Różnorodność: Pięta achillesowa Hollywood
Mój przyjaciel jest Grekiem. Jest bardzo dumna ze swojego greckiego dziedzictwa i często lubi mi przypominać, kiedy rozmawiamy o polityce, kulturze, historii i filozofii, gdzie świat zachodni otrzymał swoje wartości. Sama jest historykiem, a jej zamiłowanie do dyskursu politycznego, recytowanie greckich eposów i podziw dla greckich dzieł sztuki czynią ją... cóż, bardzo grecką.
Więc wyobraź sobie jej szok, kiedy oboje postanowiliśmy obejrzeć Troy: Fall of City Davida Farra (2018) na Netflix i zobaczyła Zeusa i Achillesa przedstawianych przez czarnych mężczyzn.
Nie trzeba dodawać, że było dużo wzroku i ciężkich westchnień.
Brytyjsko-nigeryjski aktor Hakeem Kae-Kazim gra Zeusa, Króla Bogów, podczas gdy brytyjsko-ghański aktor David Gyasi gra Achillesa. Podczas gdy obaj aktorzy są znakomici w swoich rolach, gniew mojego przyjaciela był skierowany na prosty fakt: zniekształcenie historii.
Academy of Movie Pictures Arts and Sciences ogłosiła nowe standardy tego, co będzie stanowiło najlepszy film. Standard y te zostały ustano wione, aby pomóc promować różnorodność, integrację i większą reprezentację świata. Choć godne podziwu, wielu wydawało się zapominać, że ilekroć ktoś - lub coś - próbuje zdefiniować „różnorodność” dla innych, definicja ta automatycznie staje się etnocentryczna z natury. Powód jest prosty: nie wszyscy na świecie mają takie samo rozumienie, koncepcję lub wizję tego, co to znaczy być „różnorodnym”.
Wadą, której Akademia nie zdaje sobie sprawy, polega na tym, że sama obecność fizycznych, niebiałych ciał nie eliminuje rasizmu i nie promuje właściwie różnorodności. Różnorodność występuje w różnych formach, obejmujących ideologię, wartości i narracje; posiadanie ciał, które są „kolorowymi osobami” lub „mniejszościami etnicznymi”, jest właśnie tym: zwykłą obecnością. Prawdziwa różnorodność polegałaby na zaprezentowaniu różnych narracji z całego świata, zachowując je w jak największym stopniu w ich najprawdziwszej formie — nie destylowanej i bielonej w imię „różnorodności”. Oznacza to, że filmowcy powinni starać się promować historie, które pokazują ogromne rzesze różnych myśli, ideologii i zwyczajów, zamiast po prostu wybielania/myć inne narracje. W końcu czy nie byłoby bardziej „reprezentatywne” i bardziej „różnorodne” pokazywanie historii z innych kultur niż po prostu przerobienie ich w obraz hollywoodzkich stereotypów? Nie zapominajmy też o współczesnych Grekach: z pewnością ktoś, kto jest Grekiem, musiał się zatrzymać, brwi brwi, a potem powiedzieć sobie: „Poczekaj chwilę. To nie jest w porządku. Zeus nigdy nie był czarny. To nie jest część mojego dziedzictwa!”
Tak więc moja przyjaciółka niekoniecznie dbała o to, że na ekranie byli czarni aktorzy; bardzo popiera różnorodność we wszystkich formach. Najbardziej zależało jej na zniekształceniu określonej historii, bogatej w kulturę, ponieważ taka taktyka jest przeciwieństwem celebrowania różnorodności: w rzeczywistości jest to zniszczenie różnorodności, a w każdym razie zniszczenie Iliady.
Powinniśmy zadać sobie pytanie: czy Hollywood ma etyczny autorytet, aby ogłosić, która grupa zasługuje na większą „reprezentację” niż inne? Czy ma prawo decydować, na podstawie koloru skóry, która narracja kulturowa jest bardziej znacząca? Musimy również pamiętać, że to, co może być „różnorodne” i „właściwe” dla niektórych, nie oznacza, że jest „różnorodne” i „właściwe” dla innych.
W końcu: Brad Pitt wykonał świetną robotę w Troy (2004) jako Achilles. Jako Grek wykonał jednak bardzo słabą robotę.
Opinions and Perspectives
Czasami myślę, że Hollywood zapomina, że różnorodność obejmuje również szacunek dla istniejących kultur.
Cała ta debata odzwierciedla szersze pytania o autentyczność kulturową w mediach.
Artykuł trafnie punktuje powierzchowność wysiłków Hollywood na rzecz różnorodności.
Chciałbym zobaczyć więcej oryginalnych historii z różnych kultur, zamiast tylko adaptacji.
Potrzebujemy bardziej zniuansowanych dyskusji o różnorodności, takich jak ta.
Porównanie współczesnych i starożytnych greckich perspektyw jest fascynujące.
Ta dyskusja pokazuje, jak złożona jest naprawdę kwestia reprezentacji.
Uważam, że obaj aktorzy wykonali świetną robotę, ale rozumiem większe obawy, które są podnoszone.
Co jest ważniejsze: dokładność historyczna czy interpretacja artystyczna? To nie jest łatwa odpowiedź.
Być może potrzebujemy lepszych wytycznych dotyczących adaptacji narracji kulturowych i historycznych.
Zauważyłem podobne problemy z adaptacjami historii innych starożytnych cywilizacji.
Branża musi zrozumieć, że różnorodność to nie tylko odhaczanie pozycji na liście.
Zastanawiam się, ile innych historii kulturowych jest źle przedstawianych.
Adaptacja Netflixa miała swoje zalety, ale rozumiem obawy dotyczące autentyczności kulturowej.
To skłania mnie do zastanowienia się, jak inne kultury czują się, gdy ich historie są adaptowane przez Hollywood.
Patrząc na starożytną sztukę grecką, nawet oni przedstawiali swoich bogów inaczej w różnych regionach i okresach.
Wydaje się, że wpływ na dziedzictwo kulturowe jest pomijany w tych decyzjach obsadowych.
Myślę, że za bardzo to analizujemy. Dobre aktorstwo powinno być najważniejsze.
Dlaczego nie tworzyć nowych mitologicznych historii z różnorodnymi postaciami, zamiast zmieniać istniejące?
Krytyka powierzchownej różnorodności w Hollywood w tym artykule jest odświeżająco szczera.
Jako nauczyciel historii, zmagam się z równoważeniem inkluzywnej reprezentacji i dokładności historycznej.
Nigdy nie zastanawiałem się, jak zmienianie postaci historycznych może w rzeczywistości działać na niekorzyść prawdziwej różnorodności.
Punkt o etycznym autorytecie Hollywood do decydowania o reprezentacji jest trafny.
Ta dyskusja przypomina mi, dlaczego potrzebujemy więcej różnorodnych głosów za kamerą, a nie tylko przed nią.
Uważam, że zarówno dokładność historyczna, jak i różnorodna reprezentacja mają znaczenie. Nie powinniśmy musieć wybierać.
Argument o perspektywie współczesnych Greków naprawdę dał mi do myślenia na temat własności kulturowej.
Doceniam, że ten artykuł uwzględnia złożoność problemu, zamiast zajmować proste stanowisko.
Powinniśmy tworzyć nowe mitologie i historie, zamiast tylko reinterpretować stare.
Ten artykuł skłania mnie do zastanowienia się, kto decyduje o tym, co stanowi odpowiednią reprezentację.
Brad Pitt jako Achilles też nie był historycznie dokładny, ale na pewno dobrze wyglądał, grając go!
Może powinniśmy skupić się bardziej na finansowaniu filmowców z różnych kultur, aby opowiadali własne historie.
Studiowałem/am mitologię grecką dogłębnie i te adaptacje często całkowicie pomijają kontekst kulturowy.
Rozróżnienie między różnorodnością fizyczną a różnorodnością narracyjną jest kluczowe. Potrzebujemy obu.
To przypomina mi podobne kontrowersje związane z innymi adaptacjami historycznymi. To złożony problem bez łatwych odpowiedzi.
Rozwiązanie wydaje mi się proste: opowiadać nowe historie z różnych kultur, zamiast tylko zmieniać obsadę starych.
Ciekawe, co starożytni Grecy pomyśleliby o wszystkich naszych współczesnych interpretacjach ich mitów.
Nowe standardy Akademii wydają się mieć dobre intencje, ale być może nie trafiają w sedno, jeśli chodzi o prawdziwe promowanie różnorodnego opowiadania historii.
Interesujące, jak czujemy się komfortowo z brytyjskimi aktorami grającymi Greków, ale stawiamy granice przy innych wyborach obsadowych.
Perspektywa greckiego przyjaciela autora dodaje ważny głos do tej dyskusji, którego często nie słyszymy.
Pracuję w filmie i mogę potwierdzić, że podejście branży do różnorodności często wydaje się powierzchowne, a nie znaczące.
Artykuł porusza ważne kwestie, ale nie zapominajmy, że to są historie mitologiczne, a nie dokumenty historyczne.
Uważam, że punkt dotyczący etnocentrycznych definicji różnorodności jest szczególnie trafny. Często postrzegamy różnorodność przez pryzmat zachodniej perspektywy.
Denerwuje mnie to, że Hollywood myśli, że zmiana pochodzenia etnicznego aktorów w jakiś sposób równa się znaczącej reprezentacji.
Komentarz o Bradzie Pittcie na końcu rozbawił mnie, bo jest taki prawdziwy. Dlaczego ludzie nie byli tak zdenerwowani tą obsadą?
Doceniam, jak ten artykuł kwestionuje nasze rozumienie tego, co oznacza prawdziwa różnorodność. Nie chodzi tylko o widoczną reprezentację.
Jako osoba z korzeniami śródziemnomorskimi, rozumiem frustrację greckiego przyjaciela. Chodzi o zachowanie autentyczności kulturowej.
Wydaje się, że nie dostrzegamy szerszego obrazu. Hollywood musi inwestować w oryginalne historie z różnych kultur, zamiast tylko zmieniać obsadę istniejących.
Porównanie Brada Pitta z obecnymi wyborami obsadowymi naprawdę pozwala spojrzeć na sprawę z perspektywy. Żadne z nich nie było historycznie dokładne, ale tylko jedno wywołało kontrowersje.
Obejrzałem/am "Troja: Upadek Miasta" i uważam, że aktorstwo było fantastyczne, niezależnie od pochodzenia aktorów.
Chociaż zgadzam się z niektórymi punktami, pamiętajmy, że mitologia grecka była reinterpretowana na przestrzeni dziejów. Nie mówimy o filmach dokumentalnych.
Autor słusznie zauważa, że prawdziwa różnorodność to coś więcej niż tylko zmiana pochodzenia etnicznego aktorów. Potrzebujemy autentycznych historii z różnych kultur.
Rozumiem obawy dotyczące dokładności historycznej, ale czy celem sztuki nie jest interpretacja i reinterpretacja? Sztuki Szekspira były adaptowane niezliczoną ilość razy w różnych kontekstach kulturowych.
To naprawdę trafia w sedno. Jako osoba, która studiowała starożytne cywilizacje, jestem sfrustrowany, gdy dokładność historyczna jest poświęcana na rzecz współczesnych programów społecznych.