Filozofia nazw w filmie Coraline

Kiedy po raz pierwszy obejrzałem film Coraline, byłem przerażony przerażeniem, więc upewniłem się, że nigdy więcej go nie obejrzę. Ale widziałem to jako dziecko, więc oczywiście się bałem. Jednak jako dorosły nadal jest to przerażające, co szanuję i koch am.

Z tego powodu przeczytałem książkę i zauważyłem coś, co sprawia, że bardziej kocham pisaną historię- motyw imion z tożsamością i słuchaniem. Brzmi dziwnie, ale za nazwiskami i tożsamością kryje się filozofia. Nie żałuję, istnieje dosłowna filozofia dotycząca imion i ich semantyki. Ale nie martw się, nie będę cię nudzić teoriami i ich technicznością.

I chociaż nie ma zbyt wielu różnic między książką a filmem, jest też linia w książce, która stwierdza, że nazwy niosą ze sobą egzystencjalizm i ideologie kapitalistyczne. Postaram się nie komplikować tego zbyt.

Oczy jako nasze dusze: jak nasze imię jest naszą tożsamością.

W filmie, części, w której Coraline spotyka dzieci duchów i pyta, jak się nazywały, jeden z nich odpowiada mówiąc: „Nie pamiętaj naszych imion”.

Tutaj widać, że dzieci-duchy były ofiarami beldamu, ponieważ ich oczy są guzikami. Pozornie przypadkowo, mówią jej, że jeśli znajdzie ich oczy, ich dusze będą wolne. Poprzez powiedzenie „oczy są oknami duszy” ujawnia się, że beldam ukradł ich duszę, kradnąc im oczy.

Ale ponieważ ich dusze zostały zabrane, nie wiedzą, kim są, stąd nie pamiętają swoich imion. To następnie ujawnia, w jaki sposób nasze imiona definiują, kim jesteśmy.

Kiedy używane są imiona, są one używane do zrozumienia osoby w odniesieniu, co oznacza, że imiona mają reputację, która nas definiuje, która opiera się na naszej osobowości, czyli duszy osoby. A ponieważ zabranie dusz dzieci sprawia, że Beldam jest potężny, wydaje się, że istnieje jakaś moc w posiadaniu imion, ponieważ w prawdziwym życiu istnieje złodziej tożsamości, a nawet szacunek w posiadaniu pewnych tytułów.

To Coraline, nie Caroline! Szacunek słuchania.

W całym filmie sąsiedzi Coraline nazywają ją Caroline zamiast Coraline. Czasami dobrze sobie radzą, ale w książce zawsze mówią Caroline, którą za każdym razem aktywnie koryguje jako Coraline.

Ale dlaczego jest to ważne? Dlaczego to ma znaczenie? Jej sąsiedzi wiedzą, kim ona jest, a Coraline wie, że odnoszą się do niej, gdy źle wymawiają jej imię.

Historia oferuje prostą odpowiedź z szacunkiem słuchania. Kiedy sąsiedzi źle rozumieją jej imię, zawsze podczas interakcji mówią o sobie, co zawsze dotyczy ich przeszłości i tego, kim byli.

Według Miss Spink i Miss Forcible, były aktorkami w cyrku, w którym utrzymują się z nostalgią, gdy rozmawiają z Coraline. Ale nawet jeśli to, co mówią, nie jest historią, kiedy Coraline coś mówi, jest to odrzucane, gdy kontynuują mówienie, ujawniając, że nie słuchają, dlatego nie wymawiają jej imienia dobrze.

„Jak się mają twoja droga matka i ojciec?” zapytała panna Spink.

— Zaginiony — powiedziała Coraline. „Nie widziałem żadnego z nich od wczoraj. Jestem na własną rękę. Myślę, że prawdopodobnie stałem się rodziną samotnego dziecka”.

„Powiedz swojej matce, że znaleźliśmy wycinki prasowe z Glasgow Empire, o których jej opowiadaliśmy. Wydawała się bardzo zainteresowana, gdy Miriam jej o nich wspomniała.

„Zniknęła w tajemniczych okolicznościach” - powiedziała Coraline, „i wierzę, że mój ojciec też to zrobił”.

— Obawiam się, że jutro będziemy poza domem cały dzień, Caroline Lovey — powiedziała panna Forcible. Zostaniemy z siostrzenicą April w Royal Tunbridge Wells.

Chociaż dlatego, że Coraline ich słucha, zna imiona i historie panny Spink i Miss Forcible, ustanawiając ich jako ludzi dla Coraline. Jednak w porównaniu z panem Bobo mówił tylko o treningu śpiewu myszy i występach kaskaderskich.

To sprawiło, że Coraline myślała o nim jak o szalonym starcu i nic poza tym. Widać to, gdy dowiaduje się o jego imieniu, ponieważ jest napisane, że „Coraline nigdy nie przyszło do głowy, że szalony starzec na górze rzeczywiście miał imię... Gdyby wiedziała, że nazywa się pan Bobo, powiedziałaby to przy każdej okazji”.

Później, kiedy poprawiła pana Bobo, nazywała się Coraline, gdy wypowiadała jego imię, zaczął poprawnie wymawiać jej imię.

— To Coraline, panie Bobo — powiedziała Coraline. „Nie Caroline. Koralina”.

— Coraline — powiedział pan Bobo, powtarzając sobie jej imię ze zdumieniem i szacunkiem.

Ponieważ oboje dobrze rozumieją swoje imiona, wydaje się, że jest to moment, w którym naprawdę słuchają i rozumieją, kim są.

In@@ nymi słowy, zrozumieniu czyjegoś imienia i tego, kim jest, towarzyszy słuchanie, więc błędna wymowa reprezentowała ich wzajemną nieuwagę. Podczas gdy Caroline znała nazwiska panny Spink i Miss Forcible, przypadek pana Bobo pokazuje, że można poświęcić ci uwagę i szacunek, gdy dajesz je innym.

Kot nie ma imion: jak nasz kryzys tożsamości jest wykorzystywany w kierunku produktywności kapitału.

Jednak posiadanie imienia ma pewien negatywny aspekt. W książce czarny kot mówi o imionach, mówiąc: „Koty nie mają imion... wy macie imiona. To dlatego, że nie wiesz, kim jesteś. Wiemy, kim jesteśmy, więc nie potrzebujemy imion”.

Ten cytat może być dość mylący, ale ten kot nie jest udomowiony, ponieważ nie należy do nikogo. Idzie i opuszcza miejsca, jak mu się podoba. Wiedza o tym wydaje się umieszczać nazwy pod poczuciem kontroli, ponieważ udomowienie wymaga kontroli.

Ale jeśli to prawda, jak jesteśmy kontrolowani przez posiadanie nazwisk? Ponieważ jesteśmy zachęcani i zmuszeni do pragnienia tworzenia i pozostawienia sobie nazwy, co było źródłem naszej produktywności w naszych społeczeństwach kapitalistycznych.

Mając to na uwadze, nasze zawody trafiły do naszej tożsamości. Dotyczy to zarówno karier, które kochamy, jak i pracy, której nienawidzimy. Dzieje się tak, ponieważ przywiązujemy się do rzeczy, które kochamy, co Fall Out Boy powiedział najlepiej w swojej piosence Save Rock and Roll ze słynną linią „Jesteś tym, co kochasz, a nie kto cię kocha”.

Więc kiedy musisz przestać robić to, co kochasz od starości, jaka jest twoja tożsamość po tym? Emeryci mogą wtedy doświadczyć kryzysu tożsamości, ale wspominanie przeszłości ułatwia im to, ponieważ nie muszą radzić sobie z kryzysem ani rozwiązywać samego kryzysu.

Dzieje się tak, ponieważ w społeczeństwach kapitalistycznych wykorzystują egzystencjalną kwestię naszego celu w świecie, określając naszą wartość na naszej zdolności produktywności. Wiemy, że jest to wyzyskiwalne, ale ponieważ wydaje się, że nie możemy tego zmienić, staramy się umieścić tę produktywność w rzeczy, które kochamy poprzez namiętną karierę, która umieszcza nasz cel w naszej karierze.

Jest to szczególnie podkreślane, gdy jesteśmy pytani, dlaczego realizujemy określone kariery, ponieważ istnieje oczekiwana odpowiedź na pomoc innym w jakiś sposób. Chociaż nie ma w tym nic złego, postrzegam to jako subtelną manipulację w zmuszaniu ludzi do umieszczania swojego celu i wartości w produktywności. Może to osiągać, ale nie rozwijalibyśmy celu „pomocy”, gdyby nie było tak wielu problemów systemowych.

Jest to jednak szkodliwe, gdy osoba dorasta wokół negatywnych stereotypów na temat klasy robotniczej, ponieważ sprawia, że czuje, że musi przypisać swoją wartość i cel karierze zawodowej. A jeśli tego nie zrobią, albo coś się stanie, i mają pracę z klasy robotniczej, będą się zastanawiać, jaka jest ich wartość i cel.

Jest to jednak najbardziej szkodliwe dla osób niepełnosprawnych, ponieważ nie mają one specyficznych zdolności, które pozwalają im być produktywnym bez zakwaterowania, co poważnie szkodzi ich własnej wartości.

Krótko mówiąc, imiona są znakami tożsamości, ale jeśli nie słuchamy innych, nie zrozumiemy, kim oni są lub odwrotnie. Ale posiadanie nazwy ujawnia nasze podporządkowanie się tworzeniu dziedzictwa poprzez nasze osiągnięcia lub karierę, która jest wykorzystywana przez kapitalizm do produktywności z naszej egzystencjalnej potrzeby znalezienia wartości i celu.