Calcutta ontmoet Boston in het verhaal dat drie generaties overspant: The Namesake door Jhumpa Lahiri

De eerste keer dat ik de kans kreeg om de teksten van Jhumpa Lahiri te lezen, zat ik in een cursus Inleiding tot Literatuurwetenschap op de universiteit, en ik wist niet echt hoe ik haar schrijfstijl kon waarderen.

Maar twee jaar later nam ik The Namesake op en vond het erg leuk om ernaar te luisteren via Libby, de app van de Boston Public Library. Ik kreeg ook de kans om de paperbackversie van het boek te lezen - iets wat ik tegenwoordig zelden doe als ik een boek oppak.

Ik voelde me aangetrokken tot The Namesake omdat ik zelf een Indiase immigrant ben, en het verhaal deed me afvragen of ik me door het te lezen meer verbonden zou voelen met mijn cultuur. Ik woon al zes jaar in Amerika en drie jaar in Boston, dus soms heb ik het gevoel dat ik India ben, en Chennai, mijn Indiase thuis, is een verre herinnering.

Mijn ervaring met het lezen van The Namesake, dat in 2003 werd gepubliceerd en begon in de jaren zestig, heeft bewezen dat mijn hypothese juist is, maar het heeft me ook het gevoel gegeven dat ik niet alleen op de wereld ben, en dat er waarschijnlijk andere kinderen zoals ik zijn die met één voet in de wereld van hun eigen cultuur staan, en met de andere in Amerika.

Nilanjana Sudeshna „Jhumpa” Lahiri werd geboren op 11 juli 1967 in Londen. Ze werd geboren uit West-Bengaalse ouders. Ze studeerde in 1989 af aan Barnard College met een B.A. in Engelse literatuur. Daarna behaalde ze meerdere graden: een M.A. in Engels, een M.F.A. in Creative Writing, een M.A. in Comparative Literature en een Ph.D. in Renaissance Studies aan Boston College.

Na een aantal jaren afgewezen te zijn, kreeg Lahiri haar eerste verhalenbundel, Interpreter of Maladies, gepubliceerd in 1999. Later publiceerde ze The Namesake in 2003, en het boek werd eerder gepubliceerd in The New Yorker voordat er een volledige roman van werd gemaakt.

Sindsdien heeft ze andere werken gepubliceerd, waaronder Unaccustomed Earth (2008), The Lowland (2013), en in 2018 publiceerde ze haar eerste Italiaanse roman, getiteld Dove mi trovo.

Momenteel woont Lahiri in Rome met haar man en hun twee kinderen.

Waar gaat The Namesake over?

The Namesake volgt drie generaties van de familie Ganghouli, te beginnen met Ashima en Ashoke Gangouli, die een gearrangeerd huwelijk hadden en vervolgens verhuisden van Calcutta (nu bekend als Kolkatta) naar Cambridge, Massachusetts. Het volgt ook hun eerste kind Gogul wanneer hij volwassen wordt en worstelt met zijn identiteit en de twee culturen waarin hij steeds moet navigeren.

Uit de achterkant van het boek The Namesake

„Oogverblindend... Een intiem familieportret dat nauwlettend in de gaten wordt gehouden.” —De New York Times

„Enorm aantrekkelijk.” —People Magazine

„Een prachtig gedetailleerd familiesaga.” —Wekelijks entertainment

Maak kennis met de familie Ganguli, nieuwkomers uit Calcutta, die hun best doen om Amerikaan te worden, zelfs als ze naar huis verlangen. De naam die ze geven aan hun eerstgeborene, Gogol, verraadt alle conflicten die gepaard gaan met het eren van traditie in een nieuwe wereld — conflicten die Gogol zullen achtervolgen op zijn eigen kronkelige pad door verdeelde loyaliteiten, komische omwegen en schokkende liefdesaffaires.

In The Namesake belicht de Pulitzerprijswinnaar Jhumpa Lahiri op briljante wijze de immigrantenervaring en de verwarde banden tussen generaties.

Hoofdpersonen in The Namesake

Toen ik naar het audioboek luisterde, ontdekte ik dat Ashoke Ganguli een interessant personage is, maar niet interessant genoeg om een diepe band met hem te voelen. Toen ik op de plaats kwam waar hij een ongeluk had gehad in de trein naar Calcutta, begreep ik zeker dat hij gehecht was aan de auteur Gogol. Ik heb zelf zeer traumatische persoonlijke ervaringen gehad toen ik een tiener was, en ik kan niet ontkennen dat boeken en schrijven mijn leven hebben gered. Ik ben enorm dankbaar dat ik zelf geen ongeluk heb meegemaakt zoals Ashoke, maar ik vond het toch herkenbaar.

Ik vond het ook leuk dat Ashoke zoveel belang hechtte aan de auteur die „zijn leven redde”. Hij probeerde voortdurend zijn zoon de auteur te laten begrijpen en aardig te vinden. Het lijkt erop dat hij gefaald heeft, maar zijn doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig. Wat ik niet leuk vond, was dat het ongeluk Ashoke's persoonlijkheid erg verteerde, en dat betekende dat hij niet echt andere persoonlijkheidskenmerken of een zichtbare karakterboog leek te hebben, omdat het ongeluk de basis was van zijn persoonlijkheid. Natuurlijk begrijp ik wel waarom dat het geval is. Het ongeluk was niet iets kleins, want hij stierf letterlijk bijna. Maar ik zou nog steeds willen dat hij wat meer over zijn karakter had.

Ashima is heel traditioneel, en in de eerste helft van het boek heeft ze duidelijk moeite om haar nieuwe leven in Amerika te accepteren, en ze mist haar familie. Ze mist veel omdat ze niet dicht bij haar familie in Calcutta is, en ze eist zelfs dat zowel haarzelf als Ashoke teruggaan naar Calcutta als Ashoke klaar is met zijn masterdiploma. Ze lijkt de enige die moeder is en voor Gogol zorgt als hij een pasgeboren baby is, en het is bijna alsof Lahiri het opzettelijk zo heeft gemaakt, zodat de lezers haar eenzaamheid en de veranderingen die ze doormaakt, zouden voelen.

Als koppel lijken Ashoke en Ashima meer op vrienden dan op een getrouwd stel. Maar als Ashoke eenmaal is overleden, kun je echt zien dat Ashima van hem hield, en zelfs als Ashoke nog leeft, komt hun liefde tot uiting, hoewel die voor het grootste deel extreem privé is - niet alleen van de andere personages, maar ook van de lezers.

Gogol was heel anders en leek zo verloren vergeleken met zijn ouders. In de verschillende fasen van zijn leven kun je hem zien opgroeien en meningen vormen, en niet veel daarvan zijn gunstig voor zijn cultuur. Het lijkt erop dat hij het beu is om een Bengali te zijn en Amerikaan te willen worden.

Dat gezegd hebbende, dat is wat hem zo anders en interessant maakt om over te lezen. Persoonlijk begrijp ik wel waar hij vandaan komt. Ik hou van mijn land en ik vind het heerlijk om Indiaas te zijn, maar vaak merk ik dat ik dingen aan mezelf verander omdat ik geen dingen over mijn cultuur wil uitleggen. Dingen die zo eenvoudig zijn als mijn naam, die geen enkele Amerikaan correct heeft kunnen uitspreken sinds ik zes jaar geleden hierheen verhuisde.

Ik heb het gevoel dat Lahiri deze personages strategisch heeft gemaakt, zodat verschillende lezers zich vanuit een ander gezichtspunt tot elk van hen konden verhouden.

De schrijfstijl van Jhumpa Lahiri

Het meest aansprekende deel van Lahiri's schrijfstijl is de hoeveelheid beschrijving die ze in bijna elke scène plaatste. Als ik dit aspect visueel zou moeten omschrijven, zou ik zeggen dat ze een of meer personages in een scène plaatst, en dan overal om hen heen vult ze ruimtes in alsof het figuren op een schilderij zijn. De achtergrond bevat zoveel details dat als je wegkijkt en terugkijkt, er altijd iets nieuws te vinden is.

De opmerkingen van Jhumpa Lahiri over The Namesake

In het onderstaande interview vertelt Jhumpa Lahiri over haar inspiratie voor The Namesake en haar schrijfwerk in het algemeen. Ze vertelt over het verhaal dat de naam 'Gogol' inspireerde en vertelt vervolgens over haar schrijfproces, de kritieken op het boek, haar reacties op de harde kritieken, enzovoort.

Laatste gedachten over The Namesake

Ik had dus het geluk om de tweede helft van het boek in paperbackvorm te kunnen lezen en vervolgens de eerste helft via Libby audioboek te beluisteren. Ik vond dat dit boek verrassend genoeg mijn aandacht langer vasthield toen ik de fysieke versie las. Met het audioboek ontdekte ik dat ik ernaar zou luisteren en dat mijn gedachten zouden afdwalen, waardoor ik een of meer scènes helemaal miste, en dus was het audioboek niet zo leuk als het fysieke boek, voor mij tenminste.

Ik zou dit zeker aanraden aan mensen die echt van gevarieerd lezen houden of geïnteresseerd zijn in het lezen over personages die uit een andere cultuur komen dan hun eigen cultuur. Ik zou ook zeggen dat als je graag boeken leest die twee tot drie generaties beslaan, dit een goed boek is om te lezen. Lahiri combineert de generaties naadloos met elkaar in haar schrijven, en soms is de omschakeling nauwelijks merkbaar omdat de plot zo goed is gedaan en de personagewisselingen zo op elkaar zijn afgestemd.