Onderdruk je gevoelens en je zult worden verteerd; omarm je gevoelens en je zult worden getransformeerd

„Gezegend is de leeuw die mens wordt wanneer hij door de mens wordt verteerd; en vervloekt is de man die de leeuw verteert, en de leeuw wordt mens.” - Jezus in Het evangelie van Thomas

Een ding dat mijn alcoholische vader me heeft doorgegeven, is het gevoel van leegte en de wens om mezelf van buitenaf te vullen. Hoewel ik nog nooit iets heb gedronken, gebruik ik vaak zelfmedicatie voor eten, mensen en drukte — om me niet leeg en verlaten te voelen.

„Als we onze pijn niet veranderen, zullen we die zeker overbrengen.” - Richard Rohr

Hoe meer ik verdoofd word van eten, mensen en werk, hoe leger ik me voel. Het gevoel zit diepgeworteld en komt van binnenuit, ongeacht wat ik buiten doe. In feite maakt het gebruik van externe „methoden” om er vanaf te komen het nog erger. Ze werken niet.

In ieder van ons zit een leeuw die ons wil verslinden. Ik ken mijn leeuw bij naam: een verterende leegte. Het valt me elke keer aan als ik stil ben, mijn telefoon neerleg, klaar ben met mijn werk, of als er niemand in de buurt is om me van mijn gedachten af te leiden.

Meteen springt het vanuit het diepst van mijn wezen op me en probeert me aan het rennen te krijgen. Ontsnap aan een of andere verslaving. Verstop je. Doe de Ring of Power aan zoals Gollum en word onzichtbaar. Verdeel mijn ziel in verschillende stukken en verberg mijn kwetsbare delen in Gruzielementen — zoals Voldemort.

Wat gebeurt er als je de Ring of Power opzet?

Het gebruik van de Ring of Power — elk extern middel of technologie om me te brengen naar waar ik wil zijn — heeft een prijs. Bilbo voelde dat het meest acuut toen hij zei:

„Ik voel me helemaal mager, een beetje uitgerekt, als je begrijpt wat ik bedoel: zoals boter die over te veel brood is geschraapt.”

Hoe vaker je de ring gebruikt, hoe dunner je leven wordt. Langzaam verteert het je. Zoals Jezus in het evangelie van Thomas zei: „Vervloekt is de man die de leeuw verteert — de leeuw wordt een mens.”

Met andere woorden, hoe meer mijn innerlijke beest me verteert, hoe meer ik zelf in een beest verander. De mens in mij wordt dunner en wordt een nee-man. Een beest. Een geest. Net als Ringwraiths in The Lord of the Rings:

Er wordt gezegd dat hun heren mannen van Númenor waren die in duistere slechtheid waren vervallen; aan hen had de vijand ringen van macht gegeven, en hij had ze verslonden: ze waren levende geesten geworden.

Wat betekent het dat Jezus met wilde dieren in de wildernis was?

Er is maar één ding dat we kunnen doen met ons innerlijke beest — hetzelfde wat Jezus deed met zijn beesten toen hij door de Geest naar de wildernis werd geleid.

„En hij was bij de wilde dieren, en de engelen dienden hem.” Marcus 1:12,13

Jezus heeft zijn beesten, maar hij heeft ze niet bestreden of van ze weggelopen. Hij was bij hen. Hij liet ze dat zijn. En de engelen dienden hem. Door de beesten te laten 'verorberen' hij ze langzaam. Ze in zichzelf toelaten. Ze integreren. Ik verteer ze.

„Gezegend is de leeuw die een mens wordt wanneer hij door de mens wordt verteerd.” Jezus verteerde zijn leeuw, en wat zijn ziel verscheurde, werd een integraal deel van hem. De leeuw werd geabsorbeerd en werd een man. Uiteindelijk werd hij in hem de Leeuw van Juda.

Wanneer we onze innerlijke leeuw verwerpen — de duistere emotie die onze ziel verscheurt — wordt die sterker. Hoe meer we het wegduwen, hoe meer het ons opslokt. Wat we weerstaan, blijft bestaan. Wanneer iemand verteerd wordt door een emotie verandert hij of zij langzaam in een beest. „Vervloekt is de man die de leeuw verteert — de leeuw wordt een man.”

Hoe kan ik stoppen met weerstand bieden?

„Als je bang bent om dood te gaan en vol te houden, zul je zien dat duivels je leven verscheuren. Maar als je vrede hebt gesloten, dan zijn de duivels in feite engelen die je van de aarde bevrijden.” Meister Eckhart

Wat ik ook in mezelf verzet, het voelt als een leeuw die mijn ziel verscheurt. Maar als ik ophoud weerstand te bieden en vrede sluit met deze duistere emotie, zal die een integraal onderdeel worden van het getransformeerde ik. Het zal me zuiveren van het valse zelf. Als ik vrede sluit met mijn leeuw, verandert hij van een demon in een engel. Het zal me van de aarde bevrijden.

Wat is het ding dat me op dit moment met de aarde bindt? Het is precies wat me ervan weerhoudt de aarde te erven.

Gezegend zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven.

Wat betekent het dat de zachtmoedigen de aarde zullen erven?

De zachtmoedigen zijn degenen die de aarde loslaten om haar als cadeau terug te krijgen. Mijn innerlijke leeuw is een vermomde engel die me van de aarde bevrijdt zodat ik die zou erven. Als ik de leeuw wegduw, verandert hij in een demon en verzwelgt hij me. Als ik het mezelf toesta, zal het in een engel veranderen en me van mijn boeien bevrijden.

Wat moet ik loslaten? Mijn leeuw is er toch om hem van me af te rukken. Maar als ik het uit eigen beweging opgeef, wordt de leeuw plotseling getemd. Zie, het is een engel die voor mij zorgt. Ik word licht en gewichtloos. Ik heb de last van de aarde laten vallen en kan vliegen. De leeuw is geïntegreerd, verteerd en getransmuteerd in een man. Een hele man.

Door de aarde gewillig op te geven, temmen we de innerlijke leeuw die kwam om de aarde van ons af te rukken. En de leeuw verandert in een engel om ons uit slavernij te verlossen. Toen Daniel in de leeuwenkuil werd gegooid, aanvaardde hij volledig zijn lot — dat hij spoedig zou worden verzwolgen.

Door geen weerstand te bieden, verteerde hij zijn innerlijke leeuw, en de fysieke leeuwen raakten hem ook niet. Net als Jezus in de wildernis liet hij zijn wilde dieren binnen door geen weerstand te bieden aan het oordeel van koning Darius.

„Bij het eerste daglicht stond de koning op en haastte zich naar de leeuwenkuil. Toen hij bij de kuil kwam, riep hij Daniel met angstige stem toe: „Daniel, dienaar van de levende God, heeft uw God, die u voortdurend dient, u van de leeuwen kunnen redden?” Daniel antwoordde: „Moge de koning voor altijd leven! Mijn God zond zijn engel en hij sloot de muilen van de leeuwen.”

Waarom is sterfelijkheid een geschenk van mensen?

Dit motief van het loslaten van de aarde zit diep in J.R.R. Tolkiens Silmarillion. Hier is een van de meest diepgaande passages in de Ainulindalë die geïnspireerd moet zijn door het katholieke geloof van de auteur.

Het derde thema in de muziek van Ilúvatar introduceert de komst van de mens en bestrijdt de „tweedracht van Melkor” (het personage van de duivel) met zachte, langzame en onmetelijk droevige geluiden.

„Voor de zetel van Ilúvatar waren er twee muziekstukken tegelijk aan de gang, en ze verschilden totaal van mening. De ene was diep en breed en mooi, maar langzaam en vermengd met een onmetelijk verdriet, waarvan de schoonheid vooral voortkwam. De andere... was luid en ijdele, en werd eindeloos herhaald; en het had weinig harmonie, maar eerder een luidruchtige harmonie zoals vele trompetten die op een paar noten balkten.”

Terwijl de muziek van Melkor voor strijd en onenigheid zorgde, introduceerde het derde thema de komst van Men, de Secondborn, aan wie Ilúvatar „vreemde geschenken” gaf.

„... aan mannen gaf hij vreemde geschenken.”

Wat zijn deze vreemde geschenken? Dit zijn de gaven van sterfelijkheid, de gaven van onvolmaaktheid. De muziek is een voorbode van een zeer vreemde en onverwachte oplossing voor het 'probleem van het kwaad'. Op de een of andere manier zal de redding door mensen komen. In het derde thema wordt de tweedracht van Melkor niet overwonnen door macht of geweld, maar door het 'christologische verdriet', wat leidt tot de mooiste triomf die je je kunt voorstellen.

Zo beschrijft Tolkien het vreemde effect van het derde thema op de onenigheid van Melkor. Terwijl de muziek van Melkor

... probeerde de andere muziek te verdrinken door het geweld van de stem, maar het leek erop dat de meest triomfantelijke noten door de andere werden genomen en verweven waren in zijn eigen plechtige patroon.

De meest triomfantelijke, gewelddadige en luide noten van Melkor werden genomen en verweven met het droevige patroon van het Derde Thema.

Het krachtige geweld van Melkor's trots werd door Ilúvatar niet vernietigd of afgewezen, maar eerder zacht verweven met de schoonheid van menselijke onvolmaaktheid.

De vreemde gaven van mensen zijn de gaven van onvolmaaktheid — het vermogen om los te laten en klein, machteloos en leeg te blijven. Maar door deze aarde los te laten, gaan mensen verder dan de kringen van de wereld.

De meest triomfantelijke tonen van het kwaad werden „meegenomen en verweven” in de zachte en plechtige schoonheid van het Derde Thema. Dit komt overeen met de uitspraak van Jezus in het apocriefe evangelie van Thomas:

„Gezegend is de leeuw die mens wordt wanneer hij door de mens wordt verteerd; en vervloekt is de man die de leeuw verteert, en de leeuw wordt mens.”

Wat is de oplossing voor het probleem van het kwaad?

Het kwaad in mij kan niet overwonnen worden door macht, geweld of weerstand. Het kan alleen „meegenomen en verweven” worden in de reis van de verdrijving van deze aarde die alle mensen moeten maken.

Net zoals bladeren in de herfst geel en rood kleuren en de wereld versieren met hun afscheidende schoonheid, zo omarmen we onze onvolkomenheden en worden we volledig vernieuwd bij de terugkeer van de lente. De schoonheid van loslaten is een machtige christologische ondertoon die is vastgelegd in de volgende passage van The Silmarillion:

En jij, Melkor, zult ervoor zorgen dat er geen enkel thema gespeeld mag worden dat niet helemaal in mij zit, en dat er ook maar iets kan veranderen aan de muziek in mijn omgeving. Want wie dit probeert, zal slechts mijn instrument blijken te zijn bij het bedenken van wonderlijke dingen, die hij zich zelf niet had kunnen voorstellen.

Of het nu intern of extern is, het kwaad in deze wereld wordt niet met geweld tegengehouden, maar eerder verweven met de patronen van de Hemelse Muziek. De donkerste tonen dragen bij aan de glorieuze schoonheid van het geheel en versterken de Goddelijke Harmonie.

Toen Ulmo, de Heer van de Waters in de wereld van J.R.R. Tolkien, bedroefd was over de pogingen van Melkor om het werk van zijn handen te beschadigen, troostte Ilúvatar hem door erop te wijzen hoe wonderlijk deze transmutatie zou zijn:

En Iluvatar sprak tot Ulmo en zei: „Zie je niet hoe Melkor hier in dit kleine rijk in de diepten van de tijd oorlog heeft gevoerd tegen je provincie? Hij heeft hem te veel angst aangedaan voor bittere kou, en toch heeft hij de schoonheid van de fonteinen, noch van mijn heldere poelen niet vernietigd. Aanschouw de sneeuw en het sluwe werk van de vorst! Melkor heeft zonder terughoudendheid hitte en vuur bedacht, en heeft uw verlangen niet opgedroogd en de muziek van de zee niet volledig onderdrukt. Aanschouw liever de hoogte en glorie van de wolken en de steeds veranderende nevels; en luister naar de regen die op de aarde valt! En in deze wolken wordt u dichter bij Manwe gebracht, uw vriend, van wie u houdt.”

De Ulmo antwoordde: „Echt, het water is nu eerlijker geworden dan ik me had voorgesteld, noch had mijn geheime gedachte de sneeuwvlok bedacht, en in al mijn muziek was het vallen van de regen niet beperkt.”