Diversiteit: de achilleshiel van Hollywood
Mijn vriend is Grieks. Ze is best trots op haar Griekse afkomst en ze herinnert me er vaak graag aan wanneer we het over politiek, cultuur, geschiedenis en filosofie hebben, waar de westerse wereld haar waarden heeft gekregen. Ze is zelf historicus, en haar liefde voor politiek discours, het voordragen van Griekse heldendichten en bewondering voor Griekse kunst maken haar allemaal... nou ja, heel Grieks.
Dus stel je haar schrik voor toen we allebei besloten om David Farr's Troy: Fall of City (2018) op Netflix te bekijken en ze zag hoe Zeus en Achilles werden gespeeld door zwarte mannen.
Onnodig te zeggen dat er veel oogverblindende en zware zuchten waren.
De Brits-Nigeriaanse acteur Hakeem Kae-Kazim speelt Zeus, de koning der goden, terwijl de Brits-Ghanese acteur David Gyasi Achilles speelt. Hoewel beide acteurs geweldig zijn in hun rollen, was de woede van mijn vriend gericht op een simpel feit: de verdraaiing van de geschiedenis.
De Academy of Motion Pictures Arts and Sciences heeft nieuwe normen aangekondigd voor wat een beste film zou zijn. Deze normen zijn opgesteld om diversiteit, inclusie en een grotere vertegenwoordiging van de wereld te helpen bevorderen. Hoewel bewonderenswaardig, leken velen te vergeten dat wanneer iemand of iets probeert om 'diversiteit' voor anderen te definiëren, deze definitie automatisch etnocentrisch van aard wordt. De reden is eenvoudig: niet iedereen in de wereld deelt hetzelfde begrip, concept of dezelfde visie over wat het betekent om 'divers' te zijn.
Het gebrek dat de Academie niet beseft, is dat de loutere aanwezigheid van fysieke, niet-blanke lichamen racisme niet uitroeit en diversiteit niet op de juiste manier bevordert. Diversiteit kent verschillende vormen, waaronder ideologie, waarden en verhalen; lichamen hebben die „gekleurde personen” of „etnische minderheden” zijn, is precies dat: een loutere aanwezigheid. Echte diversiteit zou zijn om verschillende verhalen van over de hele wereld onder de aandacht te brengen en daarbij zoveel mogelijk in hun ware vorm te behouden — niet gedestilleerd en witgekalkt in de naam van 'diversiteit'. Dat wil zeggen, filmmakers moeten ernaar streven verhalen te promoten die een grote verscheidenheid aan verschillende denkwijzen, ideologieën en gebruiken laten zien in plaats van andere verhalen gewoon witwas/zwartwassen. Zou het immers niet „representatiever” en „diverser” zijn om verhalen uit andere culturen te tonen dan ze gewoon opnieuw te maken naar een beeld van Hollywood-clichés? Laten we ook de moderne Grieken van vandaag niet vergeten: iemand die Grieks is, moest zeker stoppen, fronsen en dan tegen zichzelf zeggen: „Wacht even. Dat is niet juist. Zeus was nooit zwart. Dat maakt geen deel uit van mijn erfgoed!”
Mijn vriendin kon het dus niet per se schelen dat er zwarte acteurs op het scherm waren; ze is een groot voorstander van diversiteit in alle vormen. Wat haar het meest bekommerde was de verdraaiing van een bepaalde geschiedenis, een geschiedenis die rijk is aan cultuur, want zo'n tactiek is het tegenovergestelde van het vieren van diversiteit: het is in feite de vernietiging van diversiteit, en in het geval de vernietiging van de Ilias.
We moeten ons afvragen: heeft Hollywood de ethische autoriteit om aan te kondigen welke groep meer „vertegenwoordiging” verdient dan andere? Heeft het het recht om op basis van huidskleur te beslissen welk cultureel verhaal belangrijker is? We moeten ook niet vergeten dat wat voor sommigen „divers” en „juist” kan zijn, niet betekent dat het voor anderen „" divers "” en „" juist "” is.”
Ten slotte: Brad Pitt heeft het geweldig gedaan in Troy (2004) als Achilles. Als Griek deed hij het echter heel slecht.
Opinions and Perspectives
Soms denk ik dat Hollywood vergeet dat diversiteit ook het respecteren van bestaande culturen omvat.
Dit hele debat weerspiegelt grotere vragen over culturele authenticiteit in de media.
Het artikel maakt geldige punten over de oppervlakkigheid van Hollywoods diversiteitsinspanningen.
Ik zou graag meer originele verhalen uit verschillende culturen zien in plaats van alleen maar adaptaties.
We hebben meer genuanceerde discussies over diversiteit nodig, zoals deze.
Deze discussie laat zien hoe complex het probleem van representatie werkelijk is.
Ik denk dat beide acteurs het geweldig hebben gedaan, maar ik begrijp de grotere zorgen die worden geuit.
Wat is belangrijker: historische nauwkeurigheid of artistieke interpretatie? Het is geen gemakkelijk antwoord.
Het artikel daagt de huidige benadering van diversiteit in entertainment echt uit.
Misschien hebben we betere richtlijnen nodig voor het aanpassen van culturele en historische verhalen.
Ik heb soortgelijke problemen opgemerkt bij adaptaties van verhalen van andere oude beschavingen.
De industrie moet begrijpen dat diversiteit niet alleen gaat over het afvinken van vakjes.
Het doet me denken aan hoeveel andere culturele verhalen verkeerd worden voorgesteld.
We zouden meer gesprekken zoals deze moeten voeren over representatie in de media.
De Netflix-adaptatie had zijn verdiensten, maar ik begrijp de zorgen over culturele authenticiteit.
Dit doet me afvragen hoe andere culturen zich voelen wanneer hun verhalen door Hollywood worden bewerkt.
Als je naar oude Griekse kunst kijkt, beeldden zelfs zij hun goden anders af in verschillende regio's en tijdsperioden.
De impact op cultureel erfgoed lijkt over het hoofd te worden gezien in deze castingbeslissingen.
Ik denk dat we dit aan het overdenken zijn. Goed acteerwerk zou de belangrijkste zorg moeten zijn.
Waarom geen nieuwe mythologische verhalen creëren met diverse personages in plaats van bestaande te veranderen?
De kritiek van het artikel op oppervlakkige diversiteit in Hollywood is verfrissend eerlijk.
Als geschiedenisleraar worstel ik met het balanceren van inclusieve representatie en historische nauwkeurigheid.
Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe het veranderen van historische figuren echte diversiteit zou kunnen tegenwerken.
Het punt over Hollywoods ethische autoriteit om representatie te bepalen is raak.
Deze discussie herinnert me eraan waarom we meer diverse stemmen achter de camera nodig hebben, niet alleen ervoor.
Ik geloof dat zowel historische nauwkeurigheid als diverse representatie belangrijk zijn. We zouden niet hoeven te kiezen.
Het argument over het perspectief van moderne Grieken deed me echt nadenken over cultureel eigendom.
Ik waardeer hoe dit stuk de complexiteit van de kwestie erkent in plaats van een eenvoudig standpunt in te nemen.
We zouden nieuwe mythologieën en verhalen moeten creëren in plaats van alleen oude te herinterpreteren.
Brad Pitt als Achilles was ook niet historisch accuraat, maar hij zag er wel goed uit!
Misschien moeten we ons meer richten op het financieren van filmmakers uit verschillende culturen om hun eigen verhalen te vertellen.
Ik heb de Griekse mythologie uitgebreid bestudeerd en deze bewerkingen missen vaak de culturele context volledig.
Het onderscheid tussen fysieke diversiteit en narratieve diversiteit is cruciaal. We hebben beide nodig.
Dit doet me denken aan soortgelijke controverses met andere historische bewerkingen. Het is een complex probleem zonder gemakkelijke antwoorden.
De oplossing lijkt me simpel: vertel nieuwe verhalen uit verschillende culturen in plaats van alleen oude te herschrijven.
Ik vraag me af wat oude Grieken zouden denken over al onze moderne interpretaties van hun mythen.
De nieuwe normen van de Academy lijken goedbedoeld, maar missen misschien het doel om echt diverse verhalen te promoten.
Interessant hoe we ons op ons gemak voelen met Britse acteurs die Grieken spelen, maar grenzen trekken bij andere castingkeuzes.
Het perspectief van de Griekse vriend van de auteur voegt een belangrijke stem toe aan deze discussie die we niet vaak horen.
Ik werk in de filmindustrie en kan bevestigen dat de benadering van diversiteit in de industrie vaak oppervlakkig aanvoelt in plaats van betekenisvol.
Het artikel werpt terechte zorgen op, maar laten we niet vergeten dat dit mythologische verhalen zijn, geen historische documenten.
Ik vond het punt over etnocentrische definities van diversiteit bijzonder inzichtelijk. We bekijken diversiteit vaak door een westerse lens.
Wat me stoort, is dat Hollywood denkt dat het veranderen van de etniciteit van acteurs op de een of andere manier gelijk staat aan zinvolle vertegenwoordiging.
De opmerking over Brad Pitt aan het einde deed me lachen omdat het zo waar is. Waarom waren mensen niet zo boos over die casting?
Ik waardeer hoe dit artikel onze opvattingen over wat echte diversiteit betekent uitdaagt. Het gaat niet alleen om zichtbare vertegenwoordiging.
Als iemand met een mediterrane achtergrond, herken ik de frustratie van de Griekse vriend. Het gaat om het behoud van culturele authenticiteit.
We lijken hier het grotere geheel te missen. Hollywood moet investeren in originele verhalen uit diverse culturen in plaats van alleen bestaande te hercasten.
De vergelijking tussen Brad Pitt en de recente castingkeuzes relativeert de zaken echt. Geen van beide was historisch accuraat, maar slechts één veroorzaakte controverse.
Ik heb Troy: Fall of City daadwerkelijk bekeken en vond de uitvoeringen fantastisch, ongeacht de achtergrond van de acteurs.
Hoewel ik het met sommige punten eens ben, laten we niet vergeten dat de Griekse mythologie door de geschiedenis heen opnieuw is geïnterpreteerd. Dit zijn geen documentaires waar we het over hebben.
De auteur maakt een goed punt over dat echte diversiteit meer is dan alleen het veranderen van de etniciteit van acteurs. We hebben authentieke verhalen uit verschillende culturen nodig.
Ik begrijp de bezorgdheid over historische nauwkeurigheid, maar is het doel van kunst niet om te interpreteren en opnieuw te verbeelden? De toneelstukken van Shakespeare zijn talloze keren aangepast met verschillende culturele contexten.
Dit komt echt binnen. Als iemand die oude beschavingen heeft gestudeerd, vind ik het frustrerend als historische nauwkeurigheid wordt opgeofferd voor moderne sociale agenda's.