De filosofie van namen in de film Coraline

Toen ik de film Coraline voor het eerst zag, schrok ik van de griezeligheid, dus ik zorgde ervoor dat ik hem nooit meer zou bekijken. Maar ik zag het als kind, dus ik was natuurlijk bang. Als volwassene is het echter nog steeds angstaanjagend, wat ik respecteer en waar ik van hou.

Hierdoor heb ik het boek gelezen en er is me iets opgevallen waardoor ik meer van het geschreven verhaal hou: het motief van namen met identiteit en luisteren. Het klinkt raar, maar er zit een filosofie achter namen en identiteit. Ik maak geen grapje, er is een letterlijke filosofie over namen en hun semantiek. Maar maak je geen zorgen, ik zal je niet vervelen met de theorieën en hun technische aspecten.

En hoewel er niet veel verschillen zijn tussen het boek en de film, is er ook een regel in het boek die bevestigt dat namen existentialisme en kapitalistische ideologieën bevatten. Ik zal proberen het niet te ingewikkeld te maken.

De ogen als onze ziel: hoe onze naam onze identiteit is.

In de film, het deel waarin Coraline de spookkinderen ontmoet en vraagt hoe ze heten, reageert een van hen door te zeggen: „Ik weet onze namen niet meer.”

Hier is te zien dat de spookkinderen het slachtoffer waren van de Beldam omdat hun ogen knopen zijn. Ze lijken willekeurig en vertellen haar dat als ze hun ogen vindt, hun ziel vrij zal zijn. En door het gezegde „de ogen zijn de vensters naar de ziel”, onthult dit dat de Beldam hun ziel heeft gestolen door hun ogen te stelen.

Maar omdat hun ziel is ontvoerd, weten ze niet wie ze zijn, vandaar dat ze zich hun namen niet herinneren. Dit onthult vervolgens hoe onze namen bepalen wie we zijn.

Wanneer namen worden gebruikt, worden ze gebruikt om een persoon als referentie te begrijpen, wat betekent dat namen een reputatie hebben die ons definieert, die gebaseerd is op onze persoonlijkheid, of ook bekend als de ziel van de persoon. En aangezien het nemen van de kinderzielen de Beldam machtig maakt, lijkt het erop dat er een soort kracht schuilt in het hebben van namen, aangezien er in het echte leven een identiteitsdief is en zelfs respect is met het hebben van bepaalde titels.

Het is Coraline, niet Caroline! De respectabiliteit van luisteren.

Gedurende de hele film noemen de buren van Coraline haar Caroline in plaats van Coraline. Ze hebben het soms goed, maar in het boek zeggen ze altijd Caroline, wat ze elke keer actief corrigeert als Coraline.

Maar waarom is dit belangrijk? Waarom maakt dat uit? Haar buren weten wie ze is, en Coraline weet dat ze naar haar verwijzen als ze haar naam verkeerd uitspreken.

Het verhaal biedt een eenvoudig antwoord met de respectabiliteit van luisteren. Als de buren haar naam verkeerd hebben, praten ze altijd over zichzelf, wat altijd over hun verleden gaat en wie ze waren.

Volgens Miss Spink en Miss Forcible waren het actrices in het circus, waar ze met nostalgie blijven hangen als ze met Coraline praten. Maar zelfs als ze geen verhalen zeggen, als Coraline iets zegt, wordt dat afgewezen als ze verder praten, waaruit blijkt dat ze niet luisteren, en daarom spreken ze haar naam niet goed uit.

„Hoe gaat het met je lieve moeder en vader?” vroeg juffrouw Spink.

„Ontbreekt”, zei Coraline. „Ik heb ze sinds gisteren niet meer gezien. Ik ben op mezelf aangewezen. Ik denk dat ik waarschijnlijk een eenkindgezin ben geworden.”

„Vertel je moeder dat we de krantenknipsels van Glasgow Empire hebben gevonden waarover we haar vertelden. Ze leek erg geïnteresseerd toen Miriam ze vertelde.”

„Ze is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen,” zei Coraline, „en ik geloof dat mijn vader dat ook heeft gedaan.”

„Ik ben bang dat we morgen de hele dag weg zijn, Caroline Lovey,” zei Miss Forcible. „We verblijven bij het nichtje van April in Royal Tunbridge Wells.”

Maar omdat Coraline naar hen luistert, kent ze de namen en verhalen van Miss Spink en Miss Forcible, waardoor ze voor Coraline als mensen worden aangemerkt. In vergelijking met meneer Bobo had hij het echter alleen over het trainen van zijn muizen, zang en stuntprestaties.

Dit heeft Coraline doen denken aan hem als een gekke oude man en niets anders dan dat. Dit is te zien als ze zijn naam hoort, want er staat geschreven: „Het was nooit bij Coraline opgekomen dat de gekke oude man boven echt een naam had... Als ze had geweten dat zijn naam Mr. Bobo was, zou ze dat elke kans hebben gezegd die ze kreeg.”

Daarna, toen ze meneer Bobo had gecorrigeerd, haar naam was Coraline terwijl ze zijn naam zei, begon hij haar naam correct uit te spreken.

„Het is Coraline, meneer Bobo,” zei Coraline. „Niet Caroline. Coraline.”

„Coraline,” zei meneer Bobo, terwijl hij met verwondering en respect haar naam tegen zichzelf herhaalde.

Omdat ze allebei hun naam goed hebben, lijkt het erop dat dit een moment is waarop ze echt luisteren en begrijpen wie ze zijn.

Met andere woorden, het begrijpen van iemands naam en wie ze zijn, gaat gepaard met luisteren, dus de verkeerde uitspraak vertegenwoordigde hun onoplettendheid tegenover elkaar. Hoewel Caroline de namen Miss Spink en Miss Forcible kende, laat het geval van Mister Bobo zien dat je aandacht en respect kunt krijgen als je die aan anderen geeft.

Cat heeft geen namen: hoe onze identiteitscrisis wordt gebruikt voor kapitaalproductiviteit.

Toch zit er een negatief aspect aan het hebben van een naam. In het boek spreekt de zwarte kat over namen die zeggen: „Katten hebben geen namen... jullie hebben namen. Dat komt omdat je niet weet wie je bent. We weten wie we zijn, dus we hebben geen namen nodig.”

Dit citaat kan nogal verwarrend zijn, maar deze kat is niet gedomesticeerd omdat hij van niemand is. Hij gaat en verlaat plaatsen wanneer hij wil. Dit weten lijkt namen onder controle te brengen, aangezien gedomesticeerd zijn controle vereist.

Maar als dit waar is, hoe worden we dan bestuurd door namen te hebben? Omdat we worden aangemoedigd en de wens krijgen om een naam voor onszelf te maken en achter te laten, wat de basis is geweest van onze productiviteit in onze kapitalistische samenlevingen.

Dat gezegd hebbende, hebben onze beroepen hun weg gevonden naar onze identiteit. En dit geldt zowel voor carrières waar we van houden als voor banen die we haten. Dit komt omdat we ons hechten aan de dingen waar we van houden, wat Fall Out Boy het best verwoordde in hun nummer Save Rock and Roll met hun beroemde zin: „Je bent waar je van houdt, niet wie van je houdt.”

Dus als je van jongs af aan moet stoppen met doen waar je van houdt, wat is dan je identiteit daarna? Gepensioneerden kunnen dan een identiteitscrisis meemaken, maar herinneringen ophalen aan het verleden maakt het makkelijker voor hen omdat ze de crisis zelf niet hoeven aan te pakken of op te lossen.

Dit gebeurt omdat ze in kapitalistische samenlevingen misbruik maken van de existentiële kwestie van ons doel in de wereld door onze waarde te hechten aan ons vermogen om productief te zijn. We weten dat dit uitbuiting is, maar omdat we het niet kunnen veranderen, proberen we deze productiviteit in te zetten in dingen waar we van houden door middel van een gepassioneerde carrière, die ons doel in onze carrière plaatst.

Dit wordt vooral benadrukt wanneer ons wordt gevraagd waarom we bepaalde carrières nastreven, aangezien het verwachte antwoord is dat we anderen op de een of andere manier helpen. Hoewel daar niets mis mee is, zie ik het als subtiele manipulatie om mensen hun doel en waarde te laten hechten aan productiviteit. Dit is misschien verreikend, maar we zouden het „helpende” doel niet ontwikkelen als er niet zoveel systemische problemen zouden zijn.

Dit is echter schadelijk wanneer iemand opgroeit met negatieve stereotypen over de arbeidersklasse, omdat het hem het gevoel geeft dat hij zijn waarde en doel moet hechten aan een professionele loopbaan. En als ze dat niet doen, of als er iets gebeurt, en ze hebben een baan voor de arbeidersklasse, zullen ze zich afvragen wat hun waarde en doel zijn.

Toch is dit zeer schadelijk voor mensen met een handicap, omdat ze niet over de specifieke vaardigheden beschikken die hen in staat stellen om productief te zijn zonder aanpassingen, wat hun eigenwaarde schaadt.

Kortom, namen zijn kenmerken van identiteit, maar als we niet naar anderen luisteren, zullen we niet begrijpen wie ze zijn of omgekeerd. Maar het hebben van een naam onthult onze onderwerping aan het creëren van een erfenis door onze prestaties of carrière, die door het kapitalisme wordt uitgebuit voor productiviteit vanuit onze existentiële behoefte om waarde en doel te vinden.