Tajna teoria literacka stojąca za książkami JRR Tolkiena, która łamie wszystkie zasady pisania

Każdy współczesny pisarz, który chce wymiernego stopnia sukcesu, musi przestrzegać surowych zasad. Muszą przeskakiwać wiele kroków, aby zadowolić platformy samopublikujące, algorytmy wyszukiwania, aplikacje przyjazne dla urządzeń mobilnych i SEO. Coraz trudniej jest znaleźć go w Internecie.

Dodaj do tego potrzebę utrzymania bardzo niestabilnej uwagi współczesnego czytelnika, który cierpi na ostry deficyt uwagi.

Przede wszystkim zadaniem współczesnego pisarza jest utrzymanie dynamiki w każdym zdaniu, aby czytelnik nie stracił zainteresowania.

Słowa, których używają, muszą być poziome, a nie pionowe. Każde słowo musi zachęcać czytelnika do przejścia do następnego, do następnego zdania lub rozdziału — aby zaspokoić ich stale rosnącą ciekawość tego, co będzie dalej.

Tolkien i C.S. Lewis złamali wszystkie zasady współczesnego opowiadania historii

Pisma J.R.R. Tolkiena i C.S. Lewisa stanowią wyraźny kontrast z tym podejściem, ale są bardzo popularne. Wydaje się, że Inklingów nie obchodzi, czy cię uśpią. Jeśli cokolwiek, budzą cię. A ich fantastyczne światy cieszą się publicznością na całym świecie.

Ich styl pisania łamie wszystkie formy bez spleśnienia. Okazuje się, że za ich światami fantasy kryje się sekretna teoria literacka, która dotyka ludzkich serc na najgłębszym poziomie. Teoria ta jest zakorzeniona w unikalnym postrzeganiu języka jako „domu bytu”.

To niemiecki filozof Martin Heidegger jako pierwszy ukuł ten termin. Mówił o słowach jako o „domu istnienia”, bez etykiet ani tagów na rzeczach.

Bo słowa i język nie są okładami, w które zapakowane są rzeczy dla handlu tych, którzy piszą i mówią. To w słowach i języku rzeczy najpierw powstają i są.

Język nie jest narzędziem komunikacji, ale raczej portalem do istnienia — niewidzialnej rzeczywistości przywołanej do naszego świata przez kształt i dźwięk słów. Prawidłowo mówiąc, słowa są zaklinkami.

Dlaczego język był tak ważny dla Tolkiena i C.S. Lewisa?

Zarówno Tolkien, jak i C.S. Lewis wierzyli, że kiedy słowa są wypowiadane prawidłowo, przywołują niewidzialną rzeczywistość zza zasłony świata. Wpływają na to, co nazywają.

Dla obu pisarzy słowa NIE są przede wszystkim narzędziami komunikacji. To nie są „rzeczy”, których używamy do przekazania wiadomości. Ściśle mówiąc, przesłanie nie pochodzi przez słowa; raczej słowa są wcieleniem orędzia — pod warunkiem, że są właściwe.

Wielu współczesnych pisarzy używa języka jako narzędzia komunikacji. Ich jedynym celem jest użycie słów, aby przekazać wiadomość. Tak więc wybór słów staje się napędzany wiadomością. Szukasz słów tylko po to, aby czytelnik mógł przejść od jednego słowa do następnego poziomo - aby jak najszybciej przenieść je do wiadomości.

Peter Kreeft, profesor filozofii w Boston College, zwrócił uwagę, że we współczesnym piśmie słowa straciły swoją pionową jakość statyczną:

Każde słowo pochodzi bardziej od poprzedniego słowa niż z milczenia. Przechodzi raczej do następnego słowa przed nim niż do ciszy.

Czy słyszałeś kiedyś słowa, które sprawiają, że przestajesz oddychać na chwilę lub dwie? Jeśli tak, wiesz, dlaczego pisma J.R.R. Tolkiena, C.S. Lewisa, Owena Barfielda i innych Inklingów są tak oso bliwe.

Używają słów pionowo - nie po to, aby przyspieszyć czytelnika, ale aby przyciągnąć go do ciszy wokół słów. Jak powiedział Treebeard:

Nie spiesz się, mistrzu Meriadoc.

Dlaczego Mao Tse Tung odniósł sukces?

Dyktatorzy bardzo dobrze znają wertykalną moc słów. Mao Tse Tung powiedział:

„Podbijemy świat, bo wy, głupcy, myślicie, że słowa są etykietami... Wiemy, że słowa są małymi dynamitowymi patyczkami w ludzkich umysłach i trzymamy bezpiecznik”.

W Dziewię tnastu osiemdziesięciu czterech Orwella najpotężniejszą bronią państwa totalitarnego jest poprawiony słownik. Jeśli wyciągniesz słowo ze słownika, pojęcie również prędzej czy później umrze.

Kiedy Konfucjusz został zapytany, które z jego 600 zasad rządzenia uważa za najważniejsze, odpowiedział: „Reformacja języka”.

Niezależnie od tego, czy są używane na dobre, czy na złe, właściwe słowa to kije dynamitowe. Denerwują ci umysł. Rozbijają na kawałki świat znajomych i pozostawiają cię bez mowy i w całkowitej ciszy.

„A w niebie panowała cisza przez około pół godziny”.

Właściwe słowa to zaklęcia. Słyszysz je i nagle widzisz coś zupełnie nowego. Stary świat zniknął. Zostałeś obudzony. Rozmawiano z tobą.

Jak powstały Ents Tolkiena?

Według Treebeard w Wład cy Pierścieni, En ty były kiedyś drzewami, ale zostały obudzone przez elfy:

„Elfy zaczęły to oczywiście budzić drzewa i uczyć je mówić i uczyć się mówienia drzew. Zawsze chcieli rozmawiać ze wszystkim, dawne elfy... To Elfy dawno wyleczyły nas z głupoty i był to wielki dar, o którym nie można zapomnieć.

Elfy przemawiały do drzew, obudziły je i wyleczyły z głupoty. Ci, którzy nadal rozmawiali z elfami, nie zasnęli, ale ci, którzy przestali mówić, znowu zasnęli i powoli wrócili do lasu.

Słowa elfów były wezwaniem do przebudzenia, wezwaniem z otchłani nieświadomości.

W legendarium Tolkiena języki elfów reprezentują jedyny właściwy język, czyli „język taki, jaki powinien być”. To pierwotny protojęzyk, jeszcze nie podzielony przez klątwę Babilonu. Dlatego budzi się, wzywa nas z otchłani głupoty i uczy nas mówić.

Skąd wziął się Śródziemia?

Nawiasem mówiąc, Śródziemia Tolkiena nie zaczęła się jako historia; zaczęło się od wynalezienia języka elfów. Opowieści narodziły się z tego języka. Wydaje się, że Tolkien zawsze miał tę ciekawą skłonność do piękna słów. Odkrywanie gramatyki fińskiej było dla Tolkiena takie jak:

„... odkrywanie kompletnej piwnicy z winami wypełnionej butelkami niesamowitego wina o rodzaju i smaku, którego nigdy wcześniej nie smakowałem. Dosyć mnie to odurzyło” (List 214).

Podróż C.S. Lewisa do tego wysokiego spojrzenia na język była stopniowa - i wyglądała bardziej jak „regresja pielgrzymów”. Miał całkowitą zmianę umysłu z czysto ateistycznej i darwinowskiej teorii języka na postrzeganie języka jako pierwotnej rzeczywistości — dzięki wpływowi jego przyjaciela Owena Barfielda, którego intuicja językowa wydaje się przenikać dzieła J.R.R. Tolkiena i C.S. Lewisa.

Widzimy „nawrócenie” Lewisa w sposobie stworzenia Narnii — Aslan zaśpiewał ją w życie.

W T hat Hideous Strength Lewis opisuje zejście bogów prawie jak Pięćdziesiątnica:

Dimble... podniósł głowę, a z jego ust wyszły wielkie sylaby słów, które brzmiały jak zamki. Wszystko inne w pokoju wydawało się być bardzo ciche; nawet ptak, niedźwiedź i kot spokojnie wpatrywali się w mówcę. Głos nie brzmiał jak głos Dimble'a: jakby słowa przemawiały przez niego z jakiegoś mocnego miejsca na odległość — albo jakby wcale nie były słowami, ale obecnymi działaniami Boga.

Podobną „magię” widzimy w „Wład cy Pierścieni”, kiedy Frodo dźga mieczem Ringwraith w Weathertop i krzyczy Elfami: „O Elbereth Gilthoniel!” Później Aragorn wyjaśnia, co wydarzyło się w tym momencie:

„Bardziej zabójcze dla niego [króla czarownic] było imię Elbereth”.

Inklingowie wierzyli w istnienie języka „właściwego” lub „doskonałego”, którego obecny język jest tylko ciemnym cieniem. Ale wierzyli również, że istnieje sposób na cofnięcie klątwy Babilonu i odzyskanie tego doskonałego języka.

Oto jak C.S. Lewis opisał ten proces w swoim tajemniczym wierszu „Narodziny języka”.

Ale jeśli prawdziwy werset, ale zniosą klątwę, [słowa] czują w snach swoje rodzime Słońce [Źródło].

Dla Inklingów „prawdziwy werset” jest właściwą mową, która znosi klątwę Babilonu. Tworzy, tworzy i efektuje to, co nazywa. Greckie słowo „poiesis”, od którego wywodzimy się współczesne słowo „poezja”, dosłownie oznacza „tworzenie”.

To w wypowiadaniu właściwych słów powstają światy. Inklingi nie tylko przekazują czytelnikowi jakąś „treść” lub „wiadomość”. Nie zachęcają cię do dalszego czytania. Nie chcą, żebyś nigdzie dotarł lub nauczył się czegoś nowego.

W rzeczywistości chcą, abyśmy zatrzymali się, byli spokojni i słyszeli — słowa, które poruszają, poruszają i budzą się z głupoty. W końcu jest to wspaniały dar, którego nie można zapomnieć.

Ostatnia piosenka „Into the West” w wykonaniu Annie Lennox pod koniec filmu Return of the King bardzo dobrze oddaje ten motyw widzenia przez zasłonę świata. Słowa są skierowane do Frodo: „Co widzisz na horyzoncie? Dlaczego dzwonią białe mewy?”

I wtedy wydawało mu się, że jak we śnie w domu Bombadila, szara kurtyna przeciwdeszczowa zamieniła się w srebrne szkło i została odwrócona, i zobaczył białe brzegi, a za nimi daleko zielony kraj pod szybkim wschodem słońca.