Hoe je kunt stoppen met jezelf te veroordelen – een les uit Harry Potter
Wat is zelfoordeel?
Iedereen die ervaring heeft met het herstellen van een verslaving weet wat een terugval is. Terugval is het terugvallen in je dwangmatige gedrag — of het nu gaat om alcohol, te veel eten, angst, wrok, mensen behagen of angst. Herstel is geen rechte weg. Het draait in cirkels.
Als ACA (staat voor Adult Children of Alcoholics) merk ik dat ik steeds terugval. Het verschil is dat ik na 3 jaar aan het programma mezelf er niet hard voor veroordeel. Maar nee, het is niet het resultaat van een bewuste keuze.
Mijn wil is niet zo sterk. Ik sta nogal machteloos tegenover mijn gewoonte om zonder genade over mezelf te oordelen. Ik kan mezelf niet rationeel overtuigen om mezelf niet te veroordelen. Wilskracht is niet de oplossing.
Zelfoordeel is dwangmatig gedrag. Het is op zichzelf al een verslaving. Als ik over mezelf oordeel, krijg ik bepaalde hormonen die ervoor zorgen dat ik leef. Harde zelfkritiek is een vorm van zelfafwijzing.
Wat veroorzaakt zelfoordeel?
Zelfoordeel komt voort uit ons onbewuste verlangen om opnieuw dezelfde mate van afwijzing te ervaren die we hebben ervaren toen we opgroeiden. Er schuilt een zeker plezier in zelfkastigatie. Paradoxaal genoeg blijven ACA's in hun volwassen leven hetzelfde trauma herscheppen dat ze hebben meegemaakt in hun disfunctionele huizen.
Als je in je jeugd emotioneel werd afgewezen, zul je jezelf als volwassene blijven afwijzen. Als ik mezelf veroordeel, wijs ik symbolisch die delen van mezelf af die ik niet wil zien. Wat voor plezier haal ik er uit?
Door mezelf te beoordelen, splits ik, net als Voldemort, mijn ziel in verschillende stukken en verberg ik de delen die me kwetsbaar maken. Ik maak Gruzielementen en verberg ze zodat niemand mijn kwetsbaarheid ziet, ik ook niet. Hierdoor kan ik me beter voelen. Het creëert de illusie van onoverwinnelijkheid.
Net zoals mijn familie me vroeger emotioneel afwees door „bepaalde delen van mij” genadeloos te beoordelen, zo herhaal ik hetzelfde gedrag door diezelfde delen van mij af te wijzen die ik niet wil zien. Hoe meer een kind tijdens het opgroeien wordt beoordeeld en afgewezen, hoe meer Gruzielementen zijn of haar ziel zal worden opgedeeld.
Overigens verdeelde Voldemort zijn ziel in 7 stukken, die overeenkomen met de 7 cirkels van Dante's hel en 7 cirkels van Dante's vagevuur.
Wat is een Gruzielement?
Hoe kan ik stoppen met mezelf te veroordelen? Als je mijn metafoor volgt, moet ik Harry Potter worden — de Gruzielementen vinden en de schaamte om hen heen vernietigen.
Gruzielementen zijn de delen van een menselijke ziel die werden afgewezen en verborgen om kwetsbaarheid te vermijden. Gruzielementen vernietigen betekent in liefde accepteren wat uit schaamte werd afgewezen.
Harry's zoektocht was moeilijk — om Voldemort in zichzelf te accepteren. Harry was het laatste Gruzielement. Voldemort was dat deel van hem dat Harry niet wilde zien, erkennen of omarmen. Maar in tegenstelling tot Voldemort, die in navolging van zijn moeder de kwetsbare delen van zichzelf afwees, omarmde Harry opzettelijk datgene wat hij in zichzelf haatte. Op het moment dat hij dat deed, werd het laatste Gruzielement vernietigd.
De dwang tot zelfkritiek is heel moeilijk te doorbreken omdat ze, net als alle andere dwanghandelingen, niet-rationeel is. Geen enkele redenering kan me ervan overtuigen om niet over mezelf te oordelen. Het is een spreuk. Spreuken kunnen niet worden weggeredeneerd. Ze kunnen alleen gebroken worden — door liefde.
Wat is de ACA-oplossing?
De ACA-oplossing stelt dat we onze eigen liefhebbende ouders moeten worden. Een liefhebbende ouder accepteert alle kinderen — zonder hun ziel uit elkaar te drijven door harde kritiek. Een ding dat ik ontdekte in de 'kringen' van het ACA-herstel is dat mijn voortgang in het programma grotendeels afhangt van wat ik doe als ik terugval.
Gisteren nog merkte ik dat ik steeds weer gedachteloos naar mijn telefoon reikte — ondanks beter weten in. Het was duidelijk mijn telefoonverslaving op het werk. In het begin voelde ik de drang om mezelf te schamen. Maar toen veranderde er iets en in plaats van mezelf uit te schelden, zei ik: „Hallo, mijn dwang. Ik zal je niet weerstaan. Ik zie je.”
Op het moment dat ik me niet meer verzette tegen het feit dat ik terugviel, ging er iets in mijn ziel omhoog, alsof het een bepaald deel van zichzelf omhelsde dat was afgewezen. Vervolgens sms'te ik er een vriend over en gaf de hele zaak aan God over. Ik voelde me zoveel beter. Toen en daar was er geen behoefte om op mijn telefoon te kijken.
Ik wist dat het terug zou komen. Maar het is oké. Ik zal het niet afwijzen. Ik zal het omarmen door te zeggen: „Welkom, mijn dwang. Ik zie je.” En dan zal ik erover praten met een vriend die me niet veroordeelt en het in Gods handen laat vallen — tot de volgende keer.
Wat is Purgatory volgens Dante?
De „" cirkels van ACA-herstel "”, of welk herstel dan ook, lijken opvallend veel op Dante's Purgatory.”
In Divine Comedy wordt Purgatory voorgesteld als een berg met zeven cirkels of terrassen. De zielen cirkelen steeds weer rond de berg en keren altijd terug naar dezelfde plek waar ze begonnen met hun beklimming, maar telkens een beetje hoger.
Herstel gaat over in cirkels draaien — je komt altijd terug naar waar je begon. Het is een constante cyclus van stijgen, lopen en dalen. Een verslaafde zonder herstel zal naar de bodemloze put van de hel cirkelen, terwijl de verslaafde die herstelt zich een weg omhoog fietst naar het paradijs.
Het verschil is subtiel maar essentieel: wijs ik een deel van mezelf af door zelfoordeel of verwelkom ik MIJ ALLEMAAL? Doe ik wat alle liefhebbende ouders doen: het kind het gevoel geven dat „het” goed is? Door geen weerstand te bieden tegen wat is, wordt het Gruzielement vernietigd. De ziel is aan elkaar geplakt.
Elke keer als ik op dit moment weiger mezelf af te wijzen, stijg ik een stap hoger in herstel. Ik kan niet stoppen mezelf te beoordelen op basis van wilskracht. Hoe meer ik mijn wilskracht gebruik om weerstand te bieden aan een deel van mij, hoe meer ik de splitsing in mijn ziel bestendig die in de eerste plaats aanleiding gaf tot zelfoordeel. Ik kan mijn wil alleen maar gebruiken om me nu niet meer te verzetten.
Welk deel van de hersenen wordt geactiveerd tijdens gebed en meditatie?
Cynthia Bourgeault, een vooraanstaand specialist in gecentreerd gebed, vertelt over de wetenschap achter deze eenvoudige praktijk — die soms het „welkomstgebed” wordt genoemd. Het welkomstgebed bestaat uit drie delen:
1. Observeren wat er gaande is in je emoties en lichamelijke sensaties.
Breng je aandacht naar alle gevoelens in je lichaam. Probeer niets te veranderen. Onderdruk niet wat zich voordoet. Het zal je helpen om fysiek aanwezig te zijn bij de ervaring.
2. De gevoelens bij naam identificeren.
Noem het gevoel wat het is — angst, boosheid, zwakte, overstuur, enz. Hoewel je misschien zin hebt om de ervaring weg te duwen, begin het dan zachtjes te verwelkomen met de naam: „Welkom, vermoeidheid.” Door de emotie te verwelkomen, ontwapent u deze. Het kan je geen kwaad doen.
3. Ze verwelkomen en laten gaan (naar God en een ander mens).
Alle emoties zijn vloeiend. Ze veranderen voortdurend. Door ze niet te weerstaan en ze bij naam te verwelkomen, laat je de emotie langzaam verdwijnen en in iets anders veranderen. Zeg: „Ik laat je gaan, hoofdpijn.” „Ik laat mijn wens om de situatie te veranderen los.”
Er bestaat een verbluffend verband tussen deze oude praktijk van het christelijke Oosten en de activering van het zogenaamde parasympathische zenuwstelsel. Dit wordt bevestigd door talrijke onderzoeken.
Wanneer een functionele MRI wordt gekoppeld aan de hersenen van de persoon die bidt en mediteert, laat dit zien dat zodra ze stoppen met weerstand bieden en beginnen te verwelkomen, hun sympathische zenuwstelsel wordt uitgeschakeld en het parasympathische zenuwstelsel wordt ingeschakeld. Dat betekent dat de persoon onmiddellijk overgaat van „vechten en vluchten” naar „rust en vertering”.
Herstel is het vagevuur van de ziel waarin ik geleidelijk meer en meer van mezelf omarm en heel word. De verslaving aan zelfoordeel wordt doorbroken als ik datgene omarm wat ik niet in mij wil zien en zeg: „Welkom, het verborgen en afgewezen deel van mij. Ik laat je met rust.”
Deze woorden zijn de liefdesbezwering die geleidelijk al mijn Gruzielementen opblaast, want geen duistere spreuk kan de liefde overleven.
Opinions and Perspectives
Ik ga mijn zelfveroordeling met meer compassie benaderen na het lezen hiervan.
Dit verklaart waarom het bestrijden van mijn gedachten nooit op lange termijn werkte.
Het begrijpen van het plezier in zelfveroordeling hielp me mijn patronen duidelijk te zien.
De combinatie van literatuur, psychologie en herstelwijsheid is briljant.
Dit artikel gaf me praktische hulpmiddelen om met mijn innerlijke criticus om te gaan.
De wetenschap achter het verwelkomingsgebed is fascinerend. De verbinding tussen lichaam en geest is echt.
Nooit eerder nagedacht over zelfveroordeling als een vorm van zielsplitsing.
De Horcrux-metafoor helpt te verklaren waarom zelfveroordeling zo destructief is.
Ik ga proberen mijn innerlijke criticus met nieuwsgierigheid te behandelen in plaats van met weerstand.
Het idee om te verwelkomen wat we weerstaan, is contra-intuïtief maar krachtig.
Het voorbeeld van telefoonverslaving is zo herkenbaar. We hebben allemaal onze dwanghandelingen.
Geweldig hoe dit spirituele wijsheid combineert met praktische psychologie.
De uitleg over waarom we trauma uit onze kindertijd opnieuw creëren, opende echt mijn ogen.
Verbazingwekkend hoe literaire verwijzingen complexe psychologische concepten duidelijker kunnen maken.
Het concept van het worden van onze eigen liefdevolle ouder is precies wat ik moest horen.
Dit heeft mijn kijk op mijn zelfkritische gedachten veranderd. Het zijn gewoon oude patronen.
Fascinerend hoe ze Harry Potter, Dante en de moderne psychologie met elkaar verbonden hebben.
De drie stappen van het verwelkomende gebed lijken praktisch en haalbaar. Ik ga dit proberen.
Ik heb er nooit over nagedacht om herstel te zien als het beklimmen van een berg in cirkels. Dat beeld helpt.
Dit helpt verklaren waarom mijn innerlijke criticus zo hardnekkig is. Het is letterlijk een verslaving.
De hersenwetenschap voegt geloofwaardigheid toe aan deze oude spirituele praktijken.
Door dit te lezen realiseerde ik me hoeveel ik mezelf in stukken heb verdeeld door harde zelfveroordeling.
De connectie tussen emotionele afwijzing in de kindertijd en zelfveroordeling als volwassene is zo logisch.
Ik ben dol op het idee van verwelkomen in plaats van vechten tegen onze dwanghandelingen. Zo'n andere aanpak.
Dit verklaart waarom wilskracht alleen mijn problemen met zelfveroordeling nooit heeft opgelost.
De circulaire aard van herstel ontmoedigde me vroeger. Nu zie ik het anders.
Interessant hoe zelfveroordeling plezierig kan aanvoelen. Ik realiseerde me nooit dat ik eraan verslaafd was.
De Harry Potter-metafoor helpt echt om een complex psychologisch concept uit te leggen.
Machteloos zijn betekent niet hulpeloos zijn. Het betekent stoppen met de strijd met onszelf.
Ik waardeer hoe dit zowel het waarom als het hoe van zelfacceptatie uitlegt.
Het idee van niet-weerstand is contra-intuïtief maar krachtig. Onszelf bestrijden werkt nooit.
Realiseer me net hoeveel energie ik verspil aan het bestrijden van mijn emoties in plaats van ze te verwelkomen.
De vergelijking tussen verslavingsherstel en Dante's Vagevuur is briljant. Beide gaan over transformatie.
Ik heb dit al die tijd verkeerd gedaan, door mezelf te dwingen te stoppen met oordelen in plaats van te accepteren.
Het verwelkomingsgebed doet me denken aan mindfulness-meditatie, maar met een spirituele twist.
Dit helpt echt te verklaren waarom herstel niet lineair is. We beklimmen een berg in cirkels.
Nooit nagedacht over zelfveroordeling als het creëren van Horcruxes, maar het is volkomen logisch.
Bedankt voor het uitleggen van de wetenschap achter waarom acceptatie beter werkt dan weerstand.
Het deel over het opnieuw beleven van afwijzing in de kindertijd kwam hard aan. Ik doe dit mezelf de hele tijd aan.
Geweldig hoe dit literaire verwijzingen combineert met praktische hersteltools. Maakt het makkelijker te onthouden.
Mijn sponsor bij AA praat over vergelijkbare concepten. Het machteloosheidsdeel is cruciaal om te begrijpen.
Dit verklaart waarom tegen mezelf zeggen dat ik gewoon moet stoppen met zo kritisch te zijn, nooit werkt. Je kunt niet redeneren met een spreuk.
Interessant hoe zelfveroordeling zowel een wond als een verslaving kan zijn. Het is als een cyclus die zichzelf voedt.
Het artikel hielp me begrijpen waarom traditioneel zelfhulpadvies over wilskracht nooit voor mij werkte.
Ik kan me identificeren met het compulsief checken van mijn telefoon. Fijn om een praktische strategie te hebben om ermee om te gaan.
Het hersenwetenschappelijke deel fascineerde me. Vechten of vluchten versus rusten en verteren verklaart zoveel.
Als iemand die zichzelf hard beoordeelt, gaf dit me hoop dat er een andere manier is.
Ik heb Dante's Vagevuur nog nooit eerder met herstel verbonden. Geeft me een beter gevoel over het rondjes lopen.
Het idee dat spreuken alleen kunnen worden verbroken door liefde doet me denken aan hoe Harry's moeders liefde hem beschermde.
Ik heb net het verwelkomende gebed geprobeerd met mijn angst. Het voelde eerst raar, maar het hielp echt.
Ik heb gemerkt dat het bestrijden van mijn dwanghandelingen ze alleen maar sterker maakt. Ik ga in plaats daarvan deze verwelkomende aanpak proberen.
Wat een creatieve manier om zelfacceptatie uit te leggen. Harry die Voldemort in zichzelf accepteert, is zo'n krachtige metafoor.
De circulaire aard van herstel frustreerde me vroeger, maar het zien als het beklimmen van een berg helpt.
Dit doet me denken aan Inner Child-werk. We proberen in feite onszelf beter op te voeden dan onze ouders deden.
De hersenwetenschap achter meditatie en gebed is zo logisch. Het is niet alleen spiritueel, het is ook biologisch.
Ik dacht dat ik de enige was die plezier beleefde aan zelfkritiek. Het is een opluchting om te weten dat dit een veel voorkomende ervaring is.
Vindt iemand anders het interessant dat Voldemort zijn ziel in 7 stukken splitste? De symbolische connectie met Dante voegt nog een laag toe.
Mijn therapeut praat over vergelijkbare concepten, maar heeft het nooit zo duidelijk uitgelegd. De metaforen helpen echt.
De drie stappen van het verwelkomende gebed lijken eenvoudig maar diepgaand. Ik ga deze aanpak proberen met mijn eigen zelfkritische gedachten.
Ik vraag me af of Rowling opzettelijk deze psychologische parallellen in Harry Potter heeft gemaakt of dat ze gewoon vanzelf zijn ontstaan.
De connectie tussen emotionele afwijzing in de kindertijd en zelfoordeel op volwassen leeftijd is perfect. Ik zie dit patroon in mijn leven.
Het daadwerkelijk proberen van deze verwelkomende aanpak is een eye-opener geweest. Mijn angst escaleert niet zo erg als ik het erken.
Ik waardeer het hoe het artikel psychologie, literatuur en spiritualiteit combineert zonder belerend te zijn.
De Harry Potter-metafoor werkt verrassend goed. We proberen allemaal onze eigen Gruzielementen van schaamte te vernietigen.
Het idee om onze eigen liefdevolle ouder te worden is krachtig. Ik leer mezelf te behandelen met de vriendelijkheid die ik als kind nooit heb gekregen.
Dit artikel gaf me een nieuw perspectief op mijn herstelreis. De circulaire aard is nu zo logisch.
Het gedeelte over het parasympathische zenuwstelsel verklaart waarom ik me kalmer voel als ik stop met het bestrijden van mijn gedachten.
Ik heb me nooit gerealiseerd dat zelfveroordeling een verslaving kan zijn. Dit verklaart waarom wilskracht alleen nooit voor mij heeft gewerkt.
Interessant hoe ze ACA-herstel verbinden met zowel Harry Potter als Dante. Maakt complexe concepten gemakkelijker te begrijpen.
Als iemand die is opgegroeid met kritische ouders, kan ik me helemaal vinden in het opsplitsen van mezelf in Horcruxen. Het was de enige manier om te overleven.
Het voorbeeld van telefoonverslaving kwam echt binnen. Ik ga proberen de drang te verwelkomen in plaats van mezelf erover af te straffen.
Je mist het punt. Het gaat om het accepteren van onze menselijkheid, niet om het vermijden van verantwoordelijkheid. Machteloos zijn over compulsief gedrag is eigenlijk de eerste stap om het te veranderen.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met het machteloosheidsaspect. Moeten we niet de verantwoordelijkheid nemen voor onze acties in plaats van te zeggen dat we machteloos zijn?
De wetenschap achter het verwelkomingsgebed is fascinerend. Ik heb gemerkt dat mijn angst afneemt als ik stop met het bestrijden van mijn emoties.
Dit hielp me te begrijpen waarom ik mezelf steeds afstraf voor kleine fouten. Ik ben letterlijk mijn jeugdervaringen aan het herscheppen zonder het te beseffen.
De parallel tussen herstelgroepen en Dante's Purgatorio raakte me echt. Ik zit al 2 jaar in herstel en het is precies alsof ik die berg beklim.
Ik vind het geweldig hoe dit artikel Harry Potter verbindt met zelfveroordeling. Ik heb nooit eerder nagedacht over Horcruxen als delen van onszelf die we afwijzen.