Waarom is mentale gezondheid geen taboe meer?
Omdat de voorzorgsmaatregel om sociale afstand te bewaren en zelfisolatie te handhaven werd aanbevolen om Covid 19 te beteugelen, zat ik vaak oog in oog met het enige waar ik liever voor wegrende, namelijk mijn geestelijke gezondheid.
Ik vroeg me af of het eigenlijk oké is om niet oké te zijn, of is het echt zo? Hadden we daarvoor überhaupt de tijd om daarover na te denken, om te beginnen? Ik word misschien wat verhit als ik dit schrijf, maar ik vind het nog steeds de moeite waard.
Helaas zijn geestelijke gezondheidsproblemen in India nog meer taboe dan in het westen. Wij, 'trotse' millennials, scheppen voortdurend op hoe modern, vooruitstrevend, goed opgeleid, ambitieus en succesvol we zijn, maar we erkennen niet eens, laat staan dat we zelfs proberen de basisprincipes van geestelijke gezondheid te begrijpen. We verspillen zeker geen enkele adem om met de vinger te wijzen als er iets misgaat.
We verwijten vaak zelfs onze ouders, families of zelfs de samenleving in het algemeen dat ze minder gevoelig zijn voor zulke delicate kwesties, maar zijn we zelfs half zo aardig voor onszelf als we er het slachtoffer van worden? Eerlijk gezegd kan het ons niets schelen, zolang het maar geen afbreuk doet aan ons vermogen om voortdurend te ontkennen en een dapper gezicht te geven zodat de wereld het kan zien. Oh, en lieve heer, dat zou nooit gebeuren, of het is gewoon waar we voor kiezen om in te geloven, want „We zijn niet GEK!”
Ik ben in ieder geval de tel kwijtgeraakt van het aantal keren dat ik mensen dat heb horen zeggen tegen iemand wiens geestelijke gezondheid misschien gewoon een puinhoop is, maar ze zouden dat niet echt willen geloven, want nogmaals, „Doe het druk, werk harder en geloof me, je zult je beter voelen! Het bereiken van je professionele doelen zal je van je mentale en emotionele ellende verlossen.”
Tijdens de lockdown was het zo'n schok dat veel zogenaamd 'succesvolle' Bollywood A-Listers uiteindelijk zelfmoord pleegden. Ook al zijn er op dit moment enkele gevallen open, maar het trieste feit is dat iemand zijn eigen leven heeft genomen, toch zijn veel mensen niet bereid toe te geven wat een slechte geestelijke gezondheid kan zijn voor de persoon die eraan lijdt of dat ze zelfs al geruime tijd geestelijk niet fit waren.
We hebben van stabiele geestelijke gezondheid nooit echt een noodzaak gemaakt om een gelukkig, succesvol en evenwichtig leven te leiden. Zolang we politiek en sociaal bewust zijn, voortdurend scherp zijn en natuurlijk toekomstgericht zijn, is alles goed! Sterker nog, als we daar nog de nullen op onze looncheques aan toevoegen, hoe gelukkiger en positiever we ons zouden voelen.
Alsof we door de perfecte baan, het perfecte huis en alle voordelen en privileges die de mensheid ter beschikking staan, het recht hebben om ons gelukkiger te voelen. Deze giftige notie en idee van geluk en succes zitten zo diep in ons geworteld dat we ervoor kiezen om het niet te geloven. We zijn toevallig zo toekomstgericht met het idee om ons 'Perfect Instagram (able) worthy lives' te creëren dat we onszelf niet eens de tijd gunnen om even tot rust te komen en onszelf voor een keer de moed hebben om ons af te vragen of dit het soort 'perfect' is wat we in de eerste plaats echt wilden of is dit gewoon een manier om deel uit te maken van de kudde?
Hoe zit het met het volmaakt onvolmaakte leven dat we zouden willen hebben, zolang we ons maar gelukkig voelen met onszelf en niet voortdurend gebukt gaan onder de toenemende druk om er mentaal en fysiek perfect uit te zien en ons te voelen, te allen tijde. Om ons hoofd in het spel te hebben en het ook niet te durven verliezen.
Het is jammer dat we niet met een ooglid zouden knipperen naar iemand die misschien ziek is of misschien lichamelijk gehandicapt is, maar een geesteszieke persoon gemakkelijk als „krankzinnig” of gewoon een hopeloos geval bestempelt. Eerlijk gezegd zou de wereld zo'n geruststellende plek zijn als we maar zouden leren hoe we liefdevoller, ondersteunend en acceptabeler kunnen zijn tegenover onszelf en anderen, precies zoals we zijn. Het goede met het slechte, de donkere delen met het licht.
Opinions and Perspectives
Het is belangrijk om vrienden te checken die het allemaal voor elkaar lijken te hebben.
We hebben meer cultureel gevoelige middelen voor geestelijke gezondheid nodig.
Het stigma vermindert langzaam, maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Ik ben blij dat we afstappen van het alleen maar pushen van mensen om harder te werken.
Geestelijke gezondheidsvaardigheden zouden deel moeten uitmaken van het schoolcurriculum.
De pandemie heeft laten zien hoe belangrijk steun voor de mentale gezondheid is.
Het artikel had de genderverschillen in mentale gezondheid kunnen onderzoeken.
We moeten stoppen met het behandelen van mentale gezondheid als een luxe probleem.
Meer werkplekken hebben training in eerste hulp bij psychische problemen nodig.
De impact van sociale media op de mentale gezondheid kan niet worden genegeerd.
We hebben een betere verzekeringsdekking nodig voor behandelingen van mentale gezondheid.
Het is bemoedigend om te zien dat meer mannen over mentale gezondheid praten.
We zouden ons meer moeten richten op preventie in plaats van alleen behandeling.
Bewustzijn over mentale gezondheid moet ook de landelijke gebieden bereiken.
Ik zou willen dat meer bedrijven psychische hulpbronnen aan werknemers zouden bieden.
De pandemie heeft ons laten zien dat we allemaal kwetsbaar zijn voor psychische uitdagingen.
Soms is alleen al erkennen dat het niet goed met je gaat de eerste stap.
Ik waardeer het dat het artikel de rol van sociale media in de geestelijke gezondheid aan de orde stelt.
De vergelijking met lichamelijke ziekte is krachtig. Beide verdienen gelijke zorg en aandacht.
Het artikel geeft echt de generatiekloof weer in het begrip van geestelijke gezondheid.
Ik ben begonnen met het stellen van grenzen op het werk om mijn geestelijke gezondheid te beschermen.
Het is triest hoe we mensen nog steeds beoordelen omdat ze therapie of counseling zoeken.
De lockdown was zwaar, maar het hielp om gesprekken over geestelijke gezondheid te normaliseren.
We hebben meer publieke figuren nodig die openlijk spreken over hun psychische problemen.
Ik heb positieve veranderingen gezien op mijn werkplek met betrekking tot ondersteuning voor de geestelijke gezondheid.
De toxische werkcultuur draagt zeker bij aan een slechte geestelijke gezondheid.
Ondersteuning voor de geestelijke gezondheid zou net zo normaal moeten zijn als een bezoek aan een gewone dokter.
Het stuk over ontkenning raakte me echt. We zijn zo goed in doen alsof alles goed is.
Ik denk dat jongere mensen veel beter zijn in het herkennen en aanpakken van psychische problemen.
Het artikel geeft perfect weer hoe we carrièresucces prioriteren boven mentaal welzijn.
Het klopt wat betreft millennials die opscheppen over progressief zijn, terwijl ze nog steeds geestelijke gezondheid stigmatiseren.
We hebben zeker meer betaalbare middelen voor geestelijke gezondheid nodig in India.
Soms vraag ik me af of sociale media de bewustwording van geestelijke gezondheid helpen of schaden.
De pandemie heeft echt blootgelegd hoe slecht we zijn uitgerust om geestelijke gezondheidscrises aan te pakken.
Ik ben opener geworden over mijn therapiesessies met vrienden. De meesten zijn verrassend steunend.
Inderdaad, maar bewustzijn van geestelijke gezondheid betekent niet automatisch acceptatie of begrip.
Het is verfrissend om iets zo eerlijks te lezen over geestelijke gezondheid in de Indiase context.
Perfect onvolmaakt zijn is zo'n krachtig concept. We moeten dit meer omarmen.
Het punt van het artikel dat succes geen garantie is voor geluk, is zo belangrijk. We moeten herdefiniëren wat succes betekent.
Dit doet me denken aan hoe mijn werkplek nog steeds anders omgaat met dagen voor geestelijke gezondheid dan met ziektedagen.
Ik zou willen dat scholen kinderen al op jonge leeftijd les zouden geven over geestelijke gezondheid. Het zou zo'n verschil maken.
De druk om een perfecte aanwezigheid op sociale media te behouden, heeft zeker een negatieve invloed op de geestelijke gezondheid.
Praten over geestelijke gezondheid is één ding, maar toegang tot betaalbare behandeling is nog steeds een enorm probleem.
Ik vond de lockdown eigenlijk wel helpen om me op mijn geestelijke gezondheid te concentreren. Eindelijk tijd gehad om met therapie te beginnen.
De vergelijking tussen de behandeling van lichamelijke en geestelijke aandoeningen in de samenleving is raak. We moeten die kloof overbruggen.
Het valt me op dat meer mensen openlijk therapie bespreken op sociale media. Dat was een paar jaar geleden ondenkbaar.
Harder werken is niet altijd het antwoord. Soms moeten we slimmer werken en eerst voor onszelf zorgen.
Mijn ouders begrijpen nog steeds geen angst of depressie. Ze zeggen gewoon: 'Zet je eroverheen' of 'Denk positief'.
Het artikel maakt een aantal valide punten, maar ik vind het te hard over de vooruitgang van de maatschappij. De dingen veranderen langzaam ten goede.
Wat me het meest opviel, was het stuk over vriendelijk zijn voor onszelf. We zijn vaak onze eigen strengste critici.
Ik voel me gezien. De druk om gewoon harder te werken en bezig te zijn als je je down voelt, is zo reëel.
Ik kan niet geloven dat we nog steeds woorden als gek en krankzinnig zo nonchalant gebruiken. Taal is belangrijk bij het bespreken van geestelijke gezondheid.
Ik werk in HR en ik heb een positieve verschuiving gezien in de manier waarop bedrijven psychische ondersteuning voor werknemers benaderen.
De vergelijking met het Instagram-perfecte leven resoneert echt met me. We proberen allemaal deze façade van perfectie in stand te houden.
Interessant perspectief, maar ik denk dat het artikel de vooruitgang die we hebben geboekt op het gebied van bewustzijn van geestelijke gezondheid, vooral in stedelijk India, te veel vereenvoudigt.
De lockdown dwong velen van ons om onze geestelijke gezondheid recht in de ogen te kijken. Het was een uitdaging, maar misschien was dat wat we nodig hadden.
Ik ben het er niet mee eens dat millennials niet om geestelijke gezondheid geven. Naar mijn ervaring staan we er juist meer voor open om erover te praten dan eerdere generaties.
Het gedeelte over succesvolle Bollywood-sterren laat echt zien dat psychische problemen iedereen kunnen treffen, ongeacht hun status of rijkdom.
Ik waardeer het hoe de auteur wijst op de kloof tussen onze zogenaamd progressieve mentaliteit en onze daadwerkelijke houding ten opzichte van geestelijke gezondheid.
Dit artikel komt echt binnen. Ik worstel al jaren met angst, maar voelde altijd de druk om het verborgen te houden voor collega's en vrienden.