgt niet dat de buik van een vrouw niet plat blijft als haar lichaam een vetlaag ontwikkelt om haar voortplantingsorganen te beschermen? Zou het niet logisch zijn dat de vetopslag van een man zich ontwikkelt in combinatie met zijn spierdichtheid?

Als we eenmaal geneigd zijn om ons lichaam te zien als intelligente, aanpasbare wezens en de verbazingwekkende prestaties die ze mogelijk maken, worden gewichtstoename en 'groter worden' dingen die we kunnen accepteren - en zelfs gaan waarderen.

4. Leg de zinloosheid van Body-shaming bloot

Ten vierde probeer ik de zinloosheid van onze lichaamsbeschamende perspectieven bloot te leggen.

Om dit te doen, zou ik iemand kunnen vragen die worstelt met het lichaamsbeeld om de meest bijzondere mensen in hun leven te beschrijven.

Hoe denk je dat ze zouden kunnen reageren?

„Mijn moeder is de meest zorgzame persoon. Welk probleem je haar ook aandoet, ze zal er samen met jou aan zitten werken.”

„Mijn vriend is zo grappig - ik zweer dat het bovenmenselijk is! Als ik ooit down ben, weet hij precies wat hij moet doen om me op te vrolijken en mijn slechte humeur te doorbreken.”

„Mijn beste vriendin is zo bemoedigend, ze ziet dingen in mij die niemand anders ziet. Ze inspireert me om de beste versie van mezelf te zijn!”

Wanneer we onze naasten beschrijven, realiseren we ons dat we mensen zien voor wie ze zijn, niet voor hoe ze eruitzien.

Voor ons zijn de lichamen van onze dierbaren slechts vaten die datgene bevatten waar we waarde aan hechten: hun vermogen om ons te verheffen, te koesteren en ons te helpen genieten van het leven is wat we betoverend aan hen vinden, niet hun vorm of grootte.

Als we nadenken over hoe weinig het uiterlijk van het lichaam van mensen invloed heeft op onze gevoelens jegens hen, kunnen we negatieve gedachten over onszelf uitdagen.

Waarom zou je lichaam je onwaardig laten voelen als het de waarde van een ander onaangetast laat? Waarom zou je lichaam jou verminderen als anderen trots zijn en het leven in vergelijkbare vormen en maten nastreven? Hoe beïnvloedt de manier waarop je lichaam eruitziet eigenlijk je vaardigheden, je kernkwaliteiten, wie je eigenlijk bent?

Als we leren dat onze waarde en waarde intrinsiek zijn en niet worden veranderd door ons uiterlijk, kunnen we minder nadruk leggen op hoe ons lichaam eruitziet. Hoe minder energie we investeren om ons lichaam kwalijk te nemen en onszelf daardoor in bedwang te houden, hoe meer tijd we kunnen besteden aan het beleven van ons leven.

5. Neem de controle over lichaamsgerichte gevoelens

Tot slot, de vijfde manier waarop je volgens mij iemand kunt helpen die worstelt met het lichaamsbeeld, is door ze te leren dat ze de controle hebben over hoe ze over zichzelf denken.

Nee, dit betekent niet dat we in een utopie leven waar reclame natuurlijke kenmerken niet als gebreken afschildert, of waar beroemdheden hun chirurgisch verbeterde lichaam niet claimen als gevolg van lichaamsbeweging.

Nee, dit betekent niet dat we immuun zijn voor de historische en moderne verhalen die de vormen en afmetingen van ons lichaam omringen.

Dit betekent dat we de keuze hebben om deze invloeden ons zelfgevoel, onze eigenwaarde, ons zelfvertrouwen te laten doordringen - of ze te stoppen aan de poorten van onze geest.

We kunnen ervoor kiezen om af te stappen van inhoud en discussies die onrealistische normen verheerlijken en ongezonde manieren van omgaan met ons lichaam bevorderen. We kunnen ervoor kiezen om het idee te omarmen dat schoonheid individueel is. We kunnen ervoor kiezen om te accepteren dat ons lichaam niet statisch is - dat het in ons DNA zit om te fluctueren en zich aan te passen terwijl we door het leven gaan.

Onszelf uitrusten met alternatieve verhalen dan waarover de reguliere media ons hebben verteld, is essentieel om weerbaarheid op te bouwen tegen de mechanismen die tegenwoordig alomtegenwoordig zijn: de bedrijven die theesoorten ontwikkelen om magen plat te maken en korsetten om lichamen te vervormen, zullen geen onzekerheid hebben om van te profiteren als we niet toestaan dat de overtuigingen waarop ze vertrouwen ons ontoereikend doen voelen.

Het besef dat we de macht hebben om ons te wapenen tegen de trends, overtuigingen en zakelijke invalshoeken die ons lichaam omringen, is essentieel om onze gevoelens jegens ons lichaam terug te winnen. Als we eenmaal leren dat we ons lichaam in elke vorm of grootte kunnen waarderen, beginnen we relaties met hen te ontwikkelen waardoor we vrij kunnen leven.

En om mensen als Kate Moss tegen te gaan, zeggen ze dat vrijheid zoet smaakt.