Kalkuta spotyka Boston w opowieści obejmującej trzy pokolenia: Imiennik autorstwa Jhumpa Lahiri

Kiedy pierwszy raz miałem okazję przeczytać pismo Jhumpy Lahiri, byłem na zajęciach z wprowadzenia do literaturoznawstwa na studiach i nie miałem prawdziwej wiedzy, jak docenić jej pisanie.

Ale dwa lata później kupiłem The Namesake i bardzo podobało mi się słuchanie go za pośrednictwem Libby, aplikacji Boston Public Library. Miałem też okazję przeczytać książkę w miękkiej oprawie - coś, co obecnie rzadko robię, kiedy kupuję książkę.

Pociągnął mnie The Namesake, ponieważ sam jestem indyjskim imigrantem, a historia sprawiła, że zastanawiałem się, czy czytając ją, poczuję większy związek z moją kulturą. Mieszkam w Ameryce od sześciu lat, a w Bostonie od trzech lat, więc czasami czuję się jak Indie, a Chennai, mój indyjski dom, to odległe wspomnienie.

Moje doświadczenie w czytaniu „The Namesake”, który został opublikowany w 2003 roku i zaczyna się w latach 60., potwierdziło, że moja hipoteza jest słuszna, ale sprawiło, że poczułem się, że nie jestem sam na świecie i prawdopodobnie są inne dzieci takie jak ja, które mają jedną stopę w świecie własnej kultury, a drugą w Ameryce.

Nilanjana Sudeshna „Jhumpa” Lahiri urodziła się 11 lipca 1967 roku w Londynie. Urodziła się dla rodziców z Bengalu Zachodniego. Ukończyła Barnard College z tytułem licencjata z literatury angielskiej w 1989 roku. Następnie uzyskała wiele stopni naukowych: magister języka angielskiego, M.F.A. z kreatywnego pisania, magister literatury porównawczej i doktorat z studiów renesansowych w Boston College.

Po kilku latach odrzucenia Lahiri otrzymała swój pierwszy zbiór opowiadań, Interpreter of Maladies opublikowany w 1999 roku. Później opubliko wała The Namesake w 2003 roku, a książka została wcześniej opublikowana w The New Yorker, zanim została przekształcona w powieść pełnometrażową.

Od tego czasu opublikowała inne prace, w tym Nieprzyzwyczajona Ziemia (2008), The Lowland (2013), aw 2018 roku opublikowała swoją pierwszą włoską powieść zatytułowaną Dove mi trovo.

Obecnie Lahiri mieszka w Rzymie z mężem i dwójką dzieci.

O czym jest The Namesake?

Imi@@ ennik podąża za trzema pokoleniami rodziny Ganghouli, zaczynając od Ashimy i Ashoke Gangouli, którzy mieli zaaranżowane małżeństwo, a następnie przeprowadzili się z Kalkuty (obecnie znanej jako Kolkata) do Cambridge w stanie Massachusetts. Podąża również za ich pierwszym dzieckiem Gogulem, gdy osiąga pełnoletność i zmaga się ze swoją tożsamością i dwiema kulturami, po których ciągle musi nawigować.

Z tyłu książki The Namesake

„Olśniewający... intymny, uważnie obserwowany portret rodzinny.” „New York Times”

„Niezwykle atrakcyjne”. —Magazyn People

„Niezwykle szczegółowa saga rodzinna”. —Tygodnik rozrywki

Poznaj rodzinę Ganguli, nowo przybyłych z Kalkuty, którzy starają się zostać Amerykanami, nawet gdy szukają domu. Imię, które nadają swojemu pierworodnemu, Gogolowi, zdradza wszystkie konflikty związane z honorowaniem tradycji w nowym świecie — konflikty, które będą prześladować Gogola na jego własnej krętej ścieżce poprzez podziel oną lojalność, komiczne objazdy i porywające romanse.

W The Namesake, laureat nagrody Pulitzera Jhumpa Lahiri znakomicie oświetla doświadczenia imigrantów i splątane więzi między pokoleniami.

Główni bohaterowie w The Namesake

Kiedy słuchałem audiobooka, odkryłem, że Ashoke Ganguli jest interesującą postacią, ale nie na tyle interesującą, abym czuł z nim jakąkolwiek głęboką więź. Kiedy dotarłem do miejsca, w którym miał wypadek w pociągu do Kalkuty, z pewnością zrozumiałem jego przywiązanie do autora Gogola. Sam miałem głęboko traumatyczne osobiste doświadczenia, gdy byłem nastolatkiem i nie mogę zaprzeczyć, że książki i pisanie uratowały mi życie. Jestem niezmiernie wdzięczny, że sam nie przeszedłem wypadku jak Ashoke, ale nadal uważałem to za powiązane.

Podobał mi się również fakt, że Ashoke przywiązał tyle znaczenia autorowi, który „uratował mu życie”. Konsekwentnie starał się, aby jego syn zrozumiał i polubił autora. Chociaż wydaje się, że mu się nie udało, ale jego wytrwałość jest godna podziwu. Nie podobało mi się to, że wypadek bardzo pochłonął osobowość Ashoke'a, a to oznaczało, że tak naprawdę nie wydawał się mieć żadnych innych cech osobowości ani widocznego łuku charakteru, ponieważ wypadek był podstawą jego osobowości. Oczywiście rozumiem, dlaczego tak jest. Wypadek nie był czymś małym, ponieważ dosłownie prawie umarł. Ale nadal chciałbym, żeby miał trochę więcej do swojej postaci.

Ashima jest bardzo tradycyjna, aw pierwszej połowie książki wyraźnie stara się zaakceptować swoje nowe życie w Ameryce, i tęskni za rodziną. Wiele tęskni za tym, ponieważ nie jest blisko swojej rodziny w Kalkucie, a nawet żąda, aby zarówno ona, jak i Ashoke wrócili do Kalkuty, gdy Ashoke skończy studia magisterskie. Wydaje się samotna, będąc matką i opiekując się Gogolem, gdy jest noworodkiem, i to prawie tak, jakby Lahiri celowo zrobiła to w ten sposób, aby czytelnicy poczuli jej samotność i zmiany, przez które przechodzi.

Jako para, Ashoke i Ashima wydają się bardziej przyjaciółmi niż małżeństwem. Ale kiedy Ashoke odejdzie, naprawdę widać, że Ashima go kochała, a nawet gdy Ashoke żyje, ich miłość błyszczy, chociaż w większości jest niezwykle prywatna - nie tylko ze strony innych postaci, ale także czytelników.

Gogol był zupełnie inny i wydawał się tak zagubiony w porównaniu do swoich rodziców. W różnych fazach jego życia, można zobaczyć, jak dorasta i tworzy opinie, a niewiele z nich jest korzystnych w odniesieniu do jego kultury. Wygląda na to, że ma dość bycia Bengalczykiem i chce być Amerykaninem.

Biorąc to pod uwagę, to sprawia, że jest tak różny i interesujący do czytania. Osobiście rozumiem, skąd pochodzi. Kocham swój kraj, i uwielbiam być Indianinem, ale często stwierdzam, że ponieważ nie chcę wyjaśniać rzeczy o mojej kulturze, zmieniam rzeczy w sobie. Rzeczy, które są tak proste jak moje imię, którego żaden Amerykanin nie był w stanie poprawnie wymówić, odkąd przeprowadziłem się tutaj sześć lat temu.

Czuję, że Lahiri strategicznie stworzył te postacie, aby różni czytelnicy mogli odnosić się do każdego z nich z innego punktu widzenia.

Styl pisania Jhumpy Lahiri

Najbardziej atrakcyjną częścią stylu pisania Lahiri jest ilość opisu, który umieściła w prawie każdej scenie. Gdybym miał opisać ten aspekt wizualnie, powiedziałbym, że umieszcza postać lub postacie w scenie, a następnie wokół nich wypełnia przestrzenie, jakby były postaciami na obrazie. Tło ma tak wiele szczegółów, że jeśli odwrócisz wzrok i spojrzysz wstecz, zawsze jest coś nowego do znalezienia.

Komentarze Jhumpa Lahiri na temat The Namesake

W poniższym wywiadzie Jhumpa Lahiri opowiada o swojej inspiracji dla The Namesake i ogólnie o jej pisaniu. Opowiada o historii, która zainspirowała imię „Gogol”, a następnie opowiada o swoim procesie pisania, krytyce książki, jej reakcjach na ostrą krytykę i tak dalej.

Ostatnie przemyślenia na temat The Namesake

Miałem szczęście przeczytać drugą połowę książki w miękkiej oprawie, a następnie posłuchać pierwszej połowy za pośrednictwem audiobooka Libby. Odkryłem, że ta książka zaskakująco dłużej zatrzymała moją uwagę, kiedy czytałem wersję fizyczną. Z audiobookiem odkryłem, że będę go słuchał, a mój umysł zniknie, w wyniku czego całkowicie przegapiłem jedną lub więcej scen, więc audiobook nie był tak przyjemny jak książka fizyczna, przynajmniej dla mnie.

Zdecydowanie polecam to osobom, które naprawdę lubią różnorodne lektury lub są zainteresowane czytaniem o postaciach pochodzących z innej kultury niż ich własna. Powiedziałbym również, że jeśli lubisz czytać książki obejmujące dwa do trzech pokoleń, jest to dobra lektura. Lahiri płynnie łączy pokolenia w swoim piśmie, a czasami zmiana jest ledwo zauważalna, ponieważ fabuła jest tak dobrze wykonana, a przełączniki postaci są ze sobą tak dostosowane.