Rangschikking van de 5 slechtste Amerikaanse presidenten aller tijden

Het komt een paar keer voor; tijdens verkiezingsjaren, tussentijdse verkiezingen of na een belangrijke gebeurtenis. Iemand vraagt altijd: „Wie was de slechtste Amerikaanse president aller tijden?”

Het Witte Huis heeft een lijst van alle presidenten, samen met een korte beschrijving van hun ambtsperiode. Natuurlijk zijn ze niet bezig om de beste van de slechtste te rangschikken; dat laten ze aan de geschiedenis over om te beslissen.

En om de paar jaar verandert de discussie over wie die onderste vijf haalt niet echt. Maar toen Donald Trump eenmaal in functie kwam, kwam die discussie terug.

Hier is de lijst van de 5 slechtste Amerikaanse presidenten aller tijden:

5. Franklin Pierce

Franklin Pierce is een figuur in de Amerikaanse geschiedenis die een grote rol speelt in de jaren voorafgaand aan de burgeroorlog. Hij is echter niet iemand naar wie vaak wordt verwezen bij de gebeurtenissen die tot de oorlog hebben geleid. Die aanduiding ligt bij een andere president die nog niet op deze lijst is vermeld.

Franklin was de voorlaatste Amerikaanse president vóór de burgeroorlog in 1861. Hij was de 14e president van de Verenigde Staten en had een aantal intense overtuigingen als het ging om de abolitionaire beweging.

Hij was ook steenkoud dronken. Dat maakt hem niet automatisch een slechterik; zijn alcoholgebruik was meer een tijdverdrijf met zelfmedicatie. (Terwijl hij op weg was naar Washington om het presidentschap over te nemen, kreeg de trein waarin hij reisde een ongeluk en werd zijn zoontje voor zijn ogen en zijn vrouw gedood)

Het verdriet om de dood van zijn zoon had grote gevolgen voor de jonge president, die na zijn aantreden in de jaren daarna een ander persoon leek te worden. De Democraten van zijn tijd zijn niet wat ze zijn in het huidige Amerikaanse politieke systeem.

Zijn soort partij was iemand die voorstander was van de voortzetting van de slavernij en de goedkeuring van slavernijwetten zoals de Fugitive Slave Act. Opgemerkt moet worden dat de standpunten van Amerikaanse politieke partijen in de komende honderd jaar heen en weer zouden verschuiven.

Hij was iemand die echt dacht dat de afschaffing van de slavernij het land zou verdelen in plaats van verenigen. Het zijn deze overtuigingen en standpunten tijdens zijn presidentschap die meer kwaad dan goed doen in de jaren die leiden tot het uitbreken van de burgeroorlog.

Als gevolg hiervan droeg de meeste spanning over staatsrechten, slavernij en soevereiniteit alleen maar bij aan de oorlog die het land tegen 1861 zou verteren. Pierce zou vervolgens degenen in zijn eigen partij irriteren. Ze zouden besluiten hem niet te steunen voor een tweede termijn in 1856.

Pierce's dwaasheid lag in zijn voortdurende poging om compromissen te sluiten over de positie van slavernij, die steeds moeilijker neutraal te houden werd. Zijn steun voor de Kansas-Nebraska Act zou de Democraten in het noorden van zich vervreemden, en dan deed het geweld dat uitbrak in het gebied van Kansas (later bekend als Bleeding Kansas) weinig aan zijn politieke reputatie.

De wet zou in feite het bestaande statuut van het Missouri-compromis tenietdoen, dat een gelijkmatige oprichting van slaven- en vrijstaten voorzag op basis van de aangewezen grens van Missouri (die fungeerde als de 'noord/zuidgrens'). Dit maakte zijn kwetsbaarheid bij het binnenhalen van de nominatie alleen maar groter.

Zijn hart zat misschien op de juiste plaats; maar als het hart zich meer bezighoudt met het voorkomen dat een brekend land verscheurt, in plaats van de traan te herstellen, zou elk ander middel niet effectief zijn. Helaas voor Pierce hebben zijn pogingen het land alleen maar dichter bij een open conflict gebracht.

4. Warren G. Harding

We hebben allemaal vrienden gehad zoals Warren G. Harding. Hij was het soort persoon dat altijd graag dingen deed voor en met zijn vrienden. Maar als je vrienden boeven zijn die je in de keuken van het Witte Huis ontmoeten terwijl niemand kijkt, kan dat een beetje een schandaal veroorzaken.

Als je president van de Verenigde Staten bent, kunnen die vrienden gevaarlijk zijn; vooral als ze een twijfelachtig verleden hebben. Wat Harding aan de onderkant van het ergste plaatst, is voornamelijk het gevolg van twee gebeurtenissen.

Eerst het Teapot Dome Scandal, en daarna zijn talrijke affaires met andere vrouwen. Het schandaal is waarschijnlijk de ergste corruptie in Washington tot het Watergate-schandaal met Richard Nixon in 1974.

Albert Fall, de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken van Harding, had in feite vier locaties in respectievelijk Wyoming en Californië ingenomen en deze tegen een lager tarief gehuurd dan tegen concurrerende tarieven. Deze locaties werden door de marine gebruikt als reserves voor aardolie.

Wat dit zo belangrijk maakte, is dat hij dit meestal deed bij het verhuren van grond, zodat andere belanghebbenden de mogelijkheid zouden hebben om te bieden op de beste prijs om de huurovereenkomst te winnen. Maar Fall besloot af te zien van het bieden en gewoon rechtstreeks te verhuren aan twee bedrijven, waardoor anderen de kans niet kregen.

De bedrijven waren vrienden van de secretaris toen hij steekpenningen aannam voor de huurcontracten. Fall zou uiteindelijk naar de gevangenis gaan voor zijn betrokkenheid bij het schandaal; hij zou het eerste kabinetslid in de Amerikaanse geschiedenis worden dat werd berecht en veroordeeld voor een misdrijf. Hij zou later een gevangenisstraf uitzitten.

Het hele schandaal ondermijnt zijn regering volledig en herstelt nooit echt. Het onderzoek zou er later toe leiden dat het Congres de mogelijkheid zou krijgen om belastinggegevens op te vragen voor gekozen functionarissen; waaronder presidenten. Donald Trump is nog steeds de enige president die tot op heden geen enkele vorm van belastingaangifte heeft kunnen publiceren.

Harding had tijdens zijn leven ook wat geschiedenis met de dames. Enkele bekende minnaressen, in het bijzonder Nan Britton, schreven een veelzeggend boek over haar tijd bij de president. Daarin beweerde ze dat hij de vader was van haar dochter Elizabeth en dat hij hen in het geheim had gesteund. De reddende genade van Harding is dat hij niet heeft geleefd om deze schandalen aan het licht te zien komen.

Hij stierf in 1923 nadat hij had geklaagd over een maagaandoening. In de loop der jaren deden geruchten de ronde dat zijn dood het gevolg was van vals spel. Hoewel nooit bewezen, gaat het verhaal dat Harding op niet-natuurlijke wijze ten onder ging, tot op de dag van vandaag voort. In de komende 50 jaar zou er meer worden onthuld over de vrouwen in het leven van Harding.

3. Andrew Johnson

Eerlijk gezegd, op iedereen die achter iemand als Abraham Lincoln aan zou moeten komen, zou waarschijnlijk op hem worden neergekeken. Maar Andrew Johnson was meer.

Hij was de enige zuidelijke senator die trouw bleef aan de Unie na het begin van de burgeroorlog. Juist om dit feit werd hij gekozen als vice-president van Lincoln. Zijn aanwezigheid op het ticket zou de kiezers een gevoel van eenheid kunnen geven in de hoop op het einde van de oorlog.

April 1865 veranderde echter alles. Toen Lincoln werd neergeschoten, was zijn rol plotseling veranderd. Toen later bekend werd dat ook hij betrokken was bij het complot achter de moord op de rest van het kabinet, ontstond er een ware samenzwering.

Maar na de dood van Lincoln besloot Johnson de rest van de ambtstermijn van Lincoln te besturen; hij begon zijn ware gelaat te vertonen. En hij was ook niet verlegen om zijn racisme.

Hij werd gezien als een sympathisant van de zuidelijke staten; hij probeerde deals te sluiten over de wederopbouw om hen gunstig te stemmen. Hij zou obstakels en problemen hebben met het Congres, waardoor hij de dingen zou blokkeren die hij probeerde door te drukken.

Wat de hertoelating van de zuidelijke staten tot de Unie betreft, trotseerde Johnson het kabinet en het Congres door de staten toe te staan terug te keren met een verontschuldiging en een directe belofte aan hem als commandant en chef.

Hij zou koppig zijn op het gebied van zaken en botsen met het resterende kabinet van de regering van Lincoln. Zijn uiteindelijke afzetting zou het hoogtepunt zijn van zijn geschillen met het Congres.

Uiteindelijk was hij voor die tijd de verkeerde man, een leider met andere gevoelens en neigingen die niet overeenkwamen met de algemene boodschap van de regering. De wederopbouw zou meer dan alleen moeilijk worden voor pas bevrijde slaven; het zou hen 100 jaar terug kosten.

2. Woodrow Wilson

De gevoelens over waar Wilson op de lijst van beste en slechtste moet worden geplaatst, is afhankelijk van het deel van zijn ambtsperiode waarop u zich concentreert.

Hier de positieve punten: de VS buiten de Eerste Wereldoorlog houden tot 1917 en het voortouw nemen bij de oprichting van de Volkenbond, wegen gewoon niet echt op tegen de minpunten.

Wilson was een voorstander van rassenscheiding en suprematie. Het onderschrijven van racistische films zoals A Birth of a Nation uit 1915 (hij noemde het „geschiedenis schrijven met belichting”). Zijn connectie met raciale suprematie is vandaag de dag nog steeds controversieel. Als voormalig hoofd van Princeton University protesteren studenten al jaren tegen het feit dat hij zijn imago blijft behouden zonder te verwijzen naar zijn vroegere banden met racisme.

De volledige onwetendheid over de H1N1-grieppandemie werd nog verergerd door zijn orders om in het laatste oorlogsjaar meer troepen naar Europa te sturen. Hierdoor zou de ziekte zich sneller verspreiden, wat zou leiden tot de dood van maximaal 500 miljoen mensen wereldwijd. Zelfs Wilson zelf zou tijdens de vredesbesprekingen aan het einde van de oorlog in het buitenland door de ziekte worden getroffen. Wilsons keuze om Amerikaanse troepen op boten naar Europa te houden is waarschijnlijk een van de slechtste beslissingen in de Eerste Wereldoorlog.

Maar toen de oorlog voorbij was en Wilson naar huis terugkeerde, ondanks zijn verslechterende gezondheid, was hij vastbesloten om het Congres zijn voorstel voor een Volkenbond te laten goedkeuren. (Er wordt gespeculeerd dat Wilsons gevecht met de Spaanse griep meer schade heeft toegebracht aan zijn lichaam en geest dan aanvankelijk werd gedacht en mogelijk heeft geleid tot de beroerte die hij ooit heeft gehad in Amerika) De League zou een soort forum zijn met vertegenwoordigers van verschillende landen om een nieuwe uitbraak van oorlog op de schaal van de Eerste Wereldoorlog te voorkomen.

De rest van de wereld (de geallieerden) steunde, maar Wilson had die steun niet in zijn eigen land. Amerika was destijds extreem isolationistisch en wilde niet meegezogen worden in een nieuw conflict aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

Wilson besloot dat hij de steun van het volk nodig had en reisde non-stop door het land, tegen doktersvoorschrift in. Hij zou dan een zware beroerte krijgen, waardoor hij in feite niet in staat was om als opperbevelhebber te dienen.

Laten we duidelijk zijn, zijn ziekte is niet de reden waarom hij op deze lijst staat. Zijn onvermogen om leiding te geven vanaf het einde van 1918 en gedurende het hele jaar 1919 is de reden waarom hij op de lijst staat. Het jaar 1919 wordt nu herdacht als een andere naam: Red Summer.

Red Summer was het bloedigste jaar voor zwarte Amerikanen sinds de burgeroorlog. Het jaar was vol gevallen van geweld tegen zwarten door blanke supremacisten in het hele land. Geen enkel deel van het land was onaangeroerd.

Zwarte soldaten die na de Eerste Wereldoorlog naar huis zouden terugkeren, zouden tot de slachtoffers van het geweld behoren. Soldaten, die tijdens hun gevechten in het buitenland nooit enige rassendiscriminatie hebben meegemaakt en die door Europese soldaten en commandanten gelijk werden behandeld.

Gemeenschappen werden vernietigd, het aantal doden was onnauwkeurig om de omvang van het bloedbad te verdoezelen, alles vond plaats tijdens en tijdens de ziekte van Wilson.

Gedurende deze tijd ontvouwde zich een doofpotaffaire in het Witte Huis. Edith Wilson, de vrouw van Woodrow, zou op dit moment niemand anders dan zijn dokter en hoofdbode in de buurt van de president laten komen. Ze had de situatie volledig onder controle. Eentje die waarschijnlijk had moeten worden afgehandeld met zijn ontslag als president.

Maar Edith was meer bezorgd over de goedkeuring van de Volkenbond voor de nalatenschap van haar man dan over wat er feitelijk buiten het Witte Huis gebeurde.

1. James Buchanan

Vooral bekend als de laatste Amerikaanse president voor de burgeroorlog; James Buchanan wordt algemeen beschouwd als de slechtste aller tijden. Het is zijn rol in de maanden en weken voorafgaand aan de burgeroorlog die volgens sommige historici bijna verraad is.

In zijn vier jaar als president (1856-1860) deed hij weinig om de spanning op het gebied van slavernij te verminderen. Omdat hij meer president was van de rechten van een staat, zou hij op federaal niveau niet veel doen.

Toen de verkiezingen van 1860 kwamen, vervreemdden de acties van Buchanan, of het ontbreken daarvan, zelfs die van zijn eigen partij. Hij zou de Democratische nominatie verliezen aan Stephen Douglas.

Nu zijn partij hem in de steek liet, waren zijn laatste paar maanden in functie gevuld met veel niets. Abraham Lincoln wint het presidentschap in 1860, waarmee hij de zuidelijke staten een signaal gaf dat de afschaffing van de slavernij op handen was.

Door toe te geven dat het Zuiden de vakbond niet kon verlaten; om vervolgens ook te zeggen dat de federale overheid niet in staat was om dit te voorkomen, gaf het Zuiden het excuus dat het nodig had. South Carolina zou als eerste slagen.

Elke poging die hij zou proberen zou geen succes hebben, en meer staten slaagden erin. Zijn nalatenschap zou voor altijd worden aangetast door zijn niet-actie om de vakbond intact te houden. Toen Lincoln in 1861 aantrad, stonden de sterren op één lijn en was de oorlog bijna onvermijdelijk.

Dus hoe verhoudt Trump zich naast deze vijf?

Dus waar zou Trump terecht kunnen komen? Ik durf te wedden dat hij zoiets zal zijn als Woodrow Wilson, bewonderd door sommigen, vereerd door anderen en verguisd door de rest. Als het op geschiedenis aankomt, is perspectief relatief.

Maar na verloop van tijd veranderen perspectieven en dat geldt ook voor de mening van anderen. Trumps stempel op het presidentschap is zeker anders dan anderen, maar het definitieve oordeel zal pas over jaren bekend zijn.