Sign up to see more
SignupAlready a member?
LoginBy continuing, you agree to Sociomix's Terms of Service, Privacy Policy

Jako szkielet niektórych z poprzednich nacisków na termin humanizm chrześcijański pojawia się również idea „humanizmu wcielenia” (Gibson, 2011), [1] większość formalnie zidentyfikowanych humanistów jest ateistami lub agnostykami (Humanists International, n.d.). [2] W większości osobistych doświadczeń oznacza to 90% lub więcej z nich.
W rzeczywistości, w wewnętrznym badaniu członków jednej krajowej grupy, wykazało to dane demograficzne członkostwa. Często może dojść do przypadkowego — czasem celowego — zmiany przeznaczenia terminu „humanizm” dla mnie wielkimi „A-” formami „ateizmu”, jako jakiejś abstrakcji napisanej wielką literą zamierzonej jako synonim humanizmu (American Human ist Association, n.d.).
Wydaje się to jak sugerowane równoważne argumenty: jeśli ateizm, to humanizm; ateizm; zatem humanizm. Jeśli humanizm, to ateizm; humanizm; zatem ateizm. Żadne z nich nie ma dla mnie sensu, zwłaszcza statystycznie na podstawie znanych danych demograficznych wewnętrznych społeczności humanistycznych, nawet na tej półkuli.
Wszelkie synonimizowanie warunków staje się nieważne, a wręcz niezgodne. Nawet jeśli chodzi o kwestię empiryczną, dowody nie łączą się z twierdzeniami. Spośród 10% humanistów lub mniej, którzy nie identyfikują się z ateizmem lub agnostycyzmem w sensie formalnym, jako deklaratywnym stwierdzeniem tożsamości osobistej, „Jestem ateistą” lub „Jestem agnostykiem”.
Znacznie więcej terminów zachowało się, jednak chcę je zostawić dalszej eksploracji w późniejszym czasie dyskusji. Dla tych, którzy pragną czegoś podobnego do religijnego humanistycznego poglądu, żyjemy w społeczeństwie kanadyjskim z wolnością wiary i wolnością wyznania (Karta Praw i Wolności [3]), powiązanych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka [4] podobnymi lub tymi samymi warunkami, które mogą stanowić ścieżkę dla osób wrażliwych na egzystencjalistę, przeciwko zetetowi [5] lub skrajnie tradycyjnemu, z dala od fundamentalistów dogmaty, doktryny i hierarchie, a także w kierunku „duchowego”, o ile można to zdefiniować w więcej precyzyjne terminy oprócz New Age (Melton, 2016) koopcji terminu, który wcześniej nazywano „newage” [6] do rymowania z „ściekami”.
Teraz, jeśli chodzi o te dwa terminy, „wcielenie” i „humanizm”, obejmujące ideę „humanizmu wcielenia”, będzie to w pewnym stopniu pokrywać się z niektórymi z powyższych, choć nie będzie bezpośrednio powiązane z formalnym humanizmem instytucjonalnym widzianym dzisiaj w różnych organizacjach noszących markę podobną do bydła.
Być może może to dać pierwsze jego części. Przedchrześcijańskie lub pogańskie [7] poczucie pojęć wcielenia (al) i humanizmu. Mogą one mieć również konkretne znaczenie. Istnieje poczucie przedchrześcijaństwa jako neutralnego terminu, jeśli oznacza pogański, więc humanizm chrześcijański miał na myśli rodzaj postpogańskiego humaniz mu.
W podobny sposób istnieje idea upadającego chrześcijańskiego Zachodu i nachylającego się świeckiego Zachodu. Oba odnoszą się do tych idei pogańskiego odrodzenia w pewnym sensie zbieżnym lub zbieżnym z upadkiem religii chrześcija ńskiej.
Niektórzy mówią o stawaniu się bardziej ludzkim, tak jak w przypadku „w pełni ludzkiego” w kategoriach humanizmu wcielenia. [8] Jeśli pracujemy w ramach Platonowskiej Alegorii Jaskini [9] i chrześcijaństwa, to idea stawania się, bycia w przejściu, pracy na rzecz itd., wydaje się trafnymi frazami.
Ideał, który stał się „w pełni człowiekiem” w Chrystusie, jak opisano w Ewangeliach, utożsamia się z Bogiem, Stwórcą i Podtrzymującym wszystkie rzeczy, z „zstąpieniem” Boga do ludzkiej postaci.
To sprawia, że głównym celem w całości swego istnienia, własnego życia staje się bardziej podobnym do Chrystusa, przejście do stanu bardziej podobnego do Chrystusa lub dążenie do egzystencji bardziej podobnej do Jezusa — jedynej w pełni ludzkiej istoty.
Wszyscy jesteśmy częściowo ludźmi w przeciwieństwie do tej metryki i w zmienności, zbliżając się do przykładu Jezusa lub oddalając się od niego. W odniesieniu do Alegorii Jaskini, staliśmy się bardziej podobni do Chrystusa, ponieważ zostaliśmy wstrząśnięci i zwróciliśmy się ku światłu prawdy Chrystusa o nauczaniu, życiu i osobowości.
W tym sensie humanizm chrześcijański lub humanizm wcielenia jest odmiennym sformułowaniem idei chrześcijaństwa jako sposobu urzeczywistniania swojej prawdziwej natury w zgodzie z boską naturą Boga.
Jeden nie jest Bogiem; jeden jest jak Bóg, chwilę po chwili.
Referencje
[Uniwersytet Trinity Western]. (2014). Co to jest edukacja sztuk wyzwolonych? - Calvin Townsend, MCS. Pobrane z https://vimeo.com/93433427.
Amerykańskie Stowarzyszenie Humanistów. (n.d.). Humanistyczna wspólna płaszczyzna: ateizm. Pobrane z https://americanhumanist.org/paths/atheism/.
Buttrey, M. (2013, jesień). Humanizm inkarnacjonalny: filozofia kultury dla Kościoła na świecie. Pobrane z https://uwaterloo.ca/grebel/publications/conrad-grebel-review/issues/fall-2013/incarnational-humanism-philosophy-culture-church-world.
Cohen, S.M. (2005, 24 lipca). Alegoria jaskini. Pobrane z https://faculty.washington.edu/smcohen/320/cave.htm.
Rząd Kanady. (1982). Kanadyjska Karta Praw i Wolności. Pobrane z https://laws-lois.justice.gc.ca/eng/Const/page-15.html.
Międzynarodowa Organizacja Humanistów. (n.d.). Czym jest humanizm? Pobrane z https://humanists.international/what-is-humanism/.
Gibson, D. (2011, 29 grudnia). Doktryna wcielenia. Pobrane z https://www.commonwealmagazine.org/doctrine-incarnation.
Jacobsen, SD (2017, 15 lutego). Wywiad z Jamesem Randi (część trzecia). Pobrane z https://in-sightjournal.com/2017/02/15/an-interview-with-james-randi-part-three/.
Melton, J.G. (2016, 7 kwietnia). Ruch New Age. Pobrane z https://www.britannica.com/topic/New-Age-movement.
RationalWiki. (2020, 1 marca). Zetetetyk. Pobrane z https://rationalwiki.org/wiki/Zetetic.
Organizacja Narodów Zjednoczonych. (1948, 10 grudnia). Powszechna Deklaracja Praw Człowieka. Pobrane z https://www.un.org/en/universal-declaration-human-rights/.
[1] Terminologia wydaje się najbardziej bezpośrednio rozpatrywana i przedstawiona za pośrednictwem DDr. Jensa Zimmermanna. Zimmermann bada niektóre kontekstualizacje humanizmu w kontekście humanizmu wcielenia jako filozofii kultury, tj. chrześcijańskiej humanistycznej filozofii kultury lub „ożywionej obrony klasycznej teologii chrześcijańskiej jako najlepszej podstawy dla humanistycznej filozofii kultury”. Należy zauważyć, że filozofia ta występuje jako orientacja mniejszościowa w orientacji humanistycznej, ponieważ zdecydowana większość organizacji humanistycznych zawiera ateistów lub agnostyków, a nie chrześcijan. W ten sposób jedna ramka, spośród wielu, mogłaby postrzegać Humanizm wcielenia jako chrześcijańską humanistyczną filozofię kultury, humanizm chrześcijański lub jako zindywidualizowany rozwój humanizmu religijnego w ogóle. Zobacz Buttrey (2013).
[2] Czym jest humanizm? stwierdza:
Humanizm jest demokratyczną i etyczną postawą życiową, która potwierdza, że ludzie mają prawo i odpowiedzialność nadawania sensu i kształtu własnemu życiu. Humanizm oznacza budowanie bardziej humanitarnego społeczeństwa poprzez etykę opartą na wartościach ludzkich i innych naturalnych w duchu rozumu i swobodnego badania poprzez ludzkie możliwości. Humanizm nie jest teistyczny i nie akceptuje nadprzyrodzonych poglądów na rzeczywistość.
Międzynarodowa Organizacja Humanistów. (n.d.). Czym jest humanizm? Pobrane z https://humanists.international/what-is-humanism/.
[3] Kanadyjska Karta Praw i Wolności pozostaje częścią Konstytucji Kanady, podczas gdy niedawna konstrukcja pod rządem Hon Pierre Trudeau około 1982 roku. Jego podstawowe postanowienia dotyczące religii i wiary w artykule 2 stanowią:
2. Każdy ma następujące podstawowe wolności:
a) wolność sumienia i wyznania;
b) wolność myśli, przekonań, opinii i wypowiedzi, w tym wolność prasy i innych środków komunikacji;
c) wolność pokojowych zgromadzeń; oraz
d) wolność zrzeszania się.
Rząd Kanady. (1982). Kanadyjska Karta Praw i Wolności. Pobrane z https://laws-lois.justice.gc.ca/eng/Const/page-15.html.
[4] Podobnie jak Kanadyjska Karta Praw i Wolności (1982), Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 10 grudnia 1948 r. w artykule 18 stanowi:
Każdy ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje wolność zmiany swojej religii lub przekonań oraz wolność, zarówno w pojedynkę, jak i we wspólnocie z innymi, publicznie lub prywatnie, do wyrażania swojej religii lub wiary w nauczaniu, praktyce, czci i przestrzeganiu.
Organizacja Narodów Zjednoczonych. (1948, 10 grudnia). Powszechna Deklaracja Praw Człowieka. Pobrane z https://www.un.org/en/universal-declaration-human-rights/.
[5] Zobacz RationalWiki (2020).
[6] Zobacz Jacobsen (2017).
[7] „Pogan” oznacza w tym kontekście „przedchrześcijański”, a nie współistniejący niechrześcijanin. Pogański, w tym sensie, oznacza przed erą formalnej religii chrześcijańskiej widzianej w Cesarstwie Rzymskim.
[8] Patrz Trinity Western University (2014).
[9] Zobacz Cohen, S.M. (2005, 24 lipca). Alegoria jaskini. Pobrane z https://faculty.washington.edu/smcohen/320/cave.htm.
Połączenie między indywidualnym wzrostem a zbiorową mądrością jest przekonujące.
Podejście artykułu do rozwoju duchowego jest zarówno praktyczne, jak i głębokie.
Naprawdę skłania do refleksji nad rozwojem osobistym w szerszym kontekście.
Dostrzegam cenne powiązania ze współczesnymi dyskusjami na temat rozwoju człowieka.
Traktowanie transformacji przy jednoczesnym zachowaniu tożsamości w artykule jest mistrzowskie.
Równowaga między indywidualną sprawczością a zbiorową mądrością jest dobrze przedstawiona.
Nigdy nie zastanawiałem się, jak różne tradycje humanistyczne mogą się wzajemnie uzupełniać.
Eksploracja ludzkiego potencjału w artykule jest zarówno głęboka, jak i przystępna.
Szczególnie uderzyły mnie praktyczne zastosowania tych koncepcji filozoficznych.
Skłania mnie do ponownego rozważenia moich założeń dotyczących humanizmu i religii.
Dyskusja o wolności w ramach ustrukturyzowanych systemów wierzeń jest dobrze wyważona.
Interesujące, jak przedstawia rozwój człowieka w różnych kontekstach filozoficznych.
Doceniam, jak artykuł uwzględnia zarówno perspektywy religijne, jak i świeckie, bez uprzedzeń.
Równowaga między rozwojem indywidualnym a odpowiedzialnością społeczną jest dobrze wyrażona.
Uważam, że podejście artykułu do rozwoju duchowego jest całkiem praktyczne.
Dyskusja o transformacji przy jednoczesnym zachowaniu ludzkiej tożsamości jest dobrze poprowadzona.
Nigdy nie myślałem o humanizmie jako o moście między myślą religijną a świecką.
Traktowanie rozwoju osobistego w kontekście społeczności w artykule jest wyważone.
Interesująca perspektywa na to, jak religijne i świeckie światopoglądy mogą się wzajemnie uzupełniać.
Dyskusja o ludzkiej naturze i boskiej naturze jest szczególnie prowokująca do myślenia.
Naprawdę doceniam, jak artykuł unika nadmiernego upraszczania złożonych koncepcji filozoficznych.
Związek między rozwojem osobistym a rozwojem społecznym jest dobrze ustalony.
Sposób, w jaki artykuł traktuje ludzki potencjał w ramach religijnych, jest intrygujący.
Doceniam staranne rozróżnienie między religijnymi i świeckimi tradycjami humanistycznymi.
Równowaga między indywidualną sprawczością a boskim przewodnictwem jest dobrze wyrażona.
Myślę, że artykuł mógłby bardziej zgłębić perspektywy pozaeuropejskie na temat humanizmu.
Nacisk na osobistą transformację przy zachowaniu ludzkiej tożsamości jest przekonujący.
Fascynujące, jak artykuł śledzi myśl humanistyczną w różnych kontekstach historycznych.
Dyskusja o wolności wyznania dodaje ważny demokratyczny wymiar do ram filozoficznych.
Sposób, w jaki artykuł traktuje rozwój duchowy bez nowomodnych bzdur, jest odświeżający.
Nigdy wcześniej nie zastanawiałem się, jak humanizm mógłby łączyć religijne i świeckie światopoglądy.
Nacisk na indywidualną podróż, przy jednoczesnym uwzględnieniu aspektów wspólnotowych, jest dobrze zrealizowany.
Jestem zaskoczony, jak dobrze artykuł równoważy teorię akademicką z praktycznym zastosowaniem.
Sposób, w jaki artykuł ujmuje rozwój osobisty zarówno w kontekście świeckim, jak i religijnym, jest bardzo umiejętny.
Czy ktoś jeszcze widzi podobieństwa z wschodnimi filozoficznymi koncepcjami samorealizacji?
Dyskusja w artykule na temat transformacji przypomina mi podróż bohatera Josepha Campbella.
Doceniam staranne posługiwanie się terminologią religijną przy zachowaniu rygoru filozoficznego.
Koncepcja bycia 'częściowo człowiekiem' jest prowokująca. Sprawia, że kwestionuję moje własne rozumienie natury ludzkiej.
Interesujące, jak porusza napięcie między tradycyjną religią a współczesną myślą świecką.
Traktowanie wolności religijnej w ramach humanizmu w artykule jest szczególnie zniuansowane.
Zastanawiam się, jak te ramy odnosiłyby się do dialogu międzyreligijnego.
Rozróżnienie między stawaniem się 'jak Bóg' a 'Bogiem' jest subtelne, ale głębokie.
Odniesienia do kanadyjskich i ONZ-owskich dokumentów dotyczących praw człowieka osadzają dyskusję filozoficzną w realnym świecie.
Nigdy wcześniej nie myślałem o humanizmie jako o spektrum, ale ten artykuł przekonująco argumentuje za takim poglądem.
Jestem przekonany, że interpretacja humanizmu inkarnacyjnego autora oferuje świeże spojrzenie na rozwój osobisty.
Związek między wolnością wyznania a filozofią humanistyczną jest szczególnie istotny w dzisiejszym spolaryzowanym świecie.
Najcenniejsze jest dla mnie to, jak kwestionuje zarówno religijne, jak i świeckie założenia dotyczące humanizmu.
Artykuł stawia śmiałe tezy na temat natury ludzkiej, które zasługują na dokładniejsze zbadanie.
Myślę, że ludzie często zapominają, że humanizm ma głębokie korzenie w myśli religijnej przed jego świecką ewolucją.
Analiza statystyczna naprawdę podkreśla świecki charakter współczesnego humanizmu.
Chciałbym zobaczyć więcej analiz na temat tego, jak inne tradycje religijne podchodzą do humanizmu.
Nacisk artykułu na osobistą transformację przypomina mi koncepcje buddyjskie, choć z perspektywy chrześcijańskiej.
Zastanawiam się, czy możemy naprawdę oddzielić filozofię humanistyczną od jej przeważająco świeckiej, współczesnej formy.
Kontekst historyczny dotyczący przedchrześcijańskiego pogaństwa dodaje głębi zrozumieniu, jak te koncepcje ewoluowały.
Interesujące, jak artykuł porusza się między tradycyjną doktryną chrześcijańską a współczesną myślą humanistyczną, nie odrzucając żadnej z nich.
Skupienie się na stawaniu się 'bardziej ludzkim' zamiast osiągania jakiegoś boskiego stanu przemawia do mnie. To praktyczne podejście do rozwoju osobistego.
Naprawdę doceniam, jak artykuł uznaje mniejszościowy status humanizmu chrześcijańskiego w szerszych ruchach humanistycznych.
Powiązanie z alegorią Jaskini Platona w rzeczywistości pomaga dobrze wyjaśnić koncepcję duchowej transformacji.
Mam trudności ze zrozumieniem, dlaczego w ogóle musimy ujmować humanizm w jakimkolwiek kontekście religijnym.
Czy ktoś jeszcze zauważył, jak termin 'poganin' jest tutaj starannie zdefiniowany? To odświeżające widzieć tak precyzyjną terminologię.
Analiza kanadyjskich przepisów dotyczących wolności religijnej w artykule dodaje interesujący wymiar prawny do dyskusji filozoficznej.
Zdecydowanie nie zgadzam się z sugestią, że potrzebny jest religijny fundament, aby być w pełni człowiekiem. Mój humanizm świecki jest równie ważny.
Odniesienie do 'newage' rymującego się z 'sewage' (ścieki) rozbawiło mnie. Sprytny sposób na odniesienie się do zawłaszczania terminów duchowych.
Naprawdę musimy uważać na mylenie różnych form humanizmu. Każda ma swoje własne, odrębne podstawy filozoficzne.
Rozróżnienie między stawaniem się 'jak Bóg' a stawaniem się 'Bogiem' jest kluczowe. Cieszę się, że artykuł wyjaśnił ten ważny punkt teologiczny.
Myślę, że artykuł pomija kilka kluczowych kwestii dotyczących nacisku humanizmu świeckiego na ludzki potencjał bez odniesienia do boskości.
Czy ktoś jeszcze uważa za interesujące, jak artykuł rysuje paralale między Jaskinią Platona a chrześcijańską transformacją? To unikalne połączenie, którego wcześniej nie brałem pod uwagę.
Nie jestem pewien, czy zgadzam się z interpretacją artykułu, że bycie 'w pełni człowiekiem' jest związane wyłącznie z Chrystusem. Wydaje się to ograniczoną perspektywą.
Koncepcja Humanizmu Inkarnacyjnego jest dla mnie nowa. Intryguje mnie, jak łączy teologię chrześcijańską z filozofią humanistyczną.
Doceniam, jak artykuł podważa automatyczne utożsamianie humanizmu z ateizmem. To bardziej złożona relacja, niż wielu zdaje sobie sprawę.
Statystyki mówiące o tym, że 90% humanistów to ateiści lub agnostycy, naprawdę mnie zaskoczyły. Myślałem, że będzie więcej humanistów religijnych.
Fascynujący artykuł analizujący przecięcie się humanizmu religijnego i świeckiego. Zawsze uważałem za interesujące, jak termin 'humanizm' ewoluował na przestrzeni czasu.