Refleksje z mojej rodzinnej podróży do Peru
Już czułem mdłości z powodu choroby samochodowej i wysokości, gdy przyspieszaliśmy wąskimi uliczkami. Zepsuty cement pozwoliłby mi dotknąć chodzących ludzi, a nawet właścicieli sklepów siedzących na zewnątrz, pokazując swoje towary z Cusco, gdybym spróbował.
Fur@@ gonetka, która przewoziła pięciu członków mojej rodziny i nasze walizki, w sumie ponad jedną na osobę, szarpnęła na krawężnik, ponieważ droga ledwo zmieściła już jeden samochód. Kierowca mocno otworzył przesuwne drzwi i zostaliśmy wprowadzeni na ruchliwą ulicę wypełnioną zarówno miejscowymi, jak i turystami posługującymi się każdym językiem.
Nie było ucieczki przed śledzeniem gospodarzy z menu, krzyczącymi na nas, żebyśmy weszli i zobaczyli prawdziwą małą alpakę, którą mieli w środku, lub zawsze mogliśmy jej spróbować.
Oficjalnie dotarliśmy do Ameryki Południowej.
Otworzyły się ogromne ciemnozielone drzwi, pracownicy hotelu witali nas i skierowali się do jasnego kamienia, pod tablicą z napisem Hotel Marqueses.
Znak był wyrównany z dwiema flagami po obu stronach, z których jedna przedstawiała paski czerwieni i bieli, flagę narodową Peru, a inne kolory tęczy, oznaczające Tęczową Górę.
Pod nami leżała mata z napisem „Beinvenido”, a mama poprosiła mnie o zrobienie jej zdjęcia. Przeprowadzono nas przez małą strefę odprawy, krótki korytarz, w którym mój ojciec wręczył menedżerowi nasze paszporty, aby mogła sprawdzić naszą rezerwację.
Tył hotelu otworzył się na ogromny dziedziniec, którego wejście z przodu nigdy by nie ujawniło. Na środku ogrzewanego słońcem kamiennego gruntu siedziała fontan na.
Okrągłe stoły i krzesła okrążały fontannę, czekając na nas filiżankami herbaty koki, liśćmi koki zaparzonymi w ciepłej wodzie, aby pomóc w zawrotach głowy na dużej wysokości. Tarasy wyściełały dwie kondygnacje filarów i pokoje gościnne, drewniane ogrodzenie owinięte wokół, jedynym sufitem było niebo. Było osłonięte i ciche, naprzeciwko zatłoczonego miasta, które czekało po drugiej stronie kamiennego mur u.
Za murami były ulice pełne ludzi. Sierpień oznacza zimę w Peru. Chociaż słońce było silne, energiczny wiatr był silniejszy, ubierając wszystkich w skarpetki SmartWool pod ciężkie buty turystyczne.
Czułem, że autentyczność została odebrana przez masową turystykę w centrum miasta, miejscowi przekonując oczywistych outsiderów do zakupu przedmiotów na każdym przystanku. Wydawało się, że to wszystko jest atrakcją, wszystko skierowane na turystykę.
Masowa turystyka przejmuje codzienne życie mieszkańców, ponieważ ich domy i miasta są opanowane przez ludzi robiących zdjęcia tego, co wydaje im się fascynujące, ale wpływa na czyjeś normę.
Zacząłem czuć się winny nadmiernego życia Amerykanów i mnie ogólnie, porównując do ubóstwa, jakie widziałem w Cusco — błagania ludzi, aby nakłonić nas do zakupu w ich sklepie obok ulicy.
Cusco to lokalizacja Świętej Doliny i Machu Picchu, co czyni je sercem kultury Inków. Wielu turystów było tutaj w tym samym celu co my, aby wędrować Machu Picchu.
Moja rodzina i ja byliśmy jedną z 5000 osób, które codziennie spacerowały szlakami Machu Picchu w swoim najbardziej ruchliwym miesiącu. W rzeczywistości rząd peruwiański zezwala na podwojenie limitu zalecanego przez UNESCO, pozwalając około 1,5 miliona odwiedzających zobaczyć święte miejsce w tym roku, jednocześnie zarabiając sześć milionów dolarów z samych opłat za wstęp.
Punkt orientacyjny sprzed wieków, siedzący na jednym z najwyższych punktów turystycznych na świecie, pobudza gospodarkę Peru, jednocześnie raniąc się atrakcją, którą przynosi. Święta ruina zostaje zrujnowana liczbą odwiedzających niegdyś terytorium Inków. Machu Picchu stworzyło wiele atrakcji turystycznych, zapewniając jednocześnie miliony miejsc pracy Peruwiańczykom i dochody podatkowe z restauracji.
Czy ważniejsze było pozwolić ludziom odkrywać i uczyć się historii, doświadczając widoku prosto z Parku Jurajskiego, czy też należy go pozostawić w spokoju, aby zachować w historii i celu, któremu służył?
Nie wiedziałem, co z tym zrobić, ale już stałem na trawie ziemi, więc postanowiłem zamiast tego sprawić, że będzie to troska innych. Nadal chciałem, aby moi przyjaciele mogli stać tam, gdzie jestem, niszcząc tylko ten obszar ziemi, aby ich oczy mogły uzyskać obraz tego, co zrobił moje.
Czy ważniejsze było pozwolić ludziom odkrywać i uczyć się historii, doświadczając widoku prosto z Parku Jurajskiego, czy też należy go pozostawić w spokoju, aby zachować w historii i celu, któremu służył?
Aby dostać się na stromy szczyt lądu, istnieje opcja piesza turystyka lub przejażdżka autobusem, co oczywiście moi rodzice kazali nam zrobić oboje. System autobusowy nie jest najskuteczniejszy w obsłudze liczby osób przybywających, aby zobaczyć ruiny, ponieważ ludzie mogą spędzić dowolną ilość czasu w Machu Picchu, linie autobusów mogą sumować oczekiwanie godzinami.
Myślałem, że jestem dobry z wysokościami, ale bycie kilka centymetrów od kropli śmierci sprawiło, że przemyślałem powszechną fobię. Nawet autobus sprawił, że bałem się o swoje życie. To było poza moją kontrolą i mogłem się tylko modlić, aby kierowca autobusu miał wzrok 20/20 w oczach i trzeźwy oddech na ustach.
Trzymałem się siedzenia przede mną, chwytając poduszkę, aż moje palce były napięte, utknęły w tej pozycji. Ponieważ moja rodzina miała nieparzysty numer, byłem tym, który nie siedział obok nieznajomego.
Pani była matką córki w wieku około 20 lat.
„Moja córka pracuje dla organizacji non-profit tutaj w Peru, uczy przewodników zrównoważonego rozwoju” wyjaśniła nam. „Wielu tubylców pracuje dla dużych korporacji, jeśli chodzi o firmy turystyczne, które są pod rządem Peru. Aby prowadzić bardziej zrównoważony styl życia, przewodnicy mogą nauczyć się pracować dla siebie i zarabiać więcej pieniędzy niż konieczność pracy dla większych instytucji.
Autobus powoli zawrócił wokół zakrętu góry. Jego długość sprawiała, że wydawało się, że koniec autobusu zwisał z gruntowej ścieżki, gdy zaokrąglał krawędzie. Moje myśli dryfowały w głębię kropli, która leżała przede mną.
Sceneria zaczęła dawać mi przytłaczającą falę emocji. Byłem w Peru dla własnej przyjemności, ponieważ bogactwo mojej rodziny pozwoliło nam odkryć historyczne miejsce i inną kulturę.
Peru ma największy dochód z turystyki w branży turystycznej w Ameryce Południowej (Projekt Borgen), zmniejszając ogólne ubóstwo Peru. Nadal istnieją wewnętrzne problemy w systemie ich zysku turystycznego, które przynoszą korzyści rządowi.
Niesamowite ruiny Inków, które sprowadziły moją rodzinę do Peru, wspierały gospodarkę, a jednocześnie niszczyły to, co przynosi bogactwo kraju.
Wędrówka składała się z dwóch dni, z których pierwszy był najtrudniejszy, trzy godziny bez przerwy pod górę. Gdybym zatrzymał się na chwilę, straciłbym podstawę, trzęsając się ze świadomości, że najgorszy możliwy wynik śmierci jest oddalony o niecałe dwa kroki.
Kiedy dotarliśmy do najwyższego punktu, stałem tak wysoko na górze, że byłem w tak zwanym The Cloud Forest. Wszędzie wokół mnie była czysta mgła, jakby stała bezpośrednio w samej chmurze, pełny panoramiczny widok wokół mnie na szczyty gór pokryte bujną roślinnością.
Nigdy nie dowiem się, jak rdzenni mieszkańcy Peru naprawdę myślą o turystach przybywających na ich ziemię, ale nadal będę próbował. Jeśli zamierzam wykorzystać ich ziemię dla własnej przyjemności, nauczę się, czy w ogóle jestem tam mile widziany. Mam nadzieję, że ci, którzy mnie wpuścili, dzielili ze mną swoje domy, karmiły moje ciało i duszę jedzeniem i historiami, naprawdę chcieli.
Stanie w Lesie Chmur nie oczyściło mi umysłu, ale sprawiło, że poczułem się równie pochmurno, jak niebo wokół mnie.
Opinions and Perspectives
Te strome ulice w Cusco są niezapomniane. Nadal nie mogę uwierzyć, jak kierowcy po nich jeżdżą!
Tak szczere sprawozdanie z doświadczeń turystycznych w Peru. Naprawdę skłania do myślenia o odpowiedzialnym podróżowaniu.
Ten widok z Lasu Chmur wydaje się wart wszystkich trudnych chwil, aby się tam dostać.
Kontrast między doświadczeniami turystów a lokalną rzeczywistością to coś, o czym wszyscy musimy więcej myśleć podczas podróży.
Doceniam, jak autor kwestionuje swoją rolę jako turysta. Wszyscy powinniśmy to robić częściej.
Te szlaki turystyczne brzmią intensywnie! Zdecydowanie nie dla osób o słabych nerwach.
Świetna uwaga na temat dochodów z turystyki pomagających zmniejszyć ubóstwo, a jednocześnie potencjalnie niszczących atrakcje. To prawdziwy paradoks.
Wzmianka o sprzedawcach małych alpak rozbawiła mnie. Naprawdę podążają za tobą wszędzie w Cusco!
Ten dziedziniec brzmi jak oaza. To niesamowite, jak te spokojne przestrzenie istnieją w samym środku tak ruchliwych miast.
Uwielbiam, jak ten tekst oddaje zarówno fizyczną, jak i emocjonalną podróż po Peru.
Szczegółowe informacje o tym, że rząd przekracza zalecenia UNESCO, są niepokojące. Zysk nie powinien być ważniejszy od ochrony.
Piękna refleksja na temat złożoności turystyki. Sprawia, że inaczej myślę o własnych wyborach podróżniczych.
Te efekty wysokości są realne. Dobrze, że artykuł wspomniał o herbacie z koki - to ratunek na wysokości.
Dyskusja o wpływie turystyki na święte miejsca jest bardzo ważna. Musimy znaleźć lepsze sposoby na ochronę, jednocześnie dzieląc się nimi.
To porównanie do Parku Jurajskiego jest trafne! Krajobraz naprawdę sprawia wrażenie prehistorycznego.
Cieszę się, że ktoś wspomniał o bezpańskich psach. Są tak powszechnym widokiem, ale często pomijanym w literaturze podróżniczej.
Opis wejścia do tego hotelu jest tak żywy. Doskonale wyobrażam sobie te masywne zielone drzwi.
Naprawdę poczułem(am) związek z wewnętrzną walką autora dotyczącą bycia turystą w tych świętych miejscach.
Te skarpety SmartWool też uratowały moje stopy! Zmiany temperatury to nie żart na górze.
Liczba odwiedzających Machu Picchu jest niepokojąca. Może powinni wprowadzić bardziej rygorystyczne limity?
Fascynujący punkt o organizacjach non-profit uczących zrównoważonego rozwoju lokalnych przewodników. To wydaje się krokiem we właściwym kierunku.
Nigdy nie myślałem o tym, że zima w Peru oznacza sierpień. Odwrotne pory roku naprawdę dezorientują!
Ten widok z Lasu Chmur brzmi niesamowicie. Czasami najbardziej prowokujące do myślenia momenty przychodzą w najwyższych punktach.
Kontrast ubóstwa jest wyraźny, ale turystyka stwarza możliwości. To taka złożona sytuacja.
Czułem dokładnie to samo podczas tych przejażdżek autobusami! Przerażające, ale jakoś kierowcy dają radę.
Pytanie o ochronę a dostęp jest tak aktualne dzisiaj. Potrzebujemy lepszych rozwiązań dla zrównoważonej turystyki.
Ten opis dziedzińca sprawia, że tęsknię za spokojnymi chwilami w Cusco, z dala od ruchliwych ulic.
Szczegół o tęczowej fladze dla Tęczowej Góry był dla mnie nowością. Uwielbiam poznawać te małe kulturowe akcenty.
Interesująca perspektywa na temat poczucia konfliktu jako turysta. Myślę jednak, że odpowiedzialna turystyka może być pozytywną siłą.
Ruch uliczny na tych wąskich uliczkach jest szalony. Pamiętam, że wstrzymywałem oddech wiele razy podczas przejażdżek samochodem.
Zima w Peru z tym silnym słońcem i zimnym wiatrem to wyjątkowe doświadczenie. Pogoda naprawdę trzyma w napięciu!
Ci uliczni sprzedawcy w Cusco są natarczywi, ale po prostu próbują zarobić na życie. Zawsze staram się o tym pamiętać.
Kwestia zrównoważonej turystyki jest kluczowa. Wszyscy powinniśmy być bardziej świadomi tego, jak nasze podróże wpływają na lokalne społeczności.
Właściwie nie zgadzam się, że autentyczność jest odbierana przez turystykę. Kultura wciąż jest bardzo żywa, jeśli wiesz, gdzie szukać.
Opis tej jazdy autobusem sprawił, że spociły mi się dłonie podczas czytania! Byłem tam, czułem ten strach.
Naprawdę doceniam szczerość autora co do jego uprzywilejowanej pozycji jako turysty. Potrzebujemy więcej tak samoświadomych podróżników.
Mam mieszane uczucia co do masowej turystyki. Te miejsca potrzebują ochrony, ale zasługują również na to, by inni mogli ich doświadczyć i zrozumieć.
Szczegóły dotyczące wejścia do hotelu w kontraście z dziedzińcem przypominają mi wiele miejsc w Cusco. To jak ukryte miasto za tymi murami.
Całkowicie zgadzam się z uczuciem winy. Nadal zmagam się z byciem turystą w mniej zamożnych krajach.
Twój opis Lasu Chmurowego sprawia, że chcę zarezerwować wycieczkę już teraz! Pomimo wszystkich zawiłości, brzmi magicznie.
Dyskusja o autentyczności naprawdę trafia w sedno. Trudno znaleźć równowagę między doświadczaniem kultury a niezakłócaniem jej.
Ten sześciomilionowy zysk z opłat za wstęp otwiera oczy. Zastanawiam się, ile z tego faktycznie wraca na ochronę miejsca?
Tak ważna uwaga na temat kwestionowania, czy jesteśmy naprawdę mile widziani jako turyści. Staram się o tym pamiętać, gdziekolwiek podróżuję.
Kontrast między obszarami turystycznymi a życiem lokalnym w Cusco jest uderzający. Najbardziej autentyczne doświadczenia znalazłem, gdy oddaliłem się od głównego placu.
Te strome ścieżki w pobliżu Machu Picchu to nie żart! Myślałem, że jestem w dobrej formie, dopóki nie spróbowałem tam wędrować.
Uwielbiam, jak autor uchwycił zarówno piękno, jak i złożoność odwiedzania tak ważnego miejsca historycznego.
Szczegółowe informacje o podwojeniu zaleceń UNESCO przez rząd są niepokojące. Musimy chronić te miejsca dla przyszłych pokoleń.
Właśnie wróciłem z Peru i te obserwacje są trafne. Debata na temat turystyki kontra ochrona jest tak złożona.
Ta jazda autobusem jest przerażająca, ale warta każdej chwili stresu, gdy zobaczysz widok na szczycie.
Myślę, że regulowana turystyka jest lepsza niż brak turystyki. Kluczem jest znalezienie właściwej równowagi, aby chronić zarówno miejsca, jak i lokalne społeczności.
Opis dziedzińca hotelu w kontraście do ruchliwych ulic na zewnątrz doskonale oddaje dwa oblicza Cusco.
Czy ktoś jeszcze zauważył dramatyczny wzrost tłumów w Machu Picchu na przestrzeni lat? Byłem w 2010 roku i ponownie w 2022 roku, a różnica była szokująca.
Naprawdę doceniam szczere refleksje na temat przywilejów i wpływu turystyki. Zbyt mało podróżników myśli o tych aspektach.
Opis dziedzińca Hotelu Marqueses przywołał wspomnienia. Te ukryte dziedzińce są tak szczególną cechą architektury Cusco.
Nie miałem pojęcia, że Machu Picchu odwiedza 5000 osób dziennie! Wydaje się to niesamowicie niezrównoważone dla tak starożytnego miejsca.
Część o zrównoważonej turystyce i lokalnych przewodnikach pracujących niezależnie naprawdę do mnie przemówiła. Potrzebujemy więcej takiego podejścia na całym świecie.
Las Chmurowy brzmi magicznie. Szkoda, że artykuł nie zawierał więcej szczegółów na temat tego doświadczenia.
Interesująca perspektywa na temat poczucia winy jako amerykański turysta. Czułem się tak samo, ale wielu miejscowych, z którymi rozmawiałem, było wdzięcznych za możliwości ekonomiczne, jakie przynosi turystyka.
Te wąskie uliczki w Cusco to coś niesamowitego. Pamiętam, że na początku czułem się przytłoczony przez wszystkich sprzedawców, ale ostatecznie odbyłem z wieloma z nich wspaniałe rozmowy.
Herbata z koki naprawdę pomaga na chorobę wysokościową. Na początku byłem sceptyczny, ale zrobiła ogromną różnicę podczas mojego pobytu.
Zmagam się z dylematem etycznym związanym z turystyką w takich miejscach. Chcemy doświadczać tych niesamowitych miejsc, ale jakim kosztem dla lokalnych społeczności?
Opis tej jazdy autobusem do Machu Picchu wywołał u mnie wspomnienia. Ja też przez cały czas kurczowo trzymałem się siedzenia!
Co za pięknie napisany artykuł o Peru! Odwiedziłem je w zeszłym roku i w pełni rozumiem mieszane uczucia dotyczące wpływu turystyki.