Het magisch realisme van Haruki Murakami's verhalen in de eerste persoon: enkelvoud
Magisch realisme is een nogal lastig genre voor mensen om in te investeren, vooral omdat het voor de gemiddelde persoon moeilijk te definiëren is.
In wezen is magisch realisme het vertellen van een realistisch verhaal met fantastische elementen, maar de fantastische elementen worden gebagatelliseerd, soms zelfs niet echt, en worden voornamelijk gebruikt om de realistische aspecten van het verhaal te versterken.
Het eindresultaat is een verhaal dat niet volledig realistisch en niet helemaal fantastisch is, iets daar tussenin, en als gevolg daarvan is het niet alleen verwarrend voor lezers om te definiëren, maar ook een uitdaging voor schrijvers om goed te schrijven en tegelijkertijd de grens tussen fantasie en realiteit goed te volgen.
Eén schrijver die dat evenwicht echter met succes weet te bewaren, is de wereldberoemde romanschrijver Haruki Murakami, en zijn meest recente avontuur in het genre, First Person Singular: Stories, doet dat net zo goed als zijn andere werken.
De vreemdheid die Haruki Murakami is
First Person Singular Stories is een verzameling kortverhalen uit de eerste persoon die verschillende verhalen vertellen over de ontmoeting van de vertellers met iets bizar dat hen heeft geholpen een nieuwe kijk op het leven te krijgen, behalve „The Yakult Swallows Poetry Collection”, dat meer een autobiografische retrospectieve is over Murakami's leven. Dat basiskader van een plot is Murakami's specialiteit, en daardoor krijg je uit deze verhalen vrijwel precies wat je van Murakami verwacht: ingetogen, contemplatieve werken met een vleugje surrealistisch.
De exacte verhalen die die basissamenvatting gebruiken, variëren enorm in termen van plot. Er is een man die pech heeft die naar een spookstad gaat, er wordt een valse plaat tot stand gebracht die eindigt met Charlie Parker die plaat in een droom speelt, een ontmoeting met een man die spontaan een of twee keer per jaar last heeft van lange hiaten in zijn geheugen, een pratende aap die de namen steelt van menselijke vrouwen omdat hij fysiek niet in staat is om van ze te houden, en een geval van identiteitsverwisseling waardoor de verteller wordt lastiggevallen in een bar die ingelijst is alsof hij misschien echt iets heeft gedaan zonder het te weten.
Interessant genoeg vallen niet alle verhalen in deze bundel volledig in magisch realisme; de eerder genoemde „The Yakult Swallows Poetry Collection” is er één, maar het verhaal van de romance van een verteller met een dichter en het verhaal van de vriendschap van een verteller met een lelijke vrouw is allemaal grotendeels geworteld in de realiteit, waarbij het surrealisme grotendeels voortkomt uit hoe vreemd sommige omstandigheden van hun respectievelijke plots zijn.
Wat uiteindelijk volgt is een verhaal dat in staat is een surrealistische staat van zijn te belichamen zonder de wortels in het realisme te vergeten, zelfs de verhalen die niet strikt magisch realisme zijn. Door de toepassing van surrealistische sferen kan Murakami de realistische aard benadrukken van de beproevingen en beproevingen die de vertellers doormaken, wat ertoe leidt dat de aard van hun problemen steeds duidelijker wordt en de noodzaak om ze te overwinnen nog eens benadrukt. Dat is precies waar magisch realisme voor bedoeld is, en in dat opzicht doet First Person Singular: Stories precies wat het moet doen.
Als je het niet kunt begrijpen zonder een uitleg, dan zul je het niet begrijpen met een uitleg
Uiteindelijk zijn alle verhalen in de collectie uiteindelijk typisch Murakami. De verhalen zijn introspectief met een beetje melancholie verweven tussen de pagina's, en aan het einde van de verhalen, zelfs als de verteller uiteindelijk geen grote veranderingen in zijn leven aanbrengt, leren ze toch iets nieuws over de wereld en zichzelf. Dat is op zichzelf waar een Murakami-verhaal over gaat, en de verhalen in First Person Singular: Stories die dat allemaal kunnen samenvatten, toont aan dat de man na al die jaren zijn contact niet heeft verloren, en dat is iets om blij over te zijn.
Opinions and Perspectives
Ik waardeer het hoe hij erop vertrouwt dat lezers hun eigen betekenis in deze verhalen vinden.
De manier waarop hij herinnering, dromen en realiteit combineert, doet me mijn eigen ervaringen in twijfel trekken.
Elke herlezing onthult nieuwe lagen. Deze verhalen zijn dieper dan ze in eerste instantie lijken.
Zijn beschrijvingen van eenzaamheid zijn zo accuraat dat het soms pijn doet.
Ik vind het geweldig hoe hij nooit de behoefte voelt om alles uit te leggen. Sommige dingen blijven gewoon mysterieus.
Het poëziecollectiestuk hielp me eigenlijk om zijn andere verhalen beter te begrijpen.
Het is alsof hij schrijft over parallelle universums die net iets links van de realiteit bestaan.
Het lezen hiervan deed me de vreemde kleine toevalligheden in mijn eigen leven meer waarderen.
De manier waarop hij muziek beschrijft, doet me een afspeellijst maken van alle genoemde nummers.
Ik ben gefascineerd door hoe hij magische elementen gebruikt om zeer reële emotionele waarheden te onderzoeken.
De grens tussen herinnering en verbeelding vervaagt echt in deze verhalen.
Is het iemand anders opgevallen dat katten op mysterieuze wijze afwezig zijn in deze collectie? Ongebruikelijk voor Murakami.
Ik denk dat dat deels de bedoeling is. Hij onderzoekt ongemakkelijke waarheden door middel van deze vreemde scenario's.
De manier waarop hij over vrouwen schrijft, voelt soms ongemakkelijk aan.
Deze verhalen doen me soms mijn eigen realiteit in twijfel trekken. Op een goede manier.
Murakami's vermogen om Japanse en westerse invloeden te combineren is echt duidelijk in deze collectie.
Ik merkte dat ik me kon identificeren met de vertellers, zelfs in de meest bizarre situaties.
De verhalen over geheugen zetten je echt aan het denken over hoe betrouwbaar je eigen herinneringen zijn.
Het is verbazingwekkend hoe hij je het onmogelijke kan laten accepteren zonder het in twijfel te trekken.
Elk verhaal voelt als een puzzel die ik moet oplossen, maar misschien is dat helemaal niet de bedoeling.
Ik ben verrast door hoe grappig sommige van deze verhalen zijn. Er zit een subtiele humor doorheen.
De manier waarop hij over muziek schrijft, zorgt ervoor dat ik het in mijn hoofd hoor tijdens het lezen.
Het lezen van deze collectie is als kijken naar een meestervakman aan het werk. Alles dient een doel.
Ik blijf terugkomen op deze verhalen in mijn hoofd. Ze blijven hangen als half-herinnerde dromen.
Het spookstadverhaal gaf me de rillingen. Niet omdat het eng was, maar omdat het zo mogelijk voelde.
Het is fascinerend hoe hij het gewone magisch kan laten lijken en het magische gewoon.
Heeft iemand anders het gevoel dat het eerstepersoonsperspectief de magische elementen geloofwaardiger maakt?
Murakami's schrijven geeft me het gevoel minder alleen te zijn met mijn rare gedachten en ervaringen.
Het barverhaal is me echt bijgebleven. Dat gevoel dat je beschuldigd wordt van iets dat je misschien hebt gedaan, maar je je niet kunt herinneren.
Ik vond het vooral goed hoe hij de bovennatuurlijke elementen nooit uitlegt. Ze zijn er gewoon.
Deze verhalen doen me denken aan dromen waarin alles volkomen logisch is totdat je wakker wordt.
Ik probeer nog steeds te achterhalen waar het apenverhaal nu eigenlijk over ging. Iemand ideeën?
Dat is juist wat het laat werken. Het contrast tussen het echte en het surrealistische versterkt beide.
Het poëziecollectiestuk voelde voor mij misplaatst aan. Te rechttoe rechtaan in vergelijking met de andere.
Ik vind het geweldig hoe elk verhaal je laat afvragen wat er nu eigenlijk is gebeurd. Was het echt of verbeelding?
Je mist het punt. Het is magisch realisme omdat de bovennatuurlijke elementen het realistische verhaal dienen.
Weet niet zeker of ik het ermee eens ben om dit magisch realisme te noemen. Voelt meer als surrealisme voor mij.
De manier waarop hij over eenzaamheid schrijft door middel van deze surrealistische ontmoetingen is gewoonweg briljant.
Mijn eerste Murakami-boek en ik moet zeggen dat ik verslaafd ben. Nog aanbevelingen over wat ik hierna moet lezen?
Is het iemand anders opgevallen hoe eten en muziek altijd zo'n belangrijke rol spelen in zijn verhalen? Zelfs in deze collectie.
Ik vond sommige van de realistische verhalen eigenlijk verontrustender dan de bovennatuurlijke.
Het verhaal over geheugenverlies kwam echt bij me binnen. We hebben allemaal die momenten waarop de realiteit een beetje wankel aanvoelt.
Het is interessant hoe hij bovennatuurlijke elementen gebruikt om zeer menselijke emoties en ervaringen te verkennen.
Soms vraag ik me af of Murakami ons gewoon voor de gek houdt. Misschien zijn er geen diepere betekenissen, alleen maar rare verhalen.
De autobiografische stukjes verrasten me echt. Ik had dat niveau van persoonlijk inzicht vermengd met de fictieve verhalen niet verwacht.
Na het lezen van deze collectie begon ik rare, kleine magische momenten in mijn eigen dagelijks leven te zien. Het heeft veranderd hoe ik naar de realiteit kijk.
Ben het er totaal niet mee eens. Het korte formaat zorgt ervoor dat de surrealistische elementen harder aankomen. We hebben geen lange uitleg nodig.
Ik ben er niet van overtuigd dat magisch realisme werkt in een kort verhaal formaat. Deze ideeën hebben meer ruimte nodig om te ademen.
Het lezen van deze verhalen doet me denken aan die momenten tussen slapen en wakker worden. Alles voelt echt, maar net iets anders.
Wat ik opmerkelijk vind, is hoe alledaags hij het buitengewone laat lijken. Een pratende aap die namen steelt? Gewoon een dinsdag in de wereld van Murakami.
Ik geef eigenlijk de voorkeur aan zijn meer realistische verhalen in deze collectie. Het verhaal over vriendschap met een lelijke vrouw had meer impact op mij dan de bovennatuurlijke verhalen.
De ik-persoon vertelstijl sleept je echt mee. Het zorgt ervoor dat al deze vreemde gebeurtenissen persoonlijker en geloofwaardiger aanvoelen.
Eerlijk gezegd worstel ik met magisch realisme. Soms heb ik het gevoel dat ik iets belangrijks mis als het verhaal verschuift tussen realiteit en fantasie.
Vindt iemand anders het fascinerend hoe hij erin slaagt om zelfs de meest bizarre scenario's volkomen normaal te laten aanvoelen? De manier waarop hij Charlie Parker beschrijft die een niet-bestaande plaat afspeelt, voelt zo natuurlijk.
Ik vind het geweldig hoe Murakami realiteit zo naadloos vermengt met surrealistische elementen. Vooral het verhaal over de pratende aap trok mijn aandacht.