De beste versie van The Legend of La Llorona

In mijn jeugd kende ik La Llorona als een huilende vrouw die haar kinderen verdronk. Mijn vader zou de verhalen verwerpen waarin stond dat de kreten die in Mexico werden gehoord gewoon katten waren.

Hij vertelde me dit de eerste keer dat ik met haar verhaal werd geconfronteerd, en hij zag geen reden om me bang te maken om me te gedragen, aangezien het katholicisme dat te veel deed - en hij probeerde mijn blootstelling te beperken.

Maar hoe graag ik hem ook wil crediteren voor mijn logische en realistische geest, ik ben hier om je te vertellen welke versie van La Llorona je het beste kunt vertellen.

Variaties van La Llorona

In heel Zuid-Amerika, Mexico en het zuidwesten van de Verenigde Staten zijn er regionale varianten van La Llorona. Maar ondanks hen is het bekendste verhaal van hen dat La Llorona een mooie boerin was die met een rijke ranchero trouwde. Ze zouden gelukkig met kinderen hebben geleefd totdat haar man een andere vrouw mee naar huis nam en haar en zijn kinderen weer tot armoede veroordeelde.

Er wordt gezegd dat ze uit wraak haar kinderen verdronk in een rivier, maar zo ziek werd van spijt en verdriet dat ze zelfmoord pleegde om in het hiernamaals naar haar kinderen te zoeken.

Maar omdat haar zonde haar uit de hemel heeft verbannen, vraagt ze zich in het vagevuur af voor haar kinderen. Daarom worden Latijns-Amerikaanse kinderen gewaarschuwd voor haar geschreeuw en schrik, omdat ze ze denkt dat ze van haarzelf zijn.

Andere versies zeggen dat ze haar kinderen vermoordde om bij een rijke man te zijn, omdat hij geen vrouw met kinderen wilde. In een andere rivier zijn haar kinderen verdronken in een rivier door haar gebrek aan aandacht en zorg, aangezien ze met mannen gaat dansen.

Maar er is er een die heel anders is, omdat ze zeggen dat haar kinderen zijn omgekomen bij een huisbrand die door de priester was aangestoken tijdens haar huwelijksceremonie. Er wordt gezegd dat het uit wraak was omdat ze terugkwam op haar instemming om hem haar eerste kind te geven als betaling voor haar huwelijk.

Ze leed zelf aan brandwonden, werd misvormd en werd door de stedelingen bekend als „The Donkey Lady”. Maar desalniettemin sterft ze aan de rivieroever en rouwt om haar verlies.

De mythologische en historische oorsprong

Hoewel er geen duidelijk bewijs is van waar La Llorona vandaan komt, speculeren historici dat het verhaal Azteekse wortels heeft. In de 16e eeuw, toen de Florentijnse Codex compleet was, was er een Azteekse godin genaamd Cioacoatl die wordt beschreven als een vrouw die in het wit verschijnt en's nachts huilend en huilend loopt. Ze leek erg op La Llorona, maar haar uiterlijk werd gezien als een slecht voorteken dat de kolonisatie van Mexico voorspelde.

Maar er zijn anderen die speculeren dat de oorsprong van La Llorona verband houdt met La Malinche, of ook bekend als de inheemse tolk van Hernan Cortes. Er wordt gezegd dat La Malinche een Nahua-vrouw was en dochter van een opperhoofd, die na de dood van haar vader als slaaf werd verkocht.

Maar vanwege haar vermogen om Maya en Nahuatl te spreken, werd ze de persoonlijke vertaler van Cortes. Haar hulp leidde vervolgens tot het succes van de kolonisatie van Mexico, waardoor La Malinche bekend werd vanwege haar verraad aan Mexico.

Maar hoe is ze verbonden met La Llorona? Omdat ze Cortes-tolk was, wordt gezegd dat ze diep verliefd werden en een kind kregen genaamd Martin. Gedurende deze tijd vlogen verhalen over haar verraad die draaien om haar slechte daden door het Azteekse rijk, waardoor ze een monster voor hen werd. Eén ervan was een verhaal over haar verdrinking van haar zoon.

Er werd verteld dat ze hem in een rivier had verdronken nadat ze had gehoord dat Cortes van plan was om met hun zoon Martin terug te gaan naar Spanje. We weten echter dat dit niet waar is sinds Martin een volledig leven heeft geleid.

Historici geloven ook niet dat La Malinche een romantische relatie had met Cortes, omdat er weinig bewijs is van enige intimiteit, dus speculeren ze dat ze waarschijnlijk in een gewelddadige en controlerende relatie verkeerde.

Dat gezegd hebbende, deze geschiedenis behoort tot de inheemse wortels van de Hispanics, wat aantoont dat het geen wit verhaal is met een witte achtergrond. Toch heeft Texas het lef om een versie van La Llorona als kolonistenverhaal te hebben waarin indianen als barbaren worden afgebeeld.

De koloniale versie

Blijkbaar werd een kolonistendorp in San Antonio, Texas, aangevallen door een nabijgelegen indianenstam. Een vrouw die zag hoe haar man op brute wijze werd vermoord, besloot haar kinderen voor hetzelfde lot te behoeden door ze in een rivier te verdrinken.

Toen de inboorlingen eenmaal bij haar waren, waren haar kinderen dood, maar ze redde haar eigen leven door ze bang te maken met een bloedstollende schreeuw. Ze verdorde toen toen ze huilde om haar kinderen, en dat doet ze nog steeds in het hiernamaals bij Woman Hollering Creek.

Als het nu niet merkbaar is, laat me het je dan duidelijk maken. Deze versie is racistisch. Van alle versies waarin Latijns-Amerikaanse mensen centraal staan, gaat die uit Texas op de een of andere manier over een blanke kolonist met een achtergrondverhaal over een aanval van indianen, ook al heeft het verhaal inheemse wortels over een inheemse vrouw.

Het heeft geen zin om het wit te wassen, maar het is nog steeds koloniaal en racistisch omdat ze de slachtoffers afschilderen als blanken en indianen als wrede moordenaars.

La Llorona opnieuw uitgevonden

Desondanks is de Latijns-Amerikaanse gemeenschap bezig La Llorona opnieuw uit te vinden in de Chicano-literatuur. Spaanse vrouwelijke schrijvers hebben het verhaal van La Llorona opnieuw verteld met meer gerechtvaardigde redenen die aansluiten bij de strijd van vrouwen, terwijl het toch een waarschuwend verhaal blijft. Maar uit hun midden verzint Luz Alma Villanueva een bijzonder verhaal, aangezien ze de versie uit Texas opnieuw in beeld brengt.

In haar roman, Weeping Woman: La Llorona and Other Stories, richt Villanueva zich op verkrachting, incest en seksueel misbruik bij kinderen door dochters te portretteren die dit seksuele geweld ervaren. In La Llorona ging het hoofdverhaal over seksueel misbruik bij kinderen.

En daarin wordt het personage Luna's nachts mishandeld in het park door een man die beweert een politieagent te zijn. Op dat moment hoort Luna voor het eerst de kreten van La Llorona, die haar voorstellen als een zorgzame moeder, aangezien Luna's biologische moeder nalatig is. Na te zijn onderzocht of het goed met haar ging, zegt haar moeder zelfs: „Nou, er is jou niets overkomen, dus je kunt die trillende daad stoppen.”

Luna had echter een grootmoeder die als haar echte voogd optrad en om haar gaf. Hierdoor wordt La Llorona meer afgeschilderd als een figuur die rouwt om het onrecht dat vrouwen ondergaan, zoals seksueel geweld, omdat er wordt gezegd dat ze voornamelijk mannen vermoordt, waardoor het verhaal van La Llorona een waarschuwend verhaal is over roofzuchtige mannen.

Maar daarnaast wordt het echte verhaal over La Llorona in Villanueva's La Llorona getoond en wordt beweerd dat het verhaal een Indiaans verhaal is. In feite wordt Luna het verhaal van La Llorona verteld door haar grootmoeder Isidra, die wordt omschreven als Indiaans.

Ze vertelt haar dat La Llorona om haar kinderen huilt omdat ze haar kinderen in vissen moest veranderen toen „de vreselijke mannen uit de grote oceaan kwamen”. Dit is duidelijk het teken van het begin van de kolonisatie. Dit wordt verder ondersteund wanneer Isidra zegt: „Zie je, Luna, ze heeft haar dochters gered van de vreselijke mannen, maar haar zoons bleven en vochten en stierven.

Het waren toen echte Indianen, en de gringo's zagen er voor hen gewoon uit als geplukte kip... De Indianen wisten dat ze slecht waren toen ze zelfs de kinderen voor niets doodden en ze naar de donkere kant van de maan stuurden.”

Bovendien wordt La Llorona getoond als een stukje inheemse cultuur in het verhaal wanneer Isidra zegt: „Sinds ik naar dit land ben gekomen... heb ik nog niets van haar gehoord... Te veel gringo's hier, mi Luna, en geen plaats voor La Llorona”, waaruit blijkt hoe veel inheemse verhalen verloren zijn gegaan, met name door de kolonisatie in de Verenigde Staten.

Hetzelfde wordt gezegd over de inheemse spiritualiteit, aangezien Isidra ruzie maakt met Luna's moeder door te zeggen dat God haar zal straffen, ondanks het feit dat ze haar geloof in gedaanteverandering en de donkere kant van de maan heeft onthuld. Dit komt omdat veel katholieke overtuigingen in hun inheemse spiritualiteit zijn opgenomen toen Europeanen contact maakten.

Isidra komt in feite uit de Sonorawoestijn, het gebied waar de Yaqui-stam leeft. Het is ook de stam waar mijn grootmoeder vandaan kwam en veel van hun overtuigingen zijn sterk geworteld in het katholicisme, althans van wat ik als buitenstaander ken.

Villanueva's grootmoeder was ook Yaqui, met wie ze opgroeide, wat liet zien dat haar leven leek op dat van Luna. Daarom is het heel goed mogelijk dat het verhaal van La Llorona, verteld door Isidra, oorspronkelijk aan Villanueva werd verteld door haar Yaqui-grootmoeder, wat La Llorona als een inheems verhaal ondersteunt.

Maar ongeacht of het verhaal waar is of niet, want ik heb Yaqui-afkomst, dit is een versie die ik liever doorgeef, omdat het eraan herinnert dat Iberiërs Indiaans zijn, en het kalmeren van die identiteit is, wat ik denk, een belangrijke eerste stap is om onze geest te dekoloniseren en onze macht terug te winnen.

Het is echter nog steeds even krachtig om het verhaal te vertellen, zelfs als je de inheemse identiteit niet claimt of als je een andere etniciteit hebt. Als je La Llorona via dit inheemse verhaal vertelt, erken je de kolonisatie en genocide die ook buiten de Verenigde Staten plaatsvonden en erken je dus dat Hispanics indianen zijn.

De Latijns-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse identiteit is gemaakt om onze Indigeniteit uit te wissen, maar als anderen het ook erkennen, toont dat aan de Verenigde Staten dat de inboorlingen niet uitsterven, maar dat ze leven en bloeiend verzet.